Economie

En ik vraag mij af hoe lang je het vak YT-er kan uitoefenen, op een gegeven moment haak je publiek af omdat het ouder wordt en voor de nieuwe generatie ben je niet meer relevant.
Vraag ik me af. Ik kijk nog vaak YT. Niet vloggers maar dat heb ik nooit gedaan. Maar ik kan me voorstellen dat een Vlogger meegroeit met zijn publiek. Daarnaast zie je veel TY-ers uitbreiden naar webshops, zingen, televisie en andere beroepen. Waarmee ze ervaring op hebben gedaan door sociale media.
 
En ik vraag mij af hoe lang je het vak YT-er kan uitoefenen, op een gegeven moment haak je publiek af omdat het ouder wordt en voor de nieuwe generatie ben je niet meer relevant.
Vind ik ook interessant. Een goede entertainer zal meegroeien met zijn publiek en zijn content daarop aanpassen. Ik volg zelf meerdere YouTube / Twitch personalities die al een decennium actief zijn op het platform. Als je video's van die tijd vergelijkt met wat ze nu doen is dat compleet anders. Door niet mee te gaan in de ontwikkelingen 'sterf' je inderdaad vanzelf uit. YouTubers zullen dus regelmatig met zichzelf in discussie moeten van: "moet ik nog wel op deze manier iets aanpakken of is het tijd voor iets nieuws?" om relevant te blijven.
 
Pertinent onwaar. Je mag er van alles van vinden, maar het hebben en onderhouden van een social media account met veel volgers is gewoon een dagtaak. Het is namelijk niet alleen die ene video van 5 minuten. De video moet worden opgenomen, dat gaat niet ff uit de losse pols. Er vindt een editting op plaats, en in eerste instantie doe je dat zelf. Daarnaast ben je de rest van de tijd bezig met wat je vandaag, morgen en volgende week wilt laten zien, en het beantwoorden van fanmail. Je krijgt niet uit het niets een miljoen volgers. Het "iets kunnen" argument trek ik slecht, omdat entertainment op zichzelf een kunstvorm is. En kunst is een kwestie van smaak. Rappen is niets anders dan het snel achter elkaar zeggen van woorden, en een schilderij is niets anders dan een paar klodders verf op een doek. Een meubelmaker 'kan' wat dat betreft net zoveel als een YouTube ster. Zij hebben talent voor het vinden van een publiek, voor het creëren van iets dat aandacht trekt. En de mogelijkheden daarvoor zijn met de huidige technologische ontwikkelingen enorm groot geworden. Zo heb je bijvoorbeeld tekenaars die live streamen dat ze aan het tekenen zijn en daarmee hun beroep kunnen maken terwijl ze in de jaren 80 nooit doorgebroken zouden zijn.
Tja, hier ben ik het dan weer mee oneens en ik ben nog iets jonger dan jij ;)

Er zijn echt voorbeelden van vloggers die werkelijk niets kunnen en er toch groot mee zijn geworden. Case in point: Selma Omari. Google die maar eens. Die besloot op een dag haar camera te pakken en vlogger te worden. Het enige wat ze deed was vertellen waar ze haar haar en nagels deed, twee keer per dag opmaken, mooi doen voor de camera en uiteindelijk daarmee "influencer" worden. Haar volgers groeiden en dus haar aantal adverteerders. Vervolgens kreeg ze een relatie met Boef (rapper) en heeft ze wat betreft aantal volgers flink kunnen meeliften. Dat is het verhaal van Selma Omari; oprecht niets meer en niets minder.

Nu kun je blijven beargumenteren dat ook wat zij deed een vak is, namelijk elke dag voor een camera verschijnen met getuite lippen. Dat dat opmaken alleen al een dagtaak was geloof ik ook best. Je zou ook kunnen beargumenteren dat ze een mate van "ondernemerschap" heeft getoond puur en alleen door die camera op te pakken en het te durven. De vraag is wat de lasten en de baten zijn en tegen welke prijs. Ze heeft nul toegevoegd aan de samenleving anders dan dat ze jonge meisjes heeft laten denken dat het normaal is om op je twaalfde 500 euro te betalen voor een shirtje en ze heeft geld verdiend door het systeem optimaal te nuttigen. Zelf heeft ze verder geen vak geleerd. In het beste geval steekt ze wat op van de marketing, maar daar zal ze inmiddels wel iemand voor in dienst hebben. Goed, in het beste geval leert ze hoe ze mensen in dienst moet aansturen. Anyway, het systeem staat je nu eenmaal toe om onvoorwaardelijk geld te verdienen, zolang je maar een bereik hebt. Hoe je aan dat bereik komt en wat je bereik ermee doet, interesseert een adverteerder geen hol. En ik geloof best dat je vervolgens een vak kunt leren (namelijk "ondernemen") wanneer je eenmaal zo gegroeid bent dat het echt een bedrijfje wordt. Dat neemt niet weg dat alle voorwaarden die dat mogelijk hebben gemaakt gecreëerd zijn uit het niets. Met nul talent; slechts profiterend van een jonge generatie die door alle sociale mediakanalen oppervlakkiger en oppervlakkiger wordt. Ik zou er niet trots op zijn.

