Binnenlandse Politiek

Ik vind dat laatste geen tegenstelling. Ik projecteer mijn persoonlijke offer niet op mensen die niet werken. Ik ken de redenen, de problematiek en de motieven niet, en ik ga niet mee (ik zeg niet dat jij dat doet!) met de impliciete boodschap, die je tegenwoordig vaak hoort, dat mensen die niet werken 'eigenlijk' lui zijn en 'niet willen'. Bij mensen met een WW zou ik dat een tikje genant vinden, nu directe collega's worden ontslagen, die keihard hebben gewerkt en voor wie even de wereld instort. En bij mensen in de bijstand is de problematiek vaak zó complex, dat ik het te eenvoudig vind om te spreken over 'willen' of 'niet willen' - nog los van het feit dat in ieder geval bedrijven ze vaak gewoon niet aannemen, zelfs niet met allerlei belastingvoordelen etc.

Eén van de grootste problemen van deze tijd van het liberalisme, is dat mensen worden gezien als volstrekt autonome individuen, die altijd precies weten wat ze doen en wat ze willen. Niet werken = dan niet willen. En een grote schuld ligt dan vooral aan je zelf. Ik denk dat het niet zo eenvoudig ligt, noch voor werklozen, noch voor de kredietverslaving. Neurologen en psychologen laten zien hoe beïnvloedbaar wij zijn. Een situatie van werkloosheid kan leiden tot lethargie, en als je elke dag wordt gebombardeerd met luxe artikelen via reclame - die de buurman uiteraard wel heeft - dan neem je snel een krediet.

Willen of niet willen is voor mij ook een non issue.
Maar als we het over solidariteit hebben, vind ik wel dat in het kader van solidariteit een bijdrage naar draagkracht moeten leveren. Draagkracht in dezen in immateriële zin.

Ik heb het eerder al gehad over verworvenheden. Zonder nou de hele geschiedenis van na-oorlogs Nederland op te dissen, zal iedereen weten dat met de welvaartsgroei wij ook een fors sociaal stelsel hebben op gebouwd.
Inmiddels zijn wij er, na het klappen van de bel in onze economie, achtergekomen dat we ook op dat vlak een soort piramidespel hebben gespeeld. De demografische ontwikkeling haalt ons in waar het de pensioenen betreft. De economische situatie confronteert ons met de enorme wissel die de sociale uitkeringen trekken op onze economie/staatskas.

Nederland heeft wat men noemt haar economische stabilisatoren. Die hebben er voor gezorgd dat wij itt veel buurlanden veel minder hard de crisis ingezeild zijn,
Als je je baan verliest, heb je in dit land niet direct een probleem omdat de uitkering nog de nodige tijd voor de meesten voldoende soelaas biedt om niet meteen je huis uit te hoeven en nog relatief redelijk te kunnen blijven leven.
Echter, na verloop van tijd keert de wal het schip; door die economische stabilisatoren wordt de druk op onze staatsuitgaven alsmaar groter. De werkeloosheid groeit en dus drukken steeds meer werkelozen op een steeds kleinere groep werkenden.
Over demografie, vergrijzing en pensioenen hoeven we het al helemaal niet te hebben.

In vergelijk, een land als Amerika kent die economische stabilisatoren niet in die mate. Op het moment dat daar de crisis intreedt hebben veel mensen een acuut, groot probleem.
Voor die mensen vergaat letterlijk onmiddellijk de wereld en ze verliezen huis en haard.
VRESELIJK!
Voor deze mensen is er geen andere optie: zsm weer een baantje zoeken. Desnoods twee, zeker niet ongebruikelijk in the States.
Intussen drukt deze groep niet zwaar op de staatsfinanciën vergeleken met de situatie bij ons. Immers zijn de uitkeringen laag en zodra de groep weer werkt (wat ze gedwongen zsm doen) is de toch al veel lagere druk op de staatsuitgaven direct weer verlicht.

Ik zou voor geen geld Amerikaanse toestanden willen hier. En als je mijn verhaal goed gelezen hebt zie je me ook niet pleiten voor het afschaffen van de WW.
Zeker moet iedereen een eerlijke kans en mogelijkheid krijgen om binnen redelijke termijn weer een baan te vinden binnen de competenties.
Echter is daar voor mij wel een kortere looptijd aan verbonden dan nu het geval is.

Wat Nederland een duur land maakt, wat voor bedrijven een grote bottleneck is, zijn gewoon de sociale lasten.
De ww wordt immers opgebracht door de bedrijven. Maar dat geldt ook voor bijv de ziektewet.
Vaak wordt gewezen op het feit dat werknemers in de loop der jaren steeds meer een stukje verantwoordelijkheid terug hebben gekregen, de staat niet zonder meer voor alles zorgt, maar je ook een stuk eigen verantwoordelijkheid hebt.
Maar hoeveel mensen weten dat wanneer jij je been breekt bij het skiën, je werkgever daarvoor opdraait?Zelfs als dat tot arbeidsongeschiktheid leidt, je baas betaalt de rekening.

