Mikasa
Internationale Legende
Haha leuk hoor Hoetierick
Korte verhalen
- Topicstarter De Bouterbaas
- Startdatum
-
- Tags
- verhalen
De fantasie.
Ze keek in de spiegel. Ja, ze zag er goed uit. Mooi opgemaakt, een leuk jurkje aan. Een twinkeling in haar ogen, omdat ze zich besefte dat er vanavond meer zou gaan gebeuren. Ook had ze in kriebel in haar buik. Meerder eigenlijk. Althans, meerdere types. Eentje omdat ze verlangde naar wat zou kunnen, nee, wat zou gaan gebeuren vanavond, en eentje van nervositeit. Ze zou toch vreemd gaan vanavond. En ondanks dat ze dat in haar hoofd al tientallen keren had gedaan, ondanks het feit dat ze online al vaker dingen had gezegd die je eigenlijk niet zou moeten doen als je getrouwd bent, zou dit de eerste keer zijn dat ze echt een stuk verder zou gaan en met iemand anders het bed zou induiken.
De weg naar vanavond was langzaam geplaveid. Haar huwelijk was in de loop der jaren saai geworden. “life got in the way” zou een mooie omschrijving zijn. Kinderen, carriére. Ze had regelmatig geprobeerd om er leven in te blazen, maar manlief was veranderd in een bankhanger. Geen actie, alleen maar hangen. Nu was hij nooit de meest sportieve kerel geweest, maar nu zuchtte hij bij elke activiteit. Alles was lastig, alles werd op de lange baan gezet. Romantiek was ook schijnbaar een activiteit, want dat werd ook op de lange baan gezet. Geen zin, druk, nu even niet, dat soort zaken. Enige wat wel nog kon was voetbal kijken en op zijn telefoon klooien. Leuke avondjes samen waren er niet meer bij. Een beetje leuke seks ook niet trouwens. Veel voorstellen voor “iets nieuws” werden met opgetrokken wenkbrauwen beantwoord. Het voorstel “we gaan doen wat jij wil” eindigde eigenlijk op de gebruikelijke manier, waarbij ze echt wel haar best moest doen om de aandacht erbij te houden. Mijn god, was dat zijn diepste, donkerste fantasie? Beetje voorspel, een gewone wip maar nu kwam hij dan over haar klaar? Schijnbaar was hij zelfs fantasieloos als hij porno keek. En ze was een tijdje meegegaan in dat sfeertje. Beetje lusteloos op de bank hangen, accepteren dat het leven als een rustig beekje kabbelt. Maar er knaagde toch ook een onvrede in haar. Was dit het dan? Ze zag er toch leuke uit, ze was een leuke vrouw. En tuurlijk kon ze zien dat die leuke dametjes van midden 20 leuker, knapper en strakker waren en dat ze op haar leeftijd minder mannen aantrok maar toch: mannen rondom haar leeftijd moest ze toch makkelijk kunnen aantrekken.
Af en toe begon ze dan ook in te gaan op bepaalde flirts. Meestal online. De berichtverzoeken via instagram kwamen regelmatig binnen. De buitenlandse jongemannen die haar zo geweldig vonden, blokkeerde ze gelijk. Ze wilde wel aandacht, maar was ook niet achterlijk. Idem met de vrijgezelle artsen die in the middle of nowhere zaten. Daaag. Nee, af te toe zat er een leuke vent tussen, waarbij ze graag inging op flirterige gesprekken. Een mooie boost voor haar zelfvertrouwen, iemand die in geuren en kleuren ging vertellen waarom zij zo leuk was. En als het echt aansprak, was ze van een beetje sexting ook niet vies. Dat waren best leuke avondjes. Liefst als er weer een of andere voetbalwedstrijd op TV was. Dan zei ze tegen haar man dat ze een beetje moe was, en lekker even boven ging liggen op bed, met een glaasje wijn en een boek. Dan wist ze gewoon dat ze 2 uur privacy had, en kon ze heerlijk wat stoute berichtjes sturen met degene waar ze op dat moment contact had. Uiteraard geen foto (alhoewel die vraag zo vaak langs kwam) en ze deed ook niet aan echte ontmoetingen. Dat kwam te dichtbij, en als daarom te vaak gevraagd werd, kapte ze het contact af. Maar online een beetje genieten, dat was voor haar een mooie ontsnapping aan de sleur van alledag.