Ze krijgt wel dagelijks een lading stront over haar heen, maar ze lijkt alles te doen voor geld dus ze zal er vast geen spijt van hebben.
 
Wilde kinderen vroeger niet beroemd worden dan? Dat lijkt me toch wel iets van alle tijden. Filmster of profvoetballer ofzo. Het enige verschil is dat je nu veel meer manieren en mogelijkheden hebt om beroemd te worden, met YouTube. Lijkt me verschrikkelijk trouwens, continue maar bezig moeten zijn met filmen enzo. Niks is meer spontaan, en je legt jezelf een enorme verplichting op van "elke dag 'n video" ofzo.
Weet ik niet, hoor. Ik geloof niet dat ik dat op de lagere school hoorde: beroemd worden. Dat was toch een beetje een ver van mijn bed show.
 
En ik vraag mij af hoe lang je het vak YT-er kan uitoefenen, op een gegeven moment haak je publiek af omdat het ouder wordt en voor de nieuwe generatie ben je niet meer relevant.
Stond laast een stukje over in de krant (VK of NRC?). Niet zo heel lang dus.
 
Ik vind het wel een mooi medium opzich, maar de smaken zijn zeer persoonlijk. Zo kijk ik zelf graag naar de video"s van Joergsprave - een soort van Duitse Bacchus die kruisbogen maakt en verbeterd, en magazijnen en dergelijke uitvind in zijn schuurtje, met een bulderende lach en de catchphrase "let me show you it"s features) terwijl wapens am sich me echt nul interesseren. En via zijn kanaal weer bij TOD"s workshop, een history nerd uit de UK die middeneeuwse wapenreplica"s bouwt - voor filmindustrie (maar weinig historisch en uitdagend) en dankzij de Youtube inkomsten ook zijn eigen onderzoek en liefdes kan najagen en experimenteren - en daarmee op zijn beurt weer een hoop vaklui die kunnen smeden, fletchen en boogschieten helpt bestaan en exposure geeft voor hun publiek en klantten. Dus op zich zie ik daar wel een meerwaarde dat mensen met dit soort hobbies en niche-skills op die manier de kost kunnen verdienen.

Vriendin kijkt met vriendin van haar dan weer naar miss smartypants (de bijnaam), zo'n irritant dom rijkeluisgrietje dat beautifvlogs maakt en over hoe ze met haar moeder bij zo"n geweldig spa-hotel was..:sick: We begrijpen van elkaar niet wat we eraan vinden geloof ik, haha.
 
Tja, hier ben ik het dan weer mee oneens en ik ben nog iets jonger dan jij ;)

Er zijn echt voorbeelden van vloggers die werkelijk niets kunnen en er toch groot mee zijn geworden. Case in point: Selma Omari. Google die maar eens. Die besloot op een dag haar camera te pakken en vlogger te worden. Het enige wat ze deed was vertellen waar ze haar haar en nagels deed, twee keer per dag opmaken, mooi doen voor de camera en uiteindelijk daarmee "influencer" worden. Haar volgers groeiden en dus haar aantal adverteerders. Vervolgens kreeg ze een relatie met Boef (rapper) en heeft ze wat betreft aantal volgers flink kunnen meeliften. Dat is het verhaal van Selma Omari; oprecht niets meer en niets minder.