En juist die hoge sociale lasten, die alsmaar groeien om reden van het feit dat steeds minder werkenden, een steeds grotere groep niet werkenden moet onderhouden (niet slachtofferig bedoeld deze uitspraak maar ik vind even geen beter woord) maakt dat de lasten voor bedrijven enorm uit de pas gaan lopen met onze buurlanden en dus onze concurrentiepositie ondermijnt.

Daarom ook dat ik vind dat solidariteit 2 kanten uit werkt. Ja, als je iets overkomt moet er een vangnet zijn. HELEMAAL voor!
Maar dat je daarin een eigen verantwoordelijkheid hebt staat voor mij evenzeer vast. En dat daarbij op een gegeven moment situaties ontstaan dat je van de nood een deugd moet maken hoort daar bij.
Hard gesteld: als je je eigen huis moet verkopen omdat je het niet meer kunt betalen, is dat zeer zuur. Als je een baantje moet accepteren wat onder je competenties is, is dat zeer zuur.
Maar als wij met elkaar, in solidariteit, een systeem in tact willen houden wat ons niet helemaal buiten alle markten zet en wat ons in staat stelt voor hen die het echt niet kunnen, een vangnet te blijven vormen, dan hoort daar geen vrijblijvendheid bij. Van niemand!
Want laat me over een ding nogmaals duidelijk zijn: we staan er met ons allen veel slechter voor dan we ons misschien goed en wel realiseren.
We blijven een prachtland en relatief hebben we het erg goed. Maar dat we als we het over nivelleren hebben, ook als land en dus individuen in een internationale nivellering terecht komen die de meesten van ons direkt zal raken, staat voor mij vast.
 
Schröder pushed through parliament a massive reform program called Agenda 2010.
http://www.foreignaffairs.com/articles/67899/steven-rattner/the-secrets-of-germanys-success

In het kader van deze discussie wil ik graag nog eens verwijzen naar onze Oosterburen die zoals gezegd, al 10 jaar geleden gedwongen waren tot hervormingen. Iets waar ze nu de vruchten van plukken.
Het was een omvangrijk programma zoals je lezen kunt, maar ik haal even een voor nu relevant aspect naar voren:
Bereich Wirtschaft

Die Agenda 2010 setzt insbesondere arbeitgeberfreundliche angebotspolitische Ideen um: Da der Staat in einer Marktwirtschaft gewerbliche Arbeitsplätze nicht per Anweisung schaffen könne und auch nicht durch öffentliche Investitionen bestehende Arbeitsplätze sichern oder neue schaffen solle, werden indirekte angebotsökonomische Einzelmaßnahmen in der Erwartung ergriffen, dass damit Anreize zu verstärkten privaten Investitionen geschaffen werden, woraus neue Arbeitsplätze entstünden.

 
Inmiddels zijn wij er, na het klappen van de bel in onze economie, achtergekomen dat we ook op dat vlak een soort piramidespel hebben gespeeld. De demografische ontwikkeling haalt ons in waar het de pensioenen betreft. De economische situatie confronteert ons met de enorme wissel die de sociale uitkeringen trekken op onze economie/staatskas.

Ik zou zeggen dat het niet bepaald onze sociale zekerheid is die een piramidespel bleek, maar een groot deel van de financiële sector. Het valt bijna niet meer uit te rekenen hoe veel schade die heeft toegebracht aan onze reëele economie. Als we dan toch gaan hervormen, laten we dan daar eens beginnen. Dat is natuurlijk voor een deel al gebeurd, maar als ik hoor hoe in de City de bonussen al weer hoger zijn dan vóór de financiële crisis, dan vind ik het een beetje de omgekeerde wereld om dan de WW te verkorten, omdat die te duur is geworden.

Voor deze mensen is er geen andere optie: zsm weer een baantje zoeken. Desnoods twee, zeker niet ongebruikelijk in the States.
Intussen drukt deze groep niet zwaar op de staatsfinanciën vergeleken met de situatie bij ons. Immers zijn de uitkeringen laag en zodra de groep weer werkt (wat ze gedwongen zsm doen) is de toch al veel lagere druk op de staatsuitgaven direct weer verlicht.

De States kun je niet vergelijken met Nederland. De kapitaalsomloop is er gewoon veel hoger, waardoor een flexibele arbeidsmarkt mogelijk is. 't Is ook normaal - en veel eenvoudiger - voor Amerikanen om te verhuizen van LA naar New York. Voor nederlanders is het een veel grotere stap om te verhuizen naar Marseille of Warschauw. Onlogisch is dat niet.
Verder zou ik niet willen ruilen, wat dit betreft. Het aantal Amerikanen onder de armoedegrens, zelfs met meerdere baantjes, is schrikbarend. De overheid en openbare sector zijn de facto failliet. Dan écht liever hoge belastingen en goede sociale voorzieningen. Jij zegt dat je ook geen Amerikaanse toestanden hier wil, maar wat wil je dan wél? Slechts een deel van de VS? Maar volgens mij is het the whole package, of niks. Je kunt niet de arbeidsmarkt flexibiliseren, als die markt heel klein is.

Ik zou voor geen geld Amerikaanse toestanden willen hier. En als je mijn verhaal goed gelezen hebt zie je me ook niet pleiten voor het afschaffen van de WW.
Zeker moet iedereen een eerlijke kans en mogelijkheid krijgen om binnen redelijke termijn weer een baan te vinden binnen de competenties.
Echter is daar voor mij wel een kortere looptijd aan verbonden dan nu het geval is.

