Kunstmatige Intelligentie (AI)

Niets komt uit het niets - maar is er wel een verschil tussen continuering of echte vernieuwing. Dat laatste is moeilijk te vatten. Natuurlijk zijn de Beatles beïnvloed door rock 'n roll en de skiffle muziek die einde jaren vijftig populair was in Liverpool. Maar om dan pakweg 6 jaar later psychedelische nummers te maken als Tomorrow Never Knows of A Day in the Life? Een album als Sgt Pepper? Onmogelijk te verklaren uit alleen een soort evolutie - hoe belangrijk dat ook is. Ik denk dat het heeft te maken met de grote associërende kracht van het menselijke brein - de mogelijkheid van correlaties en niet alleen causaties. Een link leggen tussen een kleur en liefde, de mogelijkheid van metaforen die werkelijk onvoorspelbaar zijn. (Het lijkt mij niet voor niets dat de Beatles tot nieuwe muziek werden aangezet door het gebruik van LSD - kan je AI drugs toedienen?)
Ik zeg niet dat AI dit nooit zou kunnen. Maar als AI het kán, moeten we ons serieus gaan afspreken of we dan niet inmiddels te maken hebben met daadwerkelijk een vorm van intelligent leven.
Maar de vernieuwing van psychedelische muziek werd gedreven door een combinatie van counterculture en de uitvindingen in elektrische componenten in de muziek. In het geval van de Beatles is de reis naar het Oosten waar ze veel inspiratie in de muziek en instrumenten haalden + inspiratie in de cultuur en literatuur van het Oosten (vooral het Tibetaanse dodenboek of zoiets?). Ze waren ook niet de eerste die dit soort muziek maakte. Uiteindelijk zijn het kleine stapjes die eigenlijk logisch zijn.

De echte grote verschuivingen in muziek (en elders) komen meestal voort uit mogelijkheden die uitvindingen bieden. Dance muziek door de uitvinding van de computer, de rap door de mogelijkheid om te samplen. De doorbraak lijkt heel plotseling maar is vaak op de achtergrond best geleidelijk.

AI is denk ik juist goed om straks een correlaties te maken. Of in elk geval dit zo te laten lijken. AI hoeft het namelijk niet uit te vinden maar alleen oneindige connecties te maken om te testen of het iets is. En met heel veel data en een heel groot bereik wordt dat makkelijker. Je ziet nu al dat Facebook eerder kan voorspellen dat iemand zwanger is dan dat diegene dat weet. AI kan op basis van hele subtiele trends op Social media de nieuwe invloeden voorspellen. Daarnaast, waar we denk ik "banger" voor moeten zijn, AI zou het ook kunnen sturen.

Zoals gebruikelijk lees deze post niet als de waarheid. Ik ben verre van een expert en probeer ook maar iets te beredeneren. Ik denk uiteindelijk dat we onszelf te hoog inschatten met de gedachte dat we hele diepe wezens zijn met enorme complexiteit.
 
Zó abstract zijn sterfelijkheid en eindigheid niet, hoor. Ons dagelijkse leven is ermee doordrenkt. Het is niet zo dat we dagelijks met de dood bezig zijn, maar wel met dat alles eindigt. Het leven gaat in etappes; we sluiten dingen af en gaan verder; schooltijd, liefdes, banen... Elk jaar vieren we dat we ouder worden - we zien het ook in de spiegel en aan hoe snel onze kinderen oud worden. We beginnen 's ochtends aan de dag en in de avond ronden we het af. We nemen beslissingen op basis van eindigheid (wanneer moeten we bijsparen voor een goed pensioen?), we zorgen voor anderen omdat we weet hebben van kwetsbaarheid.
En bij al die afrondingen en handelingen voelen we zo'n typische combinatie van blijmoedigheid en weemoed.