Nu kun je blijven beargumenteren dat ook wat zij deed een vak is, namelijk elke dag voor een camera verschijnen met getuite lippen. Dat dat opmaken alleen al een dagtaak was geloof ik ook best. Je zou ook kunnen beargumenteren dat ze een mate van "ondernemerschap" heeft getoond puur en alleen door die camera op te pakken en het te durven. De vraag is wat de lasten en de baten zijn en tegen welke prijs. Ze heeft nul toegevoegd aan de samenleving anders dan dat ze jonge meisjes heeft laten denken dat het normaal is om op je twaalfde 500 euro te betalen voor een shirtje en ze heeft geld verdiend door het systeem optimaal te nuttigen. Zelf heeft ze verder geen vak geleerd. In het beste geval steekt ze wat op van de marketing, maar daar zal ze inmiddels wel iemand voor in dienst hebben. Goed, in het beste geval leert ze hoe ze mensen in dienst moet aansturen. Anyway, het systeem staat je nu eenmaal toe om onvoorwaardelijk geld te verdienen, zolang je maar een bereik hebt. Hoe je aan dat bereik komt en wat je bereik ermee doet, interesseert een adverteerder geen hol. En ik geloof best dat je vervolgens een vak kunt leren (namelijk "ondernemen") wanneer je eenmaal zo gegroeid bent dat het echt een bedrijfje wordt. Dat neemt niet weg dat alle voorwaarden die dat mogelijk hebben gemaakt gecreëerd zijn uit het niets. Met nul talent; slechts profiterend van een jonge generatie die door alle sociale mediakanalen oppervlakkiger en oppervlakkiger wordt. Ik zou er niet trots op zijn.

Ze krijgt wel dagelijks een lading stront over haar heen, maar ze lijkt alles te doen voor geld dus ze zal er vast geen spijt van hebben.

Ik kan een heel eind met je mee in je verhaal Brainz. Ik ken de beste vrouw niet, en persoonlijk als ik er een relatie met Boef voor over zou moeten hebben zou ik onmiddelijk gestopt zijn. Maar ik vind toch dat je haar hiermee tekort doet. Hoe ze is begonnen; dat is hoe iedereen begint. "Goh, ik vind dit leuk om te doen. Laat ik het eens opnemen". Verschil met "vroegah" is dat je een podium hebt waar je ongegeneerd alles op kan smijten. Zo werkt het ook met beginnende muzikanten, acteurs, radio DJ's.. Je doet iets dat je leuk vind en je zoekt er een publiek voor. Dat de revenues van zo'n actie in deze tijd kunnen ontploffen door middel van advertenties is mooi meegenomen.

Tegenover het verhaal van Selma staan duizenden vloggers die net zoveel video's hebben gemaakt als zij en maar 20 volgers hebben na 3 jaar. Ze moet dus iets speciaals hebben. Om eerlijk te zijn zie ik het ook niet, maar ze heeft blijkbaar een manier gevonden om een groot publiek te trekken. Het traditionele 'leren van een vak' is een achterhaald principe, we moeten ons niet blindstaren op het aantal diploma's. Een kunstenaar is ook afhankelijk van een podium, een muzikant is afhankelijk van luisteraars. Er worden voortdurend mogelijkheden gecreëerd uit het niets, waar gebruik van gemaakt wordt. Dat kun je Selma niet kwalijk nemen en ook niet aanrekenen. Misschien wilde ze wel helemaal niet 'beroemd' worden, maar werd ze agressief benaderd door een of andere marketeer die er winst in zag en voor ze het wist was ze hierin gerold en kon ze niet meer terug.

Bruggetje naar een de discussie voorgaand hierop, we zien alleen de vlogs en de goede dingen hè. Als ze een kutdag heeft en zo'n vlog 27x moet opnemen omdat het net niet lukt en elke keer d'r gezicht weer schoon moet beitelen, dat weten we niet. We weten ook niet wat ze er voor heeft moeten laten. Verder geen medelijden hoor, ze zal er inderdaad stevig voor gecompenseerd worden. Maar ik zou het voor geen goud willen doen.
 
Ik kan een heel eind met je mee in je verhaal Brainz. Ik ken de beste vrouw niet, en persoonlijk als ik er een relatie met Boef voor over zou moeten hebben zou ik onmiddelijk gestopt zijn. Maar ik vind toch dat je haar hiermee tekort doet. Hoe ze is begonnen; dat is hoe iedereen begint. "Goh, ik vind dit leuk om te doen. Laat ik het eens opnemen". Verschil met "vroegah" is dat je een podium hebt waar je ongegeneerd alles op kan smijten. Zo werkt het ook met beginnende muzikanten, acteurs, radio DJ's.. Je doet iets dat je leuk vind en je zoekt er een publiek voor. Dat de revenues van zo'n actie in deze tijd kunnen ontploffen door middel van advertenties is mooi meegenomen.