Ok, maar wat is korter? Het wordt vanaf volgend jaar verkort naar maximaal twee jaar, na één jaar 70 procent van het minimumloon. Ik heb het gevoel dat het voor werkgevers per definitie te veel is.

Wat Nederland een duur land maakt, wat voor bedrijven een grote bottleneck is, zijn gewoon de sociale lasten.
De ww wordt immers opgebracht door de bedrijven. Maar dat geldt ook voor bijv de ziektewet.
Vaak wordt gewezen op het feit dat werknemers in de loop der jaren steeds meer een stukje verantwoordelijkheid terug hebben gekregen, de staat niet zonder meer voor alles zorgt, maar je ook een stuk eigen verantwoordelijkheid hebt.
Maar hoeveel mensen weten dat wanneer jij je been breekt bij het skiën, je werkgever daarvoor opdraait?Zelfs als dat tot arbeidsongeschiktheid leidt, je baas betaalt de rekening.

Bedrijven én werknemers, als ik zo op mijn loonstrookje kijk en maandelijks de afschrijving van mijn ziektekostenverzekeraar zie. Maar kijk, dit is nu precies mijn punt. Ik snap best dat bedrijven de sociale lasten omlaag willen. Maar ze moeten begrijpen dat deze vorm van sociale rechtvaardigheid hen ook veel oplevert. Misschien niet het goedkoopste, maar wél een duurzaam en betrouwbaar investeringsklimaat. Met werknemers die vrijwel nooit staken (in Nederland), die hoog zijn opgeleid en met een internationaal bijzonder hoge arbeidsproductiviteit. Dat komt mede door een goede ziektewet, waardoor werknemers niet meteen tegen enorme financiële problemen aanlopen als ze een keer pech hebben en hun been breken. Ik snap dat dit voor met name het MKB moeilijk is, zeker in crisistijd. Maar ik vraag me af of politiek dan de enige oplossing is het afbreken van sociale zekerheid. Laten we dan stappen zetten in het echt duurzamer maken van de economie.


En juist die hoge sociale lasten, die alsmaar groeien om reden van het feit dat steeds minder werkenden, een steeds grotere groep niet werkenden moet onderhouden (niet slachtofferig bedoeld deze uitspraak maar ik vind even geen beter woord) maakt dat de lasten voor bedrijven enorm uit de pas gaan lopen met onze buurlanden en dus onze concurrentiepositie ondermijnt.

Daarom ook dat ik vind dat solidariteit 2 kanten uit werkt. Ja, als je iets overkomt moet er een vangnet zijn. HELEMAAL voor!
Maar dat je daarin een eigen verantwoordelijkheid hebt staat voor mij evenzeer vast. En dat daarbij op een gegeven moment situaties ontstaan dat je van de nood een deugd moet maken hoort daar bij.
Hard gesteld: als je je eigen huis moet verkopen omdat je het niet meer kunt betalen, is dat zeer zuur. Als je een baantje moet accepteren wat onder je competenties is, is dat zeer zuur.

Ik vraag me dus af of dit op de langere termijn economisch wel zo slim is. Een huis verkopen met een restschuld, levert een bank ook niet veel op. Wanbetalers die zo kaal als een kikker zijn, ook niet. Mensen die onder hun niveau werken, en de lust of moed verliezen om zich later weer omhoog te knokken (een bekend fenomeen), betekent een aanslag op een competitieve kenniseconomie. Investeer dan liever in omscholing. Ik zou voor een duurzame economie kiezen, en niet voor zo snel mogelijk weer aan het werk, ook al is het beneden je niveau. Precies die mentaliteit van productie draaien, maakt niet uit op welk niveau, is volgens mij één van de redenen waarom we in een crisis zijn terechtgekomen. Efficiency, winstmaximalisatie, commodificatie, in plaats van solidariteit en duurzaamheid. Terwijl die laatste - in mijn ogen onterecht - zijn gezien als vijanden van ondernemingszin.
Daarnaast is er ook de morele kant: staan wij in dienst van de economie, of de economie in dienst van ons streven naar een gelukkig leven?

Maar als wij met elkaar, in solidariteit, een systeem in tact willen houden wat ons niet helemaal buiten alle markten zet en wat ons in staat stelt voor hen die het echt niet kunnen, een vangnet te blijven vormen, dan hoort daar geen vrijblijvendheid bij. Van niemand!
Want laat me over een ding nogmaals duidelijk zijn: we staan er met ons allen veel slechter voor dan we ons misschien goed en wel realiseren.
We blijven een prachtland en relatief hebben we het erg goed. Maar dat we als we het over nivelleren hebben, ook als land en dus individuen in een internationale nivellering terecht komen die de meesten van ons direkt zal raken, staat voor mij vast.

