Korte verhalen

De Bouterbaas zei:
"En weer een briljante safe! Ongelofelijk, wat is die man dominant in de 16 zeg! En wat een buitenkansje!" De coach kijkt opzij naar de technisch directeur. "Ik geloof dat dit 'm is. Technisch begaafd, lang, veel ervaring in kleine en grote competities. Wat zou dit een perfecte doelman zijn voor ons".
De TD knikt en slaat van bewondering z'n hand nog eens voor z'n mond. Hij wist niet wat hij zag. Puntgave reddingen, meevoetballen, lengte én een enorme uitstraling. Hij was het eens met de coach. Dit is 'm!
Het gaat wel een lieve duit kosten, maar dan heb je ook wat, zou hij later tegen de algemeen directeur zeggen. In stilte kraaide hij van plezier. Het was duidelijk: dit werd de transfer van z'n leven. Hiermee zou z'n naam als TD definitief gevestigd worden. Vandaag was hij nog TD van deze club, maar het was nu een kwestie van tijd voordat hij eindelijk naar het buitenland zou kunnen.
Het was een moeilijk traject geweest. De schoenen die gevuld moesten worden, waren enorm. De vorige doelman was een held, een gigant, maar de vervanger was zo nodig nog beter.
Na gedane zaken reed hij naar huis. Hij opende de beste wijn die hij had en zei tegen z'n vrouw "schat! We hebben wat te vieren! Hij gaat tekenen. Andreas Isaksson gaat tekenen!"
Klik om te vergroten...
:clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap: :clap:
Veel mensen in't publiek hè :D


Edit: "en wat een uitstraling". :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
evenveel mensen liggen in een deuk. Hij heeft de uitstraling van Maarten van Rossum :lol:
 
Laatst bewerkt:
De Bouterbaas zei:
"En weer een briljante safe! Ongelofelijk, wat is die man dominant in de 16 zeg! En wat een buitenkansje!" De coach kijkt opzij naar de technisch directeur. "Ik geloof dat dit 'm is. Technisch begaafd, lang, veel ervaring in kleine en grote competities. Wat zou dit een perfecte doelman zijn voor ons".
De TD knikt en slaat van bewondering z'n hand nog eens voor z'n mond. Hij wist niet wat hij zag. Puntgave reddingen, meevoetballen, lengte én een enorme uitstraling. Hij was het eens met de coach. Dit is 'm!
Het gaat wel een lieve duit kosten, maar dan heb je ook wat, zou hij later tegen de algemeen directeur zeggen. In stilte kraaide hij van plezier. Het was duidelijk: dit werd de transfer van z'n leven. Hiermee zou z'n naam als TD definitief gevestigd worden. Vandaag was hij nog TD van deze club, maar het was nu een kwestie van tijd voordat hij eindelijk naar het buitenland zou kunnen.
Het was een moeilijk traject geweest. De schoenen die gevuld moesten worden, waren enorm. De vorige doelman was een held, een gigant, maar de vervanger was zo nodig nog beter.
Na gedane zaken reed hij naar huis. Hij opende de beste wijn die hij had en zei tegen z'n vrouw "schat! We hebben wat te vieren! Hij gaat tekenen. Andreas Isaksson gaat tekenen!"
Klik om te vergroten...

:D
 
Bacchus zei:
"For sale: baby shoes, never worn."

Hemmingway.
Klik om te vergroten...

Dat telt niet helemaal hè, Bacchus?! Ik heb even wat speurwerk gedaan, en dit verhaal is schijnbaar hét voorbeeld van wat ze in het Engels 'Flash Fiction' en in het Nederlands 'Handpalmverhalen' noemen. Volgens wikipedia is

Een handpalmverhaal, soms ook aangeduid met de Engelse term flash fiction, [is] een literair genre dat uit korte fictionele teksten bestaat. De lengte van het verhaal is korter dan dat van een kort verhaal, doorgaans niet langer dan één pagina.

De term flash fiction komt voort uit een bloemlezing met die titel gepubliceerd in 1992.
Klik om te vergroten...