Een paar maanden geleden was er echter wat anders gebeurd. Ze was langs de snelweg bij een tankstation gestopt voor een kop koffie. Toen ze naar de balie liep, stond er een man voor haar te wachten. Schijnbaar had hij haar hakken gehoord, en had zich even omgedraaid toen ze achter hem stond. Ze had even gelachen. Leuke vent. Goed gekleed, kop met uitstraling. Hij had zich zonder wat te zeggen omgedraaid. Oké, dan niet. Hij had zijn koffie besteld, en zei tegen de vrouw achter de balie “en ik wil nog een…ja wat wil jij voor koffie eigenlijk” terwijl hij zich omdraaide en haar aanlachte. Ze wist even niet wat te zeggen. Hij had haar wederom met een glimlach aangekeken. “wat zei je nu dat je voor koffie wilde? Een Latte? Of een gewone met melk?”. Ze reageerde snel. “zwart met een zoetje, ben je dat nu weer vergeten?” en moest ook lachen. Hij draaide zich om naar het meisje achter de balie. “En een zwarte koffie met een zoetje”. Hij rekende af, draaide zich weer om. “Hallo, Erik”. Ze moest weer lachen. “Hallo Erik. Suzanne. Heb jij nu mijn koffie afgerekend? Nee toch?”. “Ik mag hopen van wel, anders is mijn koffie wel erg prijzig geworden”. Weer moest Suzanne lachen. “Doe je dat vaker, koffie betalen voor wildvreemde mensen?” Hij moest glimlachen. “Nee, eigenlijk zelden, maar als ze er zo leuk uit zien, dan wil ik best een uitzondering maken”. Het meisje achter de balie schoof de bekers door. Hij pakte haar beker en pakte een pen die op de balie lag “ik leen deze even”, zei hij tegen haar. Hij schreef iets op de beker. Legde de pen neer en gaf haar de beker. “Je koffie. Ik zou hem graag samen opdrinken maar ik moet echt gaan als ik mijn afspraak wil halen. Mijn nummer staat op die beker, stuur maar een berichtje als je mij een keer een kop koffie wil kopen, en dan beloof ik dat ik langer blijf dan 2 minuten. Dag leuke Suzanne!” En hij liep gewoon weg. Ze stond een beetje perplex. Wat was hier nu gebeurd? Ze liep terug naar de auto, met een glimlach op haar gezicht.
De hele dag moest ze terugdenken aan het koffiemomentje. Wat was dit een versierpoging waarbij zij nu een initiatief moest nemen? De beker had ze niet weggegooid, maar dat moest ze wel doen voordat ze naar huis zou gaan. Alhoewel hubby niet echt oplettend was, nam zij geen risico’s. Op de weg naar huis kon ze aan niks anders denken. Ze stopte bij een parkeerplaats, om de beker weg te gooien. Ze keek weer naar de beker. “ach wat, leven is te leuk om dingen te laten” en zette het nummer in haar telefoon. Later op de avond stuurde ze hem een berichtje. Eerst had ze de profielfoto bekeken. Ja, leuke vent. En nee, ze ging niet gelijk voor een ontmoeting vragen. Een bedankje, voor de koffie. Er volgde een leuk gesprek. Elkaar aftasten. Hij had geen relatie, wel een ex-vrouw. Kinderen waren er nooit gekomen, die behoefte had hij ook niet. Op haar opmerking dat zij wel getrouwd was, was een vrolijke opmerking gekomen dat er dan een man was die geen mep in het gezicht kreeg als hij een hand op haar lekker achterwerk zou leggen. En weer wist ze niet wat ze moest zeggen. Het gebrek aan gêne, de openheid. Ze kon niks meer tikken dan een smiley. Ze bleven een paar weken met elkaar appen. En hij was, zonder heel plat te zijn, wel heel duidelijk. Hij fantaseerde met regelmaat over haar. Ja ze was getrouwd, nee, hij wilde geen relatie en nee, hij verwachte ook niet dat ze haar huwelijk zou beëindigen. Hij stuurde haar nooit van die platvloerse berichten, die ze wel eens van anderen had gekregen. Of belachelijke voorstellen (ik ga jou eens keihard in je kont pakken), die ze ook wel eens had gelezen. Waren er echt vrouwen die daarop in gingen? De berichten die Erik stuurde waren een stuk leuker. Gewaagd, spannend. Ze was een keer ingegaan