Tegenover het verhaal van Selma staan duizenden vloggers die net zoveel video's hebben gemaakt als zij en maar 20 volgers hebben na 3 jaar. Ze moet dus iets speciaals hebben. Om eerlijk te zijn zie ik het ook niet, maar ze heeft blijkbaar een manier gevonden om een groot publiek te trekken. Het traditionele 'leren van een vak' is een achterhaald principe, we moeten ons niet blindstaren op het aantal diploma's. Een kunstenaar is ook afhankelijk van een podium, een muzikant is afhankelijk van luisteraars. Er worden voortdurend mogelijkheden gecreëerd uit het niets, waar gebruik van gemaakt wordt. Dat kun je Selma niet kwalijk nemen en ook niet aanrekenen. Misschien wilde ze wel helemaal niet 'beroemd' worden, maar werd ze agressief benaderd door een of andere marketeer die er winst in zag en voor ze het wist was ze hierin gerold en kon ze niet meer terug.

Bruggetje naar een de discussie voorgaand hierop, we zien alleen de vlogs en de goede dingen hè. Als ze een kutdag heeft en zo'n vlog 27x moet opnemen omdat het net niet lukt en elke keer d'r gezicht weer schoon moet beitelen, dat weten we niet. We weten ook niet wat ze er voor heeft moeten laten. Verder geen medelijden hoor, ze zal er inderdaad stevig voor gecompenseerd worden. Maar ik zou het voor geen goud willen doen.
Ik denk dat we het voornamelijk heel erg eens met elkaar zijn.

Ik vind het inderdaad mooi dat de huidige mogelijkheden iedereen een platform kunnen geven; dat is het bijzondere aan deze tijd. En het is denk ik ook symbool voor deze tijd: er worden ons zo veel mogelijkheden geboden en we hebben op veel vlakken in principe meer speelruimte dan vroeger. Tegelijkertijd ontstaan daardoor welvaartstumors, waarvan een hoger aantal % burnouts (omdat we onszelf steeds gekker weten te maken) er eentje is, maar wmb dus ook de rotte appels die tussen de influencers zitten. Typisch gevalletje van extra "welvaart" met significante bijwerkingen, die sommigen nog altijd over het hoofd zien of bagatelliseren.
 
Ik denk dat we het voornamelijk heel erg eens met elkaar zijn.

Ik vind het inderdaad mooi dat de huidige mogelijkheden iedereen een platform kunnen geven; dat is het bijzondere aan deze tijd. En het is denk ik ook symbool voor deze tijd: er worden ons zo veel mogelijkheden geboden en we hebben op veel vlakken in principe meer speelruimte dan vroeger. Tegelijkertijd ontstaan daardoor welvaartstumors, waarvan een hoger aantal % burnouts (omdat we onszelf steeds gekker weten te maken) er eentje is, maar wmb dus ook de rotte appels die tussen de influencers zitten. Typisch gevalletje van extra "welvaart" met significante bijwerkingen, die sommigen nog altijd over het hoofd zien of bagatelliseren.
Vroeger wilde men ook iets “toevoegen aan de maatschappij” / nuttig zijn. Ik vind dit soort youtubers daar niet onder vallen. Wel knap dat je er desondanks veel geld mee kunt verdienen. Of raar, kan ook.
 
Voor de generatie net onder mij (ik ben 29) kan ik me wel wat onvrede indenken. Mijn studieschuld was vrijwillig, voor hen is er geen andere optie. Die schuld kan serieus oplopen en beperkt je kans op een koopwoning aanmerkelijk

Totaal mee oneens. Het is een loterij, waar je ouders heel veel invloed op hebben. Ik kreeg van de overheid een basisbeurs van 248 euro per maand. Ik had alleen aan het studiefonds al 420 euro vaste kosten per maand, nog een zorgverzekering en dan de rest nog. Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders elk jaar mijn collegegeld en boeken betaalden. Maar verder heb ik alles wat ik had bij elkaar verdiend vanaf het moment dat ik 13 was en altijd de helft van wat ik verdiende opzij moest zetten van mijn ouders voor tijdens de studie. Als ik dat niet gehad had, dan had ik net zo goed een schuld moeten opbouwen, die dan iets lager zou zijn omdat ik 248 euro per maand kreeg als schenking.

Startsalaris is te hoog voor sociale huur, maar te laag om een huis te kopen.