Daar. Pak aan. Korter dan een kort verhaal. Dit topic vraagt toch echt gewoon om 'korte verhalen' en niets van dat ultrakorte :D
 
Hybris zei:
Dat telt niet helemaal hè, Bacchus?! Ik heb even wat speurwerk gedaan, en dit verhaal is schijnbaar hét voorbeeld van wat ze in het Engels 'Flash Fiction' en in het Nederlands 'Handpalmverhalen' noemen. Volgens wikipedia is



Daar. Pak aan. Korter dan een kort verhaal. Dit topic vraagt toch echt gewoon om 'korte verhalen' en niets van dat ultrakorte :D
Klik om te vergroten...

Easy fix:

Er was eens.... Een kort verhaal. Eigenlijk té kort, volgens sommige kniesoren en het ging als volgt: "For sale: baby shoes, never worn."

Einde.



Zo. Kop en kont erbij, klaar. :p
 
Ze keek naar zichzelf in de spiegel boven de wasbak. Bleek gezicht, rode ogen…daar voelde ze het weer opkomen…bwuaaaahhhh….daar lag haar caffé latté voor haar in de bak. Oh, dat was smerig. Zometeen maar even een smintje pakken. Ze keer weer naar zichzelf. Nee, zwanger was ze niet, daar zorgde ze wel voor. Stel je voor, dat zou echt niet van pas komen. Zo kon ze haar werk niet meer goed doen. Zou ook niet uitzien zeg, zeker zoals nu, als er camera’s bij waren. Nee, deze misselijkheid had een hele andere oorzaak. Haar klant. Van buiten een keurige man. Goede functie bij een bank. Lang, slank, goed gekleed. Goed opgeleid. Als ze niet beter wist, als het geen klant was, dan zou ze misschien wel voor hem vallen. Maar ze kon hem. Van buiten een mooi plaatje, maar een klootzak eerste klas. Een verdorven geest, verpakt in de vorm van een familieman die zelfs nog geen boete voor fout parkeren had gekregen. Zonder emotie had hij haar verteld van zijn voorkeuren, van zijn daden met andere dames. Van die verhalen had ze kramp in haar buik gekregen, maar het enige wat ze had gedaan was geïnteresseerd kijken, luisteren en hem vragen om meer details. En hoe meer details ze hoorde, hoe meer ze van zichzelf walgde. Ze had gezien hoe hij genoot als hij vertelde over het zogenaamd genot wat hij bracht. Dit was zo’n viespeuk, die je wel eens had in haar vak.
Die walging deed haar wel eens denken om iets anders te gaan doen. Maar ja, wat? Het leverde een mooi uurtarief van 3 cijfers op. Een opleiding? Nee, zo piep was ze ook al niet meer. Gewoon maar doorgaan dus. Gewoon maar een show opvoeren. Haar gedachten schoten even weg. Die show deed ze thuis ook wel, als haar vriend weer zijn “best” deed. Dan deed ze net zo goed alsof. Die gedachte hield ze vast. Ze keek nogmaals in de spiegel en zei zachtjes “je kunt het”. Deed een stapje terug om te kijken of alles goed zat. Mijn god, dat pakje wat ze aanhad…maar goed, ook dat hoorde bij het hele spel. Dit pakje hoorde er bij. Ze pakte haar tas, en liep naar de kamer waar het allemaal zou gebeuren. Tjonge, deze keer zelfs publiek…pfff. Nou ja, het moest maar. Ze nam haar positie in, naast haar klant, opende haar tas en nam haar spullen er uit. Ze keek om zich heen, iedereen wachtte op haar totdat zij het initiatief zou nemen, totdat zij deze vertoning zou beginnen. Ze ging staan, opende haar mond en hoorde zichzelf zeggen:
Edelachtbare, deze man is onschuldig. Hij is slachtoffer van een verward pubermeisje die deed alsof ze 18 was, hem verleidde en vervolgens uit wraak hem beschuldigde van verkrachting. Daarnaast wil ik aangeven dat het gevonden zogenaamd bewijs wederrechterlijk is verkregen, op een manier waarbij de politie ernstige inbreuk heeft gepleegd op de privacy van mijn cliënt. Ik eis dan ook onmiddellijke vrijlating.
In haar verbeelding spuugde ze haar tweede koffie ook weer uit.
 