AI heeft in die zin geen weet van eindigheid, of zelfs maar van het stromen van de tijd. Terwijl dat juist voor mensen heel tekenend is, en ik weet zeker ook heel belangrijk in artistieke vernieuwing.
Maar in hoeverre zullen wij het verschil zien tussen wat AI ervaart en wat wij ervaren? AI zal best in staat zijn om het verstrijken van tijd te zullen zien aan de hand van foto's van individuen en het veranderen van trends. Het zal er alleen geen emotie bij ervaren wat wij hebben. Wat het wel kan is gevoelens herkennen en daar op inhaken. Wij zien een programma die daar rekening mee houd. Dat het er niks bij voelt is niet zo belangrijk denk ik. Ook omdat wij als mens heel graag menselijke eigenschappen aan objecten toekennen. Als er dan software is dat de emoties herkend en dan de juiste emotie heel goed kan nabootsen zal de mens al heel snel het als een volwaardige wezen ervaren.

Dus is de discussie hoe AI zichzelf ervaart of hoe wij AI ervaren?
 
Maar in hoeverre zullen wij het verschil zien tussen wat AI ervaart en wat wij ervaren? AI zal best in staat zijn om het verstrijken van tijd te zullen zien aan de hand van foto's van individuen en het veranderen van trends. Het zal er alleen geen emotie bij ervaren wat wij hebben. Wat het wel kan is gevoelens herkennen en daar op inhaken. Wij zien een programma die daar rekening mee houd. Dat het er niks bij voelt is niet zo belangrijk denk ik. Ook omdat wij als mens heel graag menselijke eigenschappen aan objecten toekennen. Als er dan software is dat de emoties herkend en dan de juiste emotie heel goed kan nabootsen zal de mens al heel snel het als een volwaardige wezen ervaren.

Dus is de discussie hoe AI zichzelf ervaart of hoe wij AI ervaren?
Doet mij opeens denken aan het feit dat Europeanen Amerikanen zo fake vinden. Of het principe successupporter. AI zou in principe een heel goede successupporter kunnen zijn.
 
Waarom zou AI niet iets kunnen maken? Dat zou dan op termijn op zich een historisch voorwerp worden? Wij, nu, kunnen ook geen kogel uit de tweede wereldoorlog maken.
Klopt namaken kunnen ze het natuurlijk wel (net als wij), maar dat maakt het inderdaad nog niet historisch.
 
Maar in hoeverre zullen wij het verschil zien tussen wat AI ervaart en wat wij ervaren? AI zal best in staat zijn om het verstrijken van tijd te zullen zien aan de hand van foto's van individuen en het veranderen van trends. Het zal er alleen geen emotie bij ervaren wat wij hebben. Wat het wel kan is gevoelens herkennen en daar op inhaken. Wij zien een programma die daar rekening mee houd. Dat het er niks bij voelt is niet zo belangrijk denk ik. Ook omdat wij als mens heel graag menselijke eigenschappen aan objecten toekennen. Als er dan software is dat de emoties herkend en dan de juiste emotie heel goed kan nabootsen zal de mens al heel snel het als een volwaardige wezen ervaren.

Dus is de discussie hoe AI zichzelf ervaart of hoe wij AI ervaren?
Ja, maar ik denk dat besef van eindigheid en sterfelijkheid niet zo zeer emoties zijn, maar de manier waarop wij mensen 'zijn'. Ze behoren tot onze constitutie, zo gezegd, net zoals een arm of een been. En als zodanig bepaalt het alles wat we doen, zoals een vogel wordt bepaald doordat hij kan vliegen (ook al vliegt-ie niet). Dat levert een bepaalde manier van leven op; van zorgen maken als je buiten een onverwacht geluid hoort ('het zal.tochh niet mijn kind zijn?'), tot onverwacht verdriet bij een film omdat een acteur lijkt op je overleden vader, tot zorg voor kamerplanten, voorzichtig bij de afwas met kopjes omdat je weet dat ze kapot kunnen gaan... Het is een heel specifiek soort afstemming met de wereld, waarin zorg en bezorgd zijn heel belangrijk zijn. Ik denk dat dat ook doorwerkt in hoe we bijvoorbeeld muziek maken of beoordelen. Uiteraard de teksten, maar ook tempowisselingen, akkoordenprogressies, stiltes, lange of korte nummers... Alles zien we gekleurd door temporaliteit. Dat kun je natuurlijk tot op zekere hoogte wel nabootsen, maar de inspiratie en bezinning die eindigheid met zich meebrengen (en vaak ook emoties, natuurlijk) kun je AI nooit laten doen. Tenzij je een specifiek AI-programma natuurlijk een levensspanne én besef daarvan geeft (zoals in de SF-klassieker Blade Runner).
 