Totale onzin voor een gemiddelde HBO student. De inkomensgrens is bruto 3250 per maand en een gemiddeld startsalaris zit op max 2600 bruto per maand. Het echte probleem zit hem in het feit dat er geen doorstroming meer plaats vind naar of koopwoningen of vrije sector woningen. Sociale huurwoningen moeten er zijn voor mensen met een sociaal inkomen en dat is nu niet het geval.

Blog-96-Gemiddeld-startsalaris-hbo.png


En door social media zie je dat perfecte leven wel alleen maar om je heen, want een ruzie of een slechte dag zet je niet op Instagram. Het houdt zichzelf daarmee ook in stand en ik zie dat als een van de grotere uitdaging van mijn generatie en de generatie net onder mij.

Ik zie dit niet als een uitdaging, maar als een gebrek aan zelfreflectie. Ik ben van jouw generatie, maar ik heb me nog nooit gespiegeld aan de nieuwe auto van een vriend, die succesvolle ondernemer, de influencers op insta (sterker nog ik heb geen account). Mensen ervaren druk omdat die er door henzelf opgelegd wordt. Ik zie niet waarom onze generatie niet snapt dat de perfecte insta leventjes niet de echte wereld is. Iedereen snapt toch dat men normaal gesproken elke dag in de file staat naar het werk, 40 uur per week moet werken, de relaties uitgaan, je lekker mag sporten en een biertje mag doen, mag lachen omdat je kind wat geks doet, heerlijk in bed mag duiken met je fantastische vriendin/vrouw/maitresse.

Maar goed, jongeren zijn zo ontevreden en moeten maar gewoon een keer tevreden leren zijn met wat ze hebben (aka niet veel als je niet tot de elite behoort).

Misschien moet je die onvrede eens zoeken in de daadwerkelijke oorzaken, en niet meteen wegzetten als onzin.

Waar zet ik het weg als onzin? Ik vraag me oprecht af waar de onvrede vandaan komt, want als je niet onder woorden kan brengen wat er niet goed is dan kan er ook niets aan gebeuren. Ten slotte zal ik je droom droom maar even kapot maken, je spiegelen aan de elite is het domste wat je kan doen, want daar kom je toch niet terecht.
 
Ik zie dit niet als een uitdaging, maar als een gebrek aan zelfreflectie. Ik ben van jouw generatie, maar ik heb me nog nooit gespiegeld aan de nieuwe auto van een vriend, die succesvolle ondernemer, de influencers op insta (sterker nog ik heb geen account). Mensen ervaren druk omdat die er door henzelf opgelegd wordt. Ik zie niet waarom onze generatie niet snapt dat de perfecte insta leventjes niet de echte wereld is. Iedereen snapt toch dat men normaal gesproken elke dag in de file staat naar het werk, 40 uur per week moet werken, de relaties uitgaan, je lekker mag sporten en een biertje mag doen, mag lachen omdat je kind wat geks doet, heerlijk in bed mag duiken met je fantastische vriendin/vrouw/maitresse.

Jij niet, en dat is goed, maar dat zegt natuurlijk niks over anderen. Een hoop mensen zitten anders in elkaar en zijn daar wél gevoelig voor. Dat is geen keuze of een gebrek aan zelfreflectie. Wie extra gevoelig is voor zulke dingen zal extra moeite moeten doen om er van af te komen.
Het argument 'ik kan het, dus iedereen kan het' gaat in de meeste gevallen niet op in de dingen des levens. Teveel diversiteit in genotypes en fenotypes.

Dus wel degelijk een grote uitdaging m.i.
 
Een hoop mensen zitten anders in elkaar en zijn daar wél gevoelig voor. Dat is geen keuze of een gebrek aan zelfreflectie. Wie extra gevoelig is voor zulke dingen zal extra moeite moeten doen om er van af te komen.

Dat zou betekenen dat het merendeel van mijn generatie (over)gevoelig zijn voor dat soort zaken en niet meer de realiteit kunnen onderscheiden van de perfecte wereld geprojecteerd op de sociale media?
 
Dat zou betekenen dat het merendeel van mijn generatie (over)gevoelig zijn voor dat soort zaken en niet meer de realiteit kunnen onderscheiden van de perfecte wereld geprojecteerd op de sociale media?
Meerderheid weet ik niet. Ik durf me niet meer te wagen aan percentages hier :grin:
En er zijn natuurlijk een hoop gradaties tussen 'totaal ongevoelig' en 'extreem overgevoelig' en bijbehorende uitingen, ideeën en gevoelens.

