Penalty
Forum Hall of Fame Inductee
Een flashback en het kan een heel lang verhaal worden.
Wellicht heeft PSV i.p.v. een linksback of rechtsback ook behoefte aan een flashback.
Korte verhalen
- Topicstarter De Bouterbaas
- Startdatum
-
- Tags
- verhalen
Een flashback en het kan een heel lang verhaal worden.
Wellicht heeft PSV i.p.v. een linksback of rechtsback ook behoefte aan een flashback.
Walter had het prima voor elkaar. Een eigen bedrijf, en alles wat daar bij hoort. Mooie auto, merkkleding, duur horloge om de pols. Walter was ook het type die onder zijn dun laagje beschaving een hele andere kant had. Uiteraard in gezelschap van “gelijken”, was hij altijd uitermate correct in gedrag. Een uitstekende gastheer, kennis van wijn en eten. Een charmante man, waarop weinig aan te merken viel. Was hij alleen of met zijn maten uit zijn studententijd, dan kon hij nog wel eens een hele andere kant laten zien. Iemand die graag bedienend personeel in een winkel of restaurant uitlokte. Een discussie startte, en net zo lang op knopjes bleef drukken totdat degene die tegenover hem stond, uitviel. Vervolgens werd uiteraard een leidinggevende erbij geroepen, en kon hij zijn beklag doen over het gedrag, over het onrecht dat hem was aangedaan. Dan veranderde hij weer even in die welbespraakte, rustige man en lag de ruzie uiteraard niet aan hem. In zo goed als elk geval werden er dan excuses gemaakt, stevige excuses, en een vergoeding op de een of andere manier wilde hij ook wel hebben. En ook dat werd vaak gegeven.
Als hij niet probeerde om mensen, die hij als minderwaardig beschouwde, uit de tent te lokken, dan negeerde hij ze wel. Hij had ze niet nodig. Ze waren slechts een instrument om iets gedaan te krijgen, niets meer. De enige uitzondering die hij nog wel eens maakte, was als zo iemand een leuk grietje was. Dan wilde hij graag jagen, en zijn prooi te pakken krijgen.
Die jacht was soms een beetje lastig, omdat hij thuis een gezin had zitten. Nu was hij tegen zijn vrouw heel duidelijk: hij deed wat hij wilde. Hij bracht het geld binnen, waarmee zij en de kinderen heel leuk konden leven. Zij zorgde voor de kids, kon zo nu en dan lekker haar gang gaan op het gebied van winkelen. Hij maakte lange dagen en weken om het bedrijf aan de gang te houden, en als hij behoefte had aan ontspanning, dan ging hij met zijn vrienden op stap. Daarover moest niet gezeurd worden, en als ze dat wel deed dat ging ze maar op een flatje 3 hoog achter zitten, ipv in de landelijke villa. Soms hadden ze wel eens ruzie naar aanleiding van een belletje of een berichtje van de een of de ander, maar daar kletste hij zich altijd wel behoorlijk uit. En hij merkte dat, naar mate de tijd verstreek, het gezeur van zijn vrouw afnam. Schijnbaar had ze zich neergelegd bij zijn gedrag. Maar toch: opletten. Geen moeilijke dingen, een leuk kamermeisje als hij weer op reis was, of een serveerster voor een nacht, dat was prima. Als hij iets wilde voor 1 nacht, dan begon hij zich weer neerbuigend te gedragen zodra ze uit bed waren. Zelden dat nog iemand contact wilde hebben, en dat was precies wat hij wilde. Daarnaast probeerde hij ook wel eens wat uit in zijn eigen omgeving. Beetje flirten, en dan kijken hoe ver hij iemand kon krijgen. Uiteraard meldde hij dat hij getrouwd was, en uiteraard begon hij vaak een gesprek met de opmerking dat hij graag dubbele opmerkingen maken, maar dat dit zijn humor was. Hij bedoelde er “natuurlijk niks mee”, wat een perfect excuus was als iemand niet hapte of als er iemand achter zou komen. Walter dekte zich altijd goed in, maar ging als het kon een flinke stap verder. Ter ontspanning, want zijn leventje moest wel niet teveel veranderen. Voor de buitenwereld moest hij de hardwerkende gezinsman zijn. Dus ook geen langdurige affaires, en er moest zeker geen gedonder van komen. De laatste tijd had hij weer iemand op het oog, een kennisje van zijn vrouw. Geen echte vriendin, dat zou immers een probleem zijn, maar iemand die in de kennissenkring zat. Ze was zelfs eens een keer op een verjaardag geweest. Ze had weliswaar ook een relatie, maar hij had wel het idee dat hij daar tussen kon komen, mits hij het goed speelde. Dus had hij haar eens een berichtje gestuurd, met een onschuldig berichtje over zijn vrouw. Aangezien zij altijd wel vlot reageerde, vermoedde hij dat hij zeker een kans maakte, en werden de gesprekjes regelmatiger gevoerd, waarbij de toon ook steeds vriendelijker werd. Walter wist dat hij het in dit geval niet moest overhaasten. Hoefde ook niet, er waren genoeg leuke dingen in het leven. Maar dit zou ook nog wel eens een leuke avond kunnen worden in de toekomst.
Walter had een paar weken lange dagen gemaakt. Veel afspraken, paar dagen op reis geweest voor zijn bedrijf. Vrijdag had hij afgesproken met zijn oude vrienden, om naar een café te gaan om even het weekend in te luiden. Walter’s vrouw had wel geprotesteerd, dat hij weer wegging, maar daar trok hij zich niks van aan. Hij had hard gewerkt, en had behoefte aan ontspanning. Een avond thuis zou alleen maar gezeur en gevraag opleveren, of hij moest de uitgebreide samenvatting van zijn vrouw aanhoren over het wegbrengen en ophalen van de kinderen. Dus eerst thuis gegeten, kinderen in bed gelegd en daarna richting stad om met zijn vrienden richting kroeg te gaan. Daar werd het al snel gezellig. Er werd flink gedronken, Walter en zijn vrienden amuseerden zich prima. Geen moeilijke onderwerpen, gewoon los gaan. Walter pakte zijn telefoon en stuurde de kennis van zijn vrouw een berichtje. Zij had verteld dat haar vriend dit weekend weg was, eens kijken of ze zin had om een drankje te doen. Er kwam geen snelle reactie, dus besloot hij om zijn aandacht maar te verleggen naar een paar dames in de kroeg. Hij ging aan hun tafeltje staan, begon wat te kletsen en bood ze wat te drinken aan. De dames gingen wel een beetje mee in het gesprek, maar sloegen het drankje af. Hun vriendjes zouden zo langs komen, dus….
Walter geloofde er niks van. Dit was zo’n dooddoenertje.
‘Kom dames, we kunnen toch wel samen een drankje doen? Wie weet ben ik wel veel leuker dan jullie vriendjes’.
Er werd niet echt gehapt, en een paar seconden later kwam een van de vriendjes binnen. Walter keek hem aan, nam hem op. Hij zag gelijk dat hij hem op elk gebied kon overtreffen. Dus ging hij toch even verder met zijn gesprekje, om de man wat te stangen. ‘Echt geen drankje, was toch net heel gezellig’. Hij gooide er een cynische lach naar de man tegenaan. ‘Dat is me vriendin’ zei de man. Walter reageerde meteen: ‘dat is míjn vriendin, niet dat is me vriendin. En vriendin is wat veel, alhoewel we best een goede avond zouden hebben’….hij knipoogde naar de vrouw in kwestie. De man reageerde gelijk,ging gelijk de aanval in. Hij pakte Walter bij zijn shirt, waarna Walter hard begin te roepen ‘hey, wat doe je nu, agressieve gek!’. Walters vrienden kwamen gelijk in actie. Een van hen pakte de man vast, pakte hem in een greep en vloerde hem gelijk, en gaf hem paar snelle klappen. Daarna stond hij snel op, nam afstand en riep tegen de man dat hij moest ophouden met zijn agressief gedrag. Er ontstond rumoer in de kroeg, en Walter was met zijn vrienden snel weg. Geen zin in een lange uitleg tegen de politie. In de volgende kroeg sprak Walter zijn vriend aan. ‘Dat deed je toch heel snel joh, wist niet dat jij zo’n knokker was’
Zijn vriend moest lachen. ‘Ik ben een tijdje geleden beginnen met MMA. Dacht dat het geen kwaad kon om te leren hoe je jezelf moet verdedigen’. Walter vond het, gezien zijn manier van leven, helemaal geen slecht idee. ‘Kan ik een keertje met je meegaan, misschien is het wel wat voor mij?’. ‘Ja natuurlijk, is leuk man. Wel heftig af en toe. Er wordt best stevig getraind, je moet niet bang zijn voor een kneuzing of een blauwe plek’. Walter vind het prima. Hij mocht wel eens wat gaan sporten, zei zijn vrouw de laatste tijd. Dit paste wel bij hem, had hij wat achter de hand voor als hij de verkeerde voort zich had. Walter keek ook nog eens op zijn telefoon. Op zijn berichtje naar de kennis van zijn vrouw was wel een antwoord gekomen, maar niks spannends. Ook geen echte afwijzing, dat scheelde.
Een paar weken later ging Walter voor het eerst mee naar de sporttraining. Zijn vrouw had haar bedenkingen gehad, maar hij had gezegd dat hij, als veertiger, best wat aan sport mocht gaan doen. MMA was “in”, en zoiets is nooit weg. En zij zeurde toch dat hij best wat actiever mocht worden, dat hij zijn lichaam wat meer in vorm mocht krijgen. De eerste paar weken training waren best pittig. Hij kwam met wat blauwe plekken terug, maar hij vond het wel leuk om te doen. Tegen het kennisje van zijn vrouw was hij al aan het opscheppen dat hij MMA deed. Ze reageerde nota bene geïnteresseerd, waar hij dat ging doen, dat zij dat wel stoer vond en dat hij dan wel moest uitkijken voor blessures. Hij reageerde met ‘dan kom jij me toch een beetje verzorgen moppie’ en kreeg een smiley terug. Ja, dit ging wel de goede kant op. ‘Ik ga nu trainen, spreek je later weer’.
Op de training zag hij de gebruikelijke gezichten, samen met wat mensen die hij nog niet eerder had gezien. Hij wist dat hij vriendelijk moest zijn tegen de echte sportjongens, maar er zaten ook wel wat mensen bij waarvan hij wist dat hij ze wel aankon. De training verliep lekker, ze zouden zo over gaan naar een paar ronden sparren. Hij moest tegen een van de onbekende mannen. Zijn leeftijd, minder breed, dus dat moest wel lukken. Vlak voordat ze zouden beginnen, zag hij in zijn ooghoek het kennisje van zijn vrouw. Walter kon een glimlach niet onderdrukken. Mooi moment om te laten zien wat hij allemaal kon, als zij kwam kijken. Ze keek wat angstig, ze was dus zelfs bezorgd om hem. Maar eerst moest hij zich concentreren op de gast die tegenover hem stond.
Het sparren begon, en zijn tegenstander wachtte even af. Walter plaatste wat slagen in de dekking, probeerde hem te grijpen maar zijn tegenstander bewoog teveel. Plots kwam zijn tegenstander naar voren met een paar goede slagen, die Walter nog net kon opvangen. De lage trap erna kon hij ook nog hebben, de hoge trap die met hetzelfde been erachter aan kwam, zag hij niet aankomen, en die raakte hem vol op het hoofd. Terwijl het Walter duizelde kreeg hij een knie in zijn maag, en er volgde ook nog een paar slagen tegen zijn ribben aan, en Walter kreeg gelijk geen adem meer. Het gevecht werd direct gestopt. Walter voelde dat bij het ademen zijn ribben enorm veel pijn deden. Opstaan ging lastig. Zijn tegenstander grijnsde naar hem, tikte hem even op de schouder en verliet rustig de ring. Walter strompelde de ring uit, zag het kennisje van zijn vrouw staan. Vlak voordat hij haar wilde aanspreken, kwam zijn tegenstander van zojuist naar hem toe. ‘Ik zou eens stoppen met berichtjes sturen als ik jou was, anders is dit niet de laatste keer’. Hij klopte nog even op Walter’s ribben. Hij liep door naar de vrouw, gaf haar een zoen. Ze liepen samen weg. Ze stopte nog even bij de trainer, praatten wat, hij keek nog eens naar Walter en ging met de vrouw naar buiten.
Walter liep daarna ook naar de trainer. ‘Gaat het een beetje’, vroeg de trainer. Walter hield zich groot. ‘Zo hard heeft hij me niet geraakt. Wie was dat?’
‘Een leraar van een andere sportschool, die wilde graag eens een keertje bij ons mee doen. Hij vond jou wel goed vechten, daarom vroeg hij of hij tegen jou een keertje in de ring mocht staan. Normaal gesproken is hij trouwens minder fel. Misschien omdat zijn vrouw op het laatst binnen kwam om te kijken, dat hij zich iets anders opstelde.’
‘Zijn vrouw?’ vroeg Walter. De trainer knikte.
Walter wist dat hij 2 maal had verloren die avond….
Als hij niet probeerde om mensen, die hij als minderwaardig beschouwde, uit de tent te lokken, dan negeerde hij ze wel. Hij had ze niet nodig. Ze waren slechts een instrument om iets gedaan te krijgen, niets meer. De enige uitzondering die hij nog wel eens maakte, was als zo iemand een leuk grietje was. Dan wilde hij graag jagen, en zijn prooi te pakken krijgen.
Die jacht was soms een beetje lastig, omdat hij thuis een gezin had zitten. Nu was hij tegen zijn vrouw heel duidelijk: hij deed wat hij wilde. Hij bracht het geld binnen, waarmee zij en de kinderen heel leuk konden leven. Zij zorgde voor de kids, kon zo nu en dan lekker haar gang gaan op het gebied van winkelen. Hij maakte lange dagen en weken om het bedrijf aan de gang te houden, en als hij behoefte had aan ontspanning, dan ging hij met zijn vrienden op stap. Daarover moest niet gezeurd worden, en als ze dat wel deed dat ging ze maar op een flatje 3 hoog achter zitten, ipv in de landelijke villa. Soms hadden ze wel eens ruzie naar aanleiding van een belletje of een berichtje van de een of de ander, maar daar kletste hij zich altijd wel behoorlijk uit. En hij merkte dat, naar mate de tijd verstreek, het gezeur van zijn vrouw afnam. Schijnbaar had ze zich neergelegd bij zijn gedrag. Maar toch: opletten. Geen moeilijke dingen, een leuk kamermeisje als hij weer op reis was, of een serveerster voor een nacht, dat was prima. Als hij iets wilde voor 1 nacht, dan begon hij zich weer neerbuigend te gedragen zodra ze uit bed waren. Zelden dat nog iemand contact wilde hebben, en dat was precies wat hij wilde. Daarnaast probeerde hij ook wel eens wat uit in zijn eigen omgeving. Beetje flirten, en dan kijken hoe ver hij iemand kon krijgen. Uiteraard meldde hij dat hij getrouwd was, en uiteraard begon hij vaak een gesprek met de opmerking dat hij graag dubbele opmerkingen maken, maar dat dit zijn humor was. Hij bedoelde er “natuurlijk niks mee”, wat een perfect excuus was als iemand niet hapte of als er iemand achter zou komen. Walter dekte zich altijd goed in, maar ging als het kon een flinke stap verder. Ter ontspanning, want zijn leventje moest wel niet teveel veranderen. Voor de buitenwereld moest hij de hardwerkende gezinsman zijn. Dus ook geen langdurige affaires, en er moest zeker geen gedonder van komen. De laatste tijd had hij weer iemand op het oog, een kennisje van zijn vrouw. Geen echte vriendin, dat zou immers een probleem zijn, maar iemand die in de kennissenkring zat. Ze was zelfs eens een keer op een verjaardag geweest. Ze had weliswaar ook een relatie, maar hij had wel het idee dat hij daar tussen kon komen, mits hij het goed speelde. Dus had hij haar eens een berichtje gestuurd, met een onschuldig berichtje over zijn vrouw. Aangezien zij altijd wel vlot reageerde, vermoedde hij dat hij zeker een kans maakte, en werden de gesprekjes regelmatiger gevoerd, waarbij de toon ook steeds vriendelijker werd. Walter wist dat hij het in dit geval niet moest overhaasten. Hoefde ook niet, er waren genoeg leuke dingen in het leven. Maar dit zou ook nog wel eens een leuke avond kunnen worden in de toekomst.
Walter had een paar weken lange dagen gemaakt. Veel afspraken, paar dagen op reis geweest voor zijn bedrijf. Vrijdag had hij afgesproken met zijn oude vrienden, om naar een café te gaan om even het weekend in te luiden. Walter’s vrouw had wel geprotesteerd, dat hij weer wegging, maar daar trok hij zich niks van aan. Hij had hard gewerkt, en had behoefte aan ontspanning. Een avond thuis zou alleen maar gezeur en gevraag opleveren, of hij moest de uitgebreide samenvatting van zijn vrouw aanhoren over het wegbrengen en ophalen van de kinderen. Dus eerst thuis gegeten, kinderen in bed gelegd en daarna richting stad om met zijn vrienden richting kroeg te gaan. Daar werd het al snel gezellig. Er werd flink gedronken, Walter en zijn vrienden amuseerden zich prima. Geen moeilijke onderwerpen, gewoon los gaan. Walter pakte zijn telefoon en stuurde de kennis van zijn vrouw een berichtje. Zij had verteld dat haar vriend dit weekend weg was, eens kijken of ze zin had om een drankje te doen. Er kwam geen snelle reactie, dus besloot hij om zijn aandacht maar te verleggen naar een paar dames in de kroeg. Hij ging aan hun tafeltje staan, begon wat te kletsen en bood ze wat te drinken aan. De dames gingen wel een beetje mee in het gesprek, maar sloegen het drankje af. Hun vriendjes zouden zo langs komen, dus….
Walter geloofde er niks van. Dit was zo’n dooddoenertje.
‘Kom dames, we kunnen toch wel samen een drankje doen? Wie weet ben ik wel veel leuker dan jullie vriendjes’.
Er werd niet echt gehapt, en een paar seconden later kwam een van de vriendjes binnen. Walter keek hem aan, nam hem op. Hij zag gelijk dat hij hem op elk gebied kon overtreffen. Dus ging hij toch even verder met zijn gesprekje, om de man wat te stangen. ‘Echt geen drankje, was toch net heel gezellig’. Hij gooide er een cynische lach naar de man tegenaan. ‘Dat is me vriendin’ zei de man. Walter reageerde meteen: ‘dat is míjn vriendin, niet dat is me vriendin. En vriendin is wat veel, alhoewel we best een goede avond zouden hebben’….hij knipoogde naar de vrouw in kwestie. De man reageerde gelijk,ging gelijk de aanval in. Hij pakte Walter bij zijn shirt, waarna Walter hard begin te roepen ‘hey, wat doe je nu, agressieve gek!’. Walters vrienden kwamen gelijk in actie. Een van hen pakte de man vast, pakte hem in een greep en vloerde hem gelijk, en gaf hem paar snelle klappen. Daarna stond hij snel op, nam afstand en riep tegen de man dat hij moest ophouden met zijn agressief gedrag. Er ontstond rumoer in de kroeg, en Walter was met zijn vrienden snel weg. Geen zin in een lange uitleg tegen de politie. In de volgende kroeg sprak Walter zijn vriend aan. ‘Dat deed je toch heel snel joh, wist niet dat jij zo’n knokker was’
Zijn vriend moest lachen. ‘Ik ben een tijdje geleden beginnen met MMA. Dacht dat het geen kwaad kon om te leren hoe je jezelf moet verdedigen’. Walter vond het, gezien zijn manier van leven, helemaal geen slecht idee. ‘Kan ik een keertje met je meegaan, misschien is het wel wat voor mij?’. ‘Ja natuurlijk, is leuk man. Wel heftig af en toe. Er wordt best stevig getraind, je moet niet bang zijn voor een kneuzing of een blauwe plek’. Walter vind het prima. Hij mocht wel eens wat gaan sporten, zei zijn vrouw de laatste tijd. Dit paste wel bij hem, had hij wat achter de hand voor als hij de verkeerde voort zich had. Walter keek ook nog eens op zijn telefoon. Op zijn berichtje naar de kennis van zijn vrouw was wel een antwoord gekomen, maar niks spannends. Ook geen echte afwijzing, dat scheelde.
Een paar weken later ging Walter voor het eerst mee naar de sporttraining. Zijn vrouw had haar bedenkingen gehad, maar hij had gezegd dat hij, als veertiger, best wat aan sport mocht gaan doen. MMA was “in”, en zoiets is nooit weg. En zij zeurde toch dat hij best wat actiever mocht worden, dat hij zijn lichaam wat meer in vorm mocht krijgen. De eerste paar weken training waren best pittig. Hij kwam met wat blauwe plekken terug, maar hij vond het wel leuk om te doen. Tegen het kennisje van zijn vrouw was hij al aan het opscheppen dat hij MMA deed. Ze reageerde nota bene geïnteresseerd, waar hij dat ging doen, dat zij dat wel stoer vond en dat hij dan wel moest uitkijken voor blessures. Hij reageerde met ‘dan kom jij me toch een beetje verzorgen moppie’ en kreeg een smiley terug. Ja, dit ging wel de goede kant op. ‘Ik ga nu trainen, spreek je later weer’.
Op de training zag hij de gebruikelijke gezichten, samen met wat mensen die hij nog niet eerder had gezien. Hij wist dat hij vriendelijk moest zijn tegen de echte sportjongens, maar er zaten ook wel wat mensen bij waarvan hij wist dat hij ze wel aankon. De training verliep lekker, ze zouden zo over gaan naar een paar ronden sparren. Hij moest tegen een van de onbekende mannen. Zijn leeftijd, minder breed, dus dat moest wel lukken. Vlak voordat ze zouden beginnen, zag hij in zijn ooghoek het kennisje van zijn vrouw. Walter kon een glimlach niet onderdrukken. Mooi moment om te laten zien wat hij allemaal kon, als zij kwam kijken. Ze keek wat angstig, ze was dus zelfs bezorgd om hem. Maar eerst moest hij zich concentreren op de gast die tegenover hem stond.
Het sparren begon, en zijn tegenstander wachtte even af. Walter plaatste wat slagen in de dekking, probeerde hem te grijpen maar zijn tegenstander bewoog teveel. Plots kwam zijn tegenstander naar voren met een paar goede slagen, die Walter nog net kon opvangen. De lage trap erna kon hij ook nog hebben, de hoge trap die met hetzelfde been erachter aan kwam, zag hij niet aankomen, en die raakte hem vol op het hoofd. Terwijl het Walter duizelde kreeg hij een knie in zijn maag, en er volgde ook nog een paar slagen tegen zijn ribben aan, en Walter kreeg gelijk geen adem meer. Het gevecht werd direct gestopt. Walter voelde dat bij het ademen zijn ribben enorm veel pijn deden. Opstaan ging lastig. Zijn tegenstander grijnsde naar hem, tikte hem even op de schouder en verliet rustig de ring. Walter strompelde de ring uit, zag het kennisje van zijn vrouw staan. Vlak voordat hij haar wilde aanspreken, kwam zijn tegenstander van zojuist naar hem toe. ‘Ik zou eens stoppen met berichtjes sturen als ik jou was, anders is dit niet de laatste keer’. Hij klopte nog even op Walter’s ribben. Hij liep door naar de vrouw, gaf haar een zoen. Ze liepen samen weg. Ze stopte nog even bij de trainer, praatten wat, hij keek nog eens naar Walter en ging met de vrouw naar buiten.
