Korte verhalen

Nederland, 4 december 2044

Twee mannen lopen door het gure weer, in de duisternis langs de huizen. Bij een van de huizen blijven ze staan, en een van de mannen pakt een briefje uit zijn jaszak. Hij leest het briefje: Maximalaan 5. De rolluiken zijn naar beneden, het licht is uit.Hier is het, fluistert hij tegen de ander. De man belt aan. Een paar seconden later wordt de deur opengemaakt door een man, die alleen vraagt “team S”? Beide mannen knikken stilzwijgend. De man laat de twee anderen naar binnen. “Boven staat alles klaar, eerste deur links. Zijn jullie gevolgd?”. Beide mannen schudden nee, en lopen naar boven. De man die de deur opende kijkt in de straat, ziet niks en sluit de deur. Hij weet dat hij voorzichtig moet zijn, het kan snel misgaan. Er zijn al meerdere leden van de ondergrondse beweging gearresteerd. Gelukkig ziet alles er veilig uit.

De twee mannen bevinden zich in de kamer. Ze zien de pakken liggen. Kom, snel, ze wachten op ons, zegt de een. Vlug, zoals al vaak getraind, kleden beide mannen zich om. De eigen kleding wordt snel uitgedaan, en de pakken gaan even vlug aan. In een andere zak ligt de rest, waardoor de transformatie compleet zal zijn. De mannen zijn nu ook snel. Dit is het meest riskante gedeelte, als ze nu gepakt worden zullen ze zich voor de rechter moeten verantwoorden. Ze kleden zich snel om, en kijken in de spiegel. Ze zijn onherkenbaar als zichzelf, maar o zo herkenbaar voor de bijeenkomst die zij zo zullen bijwonen. Daar wordt op de deur geklopt. Niet te hard, niets mag de aandacht trekken. De man, die ook de deur openmaakte, komt binnen. “Alles goed?”, vraagt hij. De ene man knikt en zegt zachtjes dat ze er klaar voor zijn. “Goed. We laten wel de liederen achterwege, vorig jaar hebben de buren ons bijna verraden. Geef me nog een minuut, voordat jullie erbij komen”. De andere man knikt weer.

Een minuut later komen beide mannen beneden. Ze lopen de woonkamer in, en kijken in een aantal verbaasde en opengesperde kinderogen. De kinderen roepen in koor : Sinterklaas en zwarte piet!! De mannen spelen hun rol zoals ze hem altijd al hebben gespeeld. Sint leest voor uit het boek, zwarte piet deelt snoep uit en de kado’s die al waren klaar gelegd. Het feest is in volle gang, totdat opeens een harde knal klinkt! De knal komt uit de gang. Sint en piet kijken elkaar aan, gaat het mis?
De deur is open gebeukt, mannen stormen naar binnen. Iedereen op de vloer, correctheidpolitie!! Sint en piet weten dat er geen ontkomen aan is. Ze weten dat ze door de verdovingsfaser geraakt worden als ze iets proberen, ontsnappen is geen optie. Alhoewel de kinderen huilen en schreeuwen, nemen de agenten de verklede mannen geboeid en geblinddoekt mee in de gereedstaande auto. Na een tijdje rijden stopt de auto. “Uitstappen”, klinkt het bars. Sint en piet stappen uit, en weten waar ze zijn: de regionale snelrechtbank. Ze worden snel voorgeleid, en ze zien de 3D-rechter voor zich. “U heeft VN resolutie 1202.A overtreden. U heeft geprobeerd een stereotype neer te zetten waardoor andere bevolkingsgroepen zich minderwaardig voelen. U wordt direct veroordeeld tot 6 maanden correctheidsleer in het dichtstbijzijnde leerkamp. U heeft geen mogelijkheid tot verweer.”
Sint en Piet worden weggeleid, naar een grotere cel in afwachting van hun verder transport. In de cel zit ook een dikkere man en een kleine, tengere man. Sint en piet lachen. Kerstman? De 2 knikken. Sint wist het. Het was verboden om een kleine elf uit te beelden, of een gezette kerstman. Beledigend voor dikkere mensen of lilliputters. Maar dat leerden ze wel weer tijdens correctheidsleer, samen met de onderwerpen die niet voor grappen gebruikt mogen worden. Blondjes, schoonmoeders en Belgen, pastoors en rabbi’s. Verboden in Nederland, 4 december 2044.