Ik denk dat het hele social media gebeuren heel invloedrijk is op heel veel jongeren. Dat zal dus ook invloed (gaan) hebben naar hoe ze naar zichzelf en nasr de wereld kijken. Ik zie dat wel als een uitdaging waar ze mee te maken hebben of gaan hebben.
 
Dat zou betekenen dat het merendeel van mijn generatie (over)gevoelig zijn voor dat soort zaken en niet meer de realiteit kunnen onderscheiden van de perfecte wereld geprojecteerd op de sociale media?
Dat valt bij jouw generatie nog wel mee, hetgeen wat na 2005 is geboren (ben jij niet als ik t goed heb) daar speelt dit nog vele malen meer. Zal sterk samenhangen met de opkomst van de smartphone en daarbij de mogelijkheid om alles overal te delen.
 
Totaal mee oneens. Het is een loterij, waar je ouders heel veel invloed op hebben. Ik kreeg van de overheid een basisbeurs van 248 euro per maand. Ik had alleen aan het studiefonds al 420 euro vaste kosten per maand, nog een zorgverzekering en dan de rest nog. Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders elk jaar mijn collegegeld en boeken betaalden. Maar verder heb ik alles wat ik had bij elkaar verdiend vanaf het moment dat ik 13 was en altijd de helft van wat ik verdiende opzij moest zetten van mijn ouders voor tijdens de studie. Als ik dat niet gehad had, dan had ik net zo goed een schuld moeten opbouwen, die dan iets lager zou zijn omdat ik 248 euro per maand kreeg als schenking.


Totale onzin voor een gemiddelde HBO student. De inkomensgrens is bruto 3250 per maand en een gemiddeld startsalaris zit op max 2600 bruto per maand. Het echte probleem zit hem in het feit dat er geen doorstroming meer plaats vind naar of koopwoningen of vrije sector woningen. Sociale huurwoningen moeten er zijn voor mensen met een sociaal inkomen en dat is nu niet het geval.

Blog-96-Gemiddeld-startsalaris-hbo.png




Ik zie dit niet als een uitdaging, maar als een gebrek aan zelfreflectie. Ik ben van jouw generatie, maar ik heb me nog nooit gespiegeld aan de nieuwe auto van een vriend, die succesvolle ondernemer, de influencers op insta (sterker nog ik heb geen account). Mensen ervaren druk omdat die er door henzelf opgelegd wordt. Ik zie niet waarom onze generatie niet snapt dat de perfecte insta leventjes niet de echte wereld is. Iedereen snapt toch dat men normaal gesproken elke dag in de file staat naar het werk, 40 uur per week moet werken, de relaties uitgaan, je lekker mag sporten en een biertje mag doen, mag lachen omdat je kind wat geks doet, heerlijk in bed mag duiken met je fantastische vriendin/vrouw/maitresse.



Waar zet ik het weg als onzin? Ik vraag me oprecht af waar de onvrede vandaan komt, want als je niet onder woorden kan brengen wat er niet goed is dan kan er ook niets aan gebeuren. Ten slotte zal ik je droom droom maar even kapot maken, je spiegelen aan de elite is het domste wat je kan doen, want daar kom je toch niet terecht.
Hmm, de woningcorporatie waar ik onder viel testte mijn inkomen met een maximum van 34k om in aanmerking te komen voor 't huis waar ik nu in zit. Interessant dat daar nog zo'n groot verschil in zit. Over de doorstroom: een gemiddelde koopwoning was 308k in 2019. Met mijn studieschuld en bruto inkomen kom ik in aanmerking voor de helft van dat bedrag. Ik zit nu in een hoekwoning, van een rijtjeshuis met een zolder en een prima tuin. 75 vierkante meter woonoppervlak. Als ik ga proberen te kopen kom ik op <60m uit, in een 2 of 3 kamer appartement. Waarom zou ik dan dit huis verlaten? Ik moet minstens twee keer zoveel verdienen om op mijn salaris een hypotheek te krijgen, of samen met mijn vriendin een huis kopen wat andere risico's met zich mee brengt.