op zijn verzoek om samen een keer te lunchen. Niks geks, gewoon eten in een lunchroom. Hij had haar een paar keer aangeraakt, subtiel. Niks geks. Het uurtje was zo voorbij gevlogen. Op weg naar buiten had hij opeens bedenkelijk gekeken en gezegd “stop eens”. Hij keek even moeilijk naar de achterkant van haar jurkje. “Wat is er?”, had ze gevraagd. Hij had haar een tik op haar kont gegeven. “nee, te lekker om niet te doen”. Ze had hem semi-beledigd weg geduwd. Nou ja, geduwd, het was een aanraking. Hij had haar armen gepakt en gezegd: “in mijn fantasie kan ik nog veel meer met je. Ze was naar haar auto gelopen en kon niet anders dan glimlachen. Ze wist dat het fout was wat ze deed, maar dit was zo leuk…ze had het gevoel dat ze echt weer leefde. Het appen ging een aantal weken door. Steeds wat verder, steeds wat stouter. Vragen om een foto deed hij nooit, en hij werd ook niet echt heel expliciet. Wel dat hij over haar fantaseerde. En als ze aan hem vroeg om die fantasie te delen, dan bleef hij redelijk geheimzinnig: “We kunnen afspreken, dan ga je hem vanzelf ervaren”. Ze bleven zo rondom elkaar heen dansen. Totdat ze voor zichzelf een beslissing maakte en zei “prima, waar en wanneer”….
Hij reageerde heel snel. Kwam met diverse opties. Bij hem thuis, maar kon ook begrijpen dat ze dat als “eng” zou zien. En hij wilde wel een prettige omgeving, wat rommelen in een auto was niet bepaald zijn fantasie. Een hotelkamer. Eerst een kop koffie, en als alles goed viel, dan konden ze naar boven gaan. Dan had ze altijd de mogelijkheid om weg te lopen. Het leek haar een prima optie, en ze gingen kijken voor een geschikte datum. Zij kon bepalen, zij had immers de “ballast” van een relatie. Uiteindelijk werd een datum geprikt. Thuis zei ze dat ze een avond weg was vanwege een werketentje. Manlief had nauwelijks gereageerd. Na een paar minuten kwam de geweldige opmerking “dan moet ik natuurlijk voor eten zorgen”. Ze had dit bevestigd, en wist dat de frituurpan op die datum gebruikt zou worden.
Die avond was ze er klaar voor. Ze zag er leuk uit. Ze deed alsof alles normaal was. Afscheid nemen van de kinderen, haar man nog wat extra opdrachten geven, en weg was ze. Goed half uur rijden voordat ze bij het hotel was. Veilig maar niet te ver weg. Eenmaal daar aangekomen zat Erik al in de lobby te wachten. Hij zag er prima ut. Glimlach op zijn gezicht. “kom, we gaan even bij de bar wat drinken”. Ze liepen samen naar de bar, gingen zitten. Allebei een drankje, en het gesprek liep zoals altijd: vlug en vrolijk. Hij zat de hele tijd aan haar knie en zij liet dat toe. Nadat ze een half uurtje hadden gekletst”, waarbij er best wel wat toespelingen waren gemaakt, boog hij zich naar haar toe, zijn hand ging net wat hoger en streelde haar aan de binnenkant van haar been. “zullen we naar boven gaan?”. Ze was bloednerveus. Nu kwam het er op aan….aan de andere kant: ze kon altijd nog een bepaalde grens trekken. En ze wilde toch écht graag eens genieten, eens een keer iets stouts doen. Ze glimlachte. “is goed”. Hij stond op. “Kom”, en nam haar mee. “Moeten we niet een kamer regelen”, vroeg ze. Hij keek naar haar. “Eerlijk gezegd heb ik een gokje genomen en al eea geregeld. Hij haalde een sleutelkaart uit zijn zak en wapperde er mee. “2e etage”. Even was ze van slag. “en als ik nu niet wilde”, vroeg ze. Hij lachte. “Dan had ik vanavond in een groot bed geslapen, en was ik wat geld kwijt geweest. Als ik naar een casino ga ben ik meestal meer kwijt en hier zijn mijn kansen beter. Plus…de prijs is leuker”. Hij pakte haar hand vast, ze liepen naar de lift en gingen naar boven, naar de kamer. Binnen keek ze even rond…mooie kamer…ze keek naar hem, hij grijnsde, keek haar aan en zei “we gaan eens een fantasie waarmaken”.
