miskendtalent
International
Ik vind dat laatste geen tegenstelling. Ik projecteer mijn persoonlijke offer niet op mensen die niet werken. Ik ken de redenen, de problematiek en de motieven niet, en ik ga niet mee (ik zeg niet dat jij dat doet!) met de impliciete boodschap, die je tegenwoordig vaak hoort, dat mensen die niet werken 'eigenlijk' lui zijn en 'niet willen'. Bij mensen met een WW zou ik dat een tikje genant vinden, nu directe collega's worden ontslagen, die keihard hebben gewerkt en voor wie even de wereld instort. En bij mensen in de bijstand is de problematiek vaak zó complex, dat ik het te eenvoudig vind om te spreken over 'willen' of 'niet willen' - nog los van het feit dat in ieder geval bedrijven ze vaak gewoon niet aannemen, zelfs niet met allerlei belastingvoordelen etc.
Eén van de grootste problemen van deze tijd van het liberalisme, is dat mensen worden gezien als volstrekt autonome individuen, die altijd precies weten wat ze doen en wat ze willen. Niet werken = dan niet willen. En een grote schuld ligt dan vooral aan je zelf. Ik denk dat het niet zo eenvoudig ligt, noch voor werklozen, noch voor de kredietverslaving. Neurologen en psychologen laten zien hoe beïnvloedbaar wij zijn. Een situatie van werkloosheid kan leiden tot lethargie, en als je elke dag wordt gebombardeerd met luxe artikelen via reclame - die de buurman uiteraard wel heeft - dan neem je snel een krediet.
Willen of niet willen is voor mij ook een non issue.
Maar als we het over solidariteit hebben, vind ik wel dat in het kader van solidariteit een bijdrage naar draagkracht moeten leveren. Draagkracht in dezen in immateriële zin.
Ik heb het eerder al gehad over verworvenheden. Zonder nou de hele geschiedenis van na-oorlogs Nederland op te dissen, zal iedereen weten dat met de welvaartsgroei wij ook een fors sociaal stelsel hebben op gebouwd.
Inmiddels zijn wij er, na het klappen van de bel in onze economie, achtergekomen dat we ook op dat vlak een soort piramidespel hebben gespeeld. De demografische ontwikkeling haalt ons in waar het de pensioenen betreft. De economische situatie confronteert ons met de enorme wissel die de sociale uitkeringen trekken op onze economie/staatskas.
Nederland heeft wat men noemt haar economische stabilisatoren. Die hebben er voor gezorgd dat wij itt veel buurlanden veel minder hard de crisis ingezeild zijn,
Als je je baan verliest, heb je in dit land niet direct een probleem omdat de uitkering nog de nodige tijd voor de meesten voldoende soelaas biedt om niet meteen je huis uit te hoeven en nog relatief redelijk te kunnen blijven leven.
Echter, na verloop van tijd keert de wal het schip; door die economische stabilisatoren wordt de druk op onze staatsuitgaven alsmaar groter. De werkeloosheid groeit en dus drukken steeds meer werkelozen op een steeds kleinere groep werkenden.
Over demografie, vergrijzing en pensioenen hoeven we het al helemaal niet te hebben.
In vergelijk, een land als Amerika kent die economische stabilisatoren niet in die mate. Op het moment dat daar de crisis intreedt hebben veel mensen een acuut, groot probleem.
Voor die mensen vergaat letterlijk onmiddellijk de wereld en ze verliezen huis en haard.
VRESELIJK!
Voor deze mensen is er geen andere optie: zsm weer een baantje zoeken. Desnoods twee, zeker niet ongebruikelijk in the States.
Intussen drukt deze groep niet zwaar op de staatsfinanciën vergeleken met de situatie bij ons. Immers zijn de uitkeringen laag en zodra de groep weer werkt (wat ze gedwongen zsm doen) is de toch al veel lagere druk op de staatsuitgaven direct weer verlicht.
Ik zou voor geen geld Amerikaanse toestanden willen hier. En als je mijn verhaal goed gelezen hebt zie je me ook niet pleiten voor het afschaffen van de WW.
Zeker moet iedereen een eerlijke kans en mogelijkheid krijgen om binnen redelijke termijn weer een baan te vinden binnen de competenties.
Echter is daar voor mij wel een kortere looptijd aan verbonden dan nu het geval is.
Wat Nederland een duur land maakt, wat voor bedrijven een grote bottleneck is, zijn gewoon de sociale lasten.
De ww wordt immers opgebracht door de bedrijven. Maar dat geldt ook voor bijv de ziektewet.
Vaak wordt gewezen op het feit dat werknemers in de loop der jaren steeds meer een stukje verantwoordelijkheid terug hebben gekregen, de staat niet zonder meer voor alles zorgt, maar je ook een stuk eigen verantwoordelijkheid hebt.
Maar hoeveel mensen weten dat wanneer jij je been breekt bij het skiën, je werkgever daarvoor opdraait?Zelfs als dat tot arbeidsongeschiktheid leidt, je baas betaalt de rekening.
En juist die hoge sociale lasten, die alsmaar groeien om reden van het feit dat steeds minder werkenden, een steeds grotere groep niet werkenden moet onderhouden (niet slachtofferig bedoeld deze uitspraak maar ik vind even geen beter woord) maakt dat de lasten voor bedrijven enorm uit de pas gaan lopen met onze buurlanden en dus onze concurrentiepositie ondermijnt.
Daarom ook dat ik vind dat solidariteit 2 kanten uit werkt. Ja, als je iets overkomt moet er een vangnet zijn. HELEMAAL voor!
Maar dat je daarin een eigen verantwoordelijkheid hebt staat voor mij evenzeer vast. En dat daarbij op een gegeven moment situaties ontstaan dat je van de nood een deugd moet maken hoort daar bij.
Hard gesteld: als je je eigen huis moet verkopen omdat je het niet meer kunt betalen, is dat zeer zuur. Als je een baantje moet accepteren wat onder je competenties is, is dat zeer zuur.
Maar als wij met elkaar, in solidariteit, een systeem in tact willen houden wat ons niet helemaal buiten alle markten zet en wat ons in staat stelt voor hen die het echt niet kunnen, een vangnet te blijven vormen, dan hoort daar geen vrijblijvendheid bij. Van niemand!
Want laat me over een ding nogmaals duidelijk zijn: we staan er met ons allen veel slechter voor dan we ons misschien goed en wel realiseren.
We blijven een prachtland en relatief hebben we het erg goed. Maar dat we als we het over nivelleren hebben, ook als land en dus individuen in een internationale nivellering terecht komen die de meesten van ons direkt zal raken, staat voor mij vast.