En gefeliciteerd, je bent denk ik een van de weinige die zich niets aantrekt van hoe zijn omgeving het doet. De mens is een sociaal dier, jezelf spiegelen aan andere mensen is wat we continue doen (zie het boek "de meeste mensen deugen"). Het is ontzettend moeilijk daar immuun voor te zijn. Je beste vriend die gaat trouwen, je broertje die promotie krijgt, je collega die een grote klant binnenhaalt. Ik sta best sterk in mijn schoenen, maar ik ga niet ontkennen dat ik dan bij mezelf te rade ga van "doe ik iets verkeerd dat ik nog niet zo ver ben?". Het antwoord is nee, ieder op zijn eigen tijd. Maar als je 21 bent en niet alleen je directe contacten, maar ook nog eens al die influencers ziet waarbij het lijkt alsof ze nooit problemen hebben.. Natuurlijk, de meeste zullen beseffen dat je de slechte momenten juist niet ziet en dat ze er waarschijnlijk zullen zijn. Maar door die hele 'goednieuws show' die je dagelijks in je timeline voorbij ziet komen kan ik me heel goed voorstellen dat je daar aan gaat twijfelen.

Dat zou betekenen dat het merendeel van mijn generatie (over)gevoelig zijn voor dat soort zaken en niet meer de realiteit kunnen onderscheiden van de perfecte wereld geprojecteerd op de sociale media?
Het enige juiste antwoord hierop is: "ja".
En als het niet onze generatie is, dan zeker de generatie na ons. De 18-jarige van nu.
 
Dat valt bij jouw generatie nog wel mee, hetgeen wat na 2005 is geboren (ben jij niet als ik t goed heb) daar speelt dit nog vele malen meer. Zal sterk samenhangen met de opkomst van de smartphone en daarbij de mogelijkheid om alles overal te delen.

Ik ben nog gemaakt in de ruige jaren tachtig. En dat zal zeker meespelen in mijn kijk op de wereld. De generatie Z en A zijn natuurlijk nog veel meer beinvloed door het internet. Ik weet nog dat we thuis een inbelverbinding kregen en later ADSL met een datalimiet.

Ik sta best sterk in mijn schoenen, maar ik ga niet ontkennen dat ik dan bij mezelf te rade ga van "doe ik iets verkeerd dat ik nog niet zo ver ben?". Het antwoord is nee, ieder op zijn eigen tijd.

Zelf geef je hier ook al aan dat je reflecteerd over wat je ziet en snapt dat het niet hetzelfde is in elk leven. Je maakt eigen keuzes en ziet dat gebeurtenissen van anderen niet perse laten zien dat je zelf minder bent. Het gaat erom dat mensen gaan inzien dat wat er gebeurd gebeurtenissen zijn op zich, en dat als ze zich laten beinvloeden door alle gebeurtenissen en mooie momenten op social media ze helemaal gek worden.

Het enige juiste antwoord hierop is: "ja".
En als het niet onze generatie is, dan zeker de generatie na ons. De 18-jarige van nu.

Dat is een gevaarlijke ontwikkeling, dat betekend dat we over 18 jaar een generatie dertigers hebben zonder enige realiteitszin?
 
Ik ben nog gemaakt in de ruige jaren tachtig. En dat zal zeker meespelen in mijn kijk op de wereld. De generatie Z en A zijn natuurlijk nog veel meer beinvloed door het internet. Ik weet nog dat we thuis een inbelverbinding kregen en later ADSL met een datalimiet.



Zelf geef je hier ook al aan dat je reflecteerd over wat je ziet en snapt dat het niet hetzelfde is in elk leven. Je maakt eigen keuzes en ziet dat gebeurtenissen van anderen niet perse laten zien dat je zelf minder bent. Het gaat erom dat mensen gaan inzien dat wat er gebeurd gebeurtenissen zijn op zich, en dat als ze zich laten beinvloeden door alle gebeurtenissen en mooie momenten op social media ze helemaal gek worden.



Dat is een gevaarlijke ontwikkeling, dat betekend dat we over 18 jaar een generatie dertigers hebben zonder enige realiteitszin?
dat punt bereiken we wel eerder, een deel wordt opgevoed alsof t prinsen en prinsesjes zijn, gaat t slecht op school ligt t aan de school etc. etc. t zal nooit aan t kind zelf liggen. Sterker nog, ik ken mensen die al tegen zulke lui aanlopen als stagiair, denken alles te weten. Ken zelfs een voorval waarbij het kwam tot dreigen met n rechtszaak als ze de stage niet zou halen. Niet gehaald, zaak is overigens niet gekomen, misschien heeft iemand daar toch wat realiteitszin in gekregen.