Hij trok de deur dicht. Het kaartje “niet storen” hing netjes aan de klink. Hij liep via het trappenhuis naar beneden. Hij had geen zin om anderen tegen te komen. Hij liet de afgelopen uren nog even door zijn hoofd gaan. Zij had even raar opgekeken toen hij een kleine camera opstelde, maar daarna zei ze dat ze het ook spannend vond. Daarna ging hij zijn gang. Hij was opgewonden….zijn fantasie zou eindelijk waar worden gemaakt.
Hij had geoefend. Iemand versieren. Onder een andere naam bij een hotel inchecken. Lichamelijke kenmerken veranderen. Hij had de kamer cash betaald, hij had zich gelegitimeerd met een gestolen rijbewijs waarop een andere pasfoto stond. De kamer was schoongemaakt, en als ze al DNA vonden: hij had er 3 weken geleden ook gelogeerd onder eigen naam, dus daarvoor had hij een alibi. Maar het belangrijkste was dat hij zijn fantasie had waargemaakt. De fantasie om een vrouw te wurgen totdat ze dood was, en met deze misdaad weg te komen. Een dag om niet snel meer te vergeten. Hij voelde de camera in zijn jas zitten, moest glimlachen en zei tegen zichzelf: “zeker niet als je nog eens kunt terugkijken”.
Ze keek in de spiegel. Ja, ze zag er goed uit. Mooi opgemaakt, een leuk jurkje aan. Een twinkeling in haar ogen, omdat ze zich besefte dat er vanavond meer zou gaan gebeuren. Ook had ze in kriebel in haar buik. Meerder eigenlijk. Althans, meerdere types. Eentje omdat ze verlangde naar wat zou kunnen, nee, wat zou gaan gebeuren vanavond, en eentje van nervositeit. Ze zou toch vreemd gaan vanavond. En ondanks dat ze dat in haar hoofd al tientallen keren had gedaan, ondanks het feit dat ze online al vaker dingen had gezegd die je eigenlijk niet zou moeten doen als je getrouwd bent, zou dit de eerste keer zijn dat ze echt een stuk verder zou gaan en met iemand anders het bed zou induiken.
De weg naar vanavond was langzaam geplaveid. Haar huwelijk was in de loop der jaren saai geworden. “life got in the way” zou een mooie omschrijving zijn. Kinderen, carriére. Ze had regelmatig geprobeerd om er leven in te blazen, maar manlief was veranderd in een bankhanger. Geen actie, alleen maar hangen. Nu was hij nooit de meest sportieve kerel geweest, maar nu zuchtte hij bij elke activiteit. Alles was lastig, alles werd op de lange baan gezet. Romantiek was ook schijnbaar een activiteit, want dat werd ook op de lange baan gezet. Geen zin, druk, nu even niet, dat soort zaken. Enige wat wel nog kon was voetbal kijken en op zijn telefoon klooien. Leuke avondjes samen waren er niet meer bij. Een beetje leuke seks ook niet trouwens. Veel voorstellen voor “iets nieuws” werden met opgetrokken wenkbrauwen beantwoord. Het voorstel “we gaan doen wat jij wil” eindigde eigenlijk op de gebruikelijke manier, waarbij ze echt wel haar best moest doen om de aandacht erbij te houden. Mijn god, was dat zijn diepste, donkerste fantasie? Beetje voorspel, een gewone wip maar nu kwam hij dan over haar klaar? Schijnbaar was hij zelfs fantasieloos als hij porno keek. En ze was een tijdje meegegaan in dat sfeertje. Beetje lusteloos op de bank hangen, accepteren dat het leven als een rustig beekje kabbelt. Maar er knaagde toch ook een onvrede in haar. Was dit het dan? Ze zag er toch leuke uit, ze was een leuke vrouw. En tuurlijk kon ze zien dat die leuke dametjes van midden 20 leuker, knapper en strakker waren en dat ze op haar leeftijd minder mannen aantrok maar toch: mannen rondom haar leeftijd moest ze toch makkelijk kunnen aantrekken.