Walter liep daarna ook naar de trainer. ‘Gaat het een beetje’, vroeg de trainer. Walter hield zich groot. ‘Zo hard heeft hij me niet geraakt. Wie was dat?’
‘Een leraar van een andere sportschool, die wilde graag eens een keertje bij ons mee doen. Hij vond jou wel goed vechten, daarom vroeg hij of hij tegen jou een keertje in de ring mocht staan. Normaal gesproken is hij trouwens minder fel. Misschien omdat zijn vrouw op het laatst binnen kwam om te kijken, dat hij zich iets anders opstelde.’
‘Zijn vrouw?’ vroeg Walter. De trainer knikte.
Walter wist dat hij 2 maal had verloren die avond….
Dames en heren, kunnen we dan eindelijk overgaan tot stemming inzake punt 21?
Voorzitter, de PVV is tegen punt 21. Deze motie gaat in tegen de Nederlandse cultuur. Wij verwerpen dan ook punt 21 en dragen dan ook punt 63 aan.
Maar geachte heer Wilders, punt 21 is toch alom geaccepteerd?
Voorzitter, het gaat niet om acceptatie, het gaat om de verloedering van Nederland. Wij zijn tegen punt 21!!
Voorzitter, de Partij voor de dieren is ook tegen punt 21. Wij willen iedereen nogmaals wijzen op de stukken vanaf bladzijde 12.
*hoongelach*
Dames en heren, orde! De PvdD mag dit zeker aandragen!
Voorzitter, de ouderenpartij zou ook punt 63 steunen, mits deze wordt gekoppeld aan punt 70.
*rumoer*
Alhoewel de combinatie van de 2 punten ongewoon is, denk ik niet dat dit een probleem zal opleveren, mits we kunnen stellen dat het gebruik van punt 70 beperkt zal blijven.
Voorzitter, wij vinden het pure discriminatie dat dhr. Wilders punt 21 verwerpt. Punt 63 is een verschrikking voor ons en onze achterban. Kan niet! Als dhr. Wilders doorgaat met het promoten van punt 63, dan zullen we direct deze kamer verlaten.
Dhr. Kuzu, u hoeft geen drama te maken. Dhr. Wilders staat in zijn recht om punt 63 aan te dragen. U heeft voldoende mogelijkheden om uw eigen punten aan te dragen.
Voorzitter, dan eisen wij namens alle moslimimmigranten in Nederland punt 40.
Voorzitter, de PvdD is resoluut tegen gebruik van punt 40!
Staat genoteerd. Wij gaan verder. SP/PvdA, u stemde in met punt 21, dat blijft zo? Mooi. Groen links, u had nog bedenkingen?
Ja voorzitter, wij willen wel weten of de inhoud van punt 21 maatschappelijk verantwoord is verkregen.
Mijnheer Klaver, wij zijn met de betrokkenen in gesprek geweest, en zover wij weten is de inhoud maatschappelijk verantwoord verkregen.
Voorzitter, dan stemmen wij voor punt 21. Wij zien wel af van het gekoppeld punt 22 en roepen anderen op dat ook te doen.
Staat genoteerd. D66, uw stem?
D66 kan zich vinden in punt 21, maar maakt wel bezwaar tegen de ouderwetse technologie waarmee dit wordt ondersteund. Dat is toch niet meer van deze tijd!
Mijnheer Pechtold, momenteel zijn er geen andere opties. En wilt u uw telefoon neerleggen. Uw getwitter kan wel even wachten.
CDA, mijnheer Bruma?
Voorzitter, Ook het CDA kan zich vinden in punt 21.
Nou, dan zijn wij er wel uit, dacht ik zo. De SGP is afwezig vandaag. Mijnheer Baudet? Mijnheer Baudet? Wilt u de potpourri met rust laten? Ja, daar zat lavendel in, maar toch.
Mag ik van u:
5 x Nasischotel met varkenssaté, één maal zonder saté, een shoarmaschotel, een vegetarische salade, twee maal de stamppot met rookworst, ja dhr Wilders, met extra spekjes, waarvan één maal met een bakje appelmoes. Pfff, vermoeiend hoor, zo’n zondagsbrunch organiseren…..
Voorzitter, de PVV is tegen punt 21. Deze motie gaat in tegen de Nederlandse cultuur. Wij verwerpen dan ook punt 21 en dragen dan ook punt 63 aan.
Maar geachte heer Wilders, punt 21 is toch alom geaccepteerd?
Voorzitter, het gaat niet om acceptatie, het gaat om de verloedering van Nederland. Wij zijn tegen punt 21!!
Voorzitter, de Partij voor de dieren is ook tegen punt 21. Wij willen iedereen nogmaals wijzen op de stukken vanaf bladzijde 12.
*hoongelach*
Dames en heren, orde! De PvdD mag dit zeker aandragen!
Voorzitter, de ouderenpartij zou ook punt 63 steunen, mits deze wordt gekoppeld aan punt 70.
*rumoer*
Alhoewel de combinatie van de 2 punten ongewoon is, denk ik niet dat dit een probleem zal opleveren, mits we kunnen stellen dat het gebruik van punt 70 beperkt zal blijven.
Voorzitter, wij vinden het pure discriminatie dat dhr. Wilders punt 21 verwerpt. Punt 63 is een verschrikking voor ons en onze achterban. Kan niet! Als dhr. Wilders doorgaat met het promoten van punt 63, dan zullen we direct deze kamer verlaten.
Dhr. Kuzu, u hoeft geen drama te maken. Dhr. Wilders staat in zijn recht om punt 63 aan te dragen. U heeft voldoende mogelijkheden om uw eigen punten aan te dragen.
Voorzitter, dan eisen wij namens alle moslimimmigranten in Nederland punt 40.
Voorzitter, de PvdD is resoluut tegen gebruik van punt 40!
Staat genoteerd. Wij gaan verder. SP/PvdA, u stemde in met punt 21, dat blijft zo? Mooi. Groen links, u had nog bedenkingen?
Ja voorzitter, wij willen wel weten of de inhoud van punt 21 maatschappelijk verantwoord is verkregen.
Mijnheer Klaver, wij zijn met de betrokkenen in gesprek geweest, en zover wij weten is de inhoud maatschappelijk verantwoord verkregen.
Voorzitter, dan stemmen wij voor punt 21. Wij zien wel af van het gekoppeld punt 22 en roepen anderen op dat ook te doen.
Staat genoteerd. D66, uw stem?
D66 kan zich vinden in punt 21, maar maakt wel bezwaar tegen de ouderwetse technologie waarmee dit wordt ondersteund. Dat is toch niet meer van deze tijd!
Mijnheer Pechtold, momenteel zijn er geen andere opties. En wilt u uw telefoon neerleggen. Uw getwitter kan wel even wachten.
CDA, mijnheer Bruma?
Voorzitter, Ook het CDA kan zich vinden in punt 21.
Nou, dan zijn wij er wel uit, dacht ik zo. De SGP is afwezig vandaag. Mijnheer Baudet? Mijnheer Baudet? Wilt u de potpourri met rust laten? Ja, daar zat lavendel in, maar toch.
Mag ik van u:
5 x Nasischotel met varkenssaté, één maal zonder saté, een shoarmaschotel, een vegetarische salade, twee maal de stamppot met rookworst, ja dhr Wilders, met extra spekjes, waarvan één maal met een bakje appelmoes. Pfff, vermoeiend hoor, zo’n zondagsbrunch organiseren…..
Langzaam liep hij met de meute mee. Willoos, net als de anderen die in de rij stonden. Toen hij bij de ingang kwam, zag hij daarboven de spreuk die hij zo vreesde…..
Ze hadden hem uit bed gehaald. Er was geen ontkomen meer aan. Hij had er wel van gehoord: buren, vrienden die opeens weg waren, en tegen hun zin werden meegenomen. Hij had altijd gedacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, dat hij de dans zou ontspringen. Vorig jaar leek het er nog op dat hij ook voor de bijl zou gaan, maar een mooie gouden hanger, die nog van zijn moeder was geweest, bleek een redmiddel te zijn. Nu, op deze dag, waarvan men wist dat hij thuis zou zijn, hadden ze hem. En dus moest hij mee. Weg van zijn warme huiskamer, weg van zijn vrienden en kennissen.
De reis liep allesbehalve voorspoedig. Hij keek om zich heen, zag nog meer arme zielen die mee waren gesleurd. Allemaal op weg naar dezelfde bestemming. Soms zag hij er een of een paar naast de weg staan, die uit de lange rij waren gegaan. De reis was te lang en te warm voor hen geweest, en niet alles en iedereen kon daar tegen. Hij vroeg zich af wat eigenlijk beter was. Tuurlijk, zij waren er nog, konden door, maar voor deze mensen was het tenminste afgelopen. Achter hem hoorde hij kinderen huilen. Hij wist dat hij nog ergens wat snoep had, en deelde dat uit om het leed te verzachten. Ze vroegen aan hem hoe lang het nog ging duren. ‘Straks gaat het sneller, en als we daar zijn mogen jullie even spelen’. Nu wist hij dat de kinderen gewoon mee moesten, maar voor nu waren ze even stil. Hij voelde dat het voertuig zich weer in beweging zette, langzaam maar zeker kwamen ze dichter bij hun eindbestemming. Hij sloot zij ogen en dacht na. Waar was het misgegaan? Waaraan had hij dit verdiend? Hij keek om zich heen, niemand had dit eigenlijk verdiend.
Na een lange rit waren ze eindelijk aangekomen. Mannen in uniform gaven aan waar ze behoorden te staan. Hij ging bijna een verkeerde kant uit, maar werd direct gecorrigeerd: ‘Nein, nach links!’ Wie zou er in hemelsnaam graag op deze plek, op dit moment willen zijn. Hij keek naar zijn gezin, wist dat er geen andere keus was. Mannen om zich heen hadden een verslagen blik in de ogen. Langzaam liep hij met de meute mee. Willoos, net als de anderen die in de rij stonden. Toen hij bij de ingang kwam, zag hij daarboven de spreuk die hij zo vreesde….hij sprak de taal wel niet, maar wist prima wat daar stond. Het voelde als een uitspraak van een rechter waartegen geen beroep mogelijk was. Hij liep naar binnen, zag de enorme massa mensen die zorgvuldig werd gescheiden van elkaar. Al lopend volgde hij de aanwijzingen op. Zag het eetgedeelte, waar mensen zwijgend in de rij stonden voor een gevuld bord. Zag de stapelbedden waar mensen voorzichtig op gingen liggen. Hij was zo in gedachten dat hij zijn vrouw en kinderen niet meer kon zien in de kabbelende mensenmassa. Hij raakte licht in paniek. Niet ook dat nog! Hij liep naar een man toe, die gekleed was in het uniform dat hij zo haatte op deze dag. Hij zei voorzichtig dat hij op zoek was naar zijn vrouw en kinderen. De man, die hem waarschijnlijk niet verstond, wees naar een andere man, die schijnbaar het hoofd was. Hij liep er naar toe, stelde weer dezelfde vraag. De man hoorde hem aan, en vertelde hem dat hij mee moest gaan. Willoos liep hij achter hem aan. Ze kwamen aan bij het kantoor van de man. De man ging zitten, en vroeg hem zijn naam. “Klaus von Wersch”, antwoordde de man zachtjes. De man in uniform boog zich voorover, en plots hoorde hij “Herr Klaus von Wersch sucht Seine Familie, information bitte”. De man in uniform keek hem lachend aan: ‘altijd druk op zo’n dag’. Klaus keek naar het scherm achter de man, waarbij de gehate tekst, die hij ook bij binnenkomst las, opdook: ‘IKEA Heerlen, 2e Paasdag geopend’. Klaus zag zijn vrouw en familie lachend aan komen lopen, en wist het zeker: het werd een lange terugrit naar Duitsland…..
Ze hadden hem uit bed gehaald. Er was geen ontkomen meer aan. Hij had er wel van gehoord: buren, vrienden die opeens weg waren, en tegen hun zin werden meegenomen. Hij had altijd gedacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, dat hij de dans zou ontspringen. Vorig jaar leek het er nog op dat hij ook voor de bijl zou gaan, maar een mooie gouden hanger, die nog van zijn moeder was geweest, bleek een redmiddel te zijn. Nu, op deze dag, waarvan men wist dat hij thuis zou zijn, hadden ze hem. En dus moest hij mee. Weg van zijn warme huiskamer, weg van zijn vrienden en kennissen.
De reis liep allesbehalve voorspoedig. Hij keek om zich heen, zag nog meer arme zielen die mee waren gesleurd. Allemaal op weg naar dezelfde bestemming. Soms zag hij er een of een paar naast de weg staan, die uit de lange rij waren gegaan. De reis was te lang en te warm voor hen geweest, en niet alles en iedereen kon daar tegen. Hij vroeg zich af wat eigenlijk beter was. Tuurlijk, zij waren er nog, konden door, maar voor deze mensen was het tenminste afgelopen. Achter hem hoorde hij kinderen huilen. Hij wist dat hij nog ergens wat snoep had, en deelde dat uit om het leed te verzachten. Ze vroegen aan hem hoe lang het nog ging duren. ‘Straks gaat het sneller, en als we daar zijn mogen jullie even spelen’. Nu wist hij dat de kinderen gewoon mee moesten, maar voor nu waren ze even stil. Hij voelde dat het voertuig zich weer in beweging zette, langzaam maar zeker kwamen ze dichter bij hun eindbestemming. Hij sloot zij ogen en dacht na. Waar was het misgegaan? Waaraan had hij dit verdiend? Hij keek om zich heen, niemand had dit eigenlijk verdiend.
Na een lange rit waren ze eindelijk aangekomen. Mannen in uniform gaven aan waar ze behoorden te staan. Hij ging bijna een verkeerde kant uit, maar werd direct gecorrigeerd: ‘Nein, nach links!’ Wie zou er in hemelsnaam graag op deze plek, op dit moment willen zijn. Hij keek naar zijn gezin, wist dat er geen andere keus was. Mannen om zich heen hadden een verslagen blik in de ogen. Langzaam liep hij met de meute mee. Willoos, net als de anderen die in de rij stonden. Toen hij bij de ingang kwam, zag hij daarboven de spreuk die hij zo vreesde….hij sprak de taal wel niet, maar wist prima wat daar stond. Het voelde als een uitspraak van een rechter waartegen geen beroep mogelijk was. Hij liep naar binnen, zag de enorme massa mensen die zorgvuldig werd gescheiden van elkaar. Al lopend volgde hij de aanwijzingen op. Zag het eetgedeelte, waar mensen zwijgend in de rij stonden voor een gevuld bord. Zag de stapelbedden waar mensen voorzichtig op gingen liggen. Hij was zo in gedachten dat hij zijn vrouw en kinderen niet meer kon zien in de kabbelende mensenmassa. Hij raakte licht in paniek. Niet ook dat nog! Hij liep naar een man toe, die gekleed was in het uniform dat hij zo haatte op deze dag. Hij zei voorzichtig dat hij op zoek was naar zijn vrouw en kinderen. De man, die hem waarschijnlijk niet verstond, wees naar een andere man, die schijnbaar het hoofd was. Hij liep er naar toe, stelde weer dezelfde vraag. De man hoorde hem aan, en vertelde hem dat hij mee moest gaan. Willoos liep hij achter hem aan. Ze kwamen aan bij het kantoor van de man. De man ging zitten, en vroeg hem zijn naam. “Klaus von Wersch”, antwoordde de man zachtjes. De man in uniform boog zich voorover, en plots hoorde hij “Herr Klaus von Wersch sucht Seine Familie, information bitte”. De man in uniform keek hem lachend aan: ‘altijd druk op zo’n dag’. Klaus keek naar het scherm achter de man, waarbij de gehate tekst, die hij ook bij binnenkomst las, opdook: ‘IKEA Heerlen, 2e Paasdag geopend’. Klaus zag zijn vrouw en familie lachend aan komen lopen, en wist het zeker: het werd een lange terugrit naar Duitsland…..
Mikasa
Internationale Legende
Hihihi
Je zag 'm mijlenver aankomen, maar toch was 'ie weer erg leuk, Roger!
Esther liep al denkend naar huis. Ze wilde eigenlijk weer naar haar fysiotherapeut om zich te laten masseren. Ze had al een tijd “last” van haar onderrug en schouders. Ja, een tijdje had ze daadwerkelijk last gehad, maar de therapeut was een knappe kerel, en zij genoot van de sessies. Ze liet graag zijn sterke handen over haar lichaam gaan. Ze had wel eens aanleiding gegeven voor meer, maar tot nu toe had ie niet gehapt. Jammer genoeg had de man een ethisch besef, en hield ie alles netjes, tot ongenoegen van Esther. Maar Esther ging nog niet opgeven, en had nog wel wat trucjes die ze wilde uitproberen. Zo had ie wel al toegezegd dat ie met haar een kopje koffie zou gaan drinken nadat ze een moeilijk verhaal had opgehangen over haar huwelijk, haar man die haar niet begreep, het feit dat ze eens een keer haar hart wilde luchten. Natuurlijk alles begeleid met een traan en een snik in de stem, en hij had gehapt. Normaal ging hij niet iets drinken met patiënten, maar in dit geval….vertrouwd….moest ook haar verhaal kwijt…blablablabla. Ze zouden de volgende week samen een kop koffie gaan drinken bij een cafeetje in de buurt. Na de laatste patiënt van die dag zou hij wel tijd maken. Bij uitzondering, een kopje koffie. Ja, denk dat maar, dacht Esther. Dit is het begin, niet het einde.
Ze moest nog wel even een smoes bedenken om weg bij haar man te komen. Hij was een huismus, die alleen zijn werk als hobby had. Qua karakter een grijze, of liever gezegd kleurloze man. Betrouwbaar, keurige baan als financieel manager, verantwoordelijk, maar oh zo saai….En Esther vond het wel tijd worden voor een beetje spanning in haar leven. Van haar man zou ze het niet krijgen, en die fysiotherapeut zag er lekker uit…maar eerst een smoes verzinnen!
Haar werk kon ze niet gebruiken, ze had een baantje waarbij ze een paar ochtenden per week aan de slag was. Geen avonden. De yogales had een vaste avond, en op die avond kon haar beoogde vriendje niet…viel ook al af. Boodschappen? Ging niet, want dan moest ze met boodschappen thuis komen? Winkelen voor kleding ging voornamelijk online, of op een zaterdag met haar vriendinnen, niet op een vroege dinsdagavond. En ze wilde ook niet haar vriendinnen gebruiken als smoes. Nu niet. Niet voor een kopje koffie. Misschien later, als ze een excuus voor een hele avond nodig had, maar niet voor zo’n onschuldig iets. Tuurlijk kon ze moeilijk zeggen tegen haar man dat ze een kopje koffie ging drinken met de fysio, want wie weet zou zelfs hij, de grijze huismus, dan een vermoeden krijgen als ze vaker weg was. Alhoewel…ze had wel eens vaker met iemand wat geflirt, zonder dat het toch echt een affaire had geleid, en hij had nooit wat gemerkt. Zat ie niet met zijn neus in de boeken, dan was hij wel met zijn werk bezig. Nee, de spanning in hun relatie was weggevloeid, en waar haar man het wel zo prima vond, had zij wel behoefte aan wat extra’s. Maar ze wilde toch geen risico nemen. Ze begin toch na te denken om het een keer wat verder te laten gaan, mits de andere partij zou happen…
Die avond zaten ze weer stilletjes in de woonkamer, allebei met hun eigen ding bezig. Esther keek hem aan. Ze had iets bedacht om weg te komen zonder dat haar man argwaan zou gaan krijgen.
‘En, heb je alles klaar voor de komende accountantscontrole?’
Hij bromde wat vanachter zijn laptop. ‘Nog niet echt. Ik zit met een aantal verschillen waarover ze kunnen vallen, en die moet ik eigenlijk deze week nog uitzoeken. Maar ik zit een beetje in tijdnood.‘
Esther dacht even na, en kreeg een idee. Ze moest het wel rustig brengen, om te zorgen dat het leek alsof het zijn idee zou zijn.
‘Ga je nog overwerken deze week?’
Haar man keek haar aan. ‘Ja, dat is misschien wel het beste. Maar dan ben ik wel weer een hele avond weg. Vind jij dat niet vervelend?’
‘Ach lieverd, je bent zo weinig avonden weg. En ik begrijp prima dat je dingen af moet hebben voor je werk. Je vindt het altijd belangrijk dat je alles op orde hebt. Dan blijf je toch een keer wat langer. Bestel wat te eten, of ik geef je wat mee, en ga je dan rustig verder.’
Hij begon wat te zuchten. ‘Dan moet ik ook weer iemand optrommelen om me te helpen’. Esther keek hem aan. ‘Je hebt toch een assistente? Die kan toch ook wel een keer wat langer blijven? Je zei laatst dat je die cijfers kloppend moest krijgen. Het is toch in het belang van de hele afdeling dat die controle goed gaat? Dan mogen anderen ook hun steentje bijdragen’. Haar man keek haar aan. ‘Ja, daar zit wel wat in. Maar dan zit jij ook de hele avond alleen, en dat is ook niet leuk, toch?’ ‘Nee, dat is zeker niet leuk. Heb je liever hier natuurlijk. Maar ik begrijp prima dat je een keer een avondje weg bent.’ Esther zag dat ze ging krijgen wat ze wilde. Nu nog de juiste dag aandragen. Hij moest voor de juiste dag kiezen.
‘Zal ik maandag langer blijven’, vroeg hij. Esther mocht even niet te snel “nee” zeggen. ‘Kan. Maar is dat niet lastig voor die assistente? Als je haar nu maandagochtend vraagt voor de dag erna, heeft ze even tijd als ze iets moet regelen’. ‘Of voor woensdag!’, reageerde hij. Esther reageerde snel: ‘oh, woensdag had ik eigenlijk een leuk etentje voor ons 2 in gedachten’. Ze liet even een stilte vallen, met een beetje teleurgestelde blik….en jawel, hij hapte. ‘Dan moet ik dat maar niet doen. Ik blijf dan wel dinsdag langer werken. Kijk even of Britt ook kan, en zo ja, dan doe ik dat. Maar wat ga jij dan doen?’ Esther bleef uiterlijk zo ongeïnteresseerd mogelijk kijken. ‘Och, ik zie wel. Even lekker voor de buis, of even een stukje lopen als het lekker weer is. Misschien dat ik het me makkelijk maak, en even iets te eten ga halen’. Zo, zelfs het excuus voor als iemand Esther zou zien met haar fysio was al klaar. Ze was gaan lopen, was hem tegen het lijf gelopen en ze hadden een kop koffie gedronken. Niemand die er wat van kon zeggen.