Laatst bewerkt:
Vechten was zijn leven geweest…
Hij liet het door zijn hoofd gaan, terwijl hij weer aan het vechten was. Als kind werd hij vaker gepest, vaker door grotere jongens in elkaar geslagen. Hij was niet iemand die de confrontatie opzocht, hij ging ze liever uit de weg. Als puber kwam hij echter in contact met vechtsport. Hard maar fair, en dan sprak hem aan. Er werd veel training van hem verlangd, en dat was ook geen probleem. Hij was niet bepaald het grootste talent, maar met wilskracht en uithoudingsvermogen kwam hij al een heel eind. Ondanks de klappen, ondanks alles, bleef hij maar doorgaan. In zijn hoofd was opgeven geen optie, pas als het lichaam er het bijltje bij neergooide, gaf hij zich uiteindelijk ook gewonnen.
Om wat conditie te kweken ging hij wielrennen. Ook hier weer leverde hij strijd tegen zichzelf, tegen de klok. Steeds maar proberen om verder te komen, om sneller te gaan. Liefst klimmen, dat was pas het echte afzien. Doorgaan waar anderen afstapten. Iemand op een helling inhalen, dat gaf hem de grootste kick.
Opeens werd hij weer teruggehaald in zijn gevecht. Hij voelde de klappen op zijn borst. Ontwijken kon nu niet meer, hij moest ze maar incasseren. Maar hij kon het hebben. De jaren training hadden hem mentaal en fysiek gehard. Waar anderen het opgaven of in de problemen kwamen, daar ging hij verder. Opgeven was geen optie. Weer gingen zijn gedachten terug. Nu naar zijn legertijd. In zijn hoofd ongetwijfeld leuker dan dat het in werkelijkheid was geweest, maar ook daar werd hij op de proef gesteld. Langere tijd zonder slaap, en maar doorgaan. Wakker blijven, je maten zijn afhankelijk van je. Door blijven lopen, je mag niet opgeven. En ook daar had ie letterlijk moeten knokken om zijn plek in de groep te krijgen. Nu was hij geen bang jochie meer, maar een jongeman met vechtsportervaring. In de boze buitenwereld toch net wat handiger…
Weer terug in het gevecht. Hij kreeg geen klappen meer en kon even ademen. Veel tijd had ie niet, want hij voelde dat hij in de problemen zat…weer ging hij even terug.

Jaren later merkte hij dat hij het vechten beu begon te worden. De tegenslagen hoopten zich op, en hij moest blijven vechten. Elk gevecht werd zwaarder, elk gevecht werd moeilijker. Tuurlijk ging hij door, dat was zijn persoonlijkheid. Maar hij was het ook wel beu aan het worden. Steeds maar weerstand bieden, steeds maar de moeilijke weg kiezen. En nu zat hij in dit gevecht. Om hem heen hoorde hij allerlei mensen roepen. Hij hoorde ze maar vaag, alsof ze heel ver weg waren. Gek, want hij kon ze bijna aanraken. Hij had er geen zin meer in. Hij wilde gewoon rust, gewoon stoppen. Hij nam een beslissing: ik ga niet meer vechten.
Even later voelde hij een scherpe steek in zijn borst. Meer geschreeuw. Weer een enorme klap, die hij in zijn hele lichaam voelde. Maar het was goed, hij stopte er mee. Opeens werd het stil om hem heen, hij hoorde alleen een hoog monotoon geluid op de achtergrond. Hij stond op en keek naar de man naast hem, die verslagen keek. Hij keek naar de anderen, die weer naar het midden van de kamer keken. Hij stapte naar voren, zag zichzelf en hoorde de man naast hem zeggen: “tijdstip van overlijden: 8 uur 12”.

Rust was gearriveerd.
 