Af en toe begon ze dan ook in te gaan op bepaalde flirts. Meestal online. De berichtverzoeken via instagram kwamen regelmatig binnen. De buitenlandse jongemannen die haar zo geweldig vonden, blokkeerde ze gelijk. Ze wilde wel aandacht, maar was ook niet achterlijk. Idem met de vrijgezelle artsen die in the middle of nowhere zaten. Daaag. Nee, af te toe zat er een leuke vent tussen, waarbij ze graag inging op flirterige gesprekken. Een mooie boost voor haar zelfvertrouwen, iemand die in geuren en kleuren ging vertellen waarom zij zo leuk was. En als het echt aansprak, was ze van een beetje sexting ook niet vies. Dat waren best leuke avondjes. Liefst als er weer een of andere voetbalwedstrijd op TV was. Dan zei ze tegen haar man dat ze een beetje moe was, en lekker even boven ging liggen op bed, met een glaasje wijn en een boek. Dan wist ze gewoon dat ze 2 uur privacy had, en kon ze heerlijk wat stoute berichtjes sturen met degene waar ze op dat moment contact had. Uiteraard geen foto (alhoewel die vraag zo vaak langs kwam) en ze deed ook niet aan echte ontmoetingen. Dat kwam te dichtbij, en als daarom te vaak gevraagd werd, kapte ze het contact af. Maar online een beetje genieten, dat was voor haar een mooie ontsnapping aan de sleur van alledag.
Een paar maanden geleden was er echter wat anders gebeurd. Ze was langs de snelweg bij een tankstation gestopt voor een kop koffie. Toen ze naar de balie liep, stond er een man voor haar te wachten. Schijnbaar had hij haar hakken gehoord, en had zich even omgedraaid toen ze achter hem stond. Ze had even gelachen. Leuke vent. Goed gekleed, kop met uitstraling. Hij had zich zonder wat te zeggen omgedraaid. Oké, dan niet. Hij had zijn koffie besteld, en zei tegen de vrouw achter de balie “en ik wil nog een…ja wat wil jij voor koffie eigenlijk” terwijl hij zich omdraaide en haar aanlachte. Ze wist even niet wat te zeggen. Hij had haar wederom met een glimlach aangekeken. “wat zei je nu dat je voor koffie wilde? Een Latte? Of een gewone met melk?”. Ze reageerde snel. “zwart met een zoetje, ben je dat nu weer vergeten?” en moest ook lachen. Hij draaide zich om naar het meisje achter de balie. “En een zwarte koffie met een zoetje”. Hij rekende af, draaide zich weer om. “Hallo, Erik”. Ze moest weer lachen. “Hallo Erik. Suzanne. Heb jij nu mijn koffie afgerekend? Nee toch?”. “Ik mag hopen van wel, anders is mijn koffie wel erg prijzig geworden”. Weer moest Suzanne lachen. “Doe je dat vaker, koffie betalen voor wildvreemde mensen?” Hij moest glimlachen. “Nee, eigenlijk zelden, maar als ze er zo leuk uit zien, dan wil ik best een uitzondering maken”. Het meisje achter de balie schoof de bekers door. Hij pakte haar beker en pakte een pen die op de balie lag “ik leen deze even”, zei hij tegen haar. Hij schreef iets op de beker. Legde de pen neer en gaf haar de beker. “Je koffie. Ik zou hem graag samen opdrinken maar ik moet echt gaan als ik mijn afspraak wil halen. Mijn nummer staat op die beker, stuur maar een berichtje als je mij een keer een kop koffie wil kopen, en dan beloof ik dat ik langer blijf dan 2 minuten. Dag leuke Suzanne!” En hij liep gewoon weg. Ze stond een beetje perplex. Wat was hier nu gebeurd? Ze liep terug naar de auto, met een glimlach op haar gezicht.
