Korte verhalen
- Topicstarter De Bouterbaas
- Startdatum
-
- Tags
- verhalen
Geeft niks!
José is echter 42.
Mikasa
Internationale Legende
Jaja, ook daar zie ik talent!!
Heb je je stoel omgedraaid?
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
Lees de tekst met de stem van David Attenborough in gedachten.
"Langzaam ontwaakt dit bijzondere diertje, zoals iedere dag vlak voor zonsopgang. Het is klein en kwetsbaar. Z'n veren zijn amper sterk genog om z'n gewicht te houden tijdens het vliegen. Toch is het een soort die zich al honderduizenden jaren staande weet te houden. De wijfjes worden gemiddeld zo'n 4 jaar oud en de mannetjes meestal zo'n 3 jaar. Het zijn taaie vogels die zich in vrijwel ieder klimaat staande weten te houden. Toch zien we ze vooral in Midden en Zuid-Amerika.
Het succes van hun soort is te danken aan een dieet dat weinige soorten ze nadoen. Ze eten vrijwel alles, van vruchten tot kleine kevers. Van planten tot boomschors. Niets laten ze liggen. Opmerkelijk is wel dat ze ook granen en maiskorrels pikken uit de karkassen van dier en mens. Ze schuwen daarbij niet om rectaal in hun bron te kruipen en te pikken dat het een lieve lust is.
Het verklaart deels ook waarom ze vooral in de Amerikaanse streken leven, aangezien mais een hoofdbestanddeel is van het voedsel van de mensen in en rondom Mexico. Kortom, de Bruin-groene Anusklever is een vogeltje om rekening mee te houden".
"Langzaam ontwaakt dit bijzondere diertje, zoals iedere dag vlak voor zonsopgang. Het is klein en kwetsbaar. Z'n veren zijn amper sterk genog om z'n gewicht te houden tijdens het vliegen. Toch is het een soort die zich al honderduizenden jaren staande weet te houden. De wijfjes worden gemiddeld zo'n 4 jaar oud en de mannetjes meestal zo'n 3 jaar. Het zijn taaie vogels die zich in vrijwel ieder klimaat staande weten te houden. Toch zien we ze vooral in Midden en Zuid-Amerika.
Het succes van hun soort is te danken aan een dieet dat weinige soorten ze nadoen. Ze eten vrijwel alles, van vruchten tot kleine kevers. Van planten tot boomschors. Niets laten ze liggen. Opmerkelijk is wel dat ze ook granen en maiskorrels pikken uit de karkassen van dier en mens. Ze schuwen daarbij niet om rectaal in hun bron te kruipen en te pikken dat het een lieve lust is.
Het verklaart deels ook waarom ze vooral in de Amerikaanse streken leven, aangezien mais een hoofdbestanddeel is van het voedsel van de mensen in en rondom Mexico. Kortom, de Bruin-groene Anusklever is een vogeltje om rekening mee te houden".
Laatst bewerkt:
Modern gesprek in een lang vervolgen tijd
Zo, mijnheer, mevrouw, gaat u zitten. Welkom bij het 10 minuten gesprek inzake de schoolprestaties van uw zoon.
Het is natuurlijk een hele aardige jongeman. Altijd vriendelijk en behulpzaam, altijd glimlachen, altijd even beleefd…wat dat betreft natuurlijk een ideale jongen om in de klas te hebben. Wat me wel een beetje zorgen maakt is dat hij de laatste tijd nogal veel in groepjes hangt. Nu is hij zelf een beste jongen, maar je weet nooit wat hij allemaal onder invloed doet. Alhoewel ik aan de andere kant moet zeggen dat ik het idee heb dat hij toch een beetje de leider van het groepje is. Zijn voornamelijk volgzame jongens. En dan zien je soms toch wat haantjesgedrag. Anderen corrigeren en zo, zelfs roepen dat anders zijn vader boos wordt. Ja meneer, ik zie u kijken, maar dat zegt hij echt! Nee, ik weet ook niet wat hij daarmee bedoelt. U bent klusjesman, zzp-er, gespecialiseerd in hout zegt u? God ja,ik weet het ook niet. Nee, hij dreigt niet met geweld, hij laat alles een beetje in het midden, maar heeft het wel over het feit dat zijn vader zus en zijn vader zo. Moet u het maar eens met hem over hebben, voordat jeugdzorg er mee aan de haal gaat. Nee, nee, hij zegt ook dat niemand hem pijn doet, dat is het niet. Of hij ruzie heeft met anderen? Mmm, hoogstens wat veel discussies met die ene jongen, Mohammed. Altijd maar discussiëren over wie gelijk heeft. Terwijl ze eigenlijk hetzelfde zeggen, maar toch vinden ze zichzelf beter dan de ander. Misschien is het ook wat stoerdoenerij, maar ja: ik wil het toch graag even gezegd hebben! Ik geef de signalen die ik zie graag door aan u, dan weer u als ouder ook wat er zoal speelt op het plein.