Dinsdagavond. Esther zat aan de koffie met haar fysio. Het avondje liep niet zoals zij gehoopt had. Ja, het was gezellig, ja, hij kon goed luisteren, maar hij bleef zo afstandelijk. En bij elk probleem wat zij aankaartte, ging hij vertellen over hoe goed hij dat soort zaken met zijn vriendin geregeld had. Nee, dit ging geen affaire worden. Het enige wat het was geworden, was een saaie avond. Ze dacht aan haar man. Hebben we tenminste allebei een saaie avond.
Haar man was even eerder op die avond op zijn werk aangekomen. Britt, zijn 12 jaar jongere assistente was al aanwezig. Hij keek haar aan, zuchtte. ‘We zijn alleen op de afdeling?’
‘Ja’, zei ze. ‘Iedereen is weg. Hij ging achter haar staan, tikte haar op haar kont. ‘Hey’, zei ze. Hij pakte haar vast en draaide haar om. Ze lachte. ‘Jij kunt ook niet wachten’. Hij zoende haar. ‘Heeft je vrouw geen vermoeden?’
‘Nee. Ze dwong me nog net niet om vanavond langer te blijven werken. We hebben lekker de hele avond voor ons. En jouw vriend? Heeft die nog vragen gesteld?’. Ze keek hem aan. ‘Nee, die ging nog even met een van zijn klanten een kopje koffie drinken. Dus prima dat ik moest…eh…werken?’ Ze keek hem ondeugend aan. ‘Werk is al een week af’, zei hij. ‘En wij gaan nu lekker richting archief. Kunnen we eerlijk zeggen dat we goed aan de gang zijn geweest’. Britt pakte hem vast. ‘Goed idee schatje.
Ze moest nog wel even een smoes bedenken om weg bij haar man te komen. Hij was een huismus, die alleen zijn werk als hobby had. Qua karakter een grijze, of liever gezegd kleurloze man. Betrouwbaar, keurige baan als financieel manager, verantwoordelijk, maar oh zo saai….En Esther vond het wel tijd worden voor een beetje spanning in haar leven. Van haar man zou ze het niet krijgen, en die fysiotherapeut zag er lekker uit…maar eerst een smoes verzinnen!
Haar werk kon ze niet gebruiken, ze had een baantje waarbij ze een paar ochtenden per week aan de slag was. Geen avonden. De yogales had een vaste avond, en op die avond kon haar beoogde vriendje niet…viel ook al af. Boodschappen? Ging niet, want dan moest ze met boodschappen thuis komen? Winkelen voor kleding ging voornamelijk online, of op een zaterdag met haar vriendinnen, niet op een vroege dinsdagavond. En ze wilde ook niet haar vriendinnen gebruiken als smoes. Nu niet. Niet voor een kopje koffie. Misschien later, als ze een excuus voor een hele avond nodig had, maar niet voor zo’n onschuldig iets. Tuurlijk kon ze moeilijk zeggen tegen haar man dat ze een kopje koffie ging drinken met de fysio, want wie weet zou zelfs hij, de grijze huismus, dan een vermoeden krijgen als ze vaker weg was. Alhoewel…ze had wel eens vaker met iemand wat geflirt, zonder dat het toch echt een affaire had geleid, en hij had nooit wat gemerkt. Zat ie niet met zijn neus in de boeken, dan was hij wel met zijn werk bezig. Nee, de spanning in hun relatie was weggevloeid, en waar haar man het wel zo prima vond, had zij wel behoefte aan wat extra’s. Maar ze wilde toch geen risico nemen. Ze begin toch na te denken om het een keer wat verder te laten gaan, mits de andere partij zou happen…
Die avond zaten ze weer stilletjes in de woonkamer, allebei met hun eigen ding bezig. Esther keek hem aan. Ze had iets bedacht om weg te komen zonder dat haar man argwaan zou gaan krijgen.
‘En, heb je alles klaar voor de komende accountantscontrole?’
Hij bromde wat vanachter zijn laptop. ‘Nog niet echt. Ik zit met een aantal verschillen waarover ze kunnen vallen, en die moet ik eigenlijk deze week nog uitzoeken. Maar ik zit een beetje in tijdnood.‘
Esther dacht even na, en kreeg een idee. Ze moest het wel rustig brengen, om te zorgen dat het leek alsof het zijn idee zou zijn.
‘Ga je nog overwerken deze week?’
Haar man keek haar aan. ‘Ja, dat is misschien wel het beste. Maar dan ben ik wel weer een hele avond weg. Vind jij dat niet vervelend?’
‘Ach lieverd, je bent zo weinig avonden weg. En ik begrijp prima dat je dingen af moet hebben voor je werk. Je vindt het altijd belangrijk dat je alles op orde hebt. Dan blijf je toch een keer wat langer. Bestel wat te eten, of ik geef je wat mee, en ga je dan rustig verder.’
Hij begon wat te zuchten. ‘Dan moet ik ook weer iemand optrommelen om me te helpen’. Esther keek hem aan. ‘Je hebt toch een assistente? Die kan toch ook wel een keer wat langer blijven? Je zei laatst dat je die cijfers kloppend moest krijgen. Het is toch in het belang van de hele afdeling dat die controle goed gaat? Dan mogen anderen ook hun steentje bijdragen’. Haar man keek haar aan. ‘Ja, daar zit wel wat in. Maar dan zit jij ook de hele avond alleen, en dat is ook niet leuk, toch?’ ‘Nee, dat is zeker niet leuk. Heb je liever hier natuurlijk. Maar ik begrijp prima dat je een keer een avondje weg bent.’ Esther zag dat ze ging krijgen wat ze wilde. Nu nog de juiste dag aandragen. Hij moest voor de juiste dag kiezen.
‘Zal ik maandag langer blijven’, vroeg hij. Esther mocht even niet te snel “nee” zeggen. ‘Kan. Maar is dat niet lastig voor die assistente? Als je haar nu maandagochtend vraagt voor de dag erna, heeft ze even tijd als ze iets moet regelen’. ‘Of voor woensdag!’, reageerde hij. Esther reageerde snel: ‘oh, woensdag had ik eigenlijk een leuk etentje voor ons 2 in gedachten’. Ze liet even een stilte vallen, met een beetje teleurgestelde blik….en jawel, hij hapte. ‘Dan moet ik dat maar niet doen. Ik blijf dan wel dinsdag langer werken. Kijk even of Britt ook kan, en zo ja, dan doe ik dat. Maar wat ga jij dan doen?’ Esther bleef uiterlijk zo ongeïnteresseerd mogelijk kijken. ‘Och, ik zie wel. Even lekker voor de buis, of even een stukje lopen als het lekker weer is. Misschien dat ik het me makkelijk maak, en even iets te eten ga halen’. Zo, zelfs het excuus voor als iemand Esther zou zien met haar fysio was al klaar. Ze was gaan lopen, was hem tegen het lijf gelopen en ze hadden een kop koffie gedronken. Niemand die er wat van kon zeggen.
Dinsdagavond. Esther zat aan de koffie met haar fysio. Het avondje liep niet zoals zij gehoopt had. Ja, het was gezellig, ja, hij kon goed luisteren, maar hij bleef zo afstandelijk. En bij elk probleem wat zij aankaartte, ging hij vertellen over hoe goed hij dat soort zaken met zijn vriendin geregeld had. Nee, dit ging geen affaire worden. Het enige wat het was geworden, was een saaie avond. Ze dacht aan haar man. Hebben we tenminste allebei een saaie avond.
Haar man was even eerder op die avond op zijn werk aangekomen. Britt, zijn 12 jaar jongere assistente was al aanwezig. Hij keek haar aan, zuchtte. ‘We zijn alleen op de afdeling?’
‘Ja’, zei ze. ‘Iedereen is weg. Hij ging achter haar staan, tikte haar op haar kont. ‘Hey’, zei ze. Hij pakte haar vast en draaide haar om. Ze lachte. ‘Jij kunt ook niet wachten’. Hij zoende haar. ‘Heeft je vrouw geen vermoeden?’
‘Nee. Ze dwong me nog net niet om vanavond langer te blijven werken. We hebben lekker de hele avond voor ons. En jouw vriend? Heeft die nog vragen gesteld?’. Ze keek hem aan. ‘Nee, die ging nog even met een van zijn klanten een kopje koffie drinken. Dus prima dat ik moest…eh…werken?’ Ze keek hem ondeugend aan. ‘Werk is al een week af’, zei hij. ‘En wij gaan nu lekker richting archief. Kunnen we eerlijk zeggen dat we goed aan de gang zijn geweest’. Britt pakte hem vast. ‘Goed idee schatje.
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
+1
Ik vraag me wel af wat Kees van der Staay hiervan vindt, dit onzedelijk gedrag. Wat een hoer, die financieel manager.
Dank!
Ik zal het Kees vragen zodra ik hem zie in de parenclub. Mits hij mag antwoorden van zijn Meesteres.
Dank!
Ik zal het Kees vragen zodra ik hem zie in de parenclub. Mits hij mag antwoorden van zijn Meesteres.
Op verzoek van Bacchus, een vervolg op het tijdreisverhaal. Zit een klein jaartje tussen, maar deed het in eerste instantie niet omdat er alleen maar Back to the future-verhalen in mijn hoofd opkwamen, en dat zag ik niet zitten.
Onlangs weer wat begonnen met schrijven, en toch met iets gekomen. Amusez vous.
Tijdreiziger II
Sergei bekeek het kleine boek wat hij zojuist had gevonden in het afgesloten kistje tijdens de sloop van het oude hotel, midden in de deelrepubliek Germania. Hij had gehoopt op juwelen of iets anders waardevols. Hij had nog nooit zo’n kistje gezien. Geen klep, geen slot. En er zat een of ander schermpje op, wat aangaf dat hij “niet geautoriseerd was” zodra hij met zijn duimen op een vlakje aan de voorkant kwam. Bruut geweld, dat wil zeggen een paar goed gemikte klappen met een scherp bijl, zorgde ervoor dat het kistje open ging. En helaas, geen waardevolle zaken, alleen een paar brieven. Sergei maakte ze open. Korte stukjes op papier, geschreven in een andere taal. Zo te zien al wat ouder. Hij herkende wel een aantal woorden, en dacht dat het Engels was. Bezit van boeken in een minderwaardige taal was verboden, maar het interesseerde hem wel. Hij dacht aan een oude leraar op de school van zijn zoon, die nog een aantal van deze minderwaardige talen beheerste. Misschien kon hij het boekje vertalen. Hij verstopte het boekje in zijn tas, en ging door met werken.
De dag erna klopte hij aan bij de leraar van zijn zoon. ‘Ik heb gisteren iets gevonden, kunt u hier iets mee?’. De oude man bladerde het boek door. ‘Interessant. Lijkt wel een stuk uit een dagboek uit de periode van de grote bevrijding, inderdaad geschreven in het Engels’. Hij bladerde naar het begin en begon met lezen.
1921, 6 juni.
Aangekomen. Het werkt!!!! Ik moet nog steeds bijkomen van verbazing, maar het werkt gewoon! Ik ben in 1932 terecht gekomen. Ik voel me goed, heb een kamer gehuurd, en kan vanuit hier verder met mijn plan. Voordat ik verder ga, wil ik me eerst even voorstellen. Ik kom uit het jaar 2230. Met gevonden notities en plannen van een onverklaarbaar verdwenen wetenschapper heb ik een mogelijkheid gevonden om door de tijd te reizen. Ik heb geen idee waar de bedenker is terecht gekomen. Ik had 1 kans om te reizen, en heb lang gedacht wat ik zou doen. Een korte trip terug om de wetenschapper te zoeken, wat langer terug om een briljante geest uit het verleden te ontmoeten, of om simpelweg met de kennis van heden onmetelijk rijk te worden, door in te springen bij een gigantisch bedrijf op het moment dat ze nog klein waren. Maar ik dacht groter. Ik wilde de loop van de geschiedenis beïnvloeden door de grootste misdadiger van de menselijke geschiedenis uit te schakelen. Ik ga Adolf Hitler vermoorden, om daarmee de grootste slachtpartij uit de menselijke geschiedenis te voorkomen. Daarom deze notities, voor als iets niet goed gaat.
1921, 12 juni
Ik ben bij een paar bijeenkomsten geweest. De bewaking is trouwens een lachertje. Er lopen wel voldoende soldaten om hem heen, maar bodyscans, detectoren, alles van dat spul is nog niet uitgevonden. Ik kan gemakkelijk een wapen naar binnen smokkelen, of een bom. Ongelooflijk om deze man in een kleine zaal te zien spreken. Niemand, niemand weet wat hij in de toekomst gaat doen, en ik sta op een tiental meter afstand naar hem te luisteren. Over 15 jaar staat hij in Berlijn tijdens de Olympische spelen een massa toe te spreken, en hier staat hij in een of andere cafézaal te schreeuwen. Alsof je de duivel zelf hoort spreken. De emotie, je laat je bijna meeslepen. Maar ik moet helder blijven.
1921, 15 juni
Ik heb een pistool kunnen kopen van een armoedige agent. Heb geoefend, het werkt prima. Stond gisteravond weer naar hem te luisteren. Ik durfde niet. Wie weet hoe de geschiedenis gaat lopen als je een van de grootste figuren, hoe slecht ook, uit de geschiedenis gaat wissen. En wie weet wat ze met mij gaan doen zodra ze me te pakken krijgen.
1921, 30 juni
Gelukt!!! Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb, maar het is gelukt!!! Ik ben al klappend en roepend naar voren gekomen. Zijn bewakers houden alleen de stille mensen in de gaten, degenen die vol bewondering kijken, laten ze gaan. Ik ben naar voren gegaan, en heb meerdere malen in het hoofd geschoten. Heb in de ontstane paniek een bewaker doodgeschoten en kon ontsnappen. Ik weet niet hoe lang ik nog heb, mijn gezicht is bekend en er lopen allerlei groepen door de straten. Ik weet niet of ik nog lang heb. Als onbekende buitenlander ben ik per definitie verdacht. Maar of ik dit overleef of niet, mijn missie is gelukt. Ik heb de moord op tientallen miljoenen mensen voorkomen. Ik verstop deze notities in een meegenomen kluisje onder de vloer van mijn kamer. Wie weet kunnen toekomstige generaties er iets mee.
Sergei keek de oude leraar aan. ‘En toen?’
‘Toen stopte het’, zei de oude leraar. Begrijp het niet zo. Die Hister, Hitler of hoe hij heette speelt maar een kleine rol in de geschiedenis van dit voormalig land. Ja, hij is inderdaad vermoord en zo te lezen dacht de moordenaar dat hij een rol van betekenis zou spelen. Maar veel begrijp ik niet. Er waren geen Spelen in Duitsland in 1936. Duitsland is de depressie nooit te boven gekomen, en was een armoedig gedeelte van Europa. Toen onze Landsvader, Stalin, in 1939 Europa bevrijdde van het kwaad dat kapitalisme heet, was Duitsland wegens gebrek aan leger een van de snelst veroverde gebieden. En tijdens de zuivering werkte iedereen mee, zonder verzet. Duitsland was een productienatie geworden voor het groot Sovjet rijk, en had in 1988 de status van deelrepubliek gekregen. Dat zijn feiten, dat is geschiedenis. Die notities doen voorkomen alsof Duitsland ooit een grootmacht was geworden. De oude leraar moest lachen om het idee. Alsof het land van willoze maar productieve slaven ooit zou kunnen uitgroeien tot een land met macht. Alsof die Hitler, een politicus van een kleine opkomende partij, een wereldleider zou kunnen worden. Belachelijk. Alsof die de grote Sovjetnatie had kunnen aanpakken. De Natie die Europa had bevrijd, had ontdaan van circa 25 miljoen vijanden van het Sovjetrijk. De superieure Sovjetcultuur was inmiddels breed uitgedragen en boven andere culturen gesteld. Een Unie had gesmeed die zich kon meten met de VS.
Sergei keek teleurgesteld naar de brieven. Dus wat heb ik gevonden?
De leraar moest lachen. ‘Helaas jongen. Je hebt wat notities van een verwarde man gevonden. Misschien een beginnend schrijver, of iemand die wat grappigs wilde schrijven’. Hij keek nogmaals naar de brieven. Amusant, maar niet al te goed gedaan. Tijdreizen, een niet bestaande wereldleider. Nee Sergei, je hebt notities van een gek gevonden, helaas. Niks van belang of wat iemand ooit gaat lezen...
Onlangs weer wat begonnen met schrijven, en toch met iets gekomen. Amusez vous.
Tijdreiziger II
Sergei bekeek het kleine boek wat hij zojuist had gevonden in het afgesloten kistje tijdens de sloop van het oude hotel, midden in de deelrepubliek Germania. Hij had gehoopt op juwelen of iets anders waardevols. Hij had nog nooit zo’n kistje gezien. Geen klep, geen slot. En er zat een of ander schermpje op, wat aangaf dat hij “niet geautoriseerd was” zodra hij met zijn duimen op een vlakje aan de voorkant kwam. Bruut geweld, dat wil zeggen een paar goed gemikte klappen met een scherp bijl, zorgde ervoor dat het kistje open ging. En helaas, geen waardevolle zaken, alleen een paar brieven. Sergei maakte ze open. Korte stukjes op papier, geschreven in een andere taal. Zo te zien al wat ouder. Hij herkende wel een aantal woorden, en dacht dat het Engels was. Bezit van boeken in een minderwaardige taal was verboden, maar het interesseerde hem wel. Hij dacht aan een oude leraar op de school van zijn zoon, die nog een aantal van deze minderwaardige talen beheerste. Misschien kon hij het boekje vertalen. Hij verstopte het boekje in zijn tas, en ging door met werken.
De dag erna klopte hij aan bij de leraar van zijn zoon. ‘Ik heb gisteren iets gevonden, kunt u hier iets mee?’. De oude man bladerde het boek door. ‘Interessant. Lijkt wel een stuk uit een dagboek uit de periode van de grote bevrijding, inderdaad geschreven in het Engels’. Hij bladerde naar het begin en begon met lezen.
1921, 6 juni.
Aangekomen. Het werkt!!!! Ik moet nog steeds bijkomen van verbazing, maar het werkt gewoon! Ik ben in 1932 terecht gekomen. Ik voel me goed, heb een kamer gehuurd, en kan vanuit hier verder met mijn plan. Voordat ik verder ga, wil ik me eerst even voorstellen. Ik kom uit het jaar 2230. Met gevonden notities en plannen van een onverklaarbaar verdwenen wetenschapper heb ik een mogelijkheid gevonden om door de tijd te reizen. Ik heb geen idee waar de bedenker is terecht gekomen. Ik had 1 kans om te reizen, en heb lang gedacht wat ik zou doen. Een korte trip terug om de wetenschapper te zoeken, wat langer terug om een briljante geest uit het verleden te ontmoeten, of om simpelweg met de kennis van heden onmetelijk rijk te worden, door in te springen bij een gigantisch bedrijf op het moment dat ze nog klein waren. Maar ik dacht groter. Ik wilde de loop van de geschiedenis beïnvloeden door de grootste misdadiger van de menselijke geschiedenis uit te schakelen. Ik ga Adolf Hitler vermoorden, om daarmee de grootste slachtpartij uit de menselijke geschiedenis te voorkomen. Daarom deze notities, voor als iets niet goed gaat.
1921, 12 juni
Ik ben bij een paar bijeenkomsten geweest. De bewaking is trouwens een lachertje. Er lopen wel voldoende soldaten om hem heen, maar bodyscans, detectoren, alles van dat spul is nog niet uitgevonden. Ik kan gemakkelijk een wapen naar binnen smokkelen, of een bom. Ongelooflijk om deze man in een kleine zaal te zien spreken. Niemand, niemand weet wat hij in de toekomst gaat doen, en ik sta op een tiental meter afstand naar hem te luisteren. Over 15 jaar staat hij in Berlijn tijdens de Olympische spelen een massa toe te spreken, en hier staat hij in een of andere cafézaal te schreeuwen. Alsof je de duivel zelf hoort spreken. De emotie, je laat je bijna meeslepen. Maar ik moet helder blijven.
1921, 15 juni
Ik heb een pistool kunnen kopen van een armoedige agent. Heb geoefend, het werkt prima. Stond gisteravond weer naar hem te luisteren. Ik durfde niet. Wie weet hoe de geschiedenis gaat lopen als je een van de grootste figuren, hoe slecht ook, uit de geschiedenis gaat wissen. En wie weet wat ze met mij gaan doen zodra ze me te pakken krijgen.
1921, 30 juni
Gelukt!!! Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb, maar het is gelukt!!! Ik ben al klappend en roepend naar voren gekomen. Zijn bewakers houden alleen de stille mensen in de gaten, degenen die vol bewondering kijken, laten ze gaan. Ik ben naar voren gegaan, en heb meerdere malen in het hoofd geschoten. Heb in de ontstane paniek een bewaker doodgeschoten en kon ontsnappen. Ik weet niet hoe lang ik nog heb, mijn gezicht is bekend en er lopen allerlei groepen door de straten. Ik weet niet of ik nog lang heb. Als onbekende buitenlander ben ik per definitie verdacht. Maar of ik dit overleef of niet, mijn missie is gelukt. Ik heb de moord op tientallen miljoenen mensen voorkomen. Ik verstop deze notities in een meegenomen kluisje onder de vloer van mijn kamer. Wie weet kunnen toekomstige generaties er iets mee.
Sergei keek de oude leraar aan. ‘En toen?’
‘Toen stopte het’, zei de oude leraar. Begrijp het niet zo. Die Hister, Hitler of hoe hij heette speelt maar een kleine rol in de geschiedenis van dit voormalig land. Ja, hij is inderdaad vermoord en zo te lezen dacht de moordenaar dat hij een rol van betekenis zou spelen. Maar veel begrijp ik niet. Er waren geen Spelen in Duitsland in 1936. Duitsland is de depressie nooit te boven gekomen, en was een armoedig gedeelte van Europa. Toen onze Landsvader, Stalin, in 1939 Europa bevrijdde van het kwaad dat kapitalisme heet, was Duitsland wegens gebrek aan leger een van de snelst veroverde gebieden. En tijdens de zuivering werkte iedereen mee, zonder verzet. Duitsland was een productienatie geworden voor het groot Sovjet rijk, en had in 1988 de status van deelrepubliek gekregen. Dat zijn feiten, dat is geschiedenis. Die notities doen voorkomen alsof Duitsland ooit een grootmacht was geworden. De oude leraar moest lachen om het idee. Alsof het land van willoze maar productieve slaven ooit zou kunnen uitgroeien tot een land met macht. Alsof die Hitler, een politicus van een kleine opkomende partij, een wereldleider zou kunnen worden. Belachelijk. Alsof die de grote Sovjetnatie had kunnen aanpakken. De Natie die Europa had bevrijd, had ontdaan van circa 25 miljoen vijanden van het Sovjetrijk. De superieure Sovjetcultuur was inmiddels breed uitgedragen en boven andere culturen gesteld. Een Unie had gesmeed die zich kon meten met de VS.