Ik wil dat nog wel eens zien. Vorige week stond in NRC een artikel over hoe de EU er economisch een stuk beter voorstaat dan iedereen een half jaar eerder had durven voorspellen. terwijl juist de BRIC-landen, India, China, stagneren. Misschien is het Eurpoese model van goede sociale voorzieningen zo slecht nog niet. Hoewel we allemaal machteloos zijn als er weer een crisis uitbreekt zoals in 2008. Door mondialisering van de economie zijn we allemaal overgeleverd aan krachten die ons ver te boven gaan. Daar helpt geen enkel systeem meer tegen. Hoewel we achteraf toch mogen zeggen dat de Europese veiligheidsmaatregelen - zoals uitgevoerd door de ECB - redelijk goed hebben gewerkt. Een plusje voor de EU.
 
Schröder pushed through parliament a massive reform program called Agenda 2010.
http://www.foreignaffairs.com/articles/67899/steven-rattner/the-secrets-of-germanys-success

In het kader van deze discussie wil ik graag nog eens verwijzen naar onze Oosterburen die zoals gezegd, al 10 jaar geleden gedwongen waren tot hervormingen. Iets waar ze nu de vruchten van plukken.
Het was een omvangrijk programma zoals je lezen kunt, maar ik haal even een voor nu relevant aspect naar voren:

Ik neem dit eerlijk gezegd met een korreltje zout. ten eerste heeft Duitsland gewoon enorm veel geluk gehad, dat al die rijke Chinezen van mercedessen houden (en helaas minder van Griekse olijfolie). Dat heeft écht meer gedaan voor de Duitse economie dan welke hervorming dan ook. Ten tweede is waar de Duitsers mee bezig zijn niet echt heel netjes naar de rest van de EU toe, vooral de zuidelijke landen. De Duitse export heeft enorm geprofiteerd van de - doordat ook zwakkere munten zijn meegewogen in de euro - relatief goedkope euro. Dat heeft ze een stevig overschot op de handelsbalans opgeleverd, en is ten koste gegaan van de exportmogelijkheden van bijvoorbeeld Griekenland (die juist de mogelijkheid van devaluatie niet meer hebben).
Een oplossing - perfect verenigbaar met marktdenken - zou zijn om intern de markt aan te jagen; Duitsland zou de lonen moeten verhogen, of de belastingen verlagen. Consumptie stimuleren, waar binnen de interne markt van de EU ook Griekenland van zou kunnen profiteren. Maar tot dusverre weigert Merkel dit, ondanks een dreigende boete van de EU.

Dit is de andere kant van wat wel wordt voorgesteld als dat zuidelijke landen 'alleen maar' schulden maken, die het noorden 'moet betalen'. En ook de duistere kant van het Duitse wonder. In feite gaat het Duitse wonder ten koste van zwakke landen binnen de EU - zoals Griekenland.

Lees ook dit:

http://www.socialevraagstukken.nl/site/2012/01/26/een-alternatieve-visie-op-de-eurocrisis/
 
Ik zou zeggen dat het niet bepaald onze sociale zekerheid is die een piramidespel bleek, maar een groot deel van de financiële sector. Het valt bijna niet meer uit te rekenen hoe veel schade die heeft toegebracht aan onze reëele economie. Als we dan toch gaan hervormen, laten we dan daar eens beginnen. Dat is natuurlijk voor een deel al gebeurd, maar als ik hoor hoe in de City de bonussen al weer hoger zijn dan vóór de financiële crisis, dan vind ik het een beetje de omgekeerde wereld om dan de WW te verkorten, omdat die te duur is geworden.
VOLKOMEN met je eens! Het is en, en!


De States kun je niet vergelijken met Nederland. De kapitaalsomloop is er gewoon veel hoger, waardoor een flexibele arbeidsmarkt mogelijk is. 't Is ook normaal - en veel eenvoudiger - voor Amerikanen om te verhuizen van LA naar New York. Voor nederlanders is het een veel grotere stap om te verhuizen naar Marseille of Warschauw. Onlogisch is dat niet.
Maar voor een Nederlander is verhuizen van Groningen naar Tuitjehorn al een te grote stap. Evenzeer als we niet echt bereid zijn te migreren van professie.
Als je kijkt naar wat er nu in Ierland gebeurt, is daar een enorme uittocht gaande, een nieuwe aardappelcrisis, maar dan 2013 versie.
Op termijn slecht voor het land, maar voor nu precies wat ik bedoel! Overigens, zodra de economie aantrekt daar, zuigt dat de krachten vanzelf weer terug.

Ik ben er van overtuigd dat de Nederlander, wij, erg leunen op de overheid die maar moet zorgen dat het geregeld wordt en onze bereidheid effort en offers te leveren is relatief laag. In deze mate is dat niet houdbaar, zeker nu de situatie in ons land rap verslechterd en we steeds verder achterop raken
Verder zou ik niet willen ruilen, wat dit betreft. Het aantal Amerikanen onder de armoedegrens, zelfs met meerdere baantjes, is schrikbarend. De overheid en openbare sector zijn de facto failliet. Dan écht liever hoge belastingen en goede sociale voorzieningen. Jij zegt dat je ook geen Amerikaanse toestanden hier wil, maar wat wil je dan wél? Slechts een deel van de VS? Maar volgens mij is het the whole package, of niks. Je kunt niet de arbeidsmarkt flexibiliseren, als die markt heel klein is.
Eens
Ok, maar wat is korter? Het wordt vanaf volgend jaar verkort naar maximaal twee jaar, na één jaar 70 procent van het minimumloon. Ik heb het gevoel dat het voor werkgevers per definitie te veel is.
Duitsland:
De vierde en meest ingrijpende wet kreeg de naam Hartz IV. Volgens deze wet vervalt na een jaar werkloosheid de uitkering. Vijfenvijftig- plussers krijgen een half jaar langer WW. Behalve de duur van de werkloosheidsuitkering werd ook de hoogte ervan teruggebracht. Voorheen was de WW-uitkering gerelateerd aan loon en arbeidsverleden, nu is het een veredelde bijstandsuitkering.