De hele dag moest ze terugdenken aan het koffiemomentje. Wat was dit een versierpoging waarbij zij nu een initiatief moest nemen? De beker had ze niet weggegooid, maar dat moest ze wel doen voordat ze naar huis zou gaan. Alhoewel hubby niet echt oplettend was, nam zij geen risico’s. Op de weg naar huis kon ze aan niks anders denken. Ze stopte bij een parkeerplaats, om de beker weg te gooien. Ze keek weer naar de beker. “ach wat, leven is te leuk om dingen te laten” en zette het nummer in haar telefoon. Later op de avond stuurde ze hem een berichtje. Eerst had ze de profielfoto bekeken. Ja, leuke vent. En nee, ze ging niet gelijk voor een ontmoeting vragen. Een bedankje, voor de koffie. Er volgde een leuk gesprek. Elkaar aftasten. Hij had geen relatie, wel een ex-vrouw. Kinderen waren er nooit gekomen, die behoefte had hij ook niet. Op haar opmerking dat zij wel getrouwd was, was een vrolijke opmerking gekomen dat er dan een man was die geen mep in het gezicht kreeg als hij een hand op haar lekker achterwerk zou leggen. En weer wist ze niet wat ze moest zeggen. Het gebrek aan gêne, de openheid. Ze kon niks meer tikken dan een smiley. Ze bleven een paar weken met elkaar appen. En hij was, zonder heel plat te zijn, wel heel duidelijk. Hij fantaseerde met regelmaat over haar. Ja ze was getrouwd, nee, hij wilde geen relatie en nee, hij verwachte ook niet dat ze haar huwelijk zou beëindigen. Hij stuurde haar nooit van die platvloerse berichten, die ze wel eens van anderen had gekregen. Of belachelijke voorstellen (ik ga jou eens keihard in je kont pakken), die ze ook wel eens had gelezen. Waren er echt vrouwen die daarop in gingen? De berichten die Erik stuurde waren een stuk leuker. Gewaagd, spannend. Ze was een keer ingegaan op zijn verzoek om samen een keer te lunchen. Niks geks, gewoon eten in een lunchroom. Hij had haar een paar keer aangeraakt, subtiel. Niks geks. Het uurtje was zo voorbij gevlogen. Op weg naar buiten had hij opeens bedenkelijk gekeken en gezegd “stop eens”. Hij keek even moeilijk naar de achterkant van haar jurkje. “Wat is er?”, had ze gevraagd. Hij had haar een tik op haar kont gegeven. “nee, te lekker om niet te doen”. Ze had hem semi-beledigd weg geduwd. Nou ja, geduwd, het was een aanraking. Hij had haar armen gepakt en gezegd: “in mijn fantasie kan ik nog veel meer met je. Ze was naar haar auto gelopen en kon niet anders dan glimlachen. Ze wist dat het fout was wat ze deed, maar dit was zo leuk…ze had het gevoel dat ze echt weer leefde. Het appen ging een aantal weken door. Steeds wat verder, steeds wat stouter. Vragen om een foto deed hij nooit, en hij werd ook niet echt heel expliciet. Wel dat hij over haar fantaseerde. En als ze aan hem vroeg om die fantasie te delen, dan bleef hij redelijk geheimzinnig: “We kunnen afspreken, dan ga je hem vanzelf ervaren”. Ze bleven zo rondom elkaar heen dansen. Totdat ze voor zichzelf een beslissing maakte en zei “prima, waar en wanneer”….
Hij reageerde heel snel. Kwam met diverse opties. Bij hem thuis, maar kon ook begrijpen dat ze dat als “eng” zou zien. En hij wilde wel een prettige omgeving, wat rommelen in een auto was niet bepaald zijn fantasie. Een hotelkamer. Eerst een kop koffie, en als alles goed viel, dan konden ze naar boven gaan. Dan had ze altijd de mogelijkheid om weg te lopen. Het leek haar een prima optie, en ze gingen kijken voor een geschikte datum. Zij kon bepalen, zij had immers de “ballast” van een relatie. Uiteindelijk werd een datum geprikt. Thuis zei ze dat ze een avond weg was vanwege een werketentje. Manlief had nauwelijks gereageerd. Na een paar minuten kwam de geweldige opmerking “dan moet ik natuurlijk voor eten zorgen”. Ze had dit bevestigd, en wist dat de frituurpan op die datum gebruikt zou worden.