Sergei keek teleurgesteld naar de brieven. Dus wat heb ik gevonden?
De leraar moest lachen. ‘Helaas jongen. Je hebt wat notities van een verwarde man gevonden. Misschien een beginnend schrijver, of iemand die wat grappigs wilde schrijven’. Hij keek nogmaals naar de brieven. Amusant, maar niet al te goed gedaan. Tijdreizen, een niet bestaande wereldleider. Nee Sergei, je hebt notities van een gek gevonden, helaas. Niks van belang of wat iemand ooit gaat lezen...
Der Jaufe
Forum Hall of Fame Inductee
Hulde Hoetierick
Hey jij…
Wat leuk dat je om mijn telefoonnummer vroeg! Zag je wel staan, vond het leuk dat onze blikken elkaar kruisten… en om op je vraag een antwoord te geven: tuurlijk ga ik met je mee een kop koffie drinken! Misschien van het weekend of zo? Laat maar wat weten, groetjes!!
Wow, wat hebben wij een middag gehad…we hadden daar wel dagen kunnen blijven zitten, we raakten niet uitgepraat. Heb echt een heerlijke tijd met jou gehad. Jammer dat je toch weg moest, App je me straks nog even? Kunnen we nog even doorgaan. Tot straks!
Haha, je weet ook wat een vrouw wil horen…hmmm, kletsen met jou voelt zo goed…ben echt benieuwd wat je me wil vertellen morgen. Je was opeens zo serieus, wilde het niet online vertellen. Hopelijk niks ernstigs, want ik vind je gewoon heel leuk. Zou het echt niet grappig vinden als er iets met je is. Nou, ik ga nu slapen, morgenmiddag zien we elkaar weer. Geef je in mijn droom een dikke knuffel….slaapze!!
Pfff, moet echt even verwerken wat je me allemaal vertelde. Ik dacht dat je niet bezet was, nu blijkt dat je zelfs getrouwd bent, kinderen hebt. Dat had ik even niet zien aankomen…
Nee, ik laat je niet gelijk vallen. Je verhalen ontroerden me echt. Kan me haast niet voorstellen dat je in zo’n slechte relatie zit. Je zei dat het al goed voelde dat je je verhaal kwijt kon, en dat kan natuurlijk altijd. Zou wel heel slecht van me zijn als ik nu zou weglopen van je. Dus dat ga ik niet doen. En ja, ik geniet net zo goed van onze gesprekjes, dus daar gaan we lekker mee door. Maar ik ga slapen, moet morgen weer vroeg op. Truste!
Hihi, vind je niet dat we soms te ver gaan met onze gesprekjes? Je bent immers getrouwd….
Neehee, ik wil niet stoppen. Wat zou je doen? Hmmm…..
Wauw, die zoen had ik niet verwacht. Zo heftig…Sorry dat ik daarna even stil viel. Had niks met jou te maken, maar met de situatie waarin je zit. Heb nog nooit iets met een getrouwde man gehad. Ik wil niks kapotmaken, of “die ander” zijn. Maar als ik in jouw ogen kijken, dan is het zo lastig om niet te verdrinken, om je iets te weigeren. Ik ga er nog een nachtje over slapen, wil echt even denken. Morgen laat ik je wat weten….truste schatje!
Hmmm…was weer heerlijk schatje. Je bent zo lekker…en ja, ik weet dat ik niet alleen voor in bed ben, dat je in je hart bij mij bent. Als ik in je ogen kijk, zie ik dat je de waarheid spreekt. Voelt zo goed allemaal….ball er altijd van als je terug moet naar haar. Vind het voor mezelf niet leuk, maar weet dat jij het ook niet gemakkelijk. Ja, ik weet dat jij je best doet om bij mij te zijn, en dat je haar binnenkort gaat verlaten. Kan niet wachten op dat moment! Truste babe!
Nee sorry, ik baal gewoon! We zijn 3 maanden samen, had een leuke avond gepland, en dan gaat het toch niet door. Weet wel dat je niet anders kon dat terug gaan, omdat ze anders achter “ons” komt. Weet ook dat je het doet voor de kinderen. Maar ik had me een andere avond voorgesteld. Sorry schatje, dat ik zo knorrig ben. Hou van je, wil bij je zijn. En dan is het niet leuk als je als zo snel terug moet gaan. Nou, hoop wel dat alles goed is gekomen. En we zien elkaar zaterdag weer. Kan niet wachten tot dat moment. Slaap zacht, hou van je!
Ik weet niet of ik dit trek…nog een paar maanden? Je zou al eerder bij haar weggaan. Je zou afgelopen maand al bij me zijn, en nu stel je het weer uit? Dit hou ik niet langer vol zo. Je was vandaag maar een uur bij me. En ja, het was een heerlijk uur maar….je weet dat ik meer wil dan alleen een spannend uurtje tussen de lakens. Zie je in ieder geval weer op onze vaste dag….
Terwijl ik dit tik, staan de tranen in mijn ogen. De woorden die je sprak, waren als in een film. Alsof je ze tegen iemand anders vertelde. Ongelooflijk dat je ermee wil stoppen. Vorige week vertelde je me nog dat je van me hield, en nu? Nu zou het opeens over zijn? Waarom? Praat met me schatje, waarom ga je stoppen? Wat we hadden was….uniek. 2 zielen die elkaar hadden gevonden. En dan zou het nu over zijn? Ik hou zoveel van je….
Je negeert me al een week. Je beantwoordt mijn berichtjes niet, volgens mij heb je me zelfs geblokkeerd. Je hebt zelfs de deur in mijn gezicht gesmeten, toen ik bij je thuis aanbelde. Ben je vergeten wat we allemaal gedeeld hebben, wat we voor elkaar voelden? Dit verdien ik toch niet? We moeten echt met elkaar praten….kom schatje, kunnen we nog 1 keer afspreken? Kunnen we nog een avond samen zijn?
Ja, ik zal me aan de afspraak houden. Vanavond is de laatste keer dat wij elkaar zullen zien. Ja, we gaan er nog een laatste leuke avond van maken. En wie weet, kan ik je nog op andere gedachten brengen. Mag toch wel, die droom, die hoop uitspreken? Ik beloof je dat ik na vanavond geen contact meer met ze zal opnemen, je met rust zal laten. Ik weet dat we gaan genieten…bye babe!
Hmmm…. Heerlijk. Voel me zo goed. Onze avond was zo lekker. Je was, nee, wij waren weer goed. En jammer dat ik je niet in eerste instantie kon overtuigen om bij me te blijven. Ik had er stiekem al een beetje op gerekend, daarom had ik iets in je drankje gedaan. Toen je in de gaten had dat je je niet meer kon bewegen, zag ik even paniek in je ogen, maar je weet toch dat ik alleen maar bij je wil zijn? Dat ik je nooit pijn zou doen? En op deze manier….we worden niet meer gestoord, niemand kan ons dit afnemen. Ik tik dit laatste berichtje naar je, zodat degene die je telefoon gaat vinden, weet dat je van mij bent. Misschien een beetje gemeen, hihi. Maar ach, wij zijn voor altijd samen. Niemand die dat nog kan verstoren.
Je voelt zo koud aan, ik kom tegen je aan liggen. Ik heb hetzelfde gedronken als jij deed. Je hart mag dan niet meer kloppen in dit lichaam, en zo meteen stopt mijn hart ook, maar daarna zullen we samen zijn schatje. Voor altijd. Had je niet gedacht, toen je me voor mijn nummer vroeg he?! Ik stiekem wel. Toen ik je zag, wist ik het: met deze man wil ik de rest van mijn leven doorbrengen. En toen jij hetzelfde tegen me zei, wist ik het zeker. Zo fijn dat onze wens uitkomt…..hou van je!
Wat leuk dat je om mijn telefoonnummer vroeg! Zag je wel staan, vond het leuk dat onze blikken elkaar kruisten… en om op je vraag een antwoord te geven: tuurlijk ga ik met je mee een kop koffie drinken! Misschien van het weekend of zo? Laat maar wat weten, groetjes!!
Wow, wat hebben wij een middag gehad…we hadden daar wel dagen kunnen blijven zitten, we raakten niet uitgepraat. Heb echt een heerlijke tijd met jou gehad. Jammer dat je toch weg moest, App je me straks nog even? Kunnen we nog even doorgaan. Tot straks!
Haha, je weet ook wat een vrouw wil horen…hmmm, kletsen met jou voelt zo goed…ben echt benieuwd wat je me wil vertellen morgen. Je was opeens zo serieus, wilde het niet online vertellen. Hopelijk niks ernstigs, want ik vind je gewoon heel leuk. Zou het echt niet grappig vinden als er iets met je is. Nou, ik ga nu slapen, morgenmiddag zien we elkaar weer. Geef je in mijn droom een dikke knuffel….slaapze!!
Pfff, moet echt even verwerken wat je me allemaal vertelde. Ik dacht dat je niet bezet was, nu blijkt dat je zelfs getrouwd bent, kinderen hebt. Dat had ik even niet zien aankomen…
Nee, ik laat je niet gelijk vallen. Je verhalen ontroerden me echt. Kan me haast niet voorstellen dat je in zo’n slechte relatie zit. Je zei dat het al goed voelde dat je je verhaal kwijt kon, en dat kan natuurlijk altijd. Zou wel heel slecht van me zijn als ik nu zou weglopen van je. Dus dat ga ik niet doen. En ja, ik geniet net zo goed van onze gesprekjes, dus daar gaan we lekker mee door. Maar ik ga slapen, moet morgen weer vroeg op. Truste!
Hihi, vind je niet dat we soms te ver gaan met onze gesprekjes? Je bent immers getrouwd….
Neehee, ik wil niet stoppen. Wat zou je doen? Hmmm…..
Wauw, die zoen had ik niet verwacht. Zo heftig…Sorry dat ik daarna even stil viel. Had niks met jou te maken, maar met de situatie waarin je zit. Heb nog nooit iets met een getrouwde man gehad. Ik wil niks kapotmaken, of “die ander” zijn. Maar als ik in jouw ogen kijken, dan is het zo lastig om niet te verdrinken, om je iets te weigeren. Ik ga er nog een nachtje over slapen, wil echt even denken. Morgen laat ik je wat weten….truste schatje!
Hmmm…was weer heerlijk schatje. Je bent zo lekker…en ja, ik weet dat ik niet alleen voor in bed ben, dat je in je hart bij mij bent. Als ik in je ogen kijk, zie ik dat je de waarheid spreekt. Voelt zo goed allemaal….ball er altijd van als je terug moet naar haar. Vind het voor mezelf niet leuk, maar weet dat jij het ook niet gemakkelijk. Ja, ik weet dat jij je best doet om bij mij te zijn, en dat je haar binnenkort gaat verlaten. Kan niet wachten op dat moment! Truste babe!
Nee sorry, ik baal gewoon! We zijn 3 maanden samen, had een leuke avond gepland, en dan gaat het toch niet door. Weet wel dat je niet anders kon dat terug gaan, omdat ze anders achter “ons” komt. Weet ook dat je het doet voor de kinderen. Maar ik had me een andere avond voorgesteld. Sorry schatje, dat ik zo knorrig ben. Hou van je, wil bij je zijn. En dan is het niet leuk als je als zo snel terug moet gaan. Nou, hoop wel dat alles goed is gekomen. En we zien elkaar zaterdag weer. Kan niet wachten tot dat moment. Slaap zacht, hou van je!
Ik weet niet of ik dit trek…nog een paar maanden? Je zou al eerder bij haar weggaan. Je zou afgelopen maand al bij me zijn, en nu stel je het weer uit? Dit hou ik niet langer vol zo. Je was vandaag maar een uur bij me. En ja, het was een heerlijk uur maar….je weet dat ik meer wil dan alleen een spannend uurtje tussen de lakens. Zie je in ieder geval weer op onze vaste dag….
Terwijl ik dit tik, staan de tranen in mijn ogen. De woorden die je sprak, waren als in een film. Alsof je ze tegen iemand anders vertelde. Ongelooflijk dat je ermee wil stoppen. Vorige week vertelde je me nog dat je van me hield, en nu? Nu zou het opeens over zijn? Waarom? Praat met me schatje, waarom ga je stoppen? Wat we hadden was….uniek. 2 zielen die elkaar hadden gevonden. En dan zou het nu over zijn? Ik hou zoveel van je….
Je negeert me al een week. Je beantwoordt mijn berichtjes niet, volgens mij heb je me zelfs geblokkeerd. Je hebt zelfs de deur in mijn gezicht gesmeten, toen ik bij je thuis aanbelde. Ben je vergeten wat we allemaal gedeeld hebben, wat we voor elkaar voelden? Dit verdien ik toch niet? We moeten echt met elkaar praten….kom schatje, kunnen we nog 1 keer afspreken? Kunnen we nog een avond samen zijn?
Ja, ik zal me aan de afspraak houden. Vanavond is de laatste keer dat wij elkaar zullen zien. Ja, we gaan er nog een laatste leuke avond van maken. En wie weet, kan ik je nog op andere gedachten brengen. Mag toch wel, die droom, die hoop uitspreken? Ik beloof je dat ik na vanavond geen contact meer met ze zal opnemen, je met rust zal laten. Ik weet dat we gaan genieten…bye babe!
Hmmm…. Heerlijk. Voel me zo goed. Onze avond was zo lekker. Je was, nee, wij waren weer goed. En jammer dat ik je niet in eerste instantie kon overtuigen om bij me te blijven. Ik had er stiekem al een beetje op gerekend, daarom had ik iets in je drankje gedaan. Toen je in de gaten had dat je je niet meer kon bewegen, zag ik even paniek in je ogen, maar je weet toch dat ik alleen maar bij je wil zijn? Dat ik je nooit pijn zou doen? En op deze manier….we worden niet meer gestoord, niemand kan ons dit afnemen. Ik tik dit laatste berichtje naar je, zodat degene die je telefoon gaat vinden, weet dat je van mij bent. Misschien een beetje gemeen, hihi. Maar ach, wij zijn voor altijd samen. Niemand die dat nog kan verstoren.
Je voelt zo koud aan, ik kom tegen je aan liggen. Ik heb hetzelfde gedronken als jij deed. Je hart mag dan niet meer kloppen in dit lichaam, en zo meteen stopt mijn hart ook, maar daarna zullen we samen zijn schatje. Voor altijd. Had je niet gedacht, toen je me voor mijn nummer vroeg he?! Ik stiekem wel. Toen ik je zag, wist ik het: met deze man wil ik de rest van mijn leven doorbrengen. En toen jij hetzelfde tegen me zei, wist ik het zeker. Zo fijn dat onze wens uitkomt…..hou van je!
Metalium
International
Tijdens de laatste ajax-psv loop er een psv supporter naar het stadion.
Opeens ziet hij in de bosjes een naakte,dode vrouw liggen.
hij vind het zo onterend voor de vrouw dat hij z'n pet over het gezicht van de vrouw legt en z'n sjaal over d'r borsten daarna vervolgt hij z'n weg naar het stadion.
Even later komt er een ajax supporter voorbij gelopen.
Ook hij ziet die dode vrouw en ook hij vind het vreselijk en hij besluit om z'n ajax petje over de schaamstreek van de vrouw te leggen en daarna loopt hij ook door naar het stadion.
5 minuten nadat de ajacied gepasseerd is loopt er een agent voorbij,die ziet de vrouw ook liggen.
hij tilt het ajax petje op krabt zich op het hoofd en loopt weg en even later komt hij terug met een collega agent.
samen kijken ze weer onder het ajax petje waarop de collega agent zegt;
dit snap ik niet dit is de eerste keer
dat er geen LUL onder een ajax petje zit!!!
Opeens ziet hij in de bosjes een naakte,dode vrouw liggen.
hij vind het zo onterend voor de vrouw dat hij z'n pet over het gezicht van de vrouw legt en z'n sjaal over d'r borsten daarna vervolgt hij z'n weg naar het stadion.
Even later komt er een ajax supporter voorbij gelopen.
Ook hij ziet die dode vrouw en ook hij vind het vreselijk en hij besluit om z'n ajax petje over de schaamstreek van de vrouw te leggen en daarna loopt hij ook door naar het stadion.
5 minuten nadat de ajacied gepasseerd is loopt er een agent voorbij,die ziet de vrouw ook liggen.
hij tilt het ajax petje op krabt zich op het hoofd en loopt weg en even later komt hij terug met een collega agent.
samen kijken ze weer onder het ajax petje waarop de collega agent zegt;
dit snap ik niet dit is de eerste keer
dat er geen LUL onder een ajax petje zit!!!
De Bouterbaas
Grappigste forummer 2021
Thai Tattoo
Fucking warm was het in dit land. Niet zijn ding, die benauwde hitte. Hij was er nu een kleine week, en kon er niet echt aan wennen. En niet alleen de temperatuur was anders. Het was voor hem de eerste keer dat hij buiten Europa op vakantie was gegaan. Normaal ging hij naar Spanje met wat vrienden. Leuk all-inclusive resort, kon je de hele dag zuipen. En als je was ingedronken, ging je op stap. Of liever gezegd: op jacht. Achter de wijven aan, en als dat niet lukte was er ook nog wel eens een leuke knokpartij. Je had daar leuke tentjes waar je ook Nederlands kon praten. Of Engels, dat ging ook wel. Een paar van zijn vrienden hadden nu een relatie, dus die gingen niet meer mee. Schijnbaar valt het niet goed bij de dames als het maatje van je vriend een dronken Ierse in een steeg wilt gaat doen. Dus na de eerste “gezamenlijke” vakantie vielen er al een paar af, werd het vriendengroepje al kleiner. En dit jaar zou het groepje nog kleiner worden, en daar had Kevin geen zin in. Dan maar alleen op vakantie, dan kon hij ook doen wat hij zelf wilde. En zijn wensen waren simpel: beetje hangen, drinken, eten en zorgen dat er een warm lichaam naast je in bed lag.
Hij had wat verhalen over Thailand gehoord, en dat beviel hem wel. Je betaalde gewoon een lekker mokkel, die vervolgens de rest van de vakantie bij je bleef hangen. Eten en drinken was goed en goedkoop, en er was genoeg te doen. En omdat hij alleen ging, hoefde hij zich ook aan niemand te verantwoorden. Prima plan. Althans, dat was de theorie. Wat ze hem niet verteld hadden was die klerehitte. En dat het eten helemaal niet leek op de Chinees in de buurt. Geen babi bangang te bekennen. Ook geen Hollands restaurantje, zodat je dat had in Spanje. Ja, dat viel tegen. Voor de rest was het wel goed. Hij had zich op de eerste avond een leuk mokkeltje gevonden. Ann, een lekker ding. Beetje klein, en wat kleine tieten, maar knap gezichtje en in bed wist ze ook van wanten. Bovendien wist ze leuke tentjes te vinden waar het gezellig was. Drinken was inderdaad niet duur, Bacootjes met Thaise Rum waren prima te drinken. Hij was ook een keer gaan kijken naar het Thaiboksen. Allemaal van die smalle kereltjes die elkaar verrot meppen en slaan. Kevin was niet zo van de vechtsport, maar een goeie knokpartij kon ie wel waarderen. En in het echt hadden dat soort jongens toch geen kans tegen hem. Hij was een kop groter dan al die kereltjes, en zeker 25 kg zwaarder, dus hij zou het met gemak van ze winnen. Maar leuk om naar te kijken, onder genot van een drankje en zijn Thais neukertje naast zich.
Kevin zat op de rand van het bed, en keek naar dat Thaise neukertje. Zij zou hem vandaag naar een klein dorp in de regio brengen. Hij had 2 avonden terug in een bar een kerel gezien, met een prachtige tattoo op zijn arm, zo te zien vers gezet. Kevin had er ook genoeg, maar deze vond hij echt wel mooi. Hij kwam in gesprek met hem, en het ging al snel over het laten zetten van die tattoo. Ja, die was hier op vakantie gezet, nee, niet hier in de buurt. De man vertelde dat hij een rondreis maakte, het liefst door allerlei kleine dorpen. Hij had in een dorp door iemand die tattoo laten zetten. Zo je ziel reflecteren, aldus degene die hem zette. Kevin draaide met zijn ogen. Dat was ook zoiets, dat zweverige gedoe hier. Doe toch normaal joh. Kevin wilde ook zo’n tattoo, dat zou een mooi aandenken zijn. Hij had de naam van het dorp gekregen van die kerel, en de naam van degene die de tattoos zette. De dag erna had hij zijn “vriendinnetje” gezegd dat ze moest gaan kijken wat vervoer naar dat dorpje zou kosten. Ze had raar gekeken, maar had een belletje gepleegd. Kostte geen drol, zoiets. Dus een taxi geregeld, en tegen haar gezegd dat ze maar mee moest gaan. Altijd handig, zo’n tolk. Ze had eigenlijk geen zin gehad, maar hij had haar verteld dat ze niet moest zeiken. Ze had wat gesnauwd in dat taaltje van haar, maar zei ook dat ze wel mee ging. Vandaag was het dan zover. Ze stapten in de taxi, zij deed zoals altijd het woord. Het ritje duurde een klein uur. Uiteraard een taxi zonder airco, dus Kevin had niet de beste zin toen hij aankwam op de plek van bestemming. Eerst maar wat drinken. Ze liepen een klein winkeltje in, en Kevin kocht wat blikjes fris. Hij liet gelijk vragen naar de man van de tattoos. Een aantal straatjes verderop, aan de rand van het dorp. Maar hij was nu dicht, zou pas over een uurtje weer open gaan. Godver, dat geluk had hij weer. D’r was niks te doen in het dorp, moesten ze dan een uur voor zich uit kijken? Zijn vriendinnetje stelde voor om even naar een klein tempeltje te gaan. Wat hadden ze hier ook alweer? Boeddha? Hindoe? Geen idee. Kevin had geen zin om te lopen, dus stapten ze weer in de taxi en lieten zich brengen. Daar aangekomen liep zij naar het tempeltje, en hij sjokte er achter aan. Vlak voordat ze naar binnen liepen zei ze tegen hem dat ze zijn schoenen moest uitdoen. Ja daag, dacht hij. Straks heb ik een vette voetschimmel te pakken. Of een of ander beest wat me bijt. Kevin liep gewoon naar binnen. Zijn vriendin begon opeens te schelden, en nog wat aanwezigen begonnen wild te gebaren naar zijn schoenen. Tering, wat een gedoe omdat hij schoenen aan had. Er stond toch nergens een bordje omdat het niet mocht? Steeds meer volk kwam om hem heen staan, en begonnen hem te wijzen op zijn schoenen. Nou, hij had er al geen zin meer in. Hij ging wel buiten wachten, totdat zijn vriendinnetje klaar was met die onzin van haar. Zij zou het vanavond goed mogen maken, dat achterlijk gedrag van haar landgenoten. Hij ging buiten zitten, wachten totdat de tattooshop open ging.