Nou, dan zijn schoolprestaties. Wisselend, moet ik zeggen. Rekenen gaat prima. Werkt snel, weinig fouten….vooral vermenigvuldigen en delen gaat hem meer dan uitstekend af. We hebben hem dan ook in het “vooruit”groepje geplaatst op dat gebied. Taal gaat ook meer dan goed. Hier gaan spreekbeurten en opstellen schrijven hem heel goed af. D’r huist wel een kunstenaar in hem hoor. Nee, geen schilder, ik zie zijn tekenwerk nog niet in andermans huis hangen, maar schrijver, of dichter…ziet u niks in zegt u. Toch maar een vak leren zegt u? Tja, dat biedt wel zekerheid voor later ja. Kunstenaars moeten zich altijd afvragen of iemand ze morgen nog kent. Je schrijft een boekje, en moet maar afwachten of iemand het wil hebben.
Maar goed, verder. Biologie is niet zo zijn ding. Laatst een proefwerk gehad over voortplanting, en daar sloeg hij de plank flink mis. Hahahahaha, nee, dat gebeurt u natuurlijk weinig meneer! Maar goed. Op het gebied van voortplanting lijkt hij echt zo naïef…gevaarlijk trouwens voor hem zelf, met zijn vriendinnetje. Beetje losbandig meisje, als u het mij vraagt! Mag ik niet zeggen, maar on-der-ons ge-zegd-en-ge-zwegen….want hij is gek op haar. Altijd maar cadeautjes kopen, wat dat betreft heeft hij een gat in zijn handen. Gym wil ook niet echt. Hij weigert gewoon te zwemmen, Vindt ie niet nodig. Nooit gedaan zegt u? Tja, het is niet verplicht, maar toch…hij gaat nota bene wel eens met een bootje weg, stel je voor dat hij er vanaf valt. Misschien ook daar maar eens een babbel met hem houden. Staatsinrichting heeft ie zo zijn eigen ideetjes over, als je hem hoort praten. Wat dat betreft is het een echte idealist hoor. Mag ook, op zijn leeftijd. Nogmaals, het is een alleraardigste jongen. Leuke uitstraling, hij komt er echt wel. Rapport is prima. Heeft u nog vragen? Nee? Nou, mijnheer en mevrouw Van Nazareth, prettige avond dan. Ik mag Jozef en Maria zeggen? Ach wat leuk. Zijn vriendinnetje heet ook Maria. Toch een jongen van zijn moeder. Kom goed thuis! Daaag!
Zo, dat was dat. Wie komt er nu? De ouders van Judas. Da’s tenminste een jongen die niet voor problemen zorgt. Ah, u bent er al. Komt u maar binnen!
Zo, mijnheer, mevrouw, gaat u zitten. Welkom bij het 10 minuten gesprek inzake de schoolprestaties van uw zoon.
Het is natuurlijk een hele aardige jongeman. Altijd vriendelijk en behulpzaam, altijd glimlachen, altijd even beleefd…wat dat betreft natuurlijk een ideale jongen om in de klas te hebben. Wat me wel een beetje zorgen maakt is dat hij de laatste tijd nogal veel in groepjes hangt. Nu is hij zelf een beste jongen, maar je weet nooit wat hij allemaal onder invloed doet. Alhoewel ik aan de andere kant moet zeggen dat ik het idee heb dat hij toch een beetje de leider van het groepje is. Zijn voornamelijk volgzame jongens. En dan zien je soms toch wat haantjesgedrag. Anderen corrigeren en zo, zelfs roepen dat anders zijn vader boos wordt. Ja meneer, ik zie u kijken, maar dat zegt hij echt! Nee, ik weet ook niet wat hij daarmee bedoelt. U bent klusjesman, zzp-er, gespecialiseerd in hout zegt u? God ja,ik weet het ook niet. Nee, hij dreigt niet met geweld, hij laat alles een beetje in het midden, maar heeft het wel over het feit dat zijn vader zus en zijn vader zo. Moet u het maar eens met hem over hebben, voordat jeugdzorg er mee aan de haal gaat. Nee, nee, hij zegt ook dat niemand hem pijn doet, dat is het niet. Of hij ruzie heeft met anderen? Mmm, hoogstens wat veel discussies met die ene jongen, Mohammed. Altijd maar discussiëren over wie gelijk heeft. Terwijl ze eigenlijk hetzelfde zeggen, maar toch vinden ze zichzelf beter dan de ander. Misschien is het ook wat stoerdoenerij, maar ja: ik wil het toch graag even gezegd hebben! Ik geef de signalen die ik zie graag door aan u, dan weer u als ouder ook wat er zoal speelt op het plein.