Vrolijk en lachend liep hij over het strand met zijn droomvrouw, genietend van het zonnetje in het gezicht. De hond rende heen en weer achter een bal aan, totdat de hond ineens niet meer terugkwam. De hond had een schatkist gevonden vol met euromunten. Na drie keer geteld te hebben kwamen ze op een bedrag van 75.000 euro terecht, totdat plots de bodem van de schatkist openging. Er kwam een geest tevoorschijn, gehuld in een wit pak met een stropdas. De geest begon te praten. ''Eindelijk ben ik gevonden, na al die jaren kan ik eindelijk op zoek na rust. Omdat ik je ten zeerste dankbaar ben, mag je drie wensen doen''. De man denkt na. Een minuut of vier later is hij eruit voor zijn eerste wens. ''Ik wens de nieuwste Ferrari''. Zo gezegd zo gedaan, de Ferrari komt ineens het strand op rijden en stopt voor de man, die verder denkt. ''Mijn tweede wens is dat ik de nieuwe baas ben van Apple''. Zo gezegd zo gedaan, hij krijgt een telefoontje en is de baas van Apple. ''En mijn derde wens''. Plots gaat de wekker, de man wordt al morrend wakker en zegt: ''mijn derde wens was dat de wekker niet zou gaan''.
 
Het regent natte sneeuw.
De spits ligt op snelheid en voelt de gure wind in zijn gezicht striemen.
De bal tussen hem en de keeper, klaar voor een één tegen één duel.
Hij besluit de doelman niet te omspelen als hij ziet hoe onbesuisd die uitkomt. Een geplaatst schot, een droog contact, en de bal gaat met de juiste vaart tussen de benen van keeper door. Door de stokken heet dat tegenwoordig, het woord ‘panna’ bestaat nog niet eens. Hij kijkt naar de bal die naar het midden van het doel rolt en naar de doelman die al eerder wereldnieuws is geweest.
Het juichen kan beginnen.
Traditioneel gebaar. Iedereen kent het. Je weet meteen wie gescoord heeft. Molenwieken met de rechterarm.
Wat niemand weet is de symboliek achter die beweging. Onvervalste ruim uitgevoerde upper-cuts, geboren uit wrok en frustratie, vooral ten opzichte van zijn teamgenoten. Niet voor zijn kloon-compaan in de voorhoede. Juist niet voor hem. Samen hadden ze nu al genoeg bewezen dat het missen van het kampioenschap vorig jaar en het mogelijk missen van het kampioenschap dit jaar toch echt niet aan hen ligt. Staan ze 3-0 voor dan bewijzen ze de achterhoede dat er best nog wel 3 bij kunnen. Jagen. 6-0. Zo nu jullie weer.
Het probleem is dat als ze een keertje niet scoren er zelden gelijk wordt gespeeld.
Dus wentelwiekt hij zijn arm denkbeeldig op de kin van de middenvelder met dat iele stemmetje. De volgende klap is voor die schreeuwer uit Limburg. En de ultieme knock-out is voor de doelman met dat rare accent. Pak aan.
Als hij zich omdraait naar het doel, ligt de bal 15 centimeter voor de doellijn in een modderpoel stil.
 
Mijn naam is Shevchenko. Topvoetballer van AC Milan. Een van de beste van de wereld, zeggen ze. Wij zijn Milan, wij zijn beter dan die muizen waar we vanavond tegen spelen. Muizen ja, want we spelen tegen een ploeg in een grijs tenue. Belachelijk. Grijs! Wie verzint dat?
Het is rust geweest, we staan weliswaar voor, maar die muizen lijken wel olifanten. Het valt nog best tegen. Dan is het zover. Hoewel ik al gescoord heb, beschrijf ik mijn mooiste actie van de avond, van de week, misschien wel van het seizoen. Voor jullie.
Vanaf eigen helft komt een hoge bal mijn kant op. Ik sta tussen 2 grijze wolven in, met mijn rug naar de goal. Als ik spring, kan ik als eerste bij de bal komen. Maar dan? Waar moet ik heen dan? Intuïtief draai ik in de lucht alvast mijn lichaam naar de enige lege ruimte die er over is, 180 graden achter me. De bal komt op mijn borst en door de draai kaatst de bal precies die leegte in, richting punt strafschopgebied, buiten bereik van de verdediger. Precies goed. Oh wat lekker hoor, zo kan ik er als eerste bij. Prachtig, de bal stuitert ook nog en als ik nu aanzet kom ik met mijn passen exact uit voor mijn goede rechterbeen. En nu? Ooghoek, flits, haha de keeper staat te ver voor zijn doel. Lobje, klaar. Hangen. Ik raak hem perfect. Werkelijk alles klopt. De bal vertrekt richting linkerbovenhoek. Mijn ploeggenoot juicht al. Het stadion juicht al. Europa juicht al. Zelfs de supporters van die grijzen thuis voor de buis ergens in Noord Europa weten het. Zelfs in Spanje waar een Nederlander, in Koreaans shirt, de wedstrijd bekijkt samen met een Koreaanse collega, gehuld in het shirt van de Roodwitten, weten ze het. 2-0.
Ik deed alles goed. Perfect zelfs. Ik snap nog steeds niet waarom die bal er niet inging…
 