Na een half uurtje ging een deur open. Dat zou tijd worden. Kevin liep naar binnen. Hij zag een iets oudere Thai staan.
“Hey mister, you make me a tattoo today, yes? On my arm. A bit….eh…stoer, like a dragon or so”.
De man keek hem glimlachend aan. “you visited temple Buddha today”.
“Nou, my girlfriend did”. Hij gaf haar een klap op haar kont. “she wanted it, not me”.
De man bleef onverstoorbaar kijken. “No tattoo today”, zei hij opeens.
Godver, wat is er nu aan de hand. Zouden ze die hele trip voor niks gemaakt hebben? Hij dacht aan die tattoo van die kerel in de bar. En dan zou die vent te beroerd zijn om even wat te doen? Dus niet, dacht Kevin. Is gewoon een geldkwestie. Ann had in het begin ook wat tegengesputterd, maar toen het juiste bedrag werd geboden, ging ze om.
“How much?”
“No tattoo today” ze de man weer.
Kevin pakte het maar anders aan, en gooide voor een € 200,00 aan Thais geld op de tafel. Kevin zag de man twijfelen. Hij pakte nog eens zijn portefeuille, en gooide hetzelfde bedrag er nog eens bij. “Tattoo today”.
De Thaise man bleef naar het geld kijken. Kevin wist wel dat het een behoorlijk bedrag was voor hier. Een normaal bedrag als je thuis wat liet zetten, dus Kevin vond het wel prima. De man graaide het geld van tafel, en gebaarde hem plaats te nemen. Kevin grijnsde. Hij zocht een ontwerp uit, van een draak. Die moest het worden, op zijn linker onderarm. De Thai gebaarde hem plaats te nemen in de stoel. Voordat hij begon, keek hij Kevin aan. “Dragon is a dangerous animal. You sure?”. Ook dat nog. Wat moest ie dan laten zetten, een bos bloemen? Volgend jaar ging hij wel weer naar Spanje, daar had je dit soort gezeik niet. “Tattoo today”, herhaalde Kevin.
Na 4 uurtjes zat het er op. Damn, het was wel echt strak gedaan zeg. De Thaise man had nog wat gezegd over de tattoo, maar Kevin wist prima dat hij zijn huid moest verzorgen, dat ie niet in de zon mocht enzovoort. Was immers niet zijn eerste. Hij had niet echt geluisterd, en ze waren terug gereden. Alhoewel het al later was, wilde Kevin nog naar een bar. Even wat drinken, even wat laten zien wat hij had laten zetten. Even wat drinken werd al snel even wat veel drinken….Kevin had er zin in, werkte het ene glas na het andere weg. Nogal wat bezoekers gaven hem een compliment over zijn draak, en hij vertelde in geuren en kleuren hoe hij er wel even voor had gezorgd dat hij toch een tattoo kreeg, ondanks de eerdere bezwaren. Zijn vriendinnetje had al een paar keer laten merken dat ze liever terug ging, maar Kevin wilde blijven. Ze moest niet zeiken, hij betaalde haar, niet andersom. Hij dronk er nog een paar, en langzaam liep de bar leeg….Kevin vond het ook wel prima. Hij wilde nog even wat stoeien in bed, en dat tevreden in slaap vallen. Ze liepen terug naar het hotel. Aangekomen op de kamer vertelde hij haar dat ze zich moest uitkleden. Ann zei dat ze geen zin had, ze wilde slapen en morgenvroeg zou ze hem wel ter wille zijn. “Waarom moeten alle mensen vandaag lastig doen. Waarom moet ik alles 2 keer vragen” dacht Kevin. Hier had hij dus geen zin in. Hij pakte Ann bij haar keel en gooide haar op bed. Ze riep “no” maar voor Kevin was dit een spelletje. Met gemak gooide hij haar op haar buik. Hij drukte haar hoofd tegen het kussen en riep dat ze haar mond moest houden. “I payed, i decide”. Hij gooide haar jurk omhoog, en trok haar string stuk. Ze gilde. Kevin pakte haar bij haar keel, tilde haar hoofd op. “last warning. You do what i want, or you will be out in the morning. And shut up.”. Terwijl hij dat zei kneep hij haar wat harder. Zij knikte, gooide haar hoofd in het kussen en Kevin wist dat er geen discussie meer was…
Midden in de nacht werd hij wakker. Hij voelde zich beroerd. Toch een paar drankjes teveel gedaan. Hij keek naast zich, Ann was er niet meer. Zij had schijnbaar haar spullen gepakt en was gegaan. Hij stond op, strompelde naar de badkamer, want hij voelde zich echt slecht. Hij maakte het licht aan, hield de wasbak vast en keek in de spiegel. Pfff, morgen maar even geen drankje doen. Plots voelde hij een stekende pijn in zijn onderarm. De tattoo prikte. Kevin keek erna. Mooi hoor. Maar weer een steek. Kvin moest de pijn verbijten, de steken kwamen steeds sneller achter elkaar. Dit was niet goed. Hij keek naar zijn arm. Hij bleef staren naar de tattoo….het leek wel of hij bewoog! De draak bewoog gewoon! Dit kon niet, hij had teveel gedronken en begon zich dingen te verbeelden. Hij keek weer, de draak keek hem aan, en bewoog weer. Hij sloeg met zijn vleugels en Kevin voelde steken onder zijn arm. “Ik droom. Ik heb teveel gezopen en ik droom”. De draak draaide zich om, en bewoog nu richting zijn bovenarm. Kevin bleef hem aankijken. De draak ging over zijn schouder naar zijn rug. Kevin voelde een scheurende pijn langs zijn ruggengraat, naar beneden gaan. Hij draaide zich om, keek in de spiegel. Opeens voelde hij een stevige lijn langs zijn ribben. De draak kwam weer naar voren, zat nu op zijn buik. Kevin raakte in paniek. Wat kon er nog meer gebeuren? Hij moest die draak stoppen, dat ding moest uit zijn lichaam. Op dat moment kroop de draak nog verder naar beneden. Kevin voelde een heftige steek in zijn lies en viel van de pijn op de vloer. Even later voelde hij weer dat de draak naar boven kwam. Dat ding moest weg! Hij strompelde de kamer uit, liep tegen een kar aan van de roomservice. Borden vielen op de grond, samen met bestek. Kevin pakte een steakmes, en ging terug naar de badkamer. “Zo, en nu tussen ons”, dacht Kevin. Hij prikte de draak met het mes. De draak keek hem woest aan en maakte zijn bek open, spuugde vuur. Kevin voelde de hitte onder zijn huid en moest gillen. Toch ging hij verder op jacht. Hij bleef prikken, de draak bleef bewegen. Door de adrenaline voelde hij de pijn een stuk minder. De draak was inmiddels terug gekropen naar zijn originele plek. En Kevin verzamelde alle moed, en stak het mes dwars door zijn onderarm. Weer maakte de draak zijn bek open, weer kwam er vuur, weer had Kevin enorm veel pijn. Maar de draak kon tenminste niet meer bewegen. Kevin was in extase. Hij pakte zijn scheermes, brak wat af en begon met het mes hard over zijn arm te schrapen….”Ik heb je, kreng”. Hij pakte nog een fles uit de mini bar, en dronk hem leeg. Dit ging pijn doen, dus nog wat verdoving kon geen kwaad….
Kevin werd wakker. Hij had overal pijn. Hij keek om zich heen, dit was niet zijn kamer. Waar was hij? Het leek wel op een ziekenhuis….Kevin riep om hulp. Een verpleegster kwam bij zijn bed, en ze zei in het Engels dat hij rustig aan moest doen. Kevin keek naar zijn arm, daar zat een groot verband om. Droomde hij nog steeds? Wat was er gebeurd? Even later kwam er een arts aan.
“Too much to drink, my friend”.
De arts vertelde hem dat het kamermeisje hem had gevonden, in bed, met een flinke wond aan zijn onderarm, en een paar kleinere steekwonden en zelfs wat brandwonden. Of Kevin nog wist wat er gebeurd was? Kevin wist dat hij niks kon vertellen. Ze zouden hem niet geloven, misschien zelfs opsluiten. Hij bleef maar naar de grond kijken. “No”. De arts keek hem aan. Ze hadden wekelijks dit soort gevallen. Toeristen, teveel drank. Daarna waarschijnlijk ruzie gehad, of in een dronken bui ergens in of tegenaan zijn gevallen. Alleen die afgeschraapte huid op de onderarm was niet te verklaren, maar dat interesseerde de arts ook niet. Hij lapte de boel op, meer niet. De arts liep de kamer uit, was op de gang toen hij opeens geschreeuw hoorde. De patient had het verband om zijn onderarm los getrokken, had gekeken en was hysterisch gaan lachen. “it’s gone, the dragon is gone”.
Patienten worden steeds gekker dacht de arts. Hij riep een verpleegster en gaf hem een kalmerende injectie, waarna de patient weer in slaap viel. “Verzorg hem maar terwijl hij slaapt, dan kan hij snel weer vertrekken” ze de arts tegen een verpleegster.
Nadat de wond was verbonden, ging de verpleegster hem wassen. Toen ze bij zijn lies was aangekomen, moest ze lachen. Ze riep een collegaatje, liet haar wat zien en ze moesten samen lachen. Europeanen hadden de gekste tattoo’s. Deze had een tattoo van een drietal eieren, en uit eentje kwam een schattig babydraakje.
“Eitjes bij de eitjes” zei één. “Hopen dat de rest niet uitkomt”. De dames moesten weer lachen. De verpleegster deed het laken weer over zijn onderlichaam, en zag zo niet dat er een getekend barstje ontstond over de andere 2 drakeneieren…
Fucking warm was het in dit land. Niet zijn ding, die benauwde hitte. Hij was er nu een kleine week, en kon er niet echt aan wennen. En niet alleen de temperatuur was anders. Het was voor hem de eerste keer dat hij buiten Europa op vakantie was gegaan. Normaal ging hij naar Spanje met wat vrienden. Leuk all-inclusive resort, kon je de hele dag zuipen. En als je was ingedronken, ging je op stap. Of liever gezegd: op jacht. Achter de wijven aan, en als dat niet lukte was er ook nog wel eens een leuke knokpartij. Je had daar leuke tentjes waar je ook Nederlands kon praten. Of Engels, dat ging ook wel. Een paar van zijn vrienden hadden nu een relatie, dus die gingen niet meer mee. Schijnbaar valt het niet goed bij de dames als het maatje van je vriend een dronken Ierse in een steeg wilt gaat doen. Dus na de eerste “gezamenlijke” vakantie vielen er al een paar af, werd het vriendengroepje al kleiner. En dit jaar zou het groepje nog kleiner worden, en daar had Kevin geen zin in. Dan maar alleen op vakantie, dan kon hij ook doen wat hij zelf wilde. En zijn wensen waren simpel: beetje hangen, drinken, eten en zorgen dat er een warm lichaam naast je in bed lag.
Hij had wat verhalen over Thailand gehoord, en dat beviel hem wel. Je betaalde gewoon een lekker mokkel, die vervolgens de rest van de vakantie bij je bleef hangen. Eten en drinken was goed en goedkoop, en er was genoeg te doen. En omdat hij alleen ging, hoefde hij zich ook aan niemand te verantwoorden. Prima plan. Althans, dat was de theorie. Wat ze hem niet verteld hadden was die klerehitte. En dat het eten helemaal niet leek op de Chinees in de buurt. Geen babi bangang te bekennen. Ook geen Hollands restaurantje, zodat je dat had in Spanje. Ja, dat viel tegen. Voor de rest was het wel goed. Hij had zich op de eerste avond een leuk mokkeltje gevonden. Ann, een lekker ding. Beetje klein, en wat kleine tieten, maar knap gezichtje en in bed wist ze ook van wanten. Bovendien wist ze leuke tentjes te vinden waar het gezellig was. Drinken was inderdaad niet duur, Bacootjes met Thaise Rum waren prima te drinken. Hij was ook een keer gaan kijken naar het Thaiboksen. Allemaal van die smalle kereltjes die elkaar verrot meppen en slaan. Kevin was niet zo van de vechtsport, maar een goeie knokpartij kon ie wel waarderen. En in het echt hadden dat soort jongens toch geen kans tegen hem. Hij was een kop groter dan al die kereltjes, en zeker 25 kg zwaarder, dus hij zou het met gemak van ze winnen. Maar leuk om naar te kijken, onder genot van een drankje en zijn Thais neukertje naast zich.
Kevin zat op de rand van het bed, en keek naar dat Thaise neukertje. Zij zou hem vandaag naar een klein dorp in de regio brengen. Hij had 2 avonden terug in een bar een kerel gezien, met een prachtige tattoo op zijn arm, zo te zien vers gezet. Kevin had er ook genoeg, maar deze vond hij echt wel mooi. Hij kwam in gesprek met hem, en het ging al snel over het laten zetten van die tattoo. Ja, die was hier op vakantie gezet, nee, niet hier in de buurt. De man vertelde dat hij een rondreis maakte, het liefst door allerlei kleine dorpen. Hij had in een dorp door iemand die tattoo laten zetten. Zo je ziel reflecteren, aldus degene die hem zette. Kevin draaide met zijn ogen. Dat was ook zoiets, dat zweverige gedoe hier. Doe toch normaal joh. Kevin wilde ook zo’n tattoo, dat zou een mooi aandenken zijn. Hij had de naam van het dorp gekregen van die kerel, en de naam van degene die de tattoos zette. De dag erna had hij zijn “vriendinnetje” gezegd dat ze moest gaan kijken wat vervoer naar dat dorpje zou kosten. Ze had raar gekeken, maar had een belletje gepleegd. Kostte geen drol, zoiets. Dus een taxi geregeld, en tegen haar gezegd dat ze maar mee moest gaan. Altijd handig, zo’n tolk. Ze had eigenlijk geen zin gehad, maar hij had haar verteld dat ze niet moest zeiken. Ze had wat gesnauwd in dat taaltje van haar, maar zei ook dat ze wel mee ging. Vandaag was het dan zover. Ze stapten in de taxi, zij deed zoals altijd het woord. Het ritje duurde een klein uur. Uiteraard een taxi zonder airco, dus Kevin had niet de beste zin toen hij aankwam op de plek van bestemming. Eerst maar wat drinken. Ze liepen een klein winkeltje in, en Kevin kocht wat blikjes fris. Hij liet gelijk vragen naar de man van de tattoos. Een aantal straatjes verderop, aan de rand van het dorp. Maar hij was nu dicht, zou pas over een uurtje weer open gaan. Godver, dat geluk had hij weer. D’r was niks te doen in het dorp, moesten ze dan een uur voor zich uit kijken? Zijn vriendinnetje stelde voor om even naar een klein tempeltje te gaan. Wat hadden ze hier ook alweer? Boeddha? Hindoe? Geen idee. Kevin had geen zin om te lopen, dus stapten ze weer in de taxi en lieten zich brengen. Daar aangekomen liep zij naar het tempeltje, en hij sjokte er achter aan. Vlak voordat ze naar binnen liepen zei ze tegen hem dat ze zijn schoenen moest uitdoen. Ja daag, dacht hij. Straks heb ik een vette voetschimmel te pakken. Of een of ander beest wat me bijt. Kevin liep gewoon naar binnen. Zijn vriendin begon opeens te schelden, en nog wat aanwezigen begonnen wild te gebaren naar zijn schoenen. Tering, wat een gedoe omdat hij schoenen aan had. Er stond toch nergens een bordje omdat het niet mocht? Steeds meer volk kwam om hem heen staan, en begonnen hem te wijzen op zijn schoenen. Nou, hij had er al geen zin meer in. Hij ging wel buiten wachten, totdat zijn vriendinnetje klaar was met die onzin van haar. Zij zou het vanavond goed mogen maken, dat achterlijk gedrag van haar landgenoten. Hij ging buiten zitten, wachten totdat de tattooshop open ging.
Na een half uurtje ging een deur open. Dat zou tijd worden. Kevin liep naar binnen. Hij zag een iets oudere Thai staan.
“Hey mister, you make me a tattoo today, yes? On my arm. A bit….eh…stoer, like a dragon or so”.
De man keek hem glimlachend aan. “you visited temple Buddha today”.
“Nou, my girlfriend did”. Hij gaf haar een klap op haar kont. “she wanted it, not me”.
De man bleef onverstoorbaar kijken. “No tattoo today”, zei hij opeens.
Godver, wat is er nu aan de hand. Zouden ze die hele trip voor niks gemaakt hebben? Hij dacht aan die tattoo van die kerel in de bar. En dan zou die vent te beroerd zijn om even wat te doen? Dus niet, dacht Kevin. Is gewoon een geldkwestie. Ann had in het begin ook wat tegengesputterd, maar toen het juiste bedrag werd geboden, ging ze om.
“How much?”
“No tattoo today” ze de man weer.
Kevin pakte het maar anders aan, en gooide voor een € 200,00 aan Thais geld op de tafel. Kevin zag de man twijfelen. Hij pakte nog eens zijn portefeuille, en gooide hetzelfde bedrag er nog eens bij. “Tattoo today”.
De Thaise man bleef naar het geld kijken. Kevin wist wel dat het een behoorlijk bedrag was voor hier. Een normaal bedrag als je thuis wat liet zetten, dus Kevin vond het wel prima. De man graaide het geld van tafel, en gebaarde hem plaats te nemen. Kevin grijnsde. Hij zocht een ontwerp uit, van een draak. Die moest het worden, op zijn linker onderarm. De Thai gebaarde hem plaats te nemen in de stoel. Voordat hij begon, keek hij Kevin aan. “Dragon is a dangerous animal. You sure?”. Ook dat nog. Wat moest ie dan laten zetten, een bos bloemen? Volgend jaar ging hij wel weer naar Spanje, daar had je dit soort gezeik niet. “Tattoo today”, herhaalde Kevin.
Na 4 uurtjes zat het er op. Damn, het was wel echt strak gedaan zeg. De Thaise man had nog wat gezegd over de tattoo, maar Kevin wist prima dat hij zijn huid moest verzorgen, dat ie niet in de zon mocht enzovoort. Was immers niet zijn eerste. Hij had niet echt geluisterd, en ze waren terug gereden. Alhoewel het al later was, wilde Kevin nog naar een bar. Even wat drinken, even wat laten zien wat hij had laten zetten. Even wat drinken werd al snel even wat veel drinken….Kevin had er zin in, werkte het ene glas na het andere weg. Nogal wat bezoekers gaven hem een compliment over zijn draak, en hij vertelde in geuren en kleuren hoe hij er wel even voor had gezorgd dat hij toch een tattoo kreeg, ondanks de eerdere bezwaren. Zijn vriendinnetje had al een paar keer laten merken dat ze liever terug ging, maar Kevin wilde blijven. Ze moest niet zeiken, hij betaalde haar, niet andersom. Hij dronk er nog een paar, en langzaam liep de bar leeg….Kevin vond het ook wel prima. Hij wilde nog even wat stoeien in bed, en dat tevreden in slaap vallen. Ze liepen terug naar het hotel. Aangekomen op de kamer vertelde hij haar dat ze zich moest uitkleden. Ann zei dat ze geen zin had, ze wilde slapen en morgenvroeg zou ze hem wel ter wille zijn. “Waarom moeten alle mensen vandaag lastig doen. Waarom moet ik alles 2 keer vragen” dacht Kevin. Hier had hij dus geen zin in. Hij pakte Ann bij haar keel en gooide haar op bed. Ze riep “no” maar voor Kevin was dit een spelletje. Met gemak gooide hij haar op haar buik. Hij drukte haar hoofd tegen het kussen en riep dat ze haar mond moest houden. “I payed, i decide”. Hij gooide haar jurk omhoog, en trok haar string stuk. Ze gilde. Kevin pakte haar bij haar keel, tilde haar hoofd op. “last warning. You do what i want, or you will be out in the morning. And shut up.”. Terwijl hij dat zei kneep hij haar wat harder. Zij knikte, gooide haar hoofd in het kussen en Kevin wist dat er geen discussie meer was…
Midden in de nacht werd hij wakker. Hij voelde zich beroerd. Toch een paar drankjes teveel gedaan. Hij keek naast zich, Ann was er niet meer. Zij had schijnbaar haar spullen gepakt en was gegaan. Hij stond op, strompelde naar de badkamer, want hij voelde zich echt slecht. Hij maakte het licht aan, hield de wasbak vast en keek in de spiegel. Pfff, morgen maar even geen drankje doen. Plots voelde hij een stekende pijn in zijn onderarm. De tattoo prikte. Kevin keek erna. Mooi hoor. Maar weer een steek. Kvin moest de pijn verbijten, de steken kwamen steeds sneller achter elkaar. Dit was niet goed. Hij keek naar zijn arm. Hij bleef staren naar de tattoo….het leek wel of hij bewoog! De draak bewoog gewoon! Dit kon niet, hij had teveel gedronken en begon zich dingen te verbeelden. Hij keek weer, de draak keek hem aan, en bewoog weer. Hij sloeg met zijn vleugels en Kevin voelde steken onder zijn arm. “Ik droom. Ik heb teveel gezopen en ik droom”. De draak draaide zich om, en bewoog nu richting zijn bovenarm. Kevin bleef hem aankijken. De draak ging over zijn schouder naar zijn rug. Kevin voelde een scheurende pijn langs zijn ruggengraat, naar beneden gaan. Hij draaide zich om, keek in de spiegel. Opeens voelde hij een stevige lijn langs zijn ribben. De draak kwam weer naar voren, zat nu op zijn buik. Kevin raakte in paniek. Wat kon er nog meer gebeuren? Hij moest die draak stoppen, dat ding moest uit zijn lichaam. Op dat moment kroop de draak nog verder naar beneden. Kevin voelde een heftige steek in zijn lies en viel van de pijn op de vloer. Even later voelde hij weer dat de draak naar boven kwam. Dat ding moest weg! Hij strompelde de kamer uit, liep tegen een kar aan van de roomservice. Borden vielen op de grond, samen met bestek. Kevin pakte een steakmes, en ging terug naar de badkamer. “Zo, en nu tussen ons”, dacht Kevin. Hij prikte de draak met het mes. De draak keek hem woest aan en maakte zijn bek open, spuugde vuur. Kevin voelde de hitte onder zijn huid en moest gillen. Toch ging hij verder op jacht. Hij bleef prikken, de draak bleef bewegen. Door de adrenaline voelde hij de pijn een stuk minder. De draak was inmiddels terug gekropen naar zijn originele plek. En Kevin verzamelde alle moed, en stak het mes dwars door zijn onderarm. Weer maakte de draak zijn bek open, weer kwam er vuur, weer had Kevin enorm veel pijn. Maar de draak kon tenminste niet meer bewegen. Kevin was in extase. Hij pakte zijn scheermes, brak wat af en begon met het mes hard over zijn arm te schrapen….”Ik heb je, kreng”. Hij pakte nog een fles uit de mini bar, en dronk hem leeg. Dit ging pijn doen, dus nog wat verdoving kon geen kwaad….