Daarna valt de werkloze terug op de kale bijstand. Om hiervoor in aanmerking te komen, moet de werkloze elke dag van de week beschikbaar zijn voor werk. Hij mag het district van het arbeidsbureau niet verlaten en moet bereid zijn elke baan, ongeacht opleiding en waar dan ook in Duitsland, te accepteren. Als de nieuwe baan onder bijstandsniveau verdient, dan wordt dit met een aanvullende bijstandsuitkering bijgepast.

Op dit moment behoort Duitsland qua economische groei en daling van de werkloosheid tot de sterkste economieën ter wereld. Medio dit jaar was de werkloosheid gedaald tot iets boven de 2,8 miljoen.
Bedrijven én werknemers, als ik zo op mijn loonstrookje kijk en maandelijks de afschrijving van mijn ziektekostenverzekeraar zie. Maar kijk, dit is nu precies mijn punt. Ik snap best dat bedrijven de sociale lasten omlaag willen. Maar ze moeten begrijpen dat deze vorm van sociale rechtvaardigheid hen ook veel oplevert. Misschien niet het goedkoopste, maar wél een duurzaam en betrouwbaar investeringsklimaat. Met werknemers die vrijwel nooit staken (in Nederland), die hoog zijn opgeleid en met een internationaal bijzonder hoge arbeidsproductiviteit. Dat komt mede door een goede ziektewet, waardoor werknemers niet meteen tegen enorme financiële problemen aanlopen als ze een keer pech hebben en hun been breken. Ik snap dat dit voor met name het MKB moeilijk is, zeker in crisistijd. Maar ik vraag me af of politiek dan de enige oplossing is het afbreken van sociale zekerheid. Laten we dan stappen zetten in het echt duurzamer maken van de economie.
Kijk en daar heb ik dus zorgen. Als ik nu lees wat Ton Heerts zijn plannen zijn, dan vraag ik me echt af of hij zijn hoofd nog wel eens buiten de deur steekt tegenwoordig.
De meeste MKB ers snappen het beginsel wat jij schetst en delen je gedachte. Een aantal heeft er lak aan en verhuist naar daar waar arbeid goedkoop is en mensen niet durven denken aan staken.
Ik hoop dat we met elkaar de gezonde balans blijven houden om de lasten dragelijk te houden voor de bedrijven en daarmee een gezond MKB in dit land weten te behouden.
Maar met het groeien van de inproductieve groep, komen er grenzen aan dat wat bedrijven dragen kunnen. De overheid parkeert namelijk in belangrijke mate steeds weer haar problemen bij het bedrijfsleven en legt daar de rekening neer. Zeker, ook bij de werkenden! En juist in het belang van die groepen dus ook mijn eerdere stellingname over solidariteit en het weghalen van de vrijblijvendheid voor hen die kunnen werken maar nu niet deelnemen.


Ik vraag me dus af of dit op de langere termijn economisch wel zo slim is. Een huis verkopen met een restschuld, levert een bank ook niet veel op. Wanbetalers die zo kaal als een kikker zijn, ook niet. Mensen die onder hun niveau werken, en de lust of moed verliezen om zich later weer omhoog te knokken (een bekend fenomeen), betekent een aanslag op een competitieve kenniseconomie. Investeer dan liever in omscholing. Ik zou voor een duurzame economie kiezen, en niet voor zo snel mogelijk weer aan het werk, ook al is het beneden je niveau. Precies die mentaliteit van productie draaien, maakt niet uit op welk niveau, is volgens mij één van de redenen waarom we in een crisis zijn terechtgekomen. Efficiency, winstmaximalisatie, commodificatie, in plaats van solidariteit en duurzaamheid. Terwijl die laatste - in mijn ogen onterecht - zijn gezien als vijanden van ondernemingszin.
Maar het merendeel van de huizen staat niet onder water.En vwb de participatiebereidheid is volgens mij jouw benadering wel erg fatalistisch en passief.
Daarnaast is er ook de morele kant: staan wij in dienst van de economie, of de economie in dienst van ons streven naar een gelukkig leven?
Je die vraag heb ik met andere woorden ook al eens proberen stellen.
Het gevoel wat mij de laatste tijd bekruipt en wat ik hier probeer te verwoorden is dat voor sommigen dat een loterij is zonder nieten:
De economie dient ons streven naar een gelukkig leven te faciliteren. Daarin zijn wij op een extreem hoog level geraakt.
Nu blijkt dat dat level niet meer haalbaar is, leggen wij daarvoor de schuld en verantwoordelijkheid bij de economie en eisen wij vanuit haar een oplossing.
En where do we fit in???