Ik, die 10k had op Nvidia vorig jaar, en begin dit jaar verkocht met flinke winst, denkend dit is extreem en kan nooit hoger klimmen dus winst pakken en klaar.. ow boy i was wrong ☠️
 
Ja, maar ik denk dat besef van eindigheid en sterfelijkheid niet zo zeer emoties zijn, maar de manier waarop wij mensen 'zijn'. Ze behoren tot onze constitutie, zo gezegd, net zoals een arm of een been. En als zodanig bepaalt het alles wat we doen, zoals een vogel wordt bepaald doordat hij kan vliegen (ook al vliegt-ie niet). Dat levert een bepaalde manier van leven op; van zorgen maken als je buiten een onverwacht geluid hoort ('het zal.tochh niet mijn kind zijn?'), tot onverwacht verdriet bij een film omdat een acteur lijkt op je overleden vader, tot zorg voor kamerplanten, voorzichtig bij de afwas met kopjes omdat je weet dat ze kapot kunnen gaan... Het is een heel specifiek soort afstemming met de wereld, waarin zorg en bezorgd zijn heel belangrijk zijn. Ik denk dat dat ook doorwerkt in hoe we bijvoorbeeld muziek maken of beoordelen. Uiteraard de teksten, maar ook tempowisselingen, akkoordenprogressies, stiltes, lange of korte nummers... Alles zien we gekleurd door temporaliteit. Dat kun je natuurlijk tot op zekere hoogte wel nabootsen, maar de inspiratie en bezinning die eindigheid met zich meebrengen (en vaak ook emoties, natuurlijk) kun je AI nooit laten doen. Tenzij je een specifiek AI-programma natuurlijk een levensspanne én besef daarvan geeft (zoals in de SF-klassieker Blade Runner).

Allereerst; het eerste gedeelte vind ik enorm leuk om te lezen. Dat is een insteek waar ik in het dagelijks leven niet aan denk. Veren die je in je reet mag steken (op een positieve manier, maar is er een andere manier om veren in je reet te steken)

Het zijn misschien twee discussies; hoe ai zichzelf ziet en hoe wij ai zien. Mijn insteek gaat over hoe wij ai zien. En ik denk dat ai die sterfelijkheid prima kan nabootsen. Allereerst omdat de algoritmes de behoefte zullen herkennen en daarmee iets zullen doen. Daarna, als mensen dieper gaan nadenken over wát ai probeert te communiceren (omdat kunst eigenlijk een boodschap overbrengen is) het onderwerp subjectief en breed genoeg is om daarin een speel ruimte te hebben.

Dus ik ben het ermee eens dat ai zichzelf nooit als eindig zal zien en dus daarbij nooit een gevoel zal hebben. Maar het kan wel die eindigheid kunnen herkennen, analyseren en daar iets mee kunnen doen.
 