Die avond was ze er klaar voor. Ze zag er leuk uit. Ze deed alsof alles normaal was. Afscheid nemen van de kinderen, haar man nog wat extra opdrachten geven, en weg was ze. Goed half uur rijden voordat ze bij het hotel was. Veilig maar niet te ver weg. Eenmaal daar aangekomen zat Erik al in de lobby te wachten. Hij zag er prima ut. Glimlach op zijn gezicht. “kom, we gaan even bij de bar wat drinken”. Ze liepen samen naar de bar, gingen zitten. Allebei een drankje, en het gesprek liep zoals altijd: vlug en vrolijk. Hij zat de hele tijd aan haar knie en zij liet dat toe. Nadat ze een half uurtje hadden gekletst”, waarbij er best wel wat toespelingen waren gemaakt, boog hij zich naar haar toe, zijn hand ging net wat hoger en streelde haar aan de binnenkant van haar been. “zullen we naar boven gaan?”. Ze was bloednerveus. Nu kwam het er op aan….aan de andere kant: ze kon altijd nog een bepaalde grens trekken. En ze wilde toch écht graag eens genieten, eens een keer iets stouts doen. Ze glimlachte. “is goed”. Hij stond op. “Kom”, en nam haar mee. “Moeten we niet een kamer regelen”, vroeg ze. Hij keek naar haar. “Eerlijk gezegd heb ik een gokje genomen en al eea geregeld. Hij haalde een sleutelkaart uit zijn zak en wapperde er mee. “2e etage”. Even was ze van slag. “en als ik nu niet wilde”, vroeg ze. Hij lachte. “Dan had ik vanavond in een groot bed geslapen, en was ik wat geld kwijt geweest. Als ik naar een casino ga ben ik meestal meer kwijt en hier zijn mijn kansen beter. Plus…de prijs is leuker”. Hij pakte haar hand vast, ze liepen naar de lift en gingen naar boven, naar de kamer. Binnen keek ze even rond…mooie kamer…ze keek naar hem, hij grijnsde, keek haar aan en zei “we gaan eens een fantasie waarmaken”.
Hij trok de deur dicht. Het kaartje “niet storen” hing netjes aan de klink. Hij liep via het trappenhuis naar beneden. Hij had geen zin om anderen tegen te komen. Hij liet de afgelopen uren nog even door zijn hoofd gaan. Zij had even raar opgekeken toen hij een kleine camera opstelde, maar daarna zei ze dat ze het ook spannend vond. Daarna ging hij zijn gang. Hij was opgewonden….zijn fantasie zou eindelijk waar worden gemaakt.
Hij had geoefend. Iemand versieren. Onder een andere naam bij een hotel inchecken. Lichamelijke kenmerken veranderen. Hij had de kamer cash betaald, hij had zich gelegitimeerd met een gestolen rijbewijs waarop een andere pasfoto stond. De kamer was schoongemaakt, en als ze al DNA vonden: hij had er 3 weken geleden ook gelogeerd onder eigen naam, dus daarvoor had hij een alibi. Maar het belangrijkste was dat hij zijn fantasie had waargemaakt. De fantasie om een vrouw te wurgen totdat ze dood was, en met deze misdaad weg te komen. Een dag om niet snel meer te vergeten. Hij voelde de camera in zijn jas zitten, moest glimlachen en zei tegen zichzelf: “zeker niet als je nog eens kunt terugkijken”.
Mentos
Mister Stomme Klup
Well that escalated quickly.
De Bondscoach
Maoïst van lichte zeden
Thanks!! Even mn vrouw laten lezen; ik kan weer een paar maanden rustig op de bank voetbal kijken zonder bang te zijn dat ze gekke dingen in d'r kop haalt.
Mentos
Mister Stomme Klup
Wat had jij in je hoofd bij een kort verhaal dan? 10 zinnen?
Optie 2. Denk dat het laatste boek wat je leuk vond een moppenboek was.
Nep Scout
Aanvoerder
Bijvoorbeeld. Ik zie soms ook bijvoorbeeld 2-sentence horrorstories. Heerlijk! Straight to the point!
Ook 2 zinnen meestal. Heerlijk!