Nou, dan zijn schoolprestaties. Wisselend, moet ik zeggen. Rekenen gaat prima. Werkt snel, weinig fouten….vooral vermenigvuldigen en delen gaat hem meer dan uitstekend af. We hebben hem dan ook in het “vooruit”groepje geplaatst op dat gebied. Taal gaat ook meer dan goed. Hier gaan spreekbeurten en opstellen schrijven hem heel goed af. D’r huist wel een kunstenaar in hem hoor. Nee, geen schilder, ik zie zijn tekenwerk nog niet in andermans huis hangen, maar schrijver, of dichter…ziet u niks in zegt u. Toch maar een vak leren zegt u? Tja, dat biedt wel zekerheid voor later ja. Kunstenaars moeten zich altijd afvragen of iemand ze morgen nog kent. Je schrijft een boekje, en moet maar afwachten of iemand het wil hebben.
Maar goed, verder. Biologie is niet zo zijn ding. Laatst een proefwerk gehad over voortplanting, en daar sloeg hij de plank flink mis. Hahahahaha, nee, dat gebeurt u natuurlijk weinig meneer! Maar goed. Op het gebied van voortplanting lijkt hij echt zo naïef…gevaarlijk trouwens voor hem zelf, met zijn vriendinnetje. Beetje losbandig meisje, als u het mij vraagt! Mag ik niet zeggen, maar on-der-ons ge-zegd-en-ge-zwegen….want hij is gek op haar. Altijd maar cadeautjes kopen, wat dat betreft heeft hij een gat in zijn handen. Gym wil ook niet echt. Hij weigert gewoon te zwemmen, Vindt ie niet nodig. Nooit gedaan zegt u? Tja, het is niet verplicht, maar toch…hij gaat nota bene wel eens met een bootje weg, stel je voor dat hij er vanaf valt. Misschien ook daar maar eens een babbel met hem houden. Staatsinrichting heeft ie zo zijn eigen ideetjes over, als je hem hoort praten. Wat dat betreft is het een echte idealist hoor. Mag ook, op zijn leeftijd. Nogmaals, het is een alleraardigste jongen. Leuke uitstraling, hij komt er echt wel. Rapport is prima. Heeft u nog vragen? Nee? Nou, mijnheer en mevrouw Van Nazareth, prettige avond dan. Ik mag Jozef en Maria zeggen? Ach wat leuk. Zijn vriendinnetje heet ook Maria. Toch een jongen van zijn moeder. Kom goed thuis! Daaag!
Zo, dat was dat. Wie komt er nu? De ouders van Judas. Da’s tenminste een jongen die niet voor problemen zorgt. Ah, u bent er al. Komt u maar binnen!
Ok, de operatie kan beginnen. Ik start met de incisie…ah, ziet er erg mooi uit. Perfect eigenlijk. Zo, rode en witte lichaampjes erbij…niet teveel….zo, nog even alles zoals het hoort dichtmaken…dit is afgehandeld.
Volgende patient! Alle hoeveelheden klaar? Ja! Eens kijken…Ik zie hier een te grote hoeveelheid bruine vloeistof. Doekje astublieft! Prima, deze is ook goed.
Tjonge, deze is echt te groot, moet een stukje kleiner zijn. Even wat weghalen…prima, deze is ook klaar!
Wat hebben we hier? Tang! Even tellen…ja, ik heb ze allemaal. Eentje ziet er trouwens niet goed uit, te zwart naar mijn mening. Wat denk jij? Kan?
Mmm, als laatste deze…ik zie toch een opening waar wat uit komt, maar ik kan hem wel dicht maken, geen probleem. Zo , klaar. Even kijken of ik alles heb..ja, ik ga af roepen:
Éen friet saté, een gewone friet, een kroket, een frikandel speciaal en een portie vlammetjes! Smakelijk m’neer, en nog een prettige avond!
Volgende patient! Alle hoeveelheden klaar? Ja! Eens kijken…Ik zie hier een te grote hoeveelheid bruine vloeistof. Doekje astublieft! Prima, deze is ook goed.
Tjonge, deze is echt te groot, moet een stukje kleiner zijn. Even wat weghalen…prima, deze is ook klaar!
Wat hebben we hier? Tang! Even tellen…ja, ik heb ze allemaal. Eentje ziet er trouwens niet goed uit, te zwart naar mijn mening. Wat denk jij? Kan?
Mmm, als laatste deze…ik zie toch een opening waar wat uit komt, maar ik kan hem wel dicht maken, geen probleem. Zo , klaar. Even kijken of ik alles heb..ja, ik ga af roepen:
Éen friet saté, een gewone friet, een kroket, een frikandel speciaal en een portie vlammetjes! Smakelijk m’neer, en nog een prettige avond!