Allereerst; het eerste gedeelte vind ik enorm leuk om te lezen. Dat is een insteek waar ik in het dagelijks leven niet aan denk. Veren die je in je reet mag steken (op een positieve manier, maar is er een andere manier om veren in je reet te steken)

Het zijn misschien twee discussies; hoe ai zichzelf ziet en hoe wij ai zien. Mijn insteek gaat over hoe wij ai zien. En ik denk dat ai die sterfelijkheid prima kan nabootsen. Allereerst omdat de algoritmes de behoefte zullen herkennen en daarmee iets zullen doen. Daarna, als mensen dieper gaan nadenken over wát ai probeert te communiceren (omdat kunst eigenlijk een boodschap overbrengen is) het onderwerp subjectief en breed genoeg is om daarin een speel ruimte te hebben.

Dus ik ben het ermee eens dat ai zichzelf nooit als eindig zal zien en dus daarbij nooit een gevoel zal hebben. Maar het kan wel die eindigheid kunnen herkennen, analyseren en daar iets mee kunnen doen.

Interessante (en bekende) filosofische vraag is dan overigens: als AI het menselijke gedrag perfect kan nabootsen, en we dus in niets meer merken dat het kunstmatig is, moeten we het dan niet beschouwen als levend en zelfbewust?
Zie de bekende Turing test of The zombie problem.
 
Interessante (en bekende) filosofische vraag is dan overigens: als AI het menselijke gedrag perfect kan nabootsen, en we dus in niets meer merken dat het kunstmatig is, moeten we het dan niet beschouwen als levend en zelfbewust?
Zie de bekende Turing test of The zombie problem.

Nee, want als ik de stekker eruit trek doet het niets meer. Het heeft stroom nodig en dus een mens om dit te doen.
 

Het is te verklaren hoe dit heeft kunnen gebeuren, maar dit geeft wel heel erg duidelijk aan dat LLM's nog niet klaar zijn voor 'het echie'
Inderdaad zijn ze er nog niet klaar voor. Wat die mevrouw in het artikel zegt over het ‘recht der vergetelheid’ is onzin als een LLM dit hallucineert. Je kan het niet uit een database halen als het er niet in zit. Waarschijnlijk zou het beter gaan als er juist wel gegevens van deze persoon in de database zaten.
 
Inderdaad zijn ze er nog niet klaar voor. Wat die mevrouw in het artikel zegt over het ‘recht der vergetelheid’ is onzin als een LLM dit hallucineert. Je kan het niet uit een database halen als het er niet in zit. Waarschijnlijk zou het beter gaan als er juist wel gegevens van deze persoon in de database zaten.

Volgens mij is het punt juist dat het wél in een database zit. Diegene waarop getraind is: tig rechtbankartikelen waar zijn naam als schrijver bovenstaat; en het model dus heeft 'geleerd' dat met o.a. zijn naam, het waarschijnlijk is dat ook andere termen uit die artikelen te verwachten zijn.

Recht der vergetelheid zou dan gaan om de trainingsdata. Helaas is het dan volgens mij alleen uit het model halen als opnieuw traint met 'opgeschoonde' data, waar die bedrijven niet aan gaan en ws ook niet kunnen beginnen.
 
Volgens mij is het punt juist dat het wél in een database zit. Diegene waarop getraind is: tig rechtbankartikelen waar zijn naam als schrijver bovenstaat; en het model dus heeft 'geleerd' dat met o.a. zijn naam, het waarschijnlijk is dat ook andere termen uit die artikelen te verwachten zijn.

Recht der vergetelheid zou dan gaan om de trainingsdata. Helaas is het dan volgens mij alleen uit het model halen als opnieuw traint met 'opgeschoonde' data, waar die bedrijven niet aan gaan en ws ook niet kunnen beginnen.
Dat kan ook natuurlijk dat het patroon is vastgelegd tussen die persoon en zaken die de veroordeelden uitgevreten hebben. Men weet gewoon te weinig van de neurale netwerken om specifiek zoiets er uit te halen. Wat men vaak doet is bij een antwoord controleren of dit aan regels voldoet, zoals vooroordelen.
 
Terug
Bovenaan Onderaan