Humtoezje zei:
Mijn naam is Shevchenko. Topvoetballer van AC Milan. Een van de beste van de wereld, zeggen ze. Wij zijn Milan, wij zijn beter dan die muizen waar we vanavond tegen spelen. Muizen ja, want we spelen tegen een ploeg in een grijs tenue. Belachelijk. Grijs! Wie verzint dat?
Het is rust geweest, we staan weliswaar voor, maar die muizen lijken wel olifanten. Het valt nog best tegen. Dan is het zover. Hoewel ik al gescoord heb, beschrijf ik mijn mooiste actie van de avond, van de week, misschien wel van het seizoen. Voor jullie.
Vanaf eigen helft komt een hoge bal mijn kant op. Ik sta tussen 2 grijze wolven in, met mijn rug naar de goal. Als ik spring, kan ik als eerste bij de bal komen. Maar dan? Waar moet ik heen dan? Intuïtief draai ik in de lucht alvast mijn lichaam naar de enige lege ruimte die er over is, 180 graden achter me. De bal komt op mijn borst en door de draai kaatst de bal precies die leegte in, richting punt strafschopgebied, buiten bereik van de verdediger. Precies goed. Oh wat lekker hoor, zo kan ik er als eerste bij. Prachtig, de bal stuitert ook nog en als ik nu aanzet kom ik met mijn passen exact uit voor mijn goede rechterbeen. En nu? Ooghoek, flits, haha de keeper staat te ver voor zijn doel. Lobje, klaar. Hangen. Ik raak hem perfect. Werkelijk alles klopt. De bal vertrekt richting linkerbovenhoek. Mijn ploeggenoot juicht al. Het stadion juicht al. Europa juicht al. Zelfs de supporters van die grijzen thuis voor de buis ergens in Noord Europa weten het. Zelfs in Spanje waar een Nederlander, in Koreaans shirt, de wedstrijd bekijkt samen met een Koreaanse collega, gehuld in het shirt van de Roodwitten, weten ze het. 2-0.
Ik deed alles goed. Perfect zelfs. Ik snap nog steeds niet waarom die bal er niet inging…
Klik om te vergroten...

Naschrift. Ik heb de beelden net zopas na hele lange tijd weer teruggezien en wat ik voor het eerst opmerkte, is nadát Gomes de bal al uit de kruising heeft getikt, de spits van AC Milan pas begint met juichen. Prachtig. Een van mijn mooiste voetbalmomenten ooit omdat er 2 spelers bij betrokken waren die iets geweldigs deden. Wat is jullie mooiste voetbalmoment?
 
De spits met nummer dertien is allerminst zelfzuchtig en brengt ook allerminst ongeluk. Het was een gewone maandagavond in het kader van de beker als Brabantia het thuis opneemt tegen SV L.E.W. De spits met nummer dertien speelt voor laatst genoemde. Zijn kompaan voorin, had zijn vizier in de eerste twintig minuten niet op scherp en miste al drie honderd procent kansen, op aangeven van de spits met nummer dertien. Dan krijgt hij na een minuut of dertig de bal, de wedstrijd sust in slaap, het heeft een doelpunt nodig. De afstand is vijfentwintig meter, en zijn kompaan staat vrij. Toch probeert hij het zelf, oh nee hij raakt de bal verkeerd. De bal neemt een onverwachte hoogte en richting aan en valt via de onderkant van de lat in de kruising, wat een prachtgoal!