De 7 ridders van de ronde tafel tafel zaten bij elkaar. Het wereldje zat weer eens in de problemen, nu door een geheimzinnig virus dat rondwaarde. Diverse dieren, zoals de Vuurvos, schreeuwden het uit. En ook de oorspronkelijke verkenner, al dan niet in chroom uitgevoerd meldden dat het fout zat. Medicijnmannen, zoals de heilige St. Avast, wisten niet hoe ze de ziekte moesten uitroeien. Ook de wijze vrouw Ma Lware bijt zich de tanden stuk op het geheimzinnige virus. De ridders konden nog maar 1 ding doen: Het land in, zoeken naar een oplossing.
Waar moeten we zoeken, vroeg men aan de kale hoofdridder? Kom, ik leid de weg, zei hij. We beginnen in het noorden, en zakken dan naar het zuiden.
Als eerste kwamen ze een Duitstalige bard tegen. Ze vroegen hem uit, maar er kwam alleen maar grappen uit. “Gij zijt de vrolijkste bewoner van het land”, zei de jongste ridder. Maar daar zijn we nu niet mee geholpen. En ze reden weer verder. Kwamen langs de thuisgrond van de jongste ridder en de Egyptische zwaardvechter. Maar wat zagen ze daar? Een object, als een diep bord. Het stonk en was lelijk. Je voelde pure slechtheid. “In de hens ermee” riepen de ridders in koor. En waar de Schotse ridder al zijn aansteker en een fles vuurwater nam, bedacht een ander dat de heilige missie gevaar zou lopen. “Maar deze plek is de bron van alle kwaad”, probeerde de Schotse ridder nog. Toch was het te gevaarlijk, men moest door. De 2 ridders die vlak bij hun kasteel zaten, bleven om het kwaad te bestrijden.
De ridders trokken oostwaarts, en scoorden een loempia (het was immers vrijdag) bij een vriendelijke bewoner. Praatten met een bewoner met een rare rode neus. Even verder zag men 2 oudere heren zitten. De een zat op een steen, de ander maakte zich onherkenbaar door een mantel. De ridders vroegen wat aan de man op de steen, maar deze wist alleen te melden dat de koning van het land het zo moeilijk maakte voor de ouderen. En dat de edelen in het land teveel dukaten hadden. Zeker een bepaalde edele, Baron Misunderstood, Of we daar niks aan konden doen. De ridders schudden het hoofd. De man met de mantel bleef op afstand. Een van de ridders meende de geur te ruiken die men eerder waarnam, maar gemantelde man ontkende dat hij daar ook maar iets mee te maken had! Zouden de neuzen dan niet goed zijn?
De ridders trokken weer verder. Weer zuidelijker. Kwamen bij de plaats waar volgens de legende de heilige graal zou liggen. Ze spraken met jongelingen die geschriften bestudeerden, jongelingen met beschilderde lichamen en een wijsgeer die geschriften produceerde. Niets wisten zij van de onbekende ziekte. Ook vroegen ze nog raad bij een oud-ridder, iemand die uit de orde was gestapt. Helaas, geen antwoorden, men moest verder. 1 ridder zou ook hier achter blijven, om de graal te bewaken. Waarnaartoe? Plots kwamen ze iemand tegen: de roeper van Oost. Niet stilzitten, zei hij, doorgaan!!! Harder! De ridders reden verder, kwamen een dame tegen. “Wil ie wa” vroeg ze? 2 ridders konden haar goed verstaan, de andere 2 konden er geen touw aan vast knopen. Men reed verder, tot aan het einde van het land. Bij de grens doken opeens buitenlandse troepen op! Een Zwitserse garde, met een alchemist, een drakenrijder en wel 040 anderen. Achter hen nog meer, van sombrerodragers tot Duitse naamhouders. De 2 ridders die het gebied goed hadden verkend, en de lokale taal spraken, besloten met gevaar voor eigen leven achter te blijven om deze horde te stoppen. De andere 2 moesten dan terug naar het noorden, om het probleem te lijf te gaan. De 2 overgebleven ridders gingen dan ook. Terug naar de ronde tafel, waar zij het hoofd braken over de oplossing. Plots kregen ze een visioen! In een droom kwam een boodschapper, een geheimzinnige Kapee En, gaf een hint. “Kijk niet ver, maar wel hoog. Je ogen kunnen het niet zien, je handen kunnen eht wel vast pakken” En de kale hoofdridder pakte zijn zwaard, gooide zijn helm op de grond en doorboorde de helm. Het kwaad zat al die tijd zo vlakbij….
De 2 ridders hadden de klus geklaard. Het land was veilig. Of loerden er nog andere gevaren? kwamen ze nog andere bewoners tegen? Onbeantwoorde vragen, tot die tijd hieven zij het glas, gevuld met absint. En lieten bevallige dienstmaagden schotels met vlees brengen…
Waar moeten we zoeken, vroeg men aan de kale hoofdridder? Kom, ik leid de weg, zei hij. We beginnen in het noorden, en zakken dan naar het zuiden.