Kevin werd wakker. Hij had overal pijn. Hij keek om zich heen, dit was niet zijn kamer. Waar was hij? Het leek wel op een ziekenhuis….Kevin riep om hulp. Een verpleegster kwam bij zijn bed, en ze zei in het Engels dat hij rustig aan moest doen. Kevin keek naar zijn arm, daar zat een groot verband om. Droomde hij nog steeds? Wat was er gebeurd? Even later kwam er een arts aan.
“Too much to drink, my friend”.
De arts vertelde hem dat het kamermeisje hem had gevonden, in bed, met een flinke wond aan zijn onderarm, en een paar kleinere steekwonden en zelfs wat brandwonden. Of Kevin nog wist wat er gebeurd was? Kevin wist dat hij niks kon vertellen. Ze zouden hem niet geloven, misschien zelfs opsluiten. Hij bleef maar naar de grond kijken. “No”. De arts keek hem aan. Ze hadden wekelijks dit soort gevallen. Toeristen, teveel drank. Daarna waarschijnlijk ruzie gehad, of in een dronken bui ergens in of tegenaan zijn gevallen. Alleen die afgeschraapte huid op de onderarm was niet te verklaren, maar dat interesseerde de arts ook niet. Hij lapte de boel op, meer niet. De arts liep de kamer uit, was op de gang toen hij opeens geschreeuw hoorde. De patient had het verband om zijn onderarm los getrokken, had gekeken en was hysterisch gaan lachen. “it’s gone, the dragon is gone”.
Patienten worden steeds gekker dacht de arts. Hij riep een verpleegster en gaf hem een kalmerende injectie, waarna de patient weer in slaap viel. “Verzorg hem maar terwijl hij slaapt, dan kan hij snel weer vertrekken” ze de arts tegen een verpleegster.
Nadat de wond was verbonden, ging de verpleegster hem wassen. Toen ze bij zijn lies was aangekomen, moest ze lachen. Ze riep een collegaatje, liet haar wat zien en ze moesten samen lachen. Europeanen hadden de gekste tattoo’s. Deze had een tattoo van een drietal eieren, en uit eentje kwam een schattig babydraakje.
“Eitjes bij de eitjes” zei één. “Hopen dat de rest niet uitkomt”. De dames moesten weer lachen. De verpleegster deed het laken weer over zijn onderlichaam, en zag zo niet dat er een getekend barstje ontstond over de andere 2 drakeneieren…
NPO Radio1! Dit is NOS Langs de Lijn met Robert Meter.
Goedenavond, wij richten ons vandaag met name op de kampioenswedstrijd in de Ikwilvanmijnautoaf-Eredivisie. Zal SSV het redden tegen FC Limburg? Een gelijkspel is voldoende. We schakelen weer over naar uw commentator Siebert de Wolf...
Ja bedankt vanuit het Sony-Stadion, Robert! Hier is het immer nog 0-0. Stef Heuvelbier aan de bal, hij speelt hem naar Cozy Paksoi. Actie Paksoi, speelt hem af naar Ronyell Dralen. Dralen maakt aanstalten om te schieten, maar geeft hem toch terug aan Paksoi. Paksoi naar Heuvelbier...dribbel, komt dat schot!?? Nee, legt toch terug naar Kuti. Erik Kuti kijkt om zich heen...lijkt niemand te vinden en speelt toch maar terug naar verdediger Tim Wunderbaum. Wunderbaum breed naar Frenchfries. Mooie rush van Frenchfries! Hij komt een eind....en loopt zich toch vast. FC Limburg levert nagenoeg meteen de bal weer in, wat slordig! Lozario nu aan de bal, naar Kuti. Kuti terug op Vijfgever, die zich genoodzaakt ziet terug te spelen op Bitter. De scheids kijkt op zijn horloge. Ondanks dat er nog 4 minuten officiële speeltijd is lijkt hij af te fluiten! Hij kan het niet meer aanzien! Hij fluit af!! SSV is kampioen! Hoe is het mogelijk! Nog een grappig feitje: nog nooit is een ploeg kampioen geworden met zo veel 0-0-uitslagen. SSV doet het! Ze zijn kampioen!
Goedenavond, wij richten ons vandaag met name op de kampioenswedstrijd in de Ikwilvanmijnautoaf-Eredivisie. Zal SSV het redden tegen FC Limburg? Een gelijkspel is voldoende. We schakelen weer over naar uw commentator Siebert de Wolf...
Ja bedankt vanuit het Sony-Stadion, Robert! Hier is het immer nog 0-0. Stef Heuvelbier aan de bal, hij speelt hem naar Cozy Paksoi. Actie Paksoi, speelt hem af naar Ronyell Dralen. Dralen maakt aanstalten om te schieten, maar geeft hem toch terug aan Paksoi. Paksoi naar Heuvelbier...dribbel, komt dat schot!?? Nee, legt toch terug naar Kuti. Erik Kuti kijkt om zich heen...lijkt niemand te vinden en speelt toch maar terug naar verdediger Tim Wunderbaum. Wunderbaum breed naar Frenchfries. Mooie rush van Frenchfries! Hij komt een eind....en loopt zich toch vast. FC Limburg levert nagenoeg meteen de bal weer in, wat slordig! Lozario nu aan de bal, naar Kuti. Kuti terug op Vijfgever, die zich genoodzaakt ziet terug te spelen op Bitter. De scheids kijkt op zijn horloge. Ondanks dat er nog 4 minuten officiële speeltijd is lijkt hij af te fluiten! Hij kan het niet meer aanzien! Hij fluit af!! SSV is kampioen! Hoe is het mogelijk! Nog een grappig feitje: nog nooit is een ploeg kampioen geworden met zo veel 0-0-uitslagen. SSV doet het! Ze zijn kampioen!
Tijd om dit topic weer eens naar boven te halen.....
Hij stond te twijfelen…..wat zou hij allemaal laten doen? Zoveel mogelijkheden. Mogelijkheden die hij thuis niet had.
Peter was een normale man. Getrouwd, kinderen, een stabiele man met vaste patronen. Vaste patronen wat anderen een sleur zouden noemen. Dat besefte hij ook wel, maarja….kom daar maar eens zomaar van los. Stiekem was hij wel jaloers op vrienden die daar minder moeite mee hadden. Die zonder gewetensbezwaren eens ergens heen gingen om zich eens te laten verwennen. Peter opperde dan toch wel snel dat hij het zonde van het geld vond, thuis koste het immer niks. Zijn vrienden moesten er dan toch om lachen. “Ach Peter, doe eens gek jongen. Niemand die het merkt als je er wat aan uitgeeft”. Maar nee, Peter was altijd trouw geweest, en zou dat niet zomaar opgeven.
De afgelopen maanden was er echter iets veranderd. Het had hem thuis moeite gekost, en het was allemaal niet zo gelopen zoals hij zou willen. Alhoewel het de normale routine was geweest, bleef hij toch met een onbevredigd gevoel achter. Een “dit is het net niet”-idee. En na weer een weekend met dat gevoel was hij eens meegegaan met een collega, die altijd opschepte over een goed adres. Tuurlijk was Peter er al eens langs gereden, stiekem gekeken. Maar hij was er nog nooit binnen geweest. De warme omgeving, de broeierige sfeer pakte hem wel. Die gloed van de lampen hoefde voor hem niet zo, maar ach, ook dat hoorde er wel bij. Zijn collega had hem gezegd dat ie voor hen wat te drinken ging halen, en Peter keek een beetje om zich heen. Hij zag zijn collega lachen tegen een van de dames die er werkten. Zij keek zijn kant op en lachte ook hem aan. Peter werd wat verlegen en draaide zijn hoofd. Daar zag hij ook waarvoor ze eigenlijk waren gekomen. Het was een mooi tafereel: Een van de dames was stevig aan het zuigen, en de man voor haar keek goedkeurend toe. Ja, dat waren dingen die konden thuis niet, althans niet op deze manier. De dame ging er volledig in op. Ergens anders zag hij dat ze met zijn 2-en bezig waren. En terwijl er eentje nog van boven bezig was, zakte de ander langzaam naar beneden. Ergens anders waren ze schijnbaar net klaar. Ondanks dat een heel gezicht onder zat, werd er gelachen. Ja, de sfeer was wel goed hier….
Het was zaterdag. Zijn vrouw was de hele dag weg, kinderen….ach, die merkten geeneens of hij er wel of niet was. Peter had de afgelopen weken wat cash geld bij elkaar verzameld. Hij wilde niet dat dit op een bankrekening kwam te staan, want anders had ie wat uit te leggen. Hij liep naar binnen. Weer die warmte, weer die broeierige sfeer, en zag dezelfde dame als een paar weken geleden. Zou hij het dan toch gaan doen? Hij ging naar haar toe, maakte een praatje. Zij vroeg hem of hij nu ook wat zou willen laten doen in plaats van alleen maar toe te kijken. Schoorvoetend gaf hij toe dat hij er was om gebruik te maken van hun diensten. Hij had al eens op hun website gekeken wat er mogelijk was en wat hij wilde, en gaf dat ook aan. Zij keek hem aan. “Goede keuze”, en glimlachte. Ze had een pen vast, het uiteinde hield ze uitdagend tegen haar lippen aan. “Maar als je het dan echt wil afmaken, dan moet je dit erbij laten doen. Zo lekker dit”. Ze wees met de pen een optie aan op de prijslijst, haar ogen bleven op hem gericht. Hij keek erna. Damn, dat leek hem lekker. Kostte wel weer wat extra, maar ach, hij wilde dit maar één keer doen. Zou hij voor een keer in zijn leven eens gek doen? Voor een keer in zijn leven niet letten op de kosten maar gewoon kunnen genieten? Peter keek naar de dame en zei “ja, doe maar erbij, prima suggestie”. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. “Alles voor een tevreden klant…”. Ze rekende hem voor wat hij moest betalen. Tja, dat moest natuurlijk vooraf….
Ze sprak in het microfoontje dat aan haar shirt hing. “Alina, wil je even komen?”. Peter zag een leuk roodharig meisje komen. Hij maakte zich heel even zorgen, want ze zag er wat jonger uit. De dame achter de bar pikte dat gevoel schijnbaar op, en stelde hem meteen gerust. “Alina weet goed wat ze doet hoor, geen zorgen. Bovendien heeft ze hulp”, en ze knipoogde. Alina keek de dame aan, en vroeg “wat gaan we allemaal doen?”
“Een volledige beurt. Goed wassen dus, daarna een waxbeurt en interieur reinigen. Oh, en nog even een van onze exclusieve luchtverfrissers erbij, geurtje “new car”. Ze draaide zich weer naar Peter. “Als u uw auto even op plek 7 zet, dan gaat Alina samen met een van de jongens aan de slag. Uw auto ziet er over een half uurtje weer prachtig uit. Welkom bij Hello Car Wash!
Hij stond te twijfelen…..wat zou hij allemaal laten doen? Zoveel mogelijkheden. Mogelijkheden die hij thuis niet had.
Peter was een normale man. Getrouwd, kinderen, een stabiele man met vaste patronen. Vaste patronen wat anderen een sleur zouden noemen. Dat besefte hij ook wel, maarja….kom daar maar eens zomaar van los. Stiekem was hij wel jaloers op vrienden die daar minder moeite mee hadden. Die zonder gewetensbezwaren eens ergens heen gingen om zich eens te laten verwennen. Peter opperde dan toch wel snel dat hij het zonde van het geld vond, thuis koste het immer niks. Zijn vrienden moesten er dan toch om lachen. “Ach Peter, doe eens gek jongen. Niemand die het merkt als je er wat aan uitgeeft”. Maar nee, Peter was altijd trouw geweest, en zou dat niet zomaar opgeven.
De afgelopen maanden was er echter iets veranderd. Het had hem thuis moeite gekost, en het was allemaal niet zo gelopen zoals hij zou willen. Alhoewel het de normale routine was geweest, bleef hij toch met een onbevredigd gevoel achter. Een “dit is het net niet”-idee. En na weer een weekend met dat gevoel was hij eens meegegaan met een collega, die altijd opschepte over een goed adres. Tuurlijk was Peter er al eens langs gereden, stiekem gekeken. Maar hij was er nog nooit binnen geweest. De warme omgeving, de broeierige sfeer pakte hem wel. Die gloed van de lampen hoefde voor hem niet zo, maar ach, ook dat hoorde er wel bij. Zijn collega had hem gezegd dat ie voor hen wat te drinken ging halen, en Peter keek een beetje om zich heen. Hij zag zijn collega lachen tegen een van de dames die er werkten. Zij keek zijn kant op en lachte ook hem aan. Peter werd wat verlegen en draaide zijn hoofd. Daar zag hij ook waarvoor ze eigenlijk waren gekomen. Het was een mooi tafereel: Een van de dames was stevig aan het zuigen, en de man voor haar keek goedkeurend toe. Ja, dat waren dingen die konden thuis niet, althans niet op deze manier. De dame ging er volledig in op. Ergens anders zag hij dat ze met zijn 2-en bezig waren. En terwijl er eentje nog van boven bezig was, zakte de ander langzaam naar beneden. Ergens anders waren ze schijnbaar net klaar. Ondanks dat een heel gezicht onder zat, werd er gelachen. Ja, de sfeer was wel goed hier….
Het was zaterdag. Zijn vrouw was de hele dag weg, kinderen….ach, die merkten geeneens of hij er wel of niet was. Peter had de afgelopen weken wat cash geld bij elkaar verzameld. Hij wilde niet dat dit op een bankrekening kwam te staan, want anders had ie wat uit te leggen. Hij liep naar binnen. Weer die warmte, weer die broeierige sfeer, en zag dezelfde dame als een paar weken geleden. Zou hij het dan toch gaan doen? Hij ging naar haar toe, maakte een praatje. Zij vroeg hem of hij nu ook wat zou willen laten doen in plaats van alleen maar toe te kijken. Schoorvoetend gaf hij toe dat hij er was om gebruik te maken van hun diensten. Hij had al eens op hun website gekeken wat er mogelijk was en wat hij wilde, en gaf dat ook aan. Zij keek hem aan. “Goede keuze”, en glimlachte. Ze had een pen vast, het uiteinde hield ze uitdagend tegen haar lippen aan. “Maar als je het dan echt wil afmaken, dan moet je dit erbij laten doen. Zo lekker dit”. Ze wees met de pen een optie aan op de prijslijst, haar ogen bleven op hem gericht. Hij keek erna. Damn, dat leek hem lekker. Kostte wel weer wat extra, maar ach, hij wilde dit maar één keer doen. Zou hij voor een keer in zijn leven eens gek doen? Voor een keer in zijn leven niet letten op de kosten maar gewoon kunnen genieten? Peter keek naar de dame en zei “ja, doe maar erbij, prima suggestie”. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. “Alles voor een tevreden klant…”. Ze rekende hem voor wat hij moest betalen. Tja, dat moest natuurlijk vooraf….
Ze sprak in het microfoontje dat aan haar shirt hing. “Alina, wil je even komen?”. Peter zag een leuk roodharig meisje komen. Hij maakte zich heel even zorgen, want ze zag er wat jonger uit. De dame achter de bar pikte dat gevoel schijnbaar op, en stelde hem meteen gerust. “Alina weet goed wat ze doet hoor, geen zorgen. Bovendien heeft ze hulp”, en ze knipoogde. Alina keek de dame aan, en vroeg “wat gaan we allemaal doen?”
“Een volledige beurt. Goed wassen dus, daarna een waxbeurt en interieur reinigen. Oh, en nog even een van onze exclusieve luchtverfrissers erbij, geurtje “new car”. Ze draaide zich weer naar Peter. “Als u uw auto even op plek 7 zet, dan gaat Alina samen met een van de jongens aan de slag. Uw auto ziet er over een half uurtje weer prachtig uit. Welkom bij Hello Car Wash!
Willem vond het maar onzin. Het hele gedoe was onzin. Ja tuurlijk was hij bij het ongeluk betrokken geweest, en tuurlijk was het niet de bedoeling geweest dat hij dat meisje op de fiets zou aanrijden. Maar kom op zeg, ze had het gewoon overleefd. Bovendien was het ’s nachts, en hij wist ook zeker dat ze geen werkende verlichting had. Ja, op wat vage camerabeelden was wel een schijnsel te zien, maar dat kon net zo goed van haar telefoon zijn geweest. Zou hem niks verbazen als ze daardoor niet had opgelet. Want kom, die BMW van hem viel toch op. In tegenstelling tot haar had hij wel zijn lichten aan gehad, en die motor hoor je wel.
In de rechtszaal was dat ook weer verkeerd uitgelegd. Willem had te hard gereden. Pfff. ’s Nachts is d’r niks op de weg, en wat is te hard? Misschien een beetje. Krijg je met zo’n auto. Even het gaspedaal indrukken en je bent weg. Volgen de onderzoekers had ie wel 90 gereden waar 50 mocht. Bullshit, politie zocht hem wel vaker op. Pure jaloezie, omdat hij een succesvolle zakenman was en die politiemannetjes voor een modaal salaris wat stoer lopen te doen. Achter echt criminelen durven ze niet aan te gaan, dus zoeken ze maar mensen op die het beter doen, om die te etteren. Dus ja, elke keer als ik een beetje te hard rij, dan staat er wel iemand te flitsen. En als ik dat een keer iemand inhaal, gaan ze zeiken over een doorgetrokken streep. Kom op zeg, ik ben een uitstekende chauffeur en kan dat echt wel inschatten. En met zijn auto kon dat gemakkelijk. Maar nee, dan volgde er weer een preek en een boete. De boete interesseerde hem nog niet zoveel, die kon hij gemakkelijk aftikken. Maar de tijd in de rechtszaal, of zo’n verplichte cursus, dat was gewoon belachelijk. Of hij niks beters te doen had.
De laatste keer was het wat erger mis gegaan. Erger dan normaal. Toen hij terug reed van een gezellig etentje, kwam er opeens een fietser uit een steegje. Probeerde haar nog te ontwijken, maar dat lukte niet helemaal. Dus ja, een botsing. Flinke deuken in zijn auto, ruit stuk. Het grietje wat op de fiets zat lag nog steeds in het ziekenhuis. Onder andere haar rug was gebroken, waardoor ze nu niet meer kon lopen. Ja, vervelend voor haar, maar dat heet een ongeluk. Dat plan je natuurlijk niet zo. In alle paniek was hij weg gereden, naar huis. Even de zaken op een rijtje zetten. En tuurlijk had hij zich willen melden, al was het maar om te kijken of ze iets met de verzekering konden regelen. Zijn auto was immers behoorlijk beschadigd, wie zou dat gaan betalen? Hij zeker weer. Maar voordat hij terug kon gaan, stond er al politie voor zijn deur. Politie die je moet hebben, die je behandelt alsof je een of andere crimineel was. Hij werd hardhandig meegenomen (daar was ook het laatste woord nog niet over gesproken), en ze wilde hem op alcohol laten testen via een blaastest. Nou, dat had hij geweigerd. Die dingen kloppen vaker gewoon niet, wist hij uit ervaring. Ook daar hadden ze hem al een paar keer mee te pakken gehad. Doe je een paar drankjes, geeft dat ding meteen een rare uitslag. Alsof hij niet wist wat hij kon hebben. Dus nee, geen blaastest, zeker niet als je thuis nog een drankje hebt genomen om even rustig te worden. Kreeg hij godverdomme een verplichte alcoholtest via een bloedafname. En die hadden ze gewoon bewerkt. Kwam een of andere hoge uitslag uit, waardoor het net leek alsof hij weet ik wat had gedronken. Nee, daar klopte niks van. En dan heb je ook nog zo’n jaloers knulletje van het restaurant die met droge ogen beweert dat je een fles wijn en een paar whisky’s hebt gedronken, alleen omdat het op de rekening staat. Typisch weer zo’n knulletje die teveel op de rekening zet om een paar centen extra te krijgen omdat hij weer dat Willem het wel kan aftikken. En zijn genereuze betalingen zouden nu tegen hem gebruikt worden? Lullig, maar typisch voor mensen. Iedereen was tegen Willem, omdat hij het wel had gemaakt.
Tijdens de rechtszaak ging het ook al niet goed. Incompetente advocaat en een rechter die tegen hem was. Te hoog alcoholpromillage, te hard gereden, dit gedrag al vaker laten zien. Meisje in het ziekenhuis, kan niet meer lopen en d’r halve gezicht aan gruzelementen. Ja, zo’n zielig blond meisje wekt natuurlijk meer sympathie op dan succesvolle Willem met zijn buikje en zijn BMW 7-serie. Willem die nu terecht staat, maar niemand heeft het over het feit dat de verzekering niks betaalt vanwege die lullige alcoholtest-uitslag. Dat grietje krijgt wel alles betaald hoor, van de belastingcenten die Willem in grote hoeveelheden afdraagt. Maar ondanks al zij argumenten, ging de rechter mee in het verhaal van de Officier van Justitie. Willem had wéér te hard gereden (onzin), wéér onder invloed (onzin). Niet meegewerkt (onzin), weinig berouw getoond (hij was wél eerlijk). En dus werd hij veroordeeld. Nu was Willem bang dat hij zijn rijbewijs ging kwijtraken, want daarmee zouden ze hem echt wel pakken, door hem niet meer te laten rijden in zijn auto. Bovendien zou het schadelijk zijn voor zijn bedrijf. Nee, dat mocht echt niet gebeuren. Gelukkig gebeurde dat niet, de rechter, natuurlijk zo’n progressieve idioot, gaf hem een “creatieve” straf. Was wat nieuws. Geen gevangenis, geen boete, maar een of andere gek met teveel fantasie mocht dan een straf bedenken. Een beetje vernederd of zo, dat scheen te helpen. Die vorm van straf was begonnen als een test, een project om het aantal mensen wat in de gevangenis zat, te verminderen. Er was ook veel discussie over, hele groepen vonden het soms mensonwaardig, of soms ging het te ver gaan. Softe onzin. Als hij een keer in een roze tutu zou moeten lopen, dan moest dat maar zo zijn. Rijbewijs houden en niet de gevangenis in gaan. En daarna ging hij wel kijken hoe hij onder de letselschade uit zou kunnen komen. Hij zou nu persoonlijk aansprakelijk zijn voor het ongeval ivm het drankgebruik, en dat was natuurlijk niet echt grappig.
Een paar weken later kreeg hij de oproep. Hij moest zich melden bij een oud circuit. Willem moest lachen. Écht? Een beetje cursus over wat de gevolgen van snelheid en drank waren, en daarna wat rond rijden over een oud circuit. Tuurlijk, zware straf. Zou hem wel weer een vrije dag kosten natuurlijk. Of liever gezegd: twee, want hij zou daar ook blijven overnachten
Op de dag van de oproep meldde hij zich netjes. Daar aan zou het niet liggen, hij zou braaf meewerken. Hij meldde zich, en werd door een medewerker begeleid naar het hoofdgebouw. Hij zag nog wat mensen staan. Diverse leeftijden, diverse types. Iedereen een beetje nerveus, want tja, niemand weet wat er nu eigenlijk gaat gebeuren. Na een kwartiertje kwam er iemand van justitie: “dames en heren, welkom. U bent vandaag hier voor uw alternatieve straf te ondergaan. Als eerste zult u zo meteen uw spullen op een toegewezen kamer kunnen zetten. U wordt later opgehaald voor een gezamenlijke maaltijd waarna het programma gaat beginnen”.