Dat was mijn mooiste voetbalmoment :)
 
De scheidsrechter fluit. De strafschopnemer start zijn aanloop en ik sta op de middellijn klaar om te juichen. Ik voel dat hij hem mist, dat weet ik gewoon. ‘Pak die bal nou eens een keer!’, hoor ik een ploeggenoot, die minder zeker van zijn zaak is, steeds schreeuwen.
Het standbeen wordt schuin geplaatst, zodat het lichaam achterover helt, de andere voet raakt de bal in het midden van de zijkant en de ronde knikker vertrekt laag naar links. Onze keeper duikt de goede hoek in. ‘Hij gaat em pakken! Hij pakt hem.’ Oerkreten om me heen. Ik ren naar de keeper als hij daar met zijn benen licht gespreid en de armen ten hemel als een grotesk standbeeld stokstijf staat.
Ik begin als eerste, dus ik ben er ook als eerste, ik ben de snelste van de ploeg. Als ik bij hem ben, zit hij inmiddels op zijn knieën. Door mijn vaart mag hij niet stil blijven zitten, hij moet gaan staan. Tijdens zijn draai pakt hij me vast in mijn nek en ik pak de zijne, zo trek ik hem overeind, zo vallen we niet om. We houden elkaar stevig vast en we houden van elkaar. Wat mij betreft mag dit moment uren duren. Het voelt ook als uren. Uren dansen we van het ene been op het andere. We dansen het doel in. Doelpunt. Dit is ultiem geluk. We zijn één.
Voor een halve seconde ongeveer, want dan komen de volgende. Eerst een jongen met klappoten, daarna een blonde met grove motoriek. En ik kan niet weg, vast in de armen van mijn held. Ik kan de vinger van die buitenlander simpelweg niet meer ontwijken, die ik razendsnel op me af zie komen.
Prik.
Klabam, van de ene adrenalinesoort naar de andere.
Een onvoorstelbare pijnscheut volgt. Mijn linkeroog. Ik zie niets meer.
Ik krijg zelfs geen lucht meer, krijg het heel benauwd, Ik moet weg, weg van hier, maar ik kan niet weg, word bedolven onder mijn ploeggenoten. Uiteindelijk vecht ik me vrij. De pijn zegt dat ik moet vluchten, de euforie zegt me te blijven. Het geluksgevoel wint en ondanks dat ik niets zie, staan mijn overige zintuigen wagenwijd open en ervaar ik alles. Ik voel waar ik ben en hoor mijn ploeggenoten schreeuwen, joelen, juichen. Ik proef bloed en ruik het gras.
Ik vraag me alleen af waarom niemand naar me toe komt om te vragen wat er met me aan de hand is, laat staan om het feestje ook met mij vieren.
 
"Uw fiets heeft geen voor- en/of achterlicht, het profiel op uw banden is afgesleten, u fietst op het trottoir, stak uw hand niet uit bij het naar rechts afslaan en u houdt tevens een beker vast met onbekende vloeistof tijdens het besturen van uw fiets. Dat gaat een behoorlijke boete worden hoor, misschien moet ik wel contact opnemen met de officier van justitie. Nee nee, tranen gaan niet helpen mevrouw. We gaan eens even wat gegevens noteren. Naam en voornaam? Hoe zegt u? U praat nogal onduidelijk mevrouw, wij gaan zo meteen ook nog een alcoholtest doen. Als die positief is, dan wordt het er niet beter op voor u! En u woont waar? Om de hoek. Toevallig hoor, maar dat hebben we zo gecontroleerd. Geboortedatum? Weet u niet zeker? Hoe oud bent u? Mevrouw, u kunt wel vingers naar me opsteken, maar laten we het wel netjes houden. Is toch de basis van een fatsoenlijke samenleving, vindt u niet? Goed, ik….,Snif….ik ruik toch echt een penetrante geur…Sapperloot! U urineert zomaar op straat?! U weet dat dit niet alleen wildplassen is, maar dat ik dit ook zie als een belediging van een ambtenaar in functie?! Of bent u ziek? Mevrouw, bent u ziek? Nee? Gelukkig. U bent bang? Tja mevrouw, u fietst op een onbehoorlijk voortuig zonder handen, u kunt zich niet identificeren, dan kunt u verwachten dat u een keer een bekeuring krijgt. Weet ie wat, ik zie dat wildplassen door de vingers. Wij agenten zijn immers ook mensen met gevoel. We houden het bij een waarschuwing, goed? Kom, droog uw tranen. U heeft geen zakdoek. Ook al niet. Typisch…U wil naar mama? Dat kan, maar niet op deze fiets. Die neem ik in beslag, die gaat met mij mee naar het bureau. Nee, harder gaan huilen helpt niet mevrouw, de wet is hard maar rechtvaardig. En nu gooit u ook nog uw speen op de grond? Dat is nogmaals € 45,00 exclusief administratiekosten. Nee mevrouw, u kunt wel op de grond gaan liggen en huilen, maar die bekeuringen gaan niet weg. U krijgt van mij nog een bewijs dat ik uw fiets in beslag heb genomen….zo…1 maal een driewieler van het merk “Loekie”, kleur: roze, inclusief niet gekeurd vlaggetje van Disney Princess…, samen met de bekeuringen. U krijgt vanzelf een betalingsverzoek.
Zo, dat ging lekker. Ik denk dat ik vaker ga patrouilleren bij “de Hummelhut”. Da’s relaxter dan bij “De Kuip”.
 