Geen idee hoe groot de groep is maar t zal hopelijk niet de meerderheid zijn
 
Als iemand die ook in de jaren 80 is geboren, moet ik toch wel gniffelen als die jaren ruig worden genoemd. Gekkie.
 
Als iemand die ook in de jaren 80 is geboren, moet ik toch wel gniffelen als die jaren ruig worden genoemd. Gekkie.
Zo is het. Ik kom uit de tijd dat ik corduroy beige broeken met een spencer moest dragen. Veel erger gaat het niet worden.
 
Het is imo uberhaupt een denkfout om te stellen dat een mega toename in keuzemogelijkheden ook daadwerkelijk zorgt voor een toename in geluk.

Wordt de jongere generatie daadwerkelijk gelukkiger van het feit dat je tegenwoordig met de meest fancy apps op je relatief goedkope smartphone iedereen kunt volgen - en anderen jou net zo - of voegt het wat toe dat je ipv twee verschillende uit 36 verschillende soorten cornflakes kunt kiezen in de supermarkt? Of zouden dat soort "breedte"-verbeteringen net iets minder wegen dan het feit dat je als doorsnee starter amper de mogelijkheid hebt om een fatsoenlijk huis te kopen, terwijl de kloof tussen arm en rijk mondiaal gezien steeds groter wordt? Wat is er gebeurd met onze bestedingsruimte en hoe hebben lonen en koopkracht zich ontwikkeld? Of sterker nog, zou het ook kunnen dat we juist ongelukkiger worden van meer keuzemogelijkheden?

Zolang we het niet eens worden over wat een mens daadwerkelijk gelukkig maakt, heeft het imo geen enkele zin om te gaan zitten oordelen of het terecht is dat generatie X gegeven het verschil in mogelijkheden meer of minder te klagen heeft dan generatie Y. Zo kun je anders beredeneren dat we hier allemaal nooit meer mogen zeiken dan onze grootouders, aangezien wij niet eens een oorlog hebben hoeven mee maken. En kom je dus geen steek verder in de discussie...
Geluk is een gevoel en dus subjectief, dus daar hoef je niet over te discussieren, daar kom je niet uit.
De omstandigheden zijn inderdaad in 70 jaar sterk veranderd. Begin jaren '50 kon je niet studeren zonder geld, waren er nauwelijks mogelijkheden voor eigen huizen, en had men niks. Voor zaken als vakanties of luxe goederen was simpelweg geen geld, het land was in opbouw.
Jaren '70-'80? Onbeperkt studeren, groot aanbod goedkopere huizen. Luxe goederen kwamen langzaam in opkomst, net als vakanties e.d. Maar nog steeds niet voor de grote meute.
Eind jaren '90 begon de woningmarkt voor het eerst te ontploffen. Huizen stegen jaarlijks een 10% in waarde. Maar nog steeds was het mogelijk om als alleenverdiener een flatje te huren of een kleine woning. Zaken als een TV werd iets wat je kocht en na een aantal jaar inruilde voor een beter model, op vakantie gaan iets wat je toch zeker 1 x per jaar deed. De crash in 2008 gooide de woningmarkt even terug, maar het leven an sich bleef redelijk doorgaan. De laatste jaren gaat de woningmarkt weer als een raket omhoog. Is studeren wel toegankelijk voor iedereen, maar je blijft snel met een dikke schuld achter waardoor een eigen koopwoning een stuk verder weg is.

Toch ben ik van mening dat de wensenlijst van 20-ers en begin 30-ers heel anders is dan 25 jaar geleden. Het moet allemaal NU. Na 2 jaar switcht men van baan, omdat men uitgekeken is op de huidige. Word er een auto geleased, ipv dat je de eerste jaren van je leven in een ouder barrel rijdt, omdat dat de auto is die je je kunt veroorloven. Lange termijn denken en handelen is moeilijk. Beloning moet op de korte termijn. Ik merk dat zelfs soms in mijn sportlessen, waarbij sommige leerlingen soms moeite hebben met moeilijke technieken. Ik hoor dan vaak "die is niet leuk, die is lastig". Ik antwoord dan altijd "oefenen". Sommige dingen duren gewoon langer voordat je ze onder de knie hebt. Dat is met opbouw van zaken ook. Je kunt je als 25-jarige niet spiegelen aan iemand van 55, die al een heel leven van opbouw achter de rug heeft.
 
Terug
Bovenaan Onderaan