Ik wil dat nog wel eens zien. Vorige week stond in NRC een artikel over hoe de EU er economisch een stuk beter voorstaat dan iedereen een half jaar eerder had durven voorspellen. terwijl juist de BRIC-landen, India, China, stagneren. Misschien is het Eurpoese model van goede sociale voorzieningen zo slecht nog niet. Hoewel we allemaal machteloos zijn als er weer een crisis uitbreekt zoals in 2008. Door mondialisering van de economie zijn we allemaal overgeleverd aan krachten die ons ver te boven gaan. Daar helpt geen enkel systeem meer tegen. Hoewel we achteraf toch mogen zeggen dat de Europese veiligheidsmaatregelen - zoals uitgevoerd door de ECB - redelijk goed hebben gewerkt. Een plusje voor de EU.
Jij hebt het over de EU, ik heb het over Nederland.
En daar waar bijvoorbeeld Duitsland de gemiddeldes omhoog trekt, is Nederland juist steeds meer het zwakke broertje.
Met dat in je achterhoofd, vergelijk de modellen eens. Het Duitse model is grosso modo datgene ik hier betoog en verdedig.
 
Laatst bewerkt:
Ik neem dit eerlijk gezegd met een korreltje zout. ten eerste heeft Duitsland gewoon enorm veel geluk gehad, dat al die rijke Chinezen van mercedessen houden (en helaas minder van Griekse olijfolie). Dat heeft écht meer gedaan voor de Duitse economie dan welke hervorming dan ook. Ten tweede is waar de Duitsers mee bezig zijn niet echt heel netjes naar de rest van de EU toe, vooral de zuidelijke landen. De Duitse export heeft enorm geprofiteerd van de - doordat ook zwakkere munten zijn meegewogen in de euro - relatief goedkope euro. Dat heeft ze een stevig overschot op de handelsbalans opgeleverd, en is ten koste gegaan van de exportmogelijkheden van bijvoorbeeld Griekenland (die juist de mogelijkheid van devaluatie niet meer hebben).
Een oplossing - perfect verenigbaar met marktdenken - zou zijn om intern de markt aan te jagen; Duitsland zou de lonen moeten verhogen, of de belastingen verlagen. Consumptie stimuleren, waar binnen de interne markt van de EU ook Griekenland van zou kunnen profiteren. Maar tot dusverre weigert Merkel dit, ondanks een dreigende boete van de EU.

Dit is de andere kant van wat wel wordt voorgesteld als dat zuidelijke landen 'alleen maar' schulden maken, die het noorden 'moet betalen'. En ook de duistere kant van het Duitse wonder. In feite gaat het Duitse wonder ten koste van zwakke landen binnen de EU - zoals Griekenland.

Lees ook dit:

http://www.socialevraagstukken.nl/site/2012/01/26/een-alternatieve-visie-op-de-eurocrisis/

Die roofbouw op Zuid Europa, niet alleen door Duitsland, ook door Nederland, heb ik zelf in een eerdere discussie al tenberde gebracht. Daarover zijn we het 100% eens.
Idem vwb de Euro, hoewel die m.i zelfs nu nog te zwaar gewaardeerd is.
Waar ik het echter volkomen met je over oneens ben, is dat wat jij geluk noemt!
De Duitse maakindustrie heeft zichzelf begin deze eeuw opnieuw uitgevonden en daar waar Duitsland jaren lang heel erg naar binnengekeerd was, heel sterk haar bakens verzet en met noeste arbeid en met goede imago building internationale naam, faam maar ook netwerk opgebouwd.
Dat zij daarbij een internationale concurrentiepositie hebben gecreeerd door hervormingen op de arbeidsmarkt is een feit.
En laat ons even wel wezen, de Duitse economie is veel en veel meer als Mercedes, BMW en Volkswagen hoor!
 
Schröder pushed through parliament a massive reform program called Agenda 2010.
http://www.foreignaffairs.com/articles/67899/steven-rattner/the-secrets-of-germanys-success

In het kader van deze discussie wil ik graag nog eens verwijzen naar onze Oosterburen die zoals gezegd, al 10 jaar geleden gedwongen waren tot hervormingen. Iets waar ze nu de vruchten van plukken.
Het was een omvangrijk programma zoals je lezen kunt, maar ik haal even een voor nu relevant aspect naar voren:

Even snel tussendoor, wat de 'wirkschaft' betreft, weet je hoe de Duitse loonstijgingen er uitzien t.o.v. de rest van Europa, in pakweg de laatste vijftien jaar?
 
Oh, voor ik het vergeet, terug naar het systeem wat we hadden na de vorige crisis en wat door Bill Clinton is los gelaten. Terug naar de goudstandaard.
Maar dan vermoedelijk ook terug naar een welvaartsniveau van rond die periode?? Oei, paradox! :eek:

Lezen is ook een kunst. Waar noem ik de gouden standaard?