Als eerste kwamen ze een Duitstalige bard tegen. Ze vroegen hem uit, maar er kwam alleen maar grappen uit. “Gij zijt de vrolijkste bewoner van het land”, zei de jongste ridder. Maar daar zijn we nu niet mee geholpen. En ze reden weer verder. Kwamen langs de thuisgrond van de jongste ridder en de Egyptische zwaardvechter. Maar wat zagen ze daar? Een object, als een diep bord. Het stonk en was lelijk. Je voelde pure slechtheid. “In de hens ermee” riepen de ridders in koor. En waar de Schotse ridder al zijn aansteker en een fles vuurwater nam, bedacht een ander dat de heilige missie gevaar zou lopen. “Maar deze plek is de bron van alle kwaad”, probeerde de Schotse ridder nog. Toch was het te gevaarlijk, men moest door. De 2 ridders die vlak bij hun kasteel zaten, bleven om het kwaad te bestrijden.
De ridders trokken oostwaarts, en scoorden een loempia (het was immers vrijdag) bij een vriendelijke bewoner. Praatten met een bewoner met een rare rode neus. Even verder zag men 2 oudere heren zitten. De een zat op een steen, de ander maakte zich onherkenbaar door een mantel. De ridders vroegen wat aan de man op de steen, maar deze wist alleen te melden dat de koning van het land het zo moeilijk maakte voor de ouderen. En dat de edelen in het land teveel dukaten hadden. Zeker een bepaalde edele, Baron Misunderstood, Of we daar niks aan konden doen. De ridders schudden het hoofd. De man met de mantel bleef op afstand. Een van de ridders meende de geur te ruiken die men eerder waarnam, maar gemantelde man ontkende dat hij daar ook maar iets mee te maken had! Zouden de neuzen dan niet goed zijn?
De ridders trokken weer verder. Weer zuidelijker. Kwamen bij de plaats waar volgens de legende de heilige graal zou liggen. Ze spraken met jongelingen die geschriften bestudeerden, jongelingen met beschilderde lichamen en een wijsgeer die geschriften produceerde. Niets wisten zij van de onbekende ziekte. Ook vroegen ze nog raad bij een oud-ridder, iemand die uit de orde was gestapt. Helaas, geen antwoorden, men moest verder. 1 ridder zou ook hier achter blijven, om de graal te bewaken. Waarnaartoe? Plots kwamen ze iemand tegen: de roeper van Oost. Niet stilzitten, zei hij, doorgaan!!! Harder! De ridders reden verder, kwamen een dame tegen. “Wil ie wa” vroeg ze? 2 ridders konden haar goed verstaan, de andere 2 konden er geen touw aan vast knopen. Men reed verder, tot aan het einde van het land. Bij de grens doken opeens buitenlandse troepen op! Een Zwitserse garde, met een alchemist, een drakenrijder en wel 040 anderen. Achter hen nog meer, van sombrerodragers tot Duitse naamhouders. De 2 ridders die het gebied goed hadden verkend, en de lokale taal spraken, besloten met gevaar voor eigen leven achter te blijven om deze horde te stoppen. De andere 2 moesten dan terug naar het noorden, om het probleem te lijf te gaan. De 2 overgebleven ridders gingen dan ook. Terug naar de ronde tafel, waar zij het hoofd braken over de oplossing. Plots kregen ze een visioen! In een droom kwam een boodschapper, een geheimzinnige Kapee En, gaf een hint. “Kijk niet ver, maar wel hoog. Je ogen kunnen het niet zien, je handen kunnen eht wel vast pakken” En de kale hoofdridder pakte zijn zwaard, gooide zijn helm op de grond en doorboorde de helm. Het kwaad zat al die tijd zo vlakbij….
De 2 ridders hadden de klus geklaard. Het land was veilig. Of loerden er nog andere gevaren? kwamen ze nog andere bewoners tegen? Onbeantwoorde vragen, tot die tijd hieven zij het glas, gevuld met absint. En lieten bevallige dienstmaagden schotels met vlees brengen…
Zwijgend zat hij om zich heen te kijken. Een troosteloze omgeving. Maar ja, het was ook een bunker. Beton, beton en nog eens beton. Eigenlijk wilde hij naar buiten. Lekker genieten van de zon, van de frisse lucht. Of zoals vroeger, lekker met een groot glas bier op een terras zitten, in het mooie zuiden van het land. Maar dat was niet mogelijk. Te gevaarlijk, teveel mensen zaten achter hem aan. En ja, hij werd beveiligd, maar dat was natuurlijk ook geen echte garantie. Voor je het wist was er gek met een pistool die….brrr, hij moest er niet aan denken. Hij was te belangrijk om nu al te sterven. Hij lachte. Genoeg mensen die hem voor het gerecht wilden brengen, of meteen voor rechter en beul wilden spelen. Nee, hij was te belangrijk. Hij moest zijn landgenoten leiden. Weg van de groep die zijn land had vervuild, samen met hun bondgenoten. Oostenrijk, Frankrijk, daar voelde hij zich thuis. Had hij bondgenoten. En die gekke Zwitsers zeggen wel dat ze neutraal zijn, maar stiekem…
Weer liet hij zijn gedachten gaan. Het had zo mooi kunnen zijn. Een sterk land, koploper in Europa. De zwakke elementen verwijderen, de sterke behouden. Natuurlijk was er weerstand, zowel uit buiten- als binnenland, maar hij kon alleen maar lachen om zoveel zwakte. Als ze nu gewoon hem volgden, dan zou het wel goed komen. Maar grote denkers worden nu eenmaal niet begrepen. Zelfs in zijn eigen partij waren teveel zwakke geesten die het niet aankonden. Zoveel grote geesten die tijdens hun leven werden beschimpt, maar die achteraf werden gewaardeerd. En ook, net als die grote geesten, moest hij schuilen om zijn veiligheid te garanderen. Schande was het. Hij, de grote politieke vernieuwer, moest in een bunker wonen.
