De Bondscoach
Maoïst van lichte zeden
Eigenlijk heb ik het gevoel dat dit helemaal niet meer gaat om Zwarte Piet. Ik denk eigenlijk dat - voor mijn part op den duur, na even wennen - een merendeel van de Nederlanders het best vindt als het uiterlijk wordt aangepast. De steun voor Zwarte Piet met rode lippen en kroeshaar brokkelt sowieso jaar na jaar een beetje af. En kinderen, blijkt uit onderzoek, maar het al helemaal niks uit. Hier speelt wat anders mee, bij beide kanten. Ik denk dat het gaat om de angst sowieso te veranderen. De Nederlandse samenleving is sinds pakweg de jaren tachtig echt veranderd, en dat roept angst, verwarring en eenzaamheid op. En het is nu eenmaal veel makkelijker om boos te zijn, dan om bang. Het geldt aan beide kanten: de 'pro-pieten' omdat ze 'hun' Nederland niet meer herkennen, de 'anti-Pieten' omdat naarmate de samenleving - tegen heug en meug, maar toch - steeds meer divers en inclusief wordt, ze ook steeds meer uit hun slachtofferrol moeten kruipen en zelf verantwoordelijk zijn. Dat is van alle kanten aanpassen en nieuwe rollen innemen. Mijn grote zorg is dat de woede die de angst moet verbergen, op een gegeven moment zó escaleert dat het echt mis gaat. Ik ben ook bang - als journalist - dat media hun verantwoordelijkheid niet meer nemen, omdat woede en bevestiging van het eigen gelijk nu eenmaal goed verkoopt. En ik ben bang dat dit soort van rellen altijd sadistische en narcistische figuren aantrekt, die gewoon genieten van vernederen en het hele spektakel, en die veel schade kunnen aanrichten in de wederzijdse beeldvorming.
En het bizarre is: als beide partijen samen praten - zoals onlangs Jeffrey Affriye met een comité van pro-pieten - dat het vaak hele goede en vruchtbare gesprekken zijn. Het kan wél.
Laatst bewerkt:
), heb je ook te maken met de realiteit om je heen.