“Zozo, gezamenlijke maaltijd, programma….typisch weer iets wet zo’n alternatieve lul heeft bedacht” zei Willem tegen de vrouw die naast hem stond. Ze lachte wat ongemakkelijk. “tja, ik begrijp het ook niet echt, en ik weet ook niet echt wat ik moet verwachten”, zei ze. “Waarvoor ben jij hier?” vroeg Willem? “Fraude”, zei ze. “Ik haalde geld op voor een noodhulpproject in Oost-Afrika. Maarja, ik moest natuurlijk ook mezelf betalen omdat ik geen tijd had om zelf te werken. Ik wilde anderen helpen, maar moest zelf natuurlijk ook eten en drinken. Willem herinnerde zich een stukje op het nieuws. Over een dame die via geld binnen kreeg wat bedoeld was voor voedseltransporten, maar waar ze zelf dure spulletjes voor had gekocht terwijl de mensen aan wie spullen en hulp was beloofd, maar bleven wachten en wachten op iets wat nooit ging komen. Ze ging nog even verder. “en die rechter vond het maar onbeschoft dat ik van bepaalde merken houd. Ja daar kan ik toch niks aan doen? Dat is gewoon mijn smaak, en daar wordt ik eigenlijk voor gestraft. De rechter zag dat als fraude. Heb nog aangevoerd dat als je werkt bij Unicef, je ook gewoon betaald krijgt. Maar daar wilde hij niet in mee”.
“Flauw hoor”, zei Willem. Hij keek naar haar. Best een knappe verschijning eigenlijk. En zorgt ook nog voor zichzelf. Kan zij ook weinig aan doen dat mensen aar geld geven terwijl ze niet controleren wat zij ermee doet. Ja, het was wel een beetje zijn type, zowel qua uiterlijk als manier van denken. Ze glimlachte. “ja precies. Fijn dat er nog mensen zijn die me wel begrijpen’. Plots keek ze hem recht in de ogen aan en lachte: “misschien moet ik die mensen die me wel begrijpen vaker zien”. Willem twijfelde niet. Zo vaak flirtte een mooie vrouw niet met hem. “Goed plan, zei hij. Hij pakte zijn telefoon, opende de contactenlijst en gaf hem aan haar. “Zet je nummer er in, dan bel ik je als we hier allebei weg zijn. Als je dan behoefte hebt aan een luisterend oor, dan spreken we af”. Ze bleef hem aankijken. Even, een paar seconden, twijfelde Willem aan zichzelf. Had hij zichzelf voor schut gezet? Maar ze pakte de telefoon en begon te tikken. “Afgesproken”, zei ze. “Wel doen hé. Ik hou er niet van om lang te wachten”. “Zulke mooie blondines laat ik niet lang wachten” zei hij grijnzend.
Ondertussen kreeg iedereen een kamer toegewezen en werd iedereen gesommeerd er naar toe te gaan. Willem ging naar de zijne. Gooide zijn tas op het bed, keek om zich heen. Er was warempel een minibar. Hij liep er naar toe, opende de deur en jawel: ding was nog gevuld ook! “Eentje is voor mij”, dacht Willem. Hij pakte een flesje Wodka, opende het en sloeg het in 1 keer achterover. “wat er ook gaat gebeuren, deze is binnen”. Hij ging nog even op bed liggen. Toch een rare bedoening hoor. Zijn straf zou in 2 dagen voorbij zijn? Het was eigenlijk te gemakkelijk, dat vertrouwde hij niet zo. Willem sloot even zijn ogen. Ging in zijn hoofd nog even terug naar die avond dat het mis ging en dat hij dat meisje had aangereden. Niet fraai natuurlijk, maarja, dingen gebeuren.
Een tijdje later werd op de deur geklopt. Zijn naam werd genoemd, en er werd kort “meekomen” geroepen. Hmm, dit klonk serieuzer. Zou het dan nu gaan beginnen? Willem werd meegenomen naar een kleinere ruimte. Andere mensen zag hij niet meer. De ruimte was kaal. Kastje,tafel, paar stoelen, paar mensen. “neem plaats” zei de man die hem in de ruimte opwachtte. Willem ging braaf zitten. De man maakte de kast open, haalde er een fles uit en een glas. Hij zette ze op tafel neer. “Deze drinkt u binnen 60 minuten leeg. Indien u weigert of u haalt het niet, dan zullen wij u het restant of, indien nodig, de hele fles onder dwang toedienen. Willem keek naar de fles Wodka die voor hem stond. Hij was even uit het veld geslagen. “Grapje zeker”, stamelde hij. De man bleef hem serieus aankijken. “Nee, geen grapje. Uw tijd gaat nu in overigens. Succes zou ik willen zeggen, maar gezien uw geschiedenis denk ik dat dit geen al te zware opgave is voor u”. Willem ging achterover zitten. Hij voelde zich ongemakkelijk. “En wat als ik dit nu weiger?”. “dat is heel simpel”, antwoordde de man. “wij gaan u dan onder dwang de inhoud van de fles naar binnen laten werken. Even, een slangetje langs uw slokdarm en zakje met de inhoud aan het slangetje vastmaken zodat we deze netjes leeg kunnen knijpen en u de drank binnen krijgt. In het begin deden we het met een trechter, maar dat gaf vaak een knoeiboel. Dit is een stuk schoner, minder dramatisch. Ook prettig voor de medewerkers, die hebben toch minder moeite met iets wat lijkt op een medische ingreep dan met een soort dwangvoeding. Maar uiteraard is vrijwillig meewerken voor iedereen fijner. We zijn immers geen beesten, toch?”. De man draaide zich om, weest op een klok en zei “nog 58 minuten”.
Willem zat de eerste 10 minuten voor zich uit te staren. Wat moest hij doen? Hij had een paar keer wat vragen proberen te stellen aan de bewaker die naast hem was blijven staan, maar die zei ook weinig behalve “beter als u meewerkt”. Godsamme. Nog een goede 3 kwartier. Willem pakte de fles en schonk een glas in. Hij bleef er nog 5 minuten naar kijken en daarna slokte hij het in 1 keer weg. Hij deed er nog een aantal. Tuurlijk, hij kon wel wat hebben. Alcohol had niet zo’n effect op hem. Hij schonk er nog eentje in. Hoppa, weer een weg. Na een uur had hij het grootste gedeelte van de fles op, zeker ¾ was leeg. De deur ging open, daar was de man weer. Hij keek naar de fles. “er zit nog een hoeveelheid in, dat is niet de bedoeling”. Willem keek hem aan. “Flikker op zeg. Die fles is zo goed als leeg man. Ik weet niet wat je wil, maar je moet niet zo zeuren”. De man liep zonder wat te zeggen de deur uit. Na enkele minuten was hij er weer, samen met nog 3 andere kerels, en in zijn hand had hij een doorzichtig slangetje en een zakje. “U bent op de hoogte gesteld van de procedure die we nu gaan uitvoeren”. Willem’s hoofd sloeg op hol. Fuck, die gasten menen het écht. Hij greep de fles en zetten hem aan zijn mond. Een van de mannen wilde naar hem toe gaan, maar degene die hem de instructies had verteld zei heel duidelijk “laat maar even gaan, meneer werkt alsnog netjes mee”.
Willem zette de lege fles op tafel. “zo teringlijers, die is op. Ik gun het jullie niet dat jullie zo’n slang door mijn strot kunnen duwen”. Hij keek triomfantelijk. “Mooi zo”, zei de man. “U wordt nu even terug begeleid naar uw kamer. U krijgt een half uurtje rust. Willem werd terug naar zijn kamer gebracht. Een bewaker bleef naast hem staan. Eenmaal binnen voelde hij zich wat wankel. Verdomme, hij voelde nu die laatste slokken. Even liggen. Maar zodra hij op bed ging liggen, begon zijn hoofd wat te draaien. Ook geen goed plan dus. Hij keek de bewaker aan. “Wat doe jij hier, kun je niet even oprotten?”. De bewaker keek hem aan. “ik ben hier om te zorgen dat u de drank niet gaat uitspugen. Mocht dat namelijk gebeuren, dan rapporteer ik dat en wordt de procedure voor inname weer herhaald”. Willem kreeg het benauwd. Dit was echt niet goed. Okay, dan maar even diep adem halen. Dat voelde beter. Even zitten. Willem kreeg iets meer vat op zijn gedachten, werd wat rustiger. Na een half uur werd er op de deur geklopt. Een 2e bewaker kwam binnen, samen met de man van het kamertje. “We gaan naar de volgende fase”, zei hij. Een bewaker gebaarde Willem dat hij op moest staan. “loopt u maar met ons mee”, zei hij. Willem volgde gedwee. Even meewerken. Hij voelde de Wodka nu toch behoorlijk. Even het stukje lopen was niet verkeerd. Ze gingen een deur door, zelfs naar buiten. Hij ademde diep in. Dit was beter. Ze liepen nog een stukje, en kwamen bij een auto aan die bij het oude circuit stond. De man gebaarde naar de auto. “u mag plaats nemen op de bestuurdersstoel”. Willem begon te lachen. Serieus? Wilde ze hem nu laten rijden? Een en ander viel op zijn plek. Och, ze wilde hem een rondje laten maken onder invloed. Nou nou, wat een straf. Hij had al vaker een stuk gereden met een borrel of wat op, ging eigenlijk altijd goed. Ja, wel eens een paatje geraakt en natuurlijk dat ene ongeluk, maar voor de rest….Willem ging zitten. Verdomme, wel een krap model. Hij kon zijn benen nauwelijks bewegen. Naast hem zat een bewaker die een soort racegordel om Willem deed, waardoor hij nog minder bewegingsvrijheid had. Daarna stapte de bewaker uit en kwam de man, die hem ook in de kamer van alles had verteld, naast hem zitten. Willem keek hem aan.
“zo”, zei de man. “even wat uitleg. U gaat zo meteen een ronde rijden in deze auto. Zoals u wellicht al heeft gezien, ziet er geen gaspedaal U kunt wel remmen, maar na 3 seconden vervalt automatisch weer de remfunctie en zult u weer op de door ons vastgestelde snelheid komen. De snelheid ligt op 80 kilometer per uur. U zult op uw route ook bepaalde hindernissen tegenkomen die u moet ontwijken of oplossen. Nogmaals, uw remfunctie is beperkt dus daar zult u verstandig gebruik van moeten maken. Sommige hindernissen zullen ook bewegen, om uw reactievermogen te testen. Sommige hindernissen zijn van bijvoorbeeld beton, dus we raden u aan om deze te ontwijken”.
Willem grapte eigenlijk. “en de airbag zal ook zeker uitgeschakeld zijn”. De man bleef op de robotachtige manier vertellen. “Sterker nog, er zit helemaal geen airbag in. We hebben wel een ander systeem wat u kan motiveren om de goed te rijden. In de auto zit een mechanisme wat bij contact een metalen plaat naar binnen duwt. Dit mechanisme bevindt zich ter hoogte van de onderkant stoel en kan helemaal naar binnen worden gedrukt, wat zou kunnen betekenen dat bij een harde frontale botsing de plaat door uw onderbenen zal gaan, ter hoogte van… het midden van uw scheenbeen. Ongeveer”. De man produceerde een kleine glimlach. Willem kon niets meer. Hij luisterde met open mond. Zweet liep over zijn voorhoofd. “Dit meen je niet”. Weer kwam de man met een flauwe glimlach. “Ik ben bang dat de regels die ik u uitleg ook echt kloppen. Maar even verder. Tijdens de rit houden we met u via radio contact. U kunt dus ook met ons communiceren. De rit is voorbij als u het hele parcours heeft afgelegd, of na een frontale botsing waarbij de auto, en u dus ook, niet meer verder kan. Een goede chauffeur met een goed reactievermogen kan dit parcours afleggen zonder iets te raken. U heeft in de rechtszaal aangegeven dat u ook met een bepaald promillage net zo goed kan rijden, dus dat zou voor u geen probleem mogen zijn. Ik stap nu uit, en zou willen zeggen: rijden maar”. De man stapte uit, maakte de deur dicht. Willem was stomverbaasd. Dit kan niet echt zijn, kan niet. Opeens hoorde hij een stem via de radio. Auto begint te rijden over 5 seconden. Plaats handen op het stuur en begin te rijden. “Ik ga hier niet aan meedoen, dacht Willem. Ze zijn knetter. Ik weet niet welke idioot dit heeft verzonnen, maar ik pas hiervoor. De auto begon te rijden, Willem pakte het stuur niet vast waardoor de auto langzaam tegen de eerste hindernis aan begon te drukken, een betonnen blok waarvan er 2 op het circuit stonden en waar je schijnbaar tussendoor moest rijden. Op het moment van contact zag hij dat er inderdaad een metalen plaat naar voren kwam. Godsamme, die idioten waren serieus geweest!! Willem pakte het stuur en draaide tussen de blokken door, waardoor de plaat niet meer naar voren kwam. “beetje jammer om in het begin al ruimte weg te geven” hoorde hij een stem op de radio zeggen. We gaan verder.”. De snelheid nam stevig toe. “volgend punt zijn een aantal bochten die u moet nemen”. Willem zag dat er een soort trechter was gemaakt met betonblokken, waardoor hij werd gedwongen de smalle route te nemen. Hij remde wel, maar zoals gezegd kon hij niet echt voldoende vaart minderen. Er zaten een paar bochten in die hij niet goed nam, en met elke keer dat hij iets raakte, kwam de plaat dichterbij. Willem moest bijna kotsen. De drank, de hoge snelheid, de metalen plaat die verder naar binnen kwam, dit was echt niet fijn. Hij zat nu weer op een recht stuk. De auto maakte vaart. “Zo meteen komen er een paar verrassingen. Succes met reageren”. Willem pakte het stuur stevig vast. De route was met blokken opgedeeld in 2 helften. Plots kwam er een oranje pop achter een blok vandaan. Willem kon niet meer ontwijken, en zei “Jammer dan”, en reed de pop omver. Best een klap nog, en weer schoof de plaat naar iets naar binnen. “beter dat dan die betonnen blok” mompelde hij tegen zichzelf. De auto reed verder. Hij zag door de invallende duisternis niet al te veel. Plots zag hij een verlicht bord, met een pijl naar rechts. “Huh? Moet ik hier….”…voordat hij gedachte kon afmaken zag hij dat de er onder het bord een klein muurtje was gemaakt. Hij stuurde zo hard hij kon de auto naar rechts, maar begon de controle te verliezen. Hij zag na de bocht de pijl naar links wel, maar hij had de auto niet meer onder controle. Hij rukte aan het stuur, en zag ook hier het muurtje. Dat was ook het laatste wat hij even zag, want de raakte schuin een gedeelte van de muur. Willem voelde een enorme pijn in zijn benen, maar klapte ook met zijn hoofd tegen het stuur en ging out….
Het was nu een paar maanden geleden sinds Willem zijn straf had moeten ondergaan. Hij was nog niet klaar met revalideren. De plaat die in de auto naar voren was gekomen bij de botsing had niet zijn benen geamputeerd, maar had zich wel in het bot geboord. Na een operatie en weken in het gips was hij nu bezig met langzaam leren lopen. Hij voelde het nog steeds. Nadat hij weer eens een pijnlijke sessie in de revalidatiekliniek had gehad, dacht hij opeens aan de vrouw die hij op die middag had leren kennen. Hoe zou het met haar zijn? Hij pakte zijn telefoon en begon door de contacten te bladeren. Daar stond haar naam. Hij belde haar op, kreeg de voicemail te pakken en hing weer op. Nog geen 5 minuten later kreeg hij een berichtje: Hallo, u heeft mij gebeld? Kan niet spreken nu, dus daarom even op deze manier. Willem begon te grijnzen, en tikte een berichtje terug: Hoi, Willem hier, we hebben elkaar ontmoet tijdens die alternatieve straf en je gaf me je nummer, om nog eens af te spreken. Weet dat het lang geleden is, maar kon even niks. Heb je zin om bij te praten? Het bleef een hele tijd stil. Willem zag dat ze het bericht had gezien, maar er kwam geen reactie. Tja, ze zal wel beledigd zijn vanwege de tijd die het heeft geduurd, dacht hij. Plots hoorde hij het geluidje, als hij een bericht ontving. Hij keek, en jawel, van haar: Is goed. Waar en wanneer? Willem tikte het adres van een lunchroom in, en wilde zaterdagmiddag afspreken. Snel kreeg hij een bevestiging: Is goed, zie je zaterdag X.
De zaterdag ging Willem vol goede moed op pad. Hij nam een taxi naar de lunchroom. Rijden ging nog niet echt, dat had nog tijd nodig. Nog teveel pijn aan de benen. Hij liep de lunchroom binnen, en zag haar al zitten. Hij zag haar weliswaar van achteren, maar dat lange blonde haar was niet te missen. Hij liep naar haar toe, de pijn verbijtend. Hij tikte haar even aan op haar schouder, stapte door en ging voor haar op de stoel zitten. “Ben ik einde…”. Willem maakte de zin niet af. Haar gezicht was aan een kant verwrongen, alsof iemand er met een knuppel op had geslagen. Hij viel stil. Ze nam gelijk het woord: “ja, valt tegen hé”. Resultaat van de alternatieve straf. Ze sliste enorm, haar kaak bewoog ook raar. “Jezus”, zei Willem. “wat hebben ze met jou gedaan?”. Ze bleef hem aankijken. “Ik moest maar ervaren hoe het zou zijn om afhankelijk te zijn van de keuzes van een ander. Eerst in een of ander stom rubberen pak kruipen waarin ik niks zag of hoorde, en daarna moest ik een stuk gaan lopen. Ik was bang, zette het een beetje op een rennen en voelde opeens een enorme klap. Dat was het dan. Werd wakker in het ziekenhuis. Ze zeiden tegen me dat iemand voor zichzelf had gekozen in plaats van mij. Als gevolg daarvan heeft iemand mijn lichaam een enorme klap gegeven, waarna ik viel en mijn hoofd nogmaals een enorme optater heeft gehad. Toen ik voor het eerst weer in een spiegel kon kijken, heb ik een paar dagen gehuild. Nog steeds kan ik huilen, want het wordt niet veel beter.” Het bleef even stil. “Hoe is het met jou”, vroeg ze. Willem begon te vertellen. Over zijn revalidatie, het verliezen van zijn bedrijf vanwege het schadebedrag wat hij moest betalen aan het verkeersslachtoffer en de mensen die niks meer met hem te maken wilden hebben. Zijn inzicht over zijn fouten. Tijdens het gesprek kwam een serveerster bij de tafel staan. “wilt u misschien iets te drinken?” De vrouw antwoorde snel. “Doe mij maar een rode wijn”. De serveerster draaide zich om naar hem. “Voor u misschien hetzelfde?” Willem schudde zijn hoofd. “Nee, doe maar een watertje. Ik heb gezien wat drank allemaal kan doen”. Zij dat keek hem aan. “Toe maar, ook nog van de drank af? Tjonge, ze hebben jou hard geraakt. Misschien wel net zo hard als dat ze mij hebben geraakt”, zei ze op cynische toon. Willem keek haar aan, naar haar slecht bewegende kaak en de druppel wijn die langs haar lippen naar beneden liep omdat ze niet goed kon drinken. “Misschien wel ja”. In zijn hoofd ging hij terug naar de rit op het circuit, hoorde de klap die de pop tegen de auto maakte en voelde zich steeds ongemakkelijker worden….
In de rechtszaal was dat ook weer verkeerd uitgelegd. Willem had te hard gereden. Pfff. ’s Nachts is d’r niks op de weg, en wat is te hard? Misschien een beetje. Krijg je met zo’n auto. Even het gaspedaal indrukken en je bent weg. Volgen de onderzoekers had ie wel 90 gereden waar 50 mocht. Bullshit, politie zocht hem wel vaker op. Pure jaloezie, omdat hij een succesvolle zakenman was en die politiemannetjes voor een modaal salaris wat stoer lopen te doen. Achter echt criminelen durven ze niet aan te gaan, dus zoeken ze maar mensen op die het beter doen, om die te etteren. Dus ja, elke keer als ik een beetje te hard rij, dan staat er wel iemand te flitsen. En als ik dat een keer iemand inhaal, gaan ze zeiken over een doorgetrokken streep. Kom op zeg, ik ben een uitstekende chauffeur en kan dat echt wel inschatten. En met zijn auto kon dat gemakkelijk. Maar nee, dan volgde er weer een preek en een boete. De boete interesseerde hem nog niet zoveel, die kon hij gemakkelijk aftikken. Maar de tijd in de rechtszaal, of zo’n verplichte cursus, dat was gewoon belachelijk. Of hij niks beters te doen had.
De laatste keer was het wat erger mis gegaan. Erger dan normaal. Toen hij terug reed van een gezellig etentje, kwam er opeens een fietser uit een steegje. Probeerde haar nog te ontwijken, maar dat lukte niet helemaal. Dus ja, een botsing. Flinke deuken in zijn auto, ruit stuk. Het grietje wat op de fiets zat lag nog steeds in het ziekenhuis. Onder andere haar rug was gebroken, waardoor ze nu niet meer kon lopen. Ja, vervelend voor haar, maar dat heet een ongeluk. Dat plan je natuurlijk niet zo. In alle paniek was hij weg gereden, naar huis. Even de zaken op een rijtje zetten. En tuurlijk had hij zich willen melden, al was het maar om te kijken of ze iets met de verzekering konden regelen. Zijn auto was immers behoorlijk beschadigd, wie zou dat gaan betalen? Hij zeker weer. Maar voordat hij terug kon gaan, stond er al politie voor zijn deur. Politie die je moet hebben, die je behandelt alsof je een of andere crimineel was. Hij werd hardhandig meegenomen (daar was ook het laatste woord nog niet over gesproken), en ze wilde hem op alcohol laten testen via een blaastest. Nou, dat had hij geweigerd. Die dingen kloppen vaker gewoon niet, wist hij uit ervaring. Ook daar hadden ze hem al een paar keer mee te pakken gehad. Doe je een paar drankjes, geeft dat ding meteen een rare uitslag. Alsof hij niet wist wat hij kon hebben. Dus nee, geen blaastest, zeker niet als je thuis nog een drankje hebt genomen om even rustig te worden. Kreeg hij godverdomme een verplichte alcoholtest via een bloedafname. En die hadden ze gewoon bewerkt. Kwam een of andere hoge uitslag uit, waardoor het net leek alsof hij weet ik wat had gedronken. Nee, daar klopte niks van. En dan heb je ook nog zo’n jaloers knulletje van het restaurant die met droge ogen beweert dat je een fles wijn en een paar whisky’s hebt gedronken, alleen omdat het op de rekening staat. Typisch weer zo’n knulletje die teveel op de rekening zet om een paar centen extra te krijgen omdat hij weer dat Willem het wel kan aftikken. En zijn genereuze betalingen zouden nu tegen hem gebruikt worden? Lullig, maar typisch voor mensen. Iedereen was tegen Willem, omdat hij het wel had gemaakt.