Volgens mij is het best simpel. We hebben een relatief korte periode van unsustainable growth doorgemaakt, bijna volledig gefinancierd door particuliere consumptie op krediet. Dit is gefaciliteerd door een uit de hand gelopen bankensector, die nu overeind moet worden gehouden door de belastingbetalers. Dat kan niet zo doorgaan en dat zie je nu ook gebeuren. We zijn op het moment in welvaartsnivo aan het teruggaan, wellicht inderdaad al tot het nivo van de periode Clinton. Daar was overeigens niets mis mee, met dat welvaartsnivo. Volledige splitsing van de banken maakt dat de zakenbanken hun beweringen waar moeten gaan maken dat ze nodig zijn voor de economie, dat ze waardevolle services verlenen en dat ze groei brengen. Wie daarin gelooft kan daarin investeren en heel rijk mee worden. Als dat verhaal gelul blijkt en het business model van de zakenbanken alleen overeind kan worden gehouden met de belofte dat als het mis gaat de belastingbetaler voor de schade opdraait en met kapitaal van de spaarders, dan hebben we een aantal jaren fors boven onze stand geleefd en zullen we nog een beetje meer terug moeten in welvaartsnivo om vandaar weer opnieuw te beginnen met nu wel een sustainable model. Helemaal geen paradox, een werkelijkheid. Het alternatief is de bubbel nog verder opblazen met nog meer schulden die nooit afbetaald kunnen worden, wat imho alleen maar kan uitdraaien op oorlog of revolutie.
 
Volkomen met je eens!
Cyprus was wat dat betreft een mooie opstap.
Dit gezegd hebbende, als men vandaag de kans had terug in de tijd te gaan en Lehman had kunnen redden, zou dat met gierende banden moeten gebeuren. Om er nog maar eens een paradox bij te slepen ;)

Je zou ook kunnen zeggen dat met terugwerkende kracht we ook Fanny Mae, RBS, ABN etc failliet hadden moeten laten gaan. Had grotere chaos opgeleverd, mar te overzien als de overheid de gewone man had gecompenseerd (tot E 100,000).
 
VOLKOMEN met je eens! Het is en, en!

Maar voor een Nederlander is verhuizen van Groningen naar Tuitjehorn al een te grote stap. Evenzeer als we niet echt bereid zijn te migreren van professie.
Als je kijkt naar wat er nu in Ierland gebeurt, is daar een enorme uittocht gaande, een nieuwe aardappelcrisis, maar dan 2013 versie.

Volgens mij hebben we het hier over een relatief klein probleem en een relatief kleine groep, waar we het eigenlijk allemaal wel over eens zijn, en vergeten we het echte probleem: Er zijn geen banen!! Ook niet voor degenen die van Groningen naar Maastricht willen verhuizen (overigens logenstraft de relatief grote verhuizingen van werknemers naar Groningen een beetje je argument (gasunie? PTT?).
 
Volgens mij hebben we het hier over een relatief klein probleem en een relatief kleine groep, waar we het eigenlijk allemaal wel over eens zijn, en vergeten we het echte probleem: Er zijn geen banen!! Ook niet voor degenen die van Groningen naar Maastricht willen verhuizen (overigens logenstraft de relatief grote verhuizingen van werknemers naar Groningen een beetje je argument (gasunie? PTT?).

Daarnaast was er voor diegenen met een koophuis 6% verlies van de koopsom vanwege de overdrachtsbelasting (dan heb je het toch al snel over 10 tot 20 duizend euro) en voor de huurders een wachtlijst van een jaartje of X.
 
Lezen is ook een kunst. Waar noem ik de gouden standaard?
Klopt, lezen is een kunst, ik zet een vraagteken! Ik constateer dus niet, ik vraag!
EDIT: ik zie dat ik dat inderdaad niet duidelijk genoeg heb weergegeven, excuses, bij deze dus: vraagteken!
Volgens mij is het best simpel. We hebben een relatief korte periode van unsustainable growth doorgemaakt, bijna volledig gefinancierd door particuliere consumptie op krediet. Dit is gefaciliteerd door een uit de hand gelopen bankensector, die nu overeind moet worden gehouden door de belastingbetalers. Dat kan niet zo doorgaan en dat zie je nu ook gebeuren. We zijn op het moment in welvaartsnivo aan het teruggaan, wellicht inderdaad al tot het nivo van de periode Clinton. Daar was overeigens niets mis mee, met dat welvaartsnivo. Volledige splitsing van de banken maakt dat de zakenbanken hun beweringen waar moeten gaan maken dat ze nodig zijn voor de economie, dat ze waardevolle services verlenen en dat ze groei brengen. Wie daarin gelooft kan daarin investeren en heel rijk mee worden. Als dat verhaal gelul blijkt en het business model van de zakenbanken alleen overeind kan worden gehouden met de belofte dat als het mis gaat de belastingbetaler voor de schade opdraait en met kapitaal van de spaarders, dan hebben we een aantal jaren fors boven onze stand geleefd en zullen we nog een beetje meer terug moeten in welvaartsnivo om vandaar weer opnieuw te beginnen met nu wel een sustainable model. Helemaal geen paradox, een werkelijkheid. Het alternatief is de bubbel nog verder opblazen met nog meer schulden die nooit afbetaald kunnen worden, wat imho alleen maar kan uitdraaien op oorlog of revolutie.
Ik zie het in grote lijnen ook zo. Overigens, de ontmanteling van banken is stiekem best al in werking gezet. Ik denk dat die lijn de komende jaren verder doorgetrokken wordt.
Alleen met dat ben je er echter niet. In Amerika hadden we immers die situatie, maar waren de banken met ingewikkelde financiële producten en piramidespelletjes hun competenties ver te buiten gegaan.
Alles valt en staat namelijk met toezicht!
 