:clap:
 
Het idee zat deze week al in de chat, maar ik heb hem een beetje uitgewerkt:

Ze waren wat je zou kunnen als omschrijven als “welgesteld”. Geen miljonairs, maar geldzorgen hadden ze ook niet. Beiden een drukke en goedbetaalde baan. In het begin waren er nog geen kinderen, en was het niet zo erg als de was zich bleef opstapelen, of dat ze elke avond snel iets uit een restaurant haalden. Maar nu, met kinderen en een middelbare leeftijd, wilden ze beiden toch iets verantwoorder leven, iets beter de boel schoonhouden. Iets meer rust en regelmaat. En alhoewel zij al minder was gaan werken, ze waren het toch eens: een hulp in de huishouding zou niet verkeerd zijn. Iemand die de boel een beetje aan de kant hield, op maandag en dinsdag de kinderen uit school opving en misschien een keer kon koken.

Als eerste namen ze een au-pair, Virginie. Alhoewel de dame des huizes er eerst niet zoveel in zag, zag hij het wel zitten, Het leek hem een leuke dame. Ze had een mooi figuur, en was gezegend met een prachtig stel borsten, die zij het liefst omhulde met een ruimzittend shirt. Een uitgesneden ruimzittend shirt, dat zo heerlijk naar beneden zakte als ze zich bukte. Toen merkte de heer des huizes dat Virginie niet al te vaak een BH aan had. Virginie was dan ook een vrij meisje. Ze had wel een eigen kamer, maar liet regelmatig de deur open staan als ze zich omkleedde, en vergat ook nog wel eens om de badkamerdeur af te sluiten. Als vader dan weer eens per abuis naar binnen liep, lachte ze. Ze had niet zoveel moeite met naakt zijn, zoals de foto’s die ze liet zijn van haar vakantie in het nudistenkamp wel bewezen.
Virginie was niet in alles goed. Koken lukte niet zo, stofzuigen ging “met de Franse slag” en sinds dat ze het strijkijzer had laten staan op zijn Hugo Boss kostuum en was gaan bellen, was strijken ook geen optie. Maar ze was wel leuk met de kinderen, de buurmannen kwamen vaker op bezoek en vader vond het goed dat hij weer wat Frans kon praten. Maar helaas, nadat Viriginie een keer topless lag te zonnen, en aan vader vroeg of hij haar rug kon insmeren, was het voor moeder duidelijk: Virginie moest gaan.

Moeder meldde trots dat ze een vervanger voor Viriginie had gevonden: Magda. Magda was een Poolse mevrouw, al een beetje op leeftijd. Een struise zestiger. Ze had al jaren en jaren ervaring in schoonmaak. Ze kwam ’s ochtends in haar bloemetjesjurk en legerkistjes (overgehouden uit de tijd dat ze in het Poolse leger had gediend), boende de badkamer, het toilet en de keuken goed met chloor. Daarna was er even tijd voor een kop koffie en het eerste glas Wodka. Om haar op de been te houden, zoals ze dat zelf zei. Toen de buurman een probleem had met zijn Landrover, opende Magda de moterkap, repareerde een stuk slang met behulp van een panty, en buurman kon weer op pad.
Maar ook met Magda waren er kleine probleempjes. De kinderen konden slecht slapen nadat Magda had laten zien hoe ze de marter, die onder de motorkap van buurman’s auto was gekropen en had geknaagd, had gevangen, gevild, het vlees voor de soep had gebruikt en het bontje te drogen had gehangen in de zon. Eten maken was niet haar sterkste kant. De stampsoep (geen soep, geen stamppot maar iets er tussen in) stonk. De hond lustte het niet, en de kinderen liepen na school direct naar de snackbar, zodat ze maar niet de stampsoep hoefden te eten. Daarnaast bleek het glaasje wodka bij de koffie niet de eerste te zijn, of de laatste op die dag. Magda’s adem na 5 uur ’s middags vatte nog net geen vlam. Toen ze een keer vader uitlachte omdat hij na 6 pils niet meer wilde autorijden was het voor hem duidelijk: Magda moest gaan.

Geen Virginie, geen Magda. Besloten werd dat vader en moeder samen de zaken wat anders zouden aanpakken om voor alles te zorgen. Om toch hun taken te verlichten, huurden ze een tuinman in die rondom het huis alles netjes hield en hielp met de wat zwaardere klussen, zodat vader meer tijd had voor andere dingen. Dieter, een oudere gezettere man die alles van tuinieren wist. Prima vent, vonden beiden. Vader had iemand om over voetbal te praten, en Dieter hield de grote tuin geweldig bij. En af en toe werd hij geholpen door, wat hij noemde, zijn neef de student. Neef hielp dan ook bij wat tilwerk, of bij wat reparatieklusjes. Dat interesseerde vader niet zo, hij begreep dat wel. En moeder? Och, zij vond het ook wel prettig om die 23-jarige jongeman in huis te hebben. Een slimme jongen, die veel aan sport deed. Nee, moeder vond het een prima oplossing….
 
Het idee zat deze week al in de chat, maar ik heb hem een beetje uitgewerkt:

Ze waren wat je zou kunnen als omschrijven als “welgesteld”. Geen miljonairs, maar geldzorgen hadden ze ook niet. Beiden een drukke en goedbetaalde baan. In het begin waren er nog geen kinderen, en was het niet zo erg als de was zich bleef opstapelen, of dat ze elke avond snel iets uit een restaurant haalden. Maar nu, met kinderen en een middelbare leeftijd, wilden ze beiden toch iets verantwoorder leven, iets beter de boel schoonhouden. Iets meer rust en regelmaat. En alhoewel zij al minder was gaan werken, ze waren het toch eens: een hulp in de huishouding zou niet verkeerd zijn. Iemand die de boel een beetje aan de kant hield, op maandag en dinsdag de kinderen uit school opving en misschien een keer kon koken.

Als eerste namen ze een au-pair, Virginie. Alhoewel de dame des huizes er eerst niet zoveel in zag, zag hij het wel zitten, Het leek hem een leuke dame. Ze had een mooi figuur, en was gezegend met een prachtig stel borsten, die zij het liefst omhulde met een ruimzittend shirt. Een uitgesneden ruimzittend shirt, dat zo heerlijk naar beneden zakte als ze zich bukte. Toen merkte de heer des huizes dat Virginie niet al te vaak een BH aan had. Virginie was dan ook een vrij meisje. Ze had wel een eigen kamer, maar liet regelmatig de deur open staan als ze zich omkleedde, en vergat ook nog wel eens om de badkamerdeur af te sluiten. Als vader dan weer eens per abuis naar binnen liep, lachte ze. Ze had niet zoveel moeite met naakt zijn, zoals de foto’s die ze liet zijn van haar vakantie in het nudistenkamp wel bewezen.
Virginie was niet in alles goed. Koken lukte niet zo, stofzuigen ging “met de Franse slag” en sinds dat ze het strijkijzer had laten staan op zijn Hugo Boss kostuum en was gaan bellen, was strijken ook geen optie. Maar ze was wel leuk met de kinderen, de buurmannen kwamen vaker op bezoek en vader vond het goed dat hij weer wat Frans kon praten. Maar helaas, nadat Viriginie een keer topless lag te zonnen, en aan vader vroeg of hij haar rug kon insmeren, was het voor moeder duidelijk: Virginie moest gaan.

Moeder meldde trots dat ze een vervanger voor Viriginie had gevonden: Magda. Magda was een Poolse mevrouw, al een beetje op leeftijd. Een struise zestiger. Ze had al jaren en jaren ervaring in schoonmaak. Ze kwam ’s ochtends in haar bloemetjesjurk en legerkistjes (overgehouden uit de tijd dat ze in het Poolse leger had gediend), boende de badkamer, het toilet en de keuken goed met chloor. Daarna was er even tijd voor een kop koffie en het eerste glas Wodka. Om haar op de been te houden, zoals ze dat zelf zei. Toen de buurman een probleem had met zijn Landrover, opende Magda de moterkap, repareerde een stuk slang met behulp van een panty, en buurman kon weer op pad.
Maar ook met Magda waren er kleine probleempjes. De kinderen konden slecht slapen nadat Magda had laten zien hoe ze de marter, die onder de motorkap van buurman’s auto was gekropen en had geknaagd, had gevangen, gevild, het vlees voor de soep had gebruikt en het bontje te drogen had gehangen in de zon. Eten maken was niet haar sterkste kant. De stampsoep (geen soep, geen stamppot maar iets er tussen in) stonk. De hond lustte het niet, en de kinderen liepen na school direct naar de snackbar, zodat ze maar niet de stampsoep hoefden te eten. Daarnaast bleek het glaasje wodka bij de koffie niet de eerste te zijn, of de laatste op die dag. Magda’s adem na 5 uur ’s middags vatte nog net geen vlam. Toen ze een keer vader uitlachte omdat hij na 6 pils niet meer wilde autorijden was het voor hem duidelijk: Magda moest gaan.

Geen Virginie, geen Magda. Besloten werd dat vader en moeder samen de zaken wat anders zouden aanpakken om voor alles te zorgen. Om toch hun taken te verlichten, huurden ze een tuinman in die rondom het huis alles netjes hield en hielp met de wat zwaardere klussen, zodat vader meer tijd had voor andere dingen. Dieter, een oudere gezettere man die alles van tuinieren wist. Prima vent, vonden beiden. Vader had iemand om over voetbal te praten, en Dieter hield de grote tuin geweldig bij. En af en toe werd hij geholpen door, wat hij noemde, zijn neef de student. Neef hielp dan ook bij wat tilwerk, of bij wat reparatieklusjes. Dat interesseerde vader niet zo, hij begreep dat wel. En moeder? Och, zij vond het ook wel prettig om die 23-jarige jongeman in huis te hebben. Een slimme jongen, die veel aan sport deed. Nee, moeder vond het een prima oplossing….

:D
 
Vandaag in de trein had ik enigzins wat inspiratie om verhalen te schrijven. Je kijkt zo wat om je heen, vangt enkele woorden op en dat vormt zich dan tot een voorstelling van levens van enkele medereizigers:

Joop
Daar staat hij dan, Joop. Werkzaam bij Malmberg op de afdeling ‘Inventing & Proceeding’. Zoekend naar een plekje in de halfvolle coupe, neemt hij plaats naast twee studerende meisjes. De meisjes schrijven met balpennen met een rubberen bandje. Het rubberen bandje, voor dat extra stukje schrijfcomfort. Het bandje dat Joop heeft uitgevonden. Trots kijkt hij voor zich uit, maar geen mens die het weet.

De Drie Vrienden
Daar zitten ze dan in de trein, drie jongens van een jaar of 22. Weer een dag naar de opleiding in beveiligingstechnieken. Ze bespreken hun veroveringen van het weekend: ‘Lisa, wat een chick. Het zusje van Robbie, oeioei.‘ Ondertussen vertelt een van de jongens trots over zijn fap-groep op Whatsapp, terwijl de anderen met ’n lach knikken. Vervolgens kijken ze alledrie recht voor zich uit. ‘Shit… weer geen chick gescoord.’
 
Dank. Leuk om te zien dat het leuk gevonden word. :)

Vandaag kwam het volgende in me op:

José
Daar staat ze dan, José, voor de spiegel op het toilet. Aan de andere kant van de deur maakt geroezemoes zich meester van de ruimte. ‘Denk aan je presentatie,’ hoort ze haar vader nog zeggen toen ze ging studeren. Dat is inmiddels al even geleden. Ze buigt zich naar voren en werkt de mascara nog een beetje bij. Dan is het tijd. Met een bons in het hart schuift ze de deur open. ‘Dames en heren, uw vervoersbewijs alstublieft.’
 
For the record, Paul: ook ik vind het leuke verhalen. Nog net geen Twitter-verhalen. :)

En Remy, bedankt. :p
 
Jajajaja. :D

Thanks mannen. De inspiratie was zo snel weer op, als dat deze verhaaltjes geschreven waren. :(
De man, die zijn inspiratie op zag drogen als een snotje op de bovenlip van een kleuter met een horrelvoet en een hazenlip, trok zich terug in zijn writersblockhut en wachtte op de winter. In de lente zou hij het weer proberen, want van dat mokkel dat zichzelf zo op stond te tutten in het toilet van de intercity naar Droogdozenhuyzen, kon hij nog steeds een blos op de wangen krijgen. Misschien moest haar conducteursblousje de volgende keer toch wat verder open, dan kon hij zijn verhaal twee keer zo lang maken, door haar borsten te omschrijven....tot in detail.


Was het alvast maar lente...
 
Terug
Bovenaan Onderaan