Tijdens de rechtszaak ging het ook al niet goed. Incompetente advocaat en een rechter die tegen hem was. Te hoog alcoholpromillage, te hard gereden, dit gedrag al vaker laten zien. Meisje in het ziekenhuis, kan niet meer lopen en d’r halve gezicht aan gruzelementen. Ja, zo’n zielig blond meisje wekt natuurlijk meer sympathie op dan succesvolle Willem met zijn buikje en zijn BMW 7-serie. Willem die nu terecht staat, maar niemand heeft het over het feit dat de verzekering niks betaalt vanwege die lullige alcoholtest-uitslag. Dat grietje krijgt wel alles betaald hoor, van de belastingcenten die Willem in grote hoeveelheden afdraagt. Maar ondanks al zij argumenten, ging de rechter mee in het verhaal van de Officier van Justitie. Willem had wéér te hard gereden (onzin), wéér onder invloed (onzin). Niet meegewerkt (onzin), weinig berouw getoond (hij was wél eerlijk). En dus werd hij veroordeeld. Nu was Willem bang dat hij zijn rijbewijs ging kwijtraken, want daarmee zouden ze hem echt wel pakken, door hem niet meer te laten rijden in zijn auto. Bovendien zou het schadelijk zijn voor zijn bedrijf. Nee, dat mocht echt niet gebeuren. Gelukkig gebeurde dat niet, de rechter, natuurlijk zo’n progressieve idioot, gaf hem een “creatieve” straf. Was wat nieuws. Geen gevangenis, geen boete, maar een of andere gek met teveel fantasie mocht dan een straf bedenken. Een beetje vernederd of zo, dat scheen te helpen. Die vorm van straf was begonnen als een test, een project om het aantal mensen wat in de gevangenis zat, te verminderen. Er was ook veel discussie over, hele groepen vonden het soms mensonwaardig, of soms ging het te ver gaan. Softe onzin. Als hij een keer in een roze tutu zou moeten lopen, dan moest dat maar zo zijn. Rijbewijs houden en niet de gevangenis in gaan. En daarna ging hij wel kijken hoe hij onder de letselschade uit zou kunnen komen. Hij zou nu persoonlijk aansprakelijk zijn voor het ongeval ivm het drankgebruik, en dat was natuurlijk niet echt grappig.
Een paar weken later kreeg hij de oproep. Hij moest zich melden bij een oud circuit. Willem moest lachen. Écht? Een beetje cursus over wat de gevolgen van snelheid en drank waren, en daarna wat rond rijden over een oud circuit. Tuurlijk, zware straf. Zou hem wel weer een vrije dag kosten natuurlijk. Of liever gezegd: twee, want hij zou daar ook blijven overnachten
Op de dag van de oproep meldde hij zich netjes. Daar aan zou het niet liggen, hij zou braaf meewerken. Hij meldde zich, en werd door een medewerker begeleid naar het hoofdgebouw. Hij zag nog wat mensen staan. Diverse leeftijden, diverse types. Iedereen een beetje nerveus, want tja, niemand weet wat er nu eigenlijk gaat gebeuren. Na een kwartiertje kwam er iemand van justitie: “dames en heren, welkom. U bent vandaag hier voor uw alternatieve straf te ondergaan. Als eerste zult u zo meteen uw spullen op een toegewezen kamer kunnen zetten. U wordt later opgehaald voor een gezamenlijke maaltijd waarna het programma gaat beginnen”.
“Zozo, gezamenlijke maaltijd, programma….typisch weer iets wet zo’n alternatieve lul heeft bedacht” zei Willem tegen de vrouw die naast hem stond. Ze lachte wat ongemakkelijk. “tja, ik begrijp het ook niet echt, en ik weet ook niet echt wat ik moet verwachten”, zei ze. “Waarvoor ben jij hier?” vroeg Willem? “Fraude”, zei ze. “Ik haalde geld op voor een noodhulpproject in Oost-Afrika. Maarja, ik moest natuurlijk ook mezelf betalen omdat ik geen tijd had om zelf te werken. Ik wilde anderen helpen, maar moest zelf natuurlijk ook eten en drinken. Willem herinnerde zich een stukje op het nieuws. Over een dame die via geld binnen kreeg wat bedoeld was voor voedseltransporten, maar waar ze zelf dure spulletjes voor had gekocht terwijl de mensen aan wie spullen en hulp was beloofd, maar bleven wachten en wachten op iets wat nooit ging komen. Ze ging nog even verder. “en die rechter vond het maar onbeschoft dat ik van bepaalde merken houd. Ja daar kan ik toch niks aan doen? Dat is gewoon mijn smaak, en daar wordt ik eigenlijk voor gestraft. De rechter zag dat als fraude. Heb nog aangevoerd dat als je werkt bij Unicef, je ook gewoon betaald krijgt. Maar daar wilde hij niet in mee”.
“Flauw hoor”, zei Willem. Hij keek naar haar. Best een knappe verschijning eigenlijk. En zorgt ook nog voor zichzelf. Kan zij ook weinig aan doen dat mensen aar geld geven terwijl ze niet controleren wat zij ermee doet. Ja, het was wel een beetje zijn type, zowel qua uiterlijk als manier van denken. Ze glimlachte. “ja precies. Fijn dat er nog mensen zijn die me wel begrijpen’. Plots keek ze hem recht in de ogen aan en lachte: “misschien moet ik die mensen die me wel begrijpen vaker zien”. Willem twijfelde niet. Zo vaak flirtte een mooie vrouw niet met hem. “Goed plan, zei hij. Hij pakte zijn telefoon, opende de contactenlijst en gaf hem aan haar. “Zet je nummer er in, dan bel ik je als we hier allebei weg zijn. Als je dan behoefte hebt aan een luisterend oor, dan spreken we af”. Ze bleef hem aankijken. Even, een paar seconden, twijfelde Willem aan zichzelf. Had hij zichzelf voor schut gezet? Maar ze pakte de telefoon en begon te tikken. “Afgesproken”, zei ze. “Wel doen hé. Ik hou er niet van om lang te wachten”. “Zulke mooie blondines laat ik niet lang wachten” zei hij grijnzend.
Ondertussen kreeg iedereen een kamer toegewezen en werd iedereen gesommeerd er naar toe te gaan. Willem ging naar de zijne. Gooide zijn tas op het bed, keek om zich heen. Er was warempel een minibar. Hij liep er naar toe, opende de deur en jawel: ding was nog gevuld ook! “Eentje is voor mij”, dacht Willem. Hij pakte een flesje Wodka, opende het en sloeg het in 1 keer achterover. “wat er ook gaat gebeuren, deze is binnen”. Hij ging nog even op bed liggen. Toch een rare bedoening hoor. Zijn straf zou in 2 dagen voorbij zijn? Het was eigenlijk te gemakkelijk, dat vertrouwde hij niet zo. Willem sloot even zijn ogen. Ging in zijn hoofd nog even terug naar die avond dat het mis ging en dat hij dat meisje had aangereden. Niet fraai natuurlijk, maarja, dingen gebeuren.
Een tijdje later werd op de deur geklopt. Zijn naam werd genoemd, en er werd kort “meekomen” geroepen. Hmm, dit klonk serieuzer. Zou het dan nu gaan beginnen? Willem werd meegenomen naar een kleinere ruimte. Andere mensen zag hij niet meer. De ruimte was kaal. Kastje,tafel, paar stoelen, paar mensen. “neem plaats” zei de man die hem in de ruimte opwachtte. Willem ging braaf zitten. De man maakte de kast open, haalde er een fles uit en een glas. Hij zette ze op tafel neer. “Deze drinkt u binnen 60 minuten leeg. Indien u weigert of u haalt het niet, dan zullen wij u het restant of, indien nodig, de hele fles onder dwang toedienen. Willem keek naar de fles Wodka die voor hem stond. Hij was even uit het veld geslagen. “Grapje zeker”, stamelde hij. De man bleef hem serieus aankijken. “Nee, geen grapje. Uw tijd gaat nu in overigens. Succes zou ik willen zeggen, maar gezien uw geschiedenis denk ik dat dit geen al te zware opgave is voor u”. Willem ging achterover zitten. Hij voelde zich ongemakkelijk. “En wat als ik dit nu weiger?”. “dat is heel simpel”, antwoordde de man. “wij gaan u dan onder dwang de inhoud van de fles naar binnen laten werken. Even, een slangetje langs uw slokdarm en zakje met de inhoud aan het slangetje vastmaken zodat we deze netjes leeg kunnen knijpen en u de drank binnen krijgt. In het begin deden we het met een trechter, maar dat gaf vaak een knoeiboel. Dit is een stuk schoner, minder dramatisch. Ook prettig voor de medewerkers, die hebben toch minder moeite met iets wat lijkt op een medische ingreep dan met een soort dwangvoeding. Maar uiteraard is vrijwillig meewerken voor iedereen fijner. We zijn immers geen beesten, toch?”. De man draaide zich om, weest op een klok en zei “nog 58 minuten”.
Willem zat de eerste 10 minuten voor zich uit te staren. Wat moest hij doen? Hij had een paar keer wat vragen proberen te stellen aan de bewaker die naast hem was blijven staan, maar die zei ook weinig behalve “beter als u meewerkt”. Godsamme. Nog een goede 3 kwartier. Willem pakte de fles en schonk een glas in. Hij bleef er nog 5 minuten naar kijken en daarna slokte hij het in 1 keer weg. Hij deed er nog een aantal. Tuurlijk, hij kon wel wat hebben. Alcohol had niet zo’n effect op hem. Hij schonk er nog eentje in. Hoppa, weer een weg. Na een uur had hij het grootste gedeelte van de fles op, zeker ¾ was leeg. De deur ging open, daar was de man weer. Hij keek naar de fles. “er zit nog een hoeveelheid in, dat is niet de bedoeling”. Willem keek hem aan. “Flikker op zeg. Die fles is zo goed als leeg man. Ik weet niet wat je wil, maar je moet niet zo zeuren”. De man liep zonder wat te zeggen de deur uit. Na enkele minuten was hij er weer, samen met nog 3 andere kerels, en in zijn hand had hij een doorzichtig slangetje en een zakje. “U bent op de hoogte gesteld van de procedure die we nu gaan uitvoeren”. Willem’s hoofd sloeg op hol. Fuck, die gasten menen het écht. Hij greep de fles en zetten hem aan zijn mond. Een van de mannen wilde naar hem toe gaan, maar degene die hem de instructies had verteld zei heel duidelijk “laat maar even gaan, meneer werkt alsnog netjes mee”.
Willem zette de lege fles op tafel. “zo teringlijers, die is op. Ik gun het jullie niet dat jullie zo’n slang door mijn strot kunnen duwen”. Hij keek triomfantelijk. “Mooi zo”, zei de man. “U wordt nu even terug begeleid naar uw kamer. U krijgt een half uurtje rust. Willem werd terug naar zijn kamer gebracht. Een bewaker bleef naast hem staan. Eenmaal binnen voelde hij zich wat wankel. Verdomme, hij voelde nu die laatste slokken. Even liggen. Maar zodra hij op bed ging liggen, begon zijn hoofd wat te draaien. Ook geen goed plan dus. Hij keek de bewaker aan. “Wat doe jij hier, kun je niet even oprotten?”. De bewaker keek hem aan. “ik ben hier om te zorgen dat u de drank niet gaat uitspugen. Mocht dat namelijk gebeuren, dan rapporteer ik dat en wordt de procedure voor inname weer herhaald”. Willem kreeg het benauwd. Dit was echt niet goed. Okay, dan maar even diep adem halen. Dat voelde beter. Even zitten. Willem kreeg iets meer vat op zijn gedachten, werd wat rustiger. Na een half uur werd er op de deur geklopt. Een 2e bewaker kwam binnen, samen met de man van het kamertje. “We gaan naar de volgende fase”, zei hij. Een bewaker gebaarde Willem dat hij op moest staan. “loopt u maar met ons mee”, zei hij. Willem volgde gedwee. Even meewerken. Hij voelde de Wodka nu toch behoorlijk. Even het stukje lopen was niet verkeerd. Ze gingen een deur door, zelfs naar buiten. Hij ademde diep in. Dit was beter. Ze liepen nog een stukje, en kwamen bij een auto aan die bij het oude circuit stond. De man gebaarde naar de auto. “u mag plaats nemen op de bestuurdersstoel”. Willem begon te lachen. Serieus? Wilde ze hem nu laten rijden? Een en ander viel op zijn plek. Och, ze wilde hem een rondje laten maken onder invloed. Nou nou, wat een straf. Hij had al vaker een stuk gereden met een borrel of wat op, ging eigenlijk altijd goed. Ja, wel eens een paatje geraakt en natuurlijk dat ene ongeluk, maar voor de rest….Willem ging zitten. Verdomme, wel een krap model. Hij kon zijn benen nauwelijks bewegen. Naast hem zat een bewaker die een soort racegordel om Willem deed, waardoor hij nog minder bewegingsvrijheid had. Daarna stapte de bewaker uit en kwam de man, die hem ook in de kamer van alles had verteld, naast hem zitten. Willem keek hem aan.
“zo”, zei de man. “even wat uitleg. U gaat zo meteen een ronde rijden in deze auto. Zoals u wellicht al heeft gezien, ziet er geen gaspedaal U kunt wel remmen, maar na 3 seconden vervalt automatisch weer de remfunctie en zult u weer op de door ons vastgestelde snelheid komen. De snelheid ligt op 80 kilometer per uur. U zult op uw route ook bepaalde hindernissen tegenkomen die u moet ontwijken of oplossen. Nogmaals, uw remfunctie is beperkt dus daar zult u verstandig gebruik van moeten maken. Sommige hindernissen zullen ook bewegen, om uw reactievermogen te testen. Sommige hindernissen zijn van bijvoorbeeld beton, dus we raden u aan om deze te ontwijken”.
Willem grapte eigenlijk. “en de airbag zal ook zeker uitgeschakeld zijn”. De man bleef op de robotachtige manier vertellen. “Sterker nog, er zit helemaal geen airbag in. We hebben wel een ander systeem wat u kan motiveren om de goed te rijden. In de auto zit een mechanisme wat bij contact een metalen plaat naar binnen duwt. Dit mechanisme bevindt zich ter hoogte van de onderkant stoel en kan helemaal naar binnen worden gedrukt, wat zou kunnen betekenen dat bij een harde frontale botsing de plaat door uw onderbenen zal gaan, ter hoogte van… het midden van uw scheenbeen. Ongeveer”. De man produceerde een kleine glimlach. Willem kon niets meer. Hij luisterde met open mond. Zweet liep over zijn voorhoofd. “Dit meen je niet”. Weer kwam de man met een flauwe glimlach. “Ik ben bang dat de regels die ik u uitleg ook echt kloppen. Maar even verder. Tijdens de rit houden we met u via radio contact. U kunt dus ook met ons communiceren. De rit is voorbij als u het hele parcours heeft afgelegd, of na een frontale botsing waarbij de auto, en u dus ook, niet meer verder kan. Een goede chauffeur met een goed reactievermogen kan dit parcours afleggen zonder iets te raken. U heeft in de rechtszaal aangegeven dat u ook met een bepaald promillage net zo goed kan rijden, dus dat zou voor u geen probleem mogen zijn. Ik stap nu uit, en zou willen zeggen: rijden maar”. De man stapte uit, maakte de deur dicht. Willem was stomverbaasd. Dit kan niet echt zijn, kan niet. Opeens hoorde hij een stem via de radio. Auto begint te rijden over 5 seconden. Plaats handen op het stuur en begin te rijden. “Ik ga hier niet aan meedoen, dacht Willem. Ze zijn knetter. Ik weet niet welke idioot dit heeft verzonnen, maar ik pas hiervoor. De auto begon te rijden, Willem pakte het stuur niet vast waardoor de auto langzaam tegen de eerste hindernis aan begon te drukken, een betonnen blok waarvan er 2 op het circuit stonden en waar je schijnbaar tussendoor moest rijden. Op het moment van contact zag hij dat er inderdaad een metalen plaat naar voren kwam. Godsamme, die idioten waren serieus geweest!! Willem pakte het stuur en draaide tussen de blokken door, waardoor de plaat niet meer naar voren kwam. “beetje jammer om in het begin al ruimte weg te geven” hoorde hij een stem op de radio zeggen. We gaan verder.”. De snelheid nam stevig toe. “volgend punt zijn een aantal bochten die u moet nemen”. Willem zag dat er een soort trechter was gemaakt met betonblokken, waardoor hij werd gedwongen de smalle route te nemen. Hij remde wel, maar zoals gezegd kon hij niet echt voldoende vaart minderen. Er zaten een paar bochten in die hij niet goed nam, en met elke keer dat hij iets raakte, kwam de plaat dichterbij. Willem moest bijna kotsen. De drank, de hoge snelheid, de metalen plaat die verder naar binnen kwam, dit was echt niet fijn. Hij zat nu weer op een recht stuk. De auto maakte vaart. “Zo meteen komen er een paar verrassingen. Succes met reageren”. Willem pakte het stuur stevig vast. De route was met blokken opgedeeld in 2 helften. Plots kwam er een oranje pop achter een blok vandaan. Willem kon niet meer ontwijken, en zei “Jammer dan”, en reed de pop omver. Best een klap nog, en weer schoof de plaat naar iets naar binnen. “beter dat dan die betonnen blok” mompelde hij tegen zichzelf. De auto reed verder. Hij zag door de invallende duisternis niet al te veel. Plots zag hij een verlicht bord, met een pijl naar rechts. “Huh? Moet ik hier….”…voordat hij gedachte kon afmaken zag hij dat de er onder het bord een klein muurtje was gemaakt. Hij stuurde zo hard hij kon de auto naar rechts, maar begon de controle te verliezen. Hij zag na de bocht de pijl naar links wel, maar hij had de auto niet meer onder controle. Hij rukte aan het stuur, en zag ook hier het muurtje. Dat was ook het laatste wat hij even zag, want de raakte schuin een gedeelte van de muur. Willem voelde een enorme pijn in zijn benen, maar klapte ook met zijn hoofd tegen het stuur en ging out….
Het was nu een paar maanden geleden sinds Willem zijn straf had moeten ondergaan. Hij was nog niet klaar met revalideren. De plaat die in de auto naar voren was gekomen bij de botsing had niet zijn benen geamputeerd, maar had zich wel in het bot geboord. Na een operatie en weken in het gips was hij nu bezig met langzaam leren lopen. Hij voelde het nog steeds. Nadat hij weer eens een pijnlijke sessie in de revalidatiekliniek had gehad, dacht hij opeens aan de vrouw die hij op die middag had leren kennen. Hoe zou het met haar zijn? Hij pakte zijn telefoon en begon door de contacten te bladeren. Daar stond haar naam. Hij belde haar op, kreeg de voicemail te pakken en hing weer op. Nog geen 5 minuten later kreeg hij een berichtje: Hallo, u heeft mij gebeld? Kan niet spreken nu, dus daarom even op deze manier. Willem begon te grijnzen, en tikte een berichtje terug: Hoi, Willem hier, we hebben elkaar ontmoet tijdens die alternatieve straf en je gaf me je nummer, om nog eens af te spreken. Weet dat het lang geleden is, maar kon even niks. Heb je zin om bij te praten? Het bleef een hele tijd stil. Willem zag dat ze het bericht had gezien, maar er kwam geen reactie. Tja, ze zal wel beledigd zijn vanwege de tijd die het heeft geduurd, dacht hij. Plots hoorde hij het geluidje, als hij een bericht ontving. Hij keek, en jawel, van haar: Is goed. Waar en wanneer? Willem tikte het adres van een lunchroom in, en wilde zaterdagmiddag afspreken. Snel kreeg hij een bevestiging: Is goed, zie je zaterdag X.
De zaterdag ging Willem vol goede moed op pad. Hij nam een taxi naar de lunchroom. Rijden ging nog niet echt, dat had nog tijd nodig. Nog teveel pijn aan de benen. Hij liep de lunchroom binnen, en zag haar al zitten. Hij zag haar weliswaar van achteren, maar dat lange blonde haar was niet te missen. Hij liep naar haar toe, de pijn verbijtend. Hij tikte haar even aan op haar schouder, stapte door en ging voor haar op de stoel zitten. “Ben ik einde…”. Willem maakte de zin niet af. Haar gezicht was aan een kant verwrongen, alsof iemand er met een knuppel op had geslagen. Hij viel stil. Ze nam gelijk het woord: “ja, valt tegen hé”. Resultaat van de alternatieve straf. Ze sliste enorm, haar kaak bewoog ook raar. “Jezus”, zei Willem. “wat hebben ze met jou gedaan?”. Ze bleef hem aankijken. “Ik moest maar ervaren hoe het zou zijn om afhankelijk te zijn van de keuzes van een ander. Eerst in een of ander stom rubberen pak kruipen waarin ik niks zag of hoorde, en daarna moest ik een stuk gaan lopen. Ik was bang, zette het een beetje op een rennen en voelde opeens een enorme klap. Dat was het dan. Werd wakker in het ziekenhuis. Ze zeiden tegen me dat iemand voor zichzelf had gekozen in plaats van mij. Als gevolg daarvan heeft iemand mijn lichaam een enorme klap gegeven, waarna ik viel en mijn hoofd nogmaals een enorme optater heeft gehad. Toen ik voor het eerst weer in een spiegel kon kijken, heb ik een paar dagen gehuild. Nog steeds kan ik huilen, want het wordt niet veel beter.” Het bleef even stil. “Hoe is het met jou”, vroeg ze. Willem begon te vertellen. Over zijn revalidatie, het verliezen van zijn bedrijf vanwege het schadebedrag wat hij moest betalen aan het verkeersslachtoffer en de mensen die niks meer met hem te maken wilden hebben. Zijn inzicht over zijn fouten. Tijdens het gesprek kwam een serveerster bij de tafel staan. “wilt u misschien iets te drinken?” De vrouw antwoorde snel. “Doe mij maar een rode wijn”. De serveerster draaide zich om naar hem. “Voor u misschien hetzelfde?” Willem schudde zijn hoofd. “Nee, doe maar een watertje. Ik heb gezien wat drank allemaal kan doen”. Zij dat keek hem aan. “Toe maar, ook nog van de drank af? Tjonge, ze hebben jou hard geraakt. Misschien wel net zo hard als dat ze mij hebben geraakt”, zei ze op cynische toon. Willem keek haar aan, naar haar slecht bewegende kaak en de druppel wijn die langs haar lippen naar beneden liep omdat ze niet goed kon drinken. “Misschien wel ja”. In zijn hoofd ging hij terug naar de rit op het circuit, hoorde de klap die de pop tegen de auto maakte en voelde zich steeds ongemakkelijker worden….
Der Jaufe
Forum Hall of Fame Inductee
Hij is weer fijn Hoetierick