Dank voor deze genuanceerde reactie. Ik vind het knap hoe je reageert ook al ben ik het inhoudelijk niet eens met je vorige posts.
Je hebt zeker gelijk vwb het beleid van de afgelopen pakweg 20 jaar: het neoliberalisme, de winstmaximalisatie, de terugtredende overheid die zelfs bij de nutsvoorzieningen de marktwerking als het geijkte instrument heeft ingezet, de macht en lobby van de farmaceutische bedrijven en de zorgverzekeraars en het benaderen van de zorg als zijnde een bijzaak in de samenleving, de invoering van de zogenaamde participatie samenleving en al dit soort uit de VS overgewaaide concepten, hebben er toe geleid dat de zorg, het WMO en het ziekenhuis wezen uitgehold zijn. Het is dan ook dweilen met de kraan open eigenlijk met vele perverse prikkels in de zorg: eigen risico bijdrage invoeren om een barierre te creëren heeft eigenlijk geleid tot nog veel meer zieke huisbezoeken dan voorheen. Je gaat een keer voor een onderzoek en bam! , moet je 400 euro aftikken. Mensen gaan dan juist vaker omdat ze het idee van die bijdrage erg onrechtvaardig en dom vinden. Zo “ halen ze het bedrag er uit”. De huisartsen die per 10 minuten betaald krijgen waardoor ze steeds dubbele afspraken inplannen om je goed te woord te kunnen staan. Huisartsen posten en spoedeisende hulp die moesten sluiten maar tegelijk moeten de ambulances verder reizen hetgeen ontzettend duur is. En ga zo door. En dan hebben we het alleen over de zorg en niet over de woningbouw of het onderwijs….
Wat duidelijk is, is dat we dit beleid vaarwel moeten zeggen. Wat echter ook duidelijk is, is dat we nu met een pandemie te maken hebben en dat de zorg, om welke reden dan ook, overbelast is. Omwille van je medemens die kanker heeft en echt die chemo keuren moet krijgen, moet je er voor zorgen dat je er alles aan doet om geen Corona op te lopen en dat je iig niet in het ziekenhuis terecht komt. Mensen hebben veel commentaar op het neoliberalisme dat heeft geleid tot een individualistische samenleving waar een ieder voor zich is. Maar als je ze vraagt om iets te doen voor het collectief, dan zijn ze ineens de top individualst… Dan is ieder voor zich wel ineens hun motto en kijken ze alleen naar zichzelf. Daar heb ik persoonlijk veel moeite mee. Moeten wij de Italiaanse toestanden meemaken zodat we ook net als hen heel makkelijk alle regels accepteren?