Ook zijn vrouw was het beu. Natuurlijk, ze stond aan zijn zijde, maar hij wist dat zij ook een ander leven had voorgesteld. Niet wonend in een militair complex, in die nare, koude bunker. Ze wilde naast hem lopen, aan zijn arm. Maar hij moest naar buiten toe moest hij immers de harde leider zijn, en kon hij nooit zijn gevoelige kant laten zien. Dus arm in arm lopen was geen optie. Hij had geen normale baan, hij had een heilige missie, die hem 24 uur per dag, 7 dagen per week opeiste. Gelukkig waren er geen kinderen. Alhoewel hij er gek op was, en hij ook wel wist dat zijn vrouw ze graag wilde, had hij het altijd afgehouden. De missie ging voor, en kinderen konden hem er van af houden, of zelfs als middel tegen hem gebruikt worden. Nee, geen kinderen, ook weer tot verdriet van zijn vrouw.
Plots hoorde hij geschreeuw: “Blondie, Blondie”. Hij sprong op. Wie was daar op zoek en zo aan het schreeuwen? De voetstappen kwamen dichterbij, het geschreeuw werd harder: “Blondie, blondie, kom hier!” Hij werd opeens boos. Wie had het lef om te schreeuwen om Blondie. Hij stond op, maakte de deur van zijn kamer open, klaar voor de confrontatie. Tegenover hem stond opeens een bewaker. “Blondie”, riep de bewaker. Nou, wat is er dan, vroeg hij. De bewaker keek nerveus. “Ik wilde met Blondie wandelen”. De man keek boos. Schreeuw dan niet zo! Blondie gaat wel mee, wandelen is immers altijd leuk. De man draaide zich om en keek naar de hoek waar de hond lag te slapen. Blondie, hier! De hond kwam gelijk, en de bewaker pakte een riem. “ben zo terug”, zei hij.
De man maakte de deur weer dicht. Hopelijk was Blondie snel weer terug. Zo, en nu de plannen om Europa te heroveren!
Weer liet hij zijn gedachten gaan. Het had zo mooi kunnen zijn. Een sterk land, koploper in Europa. De zwakke elementen verwijderen, de sterke behouden. Natuurlijk was er weerstand, zowel uit buiten- als binnenland, maar hij kon alleen maar lachen om zoveel zwakte. Als ze nu gewoon hem volgden, dan zou het wel goed komen. Maar grote denkers worden nu eenmaal niet begrepen. Zelfs in zijn eigen partij waren teveel zwakke geesten die het niet aankonden. Zoveel grote geesten die tijdens hun leven werden beschimpt, maar die achteraf werden gewaardeerd. En ook, net als die grote geesten, moest hij schuilen om zijn veiligheid te garanderen. Schande was het. Hij, de grote politieke vernieuwer, moest in een bunker wonen.
Ook zijn vrouw was het beu. Natuurlijk, ze stond aan zijn zijde, maar hij wist dat zij ook een ander leven had voorgesteld. Niet wonend in een militair complex, in die nare, koude bunker. Ze wilde naast hem lopen, aan zijn arm. Maar hij moest naar buiten toe moest hij immers de harde leider zijn, en kon hij nooit zijn gevoelige kant laten zien. Dus arm in arm lopen was geen optie. Hij had geen normale baan, hij had een heilige missie, die hem 24 uur per dag, 7 dagen per week opeiste. Gelukkig waren er geen kinderen. Alhoewel hij er gek op was, en hij ook wel wist dat zijn vrouw ze graag wilde, had hij het altijd afgehouden. De missie ging voor, en kinderen konden hem er van af houden, of zelfs als middel tegen hem gebruikt worden. Nee, geen kinderen, ook weer tot verdriet van zijn vrouw.