Troosteloos keek hij voor zich uit. Vandaag had hij het definitieve bewijs gekregen dat hij oud was. Richting bejaard ging. Niet meer meetelde in de samenleving, en alleen nog maar een beetje nutteloos mocht rondhangen. Wachtend op een eind, en tot die tijd hopen dat je niet al teveel last krijgt van allerlei kwaaltjes. Natuurlijk, een man wordt ouder. Je verliest je vitaliteit. Leuke dingen verdwijnen: een flinke bos haar, een gespierd lichaam, prima conditie, een compleet gebit en interesse van het andere geslacht. En wat kreeg hij terug? Rimpels, allerlei pijntjes. Pillen voor alles. Pillen voor de hoge bloeddruk, pillen voor migraine. Ja, zelfs een pil als hij nog een keer een erectie wilde hebben. Want zelfs dat deel van zijn lichaam functioneerde niet meer goed. En waar hij met die andere dingen nog enigszins kon leven, daar was het verlies van vrouwelijke aandacht en het vermogen om op elk moment van de dag seks te hebben, toch wel een hele pijnlijk. Vandaag werd dat nog eens bevestigd. Hij was al weken een beetje aan het flirten met een kassiere van de supermarkt. Knappe vrouw, leuke lach, leuk figuur. Een jaartje of 20 jonger dan hij was, maar hij dacht dat zo’n leuke vrouw wel bij hem paste. Had haar zelfs al eens bloemen gegeven, en daar had ze toch een beetje om moeten lachen. Vandaag kwam hij haar tegen, op straat. Samen met een man en een kind. Hij baalde er een beetje van dat er een man naast haar liep, en tot zijn verbazing begroette zij hem heel enthousiast. “Kijk”, zei ze tegen het kind, “dat is die lieve opa waar ik het laatst over had, die mij bloemen had meegenomen”. “Opa”. Dan weet je dat het voorbij is. De slagroom op de taart kwam echter nog. Haar man, of vriend, of wat het ook was, keek een beetje moeilijk. Vroeger, 25 jaar geleden, was hij wel een uitdaging aangegaan. Verbaal of fysiek, hij kon zijn mannetje wel staan. Hij hoorde hem iets mompelen “bloemen van zo’n vent”, waarop zij hoorbaar zei “ach, een onschuldige oude man, stel je niet zo aan. Een mindere bedreiging is er niet”. Die woorden hadden hem meer pijn gedaan dan een klap die hij in het verleden wel eens had geïncasseerd. Uitgerangeerd, dat was ie. Zijn vrouw was jaren geleden al bij hem weg gegaan, met zijn dochter had hij nauwelijks contact. Een kaartje met de kerst, een belletje met een verjaardag. Na zijn scheiding had hij er stevig op los geleefd en in die tijd was hij haar ergens verloren. Kon hij, achteraf gezien, wel begrijpen. Hij had al vaker geprobeerd iets goed te maken maar het wilde niet, het was stuk. Een oude eenzame vent, die wat contact zocht in de supermarkt. Hij was iemand geworden die hij vroeger zou hebben uitgelachen. Hij liep naar huis. Hij zou eten maken voor zichzelf, tv kijken, wat pils drinken totdat het tijd was om naar bed te gaan.
Hij had zijn maaltijd net achter de kiezen, toen de deurbel ging. Hij stond op en opende de deur. Voor hem een man, netjes gekleed. “Goedenavond, ik zou met u willen praten over een mogelijkheid om uw leven te redden en u een mooi doel te geven”. Ja natuurlijk, een Jehova’s getuige. En een vent in een mooi zwart pak in plaats van een leuke vrouw. De man bleef hem aankijken. Nu pas viel hem op hoe fel de ogen van die gast waren. “Mag ik binnenkomen? U zult er vreugde aan overhouden”. Ach ja. Had hij renminste nog eens een andere avond. “kom binnen joh. Ga zitten. Iets te drinken?” De man moest glimlachen. “Misschien een glas rode wijn”? Nou, waar was de tijd dat iemand om een kop koffie vroeg. Rode wijn. Dat had ie niet. Hij verontschuldigde zich en bood hem een biertje aan. “Nee, dan maar water” zet de man. “wie weet kan er iets veranderen”. “Nou, ik pak me wel een pilsje” zei de oude man De man in zwart ging zitten, en hij bleef hem aankijken. “ik kom u een mooi voorstel doen”, zei hij. “ik weet dat u ouder bent, alleen. Dat u een mooi leven heeft gehad met aardse genoegens, dat die tijd achter u ligt en dat u nu wellicht meer behoefte heeft aan rust. Rust die u niet kunt vinden omdat u nog teveel belang hecht aan de genoegens die u in het verleden hebt gehad. De oude man keek hem aan. Nu komt natuurlijk het “sluit je aan en red je ziel verhaal”, dacht hij. De man in het zwarte pak ging verder: “En nu kunt u nog in alle onrust blijven wachten tot het einde, of u kunt voor een oplossing kiezen die een einde maakt aan uw zorgen”.
De oