Voor de generatie net onder mij (ik ben 29) kan ik me wel wat onvrede indenken. Mijn studieschuld was vrijwillig, voor hen is er geen andere optie. Die schuld kan serieus oplopen en beperkt je kans op een koopwoning aanmerkelijk. Zodra je afstudeert val je wat mij betreft wel tussen wal en schip. Hoge studieschuld, geen recht meer op een studentenwoning. Startsalaris is te hoog voor sociale huur, maar te laag om een huis te kopen. Dus strand je in de particuliere huursector met duizelingwekkend hoge huren, waardoor je geen spaargeld kan opbouwen en je dus geen kans maakt om een huis te kopen.
Qua geluk in het algemeen.. Het is niet voor niets dat het aantal depressieve jongeren en jongeren met een burnout stijgt. Social media kan heel erg veel druk met zich mee brengen en daar tegen bestemd zijn is moeilijk. Over het algemeen denk ik namelijk ook dat jongeren het gevoel hebben dat er enorm veel van ze verwacht wordt. Vanuit het ouderlijk huis, vanuit school, vanuit alle hoeken van de samenleving. Je leven moet perfect lijken voor de buitenwereld. Dus als het dat even niet is, voel je direct alsof je gefaald hebt. En door social media zie je dat perfecte leven wel alleen maar om je heen, want een ruzie of een slechte dag zet je niet op Instagram. Het houdt zichzelf daarmee ook in stand en ik zie dat als een van de grotere uitdaging van mijn generatie en de generatie net onder mij.