Plots hoorde hij geschreeuw: “Blondie, Blondie”. Hij sprong op. Wie was daar op zoek en zo aan het schreeuwen? De voetstappen kwamen dichterbij, het geschreeuw werd harder: “Blondie, blondie, kom hier!” Hij werd opeens boos. Wie had het lef om te schreeuwen om Blondie. Hij stond op, maakte de deur van zijn kamer open, klaar voor de confrontatie. Tegenover hem stond opeens een bewaker. “Blondie”, riep de bewaker. Nou, wat is er dan, vroeg hij. De bewaker keek nerveus. “Ik wilde met Blondie wandelen”. De man keek boos. Schreeuw dan niet zo! Blondie gaat wel mee, wandelen is immers altijd leuk. De man draaide zich om en keek naar de hoek waar de hond lag te slapen. Blondie, hier! De hond kwam gelijk, en de bewaker pakte een riem. “ben zo terug”, zei hij.
De man maakte de deur weer dicht. Hopelijk was Blondie snel weer terug. Zo, en nu de plannen om Europa te heroveren!
Het besef dat ik echt van een andere generatie ben begon met een grapje. Nu ben ik nogal van de flauwe grapjes. De woordspelingen. De Gaaikemaatjes, zeg maar. Dus toen mijn vriendin me vroeg of ze even hulp kon hebben bij het verschonen van het beddengoed, zei ik: Zal ik dan de lakens overtrekken? Is goed, zei ze. "Met carbonpapier?" vroeg ik? Ik begon zelf te lachen. Ja, ik vond hem wél leuk. Zij keek me nogal moedeloos aan. Waarschijnlijk dacht ze op dat moment waarom ze ook alweer bij me in wilde trekken. Dat het nu nog niet te laat was. Een belletje naar de makelaar, bord van de gevel afhalen en een setje sleutels terugeisen. Mijn tandenborstel kon wel via het raam naar buiten.
De kinderen keken me gek aan. Carbonpapier? Wa's dat?
Dus begon ik uit te leggen. Als je vroeger iets over wilde trekken, dan legde je een velletje carbonpapier tussen origineel en blanco, en dan begon je te tekenen. Of als je iets in tweevouw wilde typen, gebruikte je een velletje carbonpapier en dan had je 2 exemplaren.
Maar dan print je toch gewoon nog een keer?
Nee jongens, je had geen computer. Je had alleen een soort toetsenbord, wat lettertjes op papier zette. Je kon niks achteraf corrigeren of zo. Lettertype kiezen? Je had geen andere lettertypes. Ze keken me raar aan.
Ja maar, inscannen dan?
Nee jongens, je kon niks inscannen. Op het werk had je nog wel een kopieerapparaat, maar dat had niemand thuis staan. En inscannen kon niet.
Een foto maken met je telefoon?
Er was maar 1 telefoon in huis (later wel 2), die met een draad aan de muur vast zat. Je moest aan een schijfje draaien om te bellen. Iedereen had een nummer van 10 cijfers, en dat moest je draaien of intoetsen. Wist je het niet, dan zocht je het nummer op in een boek zo groot als een bijzettafeltje. En met dat ding kon je alleen maar bellen. Voor foto's gebruikte je een fototoestel - herkenning opeens- maar de foto's kon je niet meteen bekijken. Die zaten op een rolletje. Dat rolletje bracht je weg naar het Kruidvat of zo, en een paar dagen later had je foto's. Als ze niks fout deden -herkenning was weer weg- tenminste.
Het ongeloof straalde van de gezichten af. Eentje begon zich af te vragen waarom ik dan niks met de laptop deed. Ik gaf wijselijk geen antwoord. Een ander begon maar wat te lachen. Deed ie ook al toen hij laatst een heuse LP op zolder vond. Lachen, muziek uit een frisbee. Papa houdt me weer voor de gek. Grapjas.
Maar goed, carbonpapier. Terwijl de oudste het verhaal vertelde tegen zijn neefje via skype, begon ik me te realiseren dat ik dingen heb gebruikt die nu volledig achterhaald zijn. Dat ik geen behoefte heb om mijn friet sate op facebook te zetten, en dat anderen dat ook nog leuk vinden. Ik ben nu iemand waarvan ik op hun leeftijd dacht "jajaja, lul maar een eind weg". Ik ging maar naar boven. Muziekje aanzetten, het bed overtrekken. Zonder carbonpapier.
De kinderen keken me gek aan. Carbonpapier? Wa's dat?
Dus begon ik uit te leggen. Als je vroeger iets over wilde trekken, dan legde je een velletje carbonpapier tussen origineel en blanco, en dan begon je te tekenen. Of als je iets in tweevouw wilde typen, gebruikte je een velletje carbonpapier en dan had je 2 exemplaren.
Maar dan print je toch gewoon nog een keer?
Nee jongens, je had geen computer. Je had alleen een soort toetsenbord, wat lettertjes op papier zette. Je kon niks achteraf corrigeren of zo. Lettertype kiezen? Je had geen andere lettertypes. Ze keken me raar aan.
Ja maar, inscannen dan?