Laatst bewerkt:
Volgens mij hebben we het hier over een relatief klein probleem en een relatief kleine groep, waar we het eigenlijk allemaal wel over eens zijn, en vergeten we het echte probleem: Er zijn geen banen!! Ook niet voor degenen die van Groningen naar Maastricht willen verhuizen (overigens logenstraft de relatief grote verhuizingen van werknemers naar Groningen een beetje je argument (gasunie? PTT?).
Het gaat me niet sec om het verhuizen, het verhuizen staat een beetje symbolisch voor het feit dat wij, in ons land, weinig bereidheid hebben om offers te brengen of effort te leveren.
De overheid moet maar voorzien.

Op het moment dat ons huis onder water staat, is dat buiten onze schuld en kunnen wij toch niet met de gebakken peren blijven zitten zeker!?
Op het moment dat we fors verdienen aan ons huis, is dat voor Bassie!
Op het moment dat we werkeloos raken moet er voor ons gezorgd worden.
Daarbij geldt dat wij best wel weer een baan willen aannemen dan maar: we willen er niet voor hoeven verhuizen, het mag niet onder onze stand zijn, onze aanspraken op salariëring zijn wel zoals ze zijn etc..

Ik chargeer even een beetje met als doel mijn punt helder te maken.
 
Het gaat me niet sec om het verhuizen, het verhuizen staat een beetje symbolisch voor het feit dat wij, in ons land, weinig bereidheid hebben om offers te brengen of effort te leveren.
De overheid moet maar voorzien.

Op het moment dat ons huis onder water staat, is dat buiten onze schuld en kunnen wij toch niet met de gebakken peren blijven zitten zeker!?
Op het moment dat we fors verdienen aan ons huis, is dat voor Bassie!
Op het moment dat we werkeloos raken moet er voor ons gezorgd worden.
Daarbij geldt dat wij best wel weer een baan willen aannemen dan maar: we willen er niet voor hoeven verhuizen, het mag niet onder onze stand zijn, onze aanspraken op salariëring zijn wel zoals ze zijn etc..

Ik chargeer even een beetje met als doel mijn punt helder te maken.

Toch is een baan onder je stand aannemen een grote stap. Je zit met je huis (hypotheek). Hoe ga je dit betalen met een baan onder je stand? Misschien een baan, die minder oplevert, dan je WW?
 
Je zou ook kunnen zeggen dat met terugwerkende kracht we ook Fanny Mae, RBS, ABN etc failliet hadden moeten laten gaan. Had grotere chaos opgeleverd, mar te overzien als de overheid de gewone man had gecompenseerd (tot E 100,000).

Als je een systeemcrash zou hebben gehad, dan was die oorlog en chaos waar jij het over had denk ik al over ons uitgestort geweest. Op dat moment had de wereld dat echt niet aangekund naar mijn stellige overtuiging.
 
Toch is een baan onder je stand aannemen een grote stap. Je zit met je huis (hypotheek). Hoe ga je dit betalen met een baan onder je stand? Misschien een baan, die minder oplevert, dan je WW?

Absoluut.
Maar daarmee geef je toch zelf de discrepantie in het systeem al aan?
 
Klopt, lezen is een kunst, ik zet een vraagteken! Ik constateer dus niet, ik vraag!
EDIT: ik zie dat ik dat inderdaad niet duidelijk genoeg heb weergegeven, excuses, bij deze dus: vraagteken!
Ik zie het in grote lijnen ook zo. Overigens, de ontmanteling van banken is stiekem best al in werking gezet. Ik denk dat die lijn de komende jaren verder doorgetrokken wordt.
Alleen met dat ben je er echter niet. In Amerika hadden we immers die situatie, maar waren de banken met ingewikkelde financiële producten en piramidespelletjes hun competenties ver te buiten gegaan.
Alles valt en staat namelijk met toezicht!

Het klopt dat er een ontwikkeling is in de ontmanteling van banken, maar ik ben bang dat die lang niet ver genoeg gaat (zoals we dan bij de volgende crisis uit gaan vinden). Hier in de UK, waar men dan zgn het vesrt gaat, gaat het dan over chinese walls, dwz de mogelijkheid om als het fout gaat makkelijk de twee onderdelen uit elkaar kan halen (en gie geleuft dat!!). Regels en toezicht. Strakke splitsing en scherp toezicht op de retail banken. de zakenbanken hoeven niet onder toezicht en kunnen alles doen wat de wet niet verbied. Dat zal ook inhouden dat de Directie van de retail banken geen torenhoog salaris krijgen en geen bonus, die zijn gewoon een soort van semi-ambtenaar. De zakenbanken kunnen salrissen en bonussen betalen zoals ze dat goeddunkt.
 
Terug
Bovenaan Onderaan