Hoetierick zei:
"Uw fiets heeft geen voor- en/of achterlicht, het profiel op uw banden is afgesleten, u fietst op het trottoir, stak uw hand niet uit bij het naar rechts afslaan en u houdt tevens een beker vast met onbekende vloeistof tijdens het besturen van uw fiets. Dat gaat een behoorlijke boete worden hoor, misschien moet ik wel contact opnemen met de officier van justitie. Nee nee, tranen gaan niet helpen mevrouw. We gaan eens even wat gegevens noteren. Naam en voornaam? Hoe zegt u? U praat nogal onduidelijk mevrouw, wij gaan zo meteen ook nog een alcoholtest doen. Als die positief is, dan wordt het er niet beter op voor u! En u woont waar? Om de hoek. Toevallig hoor, maar dat hebben we zo gecontroleerd. Geboortedatum? Weet u niet zeker? Hoe oud bent u? Mevrouw, u kunt wel vingers naar me opsteken, maar laten we het wel netjes houden. Is toch de basis van een fatsoenlijke samenleving, vindt u niet? Goed, ik….,Snif….ik ruik toch echt een penetrante geur…Sapperloot! U urineert zomaar op straat?! U weet dat dit niet alleen wildplassen is, maar dat ik dit ook zie als een belediging van een ambtenaar in functie?! Of bent u ziek? Mevrouw, bent u ziek? Nee? Gelukkig. U bent bang? Tja mevrouw, u fietst op een onbehoorlijk voortuig zonder handen, u kunt zich niet identificeren, dan kunt u verwachten dat u een keer een bekeuring krijgt. Weet ie wat, ik zie dat wildplassen door de vingers. Wij agenten zijn immers ook mensen met gevoel. We houden het bij een waarschuwing, goed? Kom, droog uw tranen. U heeft geen zakdoek. Ook al niet. Typisch…U wil naar mama? Dat kan, maar niet op deze fiets. Die neem ik in beslag, die gaat met mij mee naar het bureau. Nee, harder gaan huilen helpt niet mevrouw, de wet is hard maar rechtvaardig. En nu gooit u ook nog uw speen op de grond? Dat is nogmaals € 45,00 exclusief administratiekosten. Nee mevrouw, u kunt wel op de grond gaan liggen en huilen, maar die bekeuringen gaan niet weg. U krijgt van mij nog een bewijs dat ik uw fiets in beslag heb genomen….zo…1 maal een driewieler van het merk “Loekie”, kleur: roze, inclusief niet gekeurd vlaggetje van Disney Princess…, samen met de bekeuringen. U krijgt vanzelf een betalingsverzoek.
Zo, dat ging lekker. Ik denk dat ik vaker ga patrouilleren bij “de Hummelhut”. Da’s relaxter dan bij “De Kuip”.
Klik om te vergroten...

:D

Doet me denken aan het feit dat een vriend van me ooit werd aangehouden omdat z'n fietslamp het niet deed en de agent zei "dat wordt lopen". Waarop hij zei "dat heb ik al geprobeerd, maar doen deed de lamp het ook niet". :D
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan Onderaan