Nee jongens, je kon niks inscannen. Op het werk had je nog wel een kopieerapparaat, maar dat had niemand thuis staan. En inscannen kon niet.
Een foto maken met je telefoon?
Er was maar 1 telefoon in huis (later wel 2), die met een draad aan de muur vast zat. Je moest aan een schijfje draaien om te bellen. Iedereen had een nummer van 10 cijfers, en dat moest je draaien of intoetsen. Wist je het niet, dan zocht je het nummer op in een boek zo groot als een bijzettafeltje. En met dat ding kon je alleen maar bellen. Voor foto's gebruikte je een fototoestel - herkenning opeens- maar de foto's kon je niet meteen bekijken. Die zaten op een rolletje. Dat rolletje bracht je weg naar het Kruidvat of zo, en een paar dagen later had je foto's. Als ze niks fout deden -herkenning was weer weg- tenminste.
Het ongeloof straalde van de gezichten af. Eentje begon zich af te vragen waarom ik dan niks met de laptop deed. Ik gaf wijselijk geen antwoord. Een ander begon maar wat te lachen. Deed ie ook al toen hij laatst een heuse LP op zolder vond. Lachen, muziek uit een frisbee. Papa houdt me weer voor de gek. Grapjas.
Maar goed, carbonpapier. Terwijl de oudste het verhaal vertelde tegen zijn neefje via skype, begon ik me te realiseren dat ik dingen heb gebruikt die nu volledig achterhaald zijn. Dat ik geen behoefte heb om mijn friet sate op facebook te zetten, en dat anderen dat ook nog leuk vinden. Ik ben nu iemand waarvan ik op hun leeftijd dacht "jajaja, lul maar een eind weg". Ik ging maar naar boven. Muziekje aanzetten, het bed overtrekken. Zonder carbonpapier.
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
muziek van je walkman?
Nee, via de in 1991 gekochte installatie. Een versterker en een cd-speler die je aan dient te zetten via een knop aan de voorkant van het apparaat. En als je hem harder wil zetten, moet je aan een andere knop draaien. Waar Iron Maiden klinkt als Iron Maiden.
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
Oef, Iron Maiden dat klinkt als Iron Maiden. Da's pas afzien.
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
"En weer een briljante safe! Ongelofelijk, wat is die man dominant in de 16 zeg! En wat een buitenkansje!" De coach kijkt opzij naar de technisch directeur. "Ik geloof dat dit 'm is. Technisch begaafd, lang, veel ervaring in kleine en grote competities. Wat zou dit een perfecte doelman zijn voor ons".
De TD knikt en slaat van bewondering z'n hand nog eens voor z'n mond. Hij wist niet wat hij zag. Puntgave reddingen, meevoetballen, lengte én een enorme uitstraling. Hij was het eens met de coach. Dit is 'm!
Het gaat wel een lieve duit kosten, maar dan heb je ook wat, zou hij later tegen de algemeen directeur zeggen. In stilte kraaide hij van plezier. Het was duidelijk: dit werd de transfer van z'n leven. Hiermee zou z'n naam als TD definitief gevestigd worden. Vandaag was hij nog TD van deze club, maar het was nu een kwestie van tijd voordat hij eindelijk naar het buitenland zou kunnen.
Het was een moeilijk traject geweest. De schoenen die gevuld moesten worden, waren enorm. De vorige doelman was een held, een gigant, maar de vervanger was zo nodig nog beter.
Na gedane zaken reed hij naar huis. Hij opende de beste wijn die hij had en zei tegen z'n vrouw "schat! We hebben wat te vieren! Hij gaat tekenen. Andreas Isaksson gaat tekenen!"
De TD knikt en slaat van bewondering z'n hand nog eens voor z'n mond. Hij wist niet wat hij zag. Puntgave reddingen, meevoetballen, lengte én een enorme uitstraling. Hij was het eens met de coach. Dit is 'm!
Het gaat wel een lieve duit kosten, maar dan heb je ook wat, zou hij later tegen de algemeen directeur zeggen. In stilte kraaide hij van plezier. Het was duidelijk: dit werd de transfer van z'n leven. Hiermee zou z'n naam als TD definitief gevestigd worden. Vandaag was hij nog TD van deze club, maar het was nu een kwestie van tijd voordat hij eindelijk naar het buitenland zou kunnen.
Het was een moeilijk traject geweest. De schoenen die gevuld moesten worden, waren enorm. De vorige doelman was een held, een gigant, maar de vervanger was zo nodig nog beter.
Na gedane zaken reed hij naar huis. Hij opende de beste wijn die hij had en zei tegen z'n vrouw "schat! We hebben wat te vieren! Hij gaat tekenen. Andreas Isaksson gaat tekenen!"
willeminter
Jeugdforummer van het Jaar 2014
Pimmet
1 van de 12e man
Op dit moment kun je volgens mij beter niet tekenen.....