Jullie hebben niks meer van me gehoord wat betreft COVID sinds die eerste paar weken, maar we zijn nu ruim 3 maanden verder sinds de dag dat ik daadwerkelijk even dacht dat ik in levensgevaar was. Het heeft ruim een maand geduurd voordat ik weer dingen kon oppakken. Wandelingen, stukken fietsen en dergelijke. Eind mei heb ik zelfs een langgekoesterde wens in vervulling laten gaan: mijn duikbrevet halen! Toen met de open water cursus begonnen en het brevet een maand laterr (elk weekend 1 of 2 lessen) gehaald met mijn moeder (jarenlang hebben we samen snorkelavonturen gedeeld, als het weer mogelijk is hopelijk ook duikavonturen, maar tot die tijd valt er in NL ook genoeg te duiken). Ik prijs mijzelf gelukkig met het feit dat ik zoiets fysiek weer aankon. Echter, nog steeds zijn mijn borstspieren niet helemaal de oude. Ze worden wat sneller moe dan ik gewend ben en zeuren soms. Heel langzaam gaat het vooruit. Zodoende ebt wat met recht de meest angstaanjagende periode in mijn leven is geweest nog even na, maar ik kan eigenlijk alles weer als ik goed op mijzelf let. Bij het lezen van dit verhaal herken ik echter sommige punten wel. Mijn vriendin kan beamen dat ik haar precies hetzelfde appte ''dit gaat niet goed''. Ik ben ook zo moe geweest dat ik letterlijk niet kon praten, omdat ik dan in ademnood kwam. Waar bij deze man de auto helaas de afgrond in reed, draaide mijn auto op tijd om, waarna het algemene herstel is ingezet. Ik ben 26, en ja ik heb al jaren onderliggende vermoeidheidsklachten, maar toch. Je kans als jong persoon is vele malen groter om er vanaf te komen met dat verkoudheidje of iets in die richting, maar ik blijf het zeggen: doe maar geen poging er achter te komen. Als je het wel krijgt en je hebt de pech dat je een ernstig geval hebt, dan kun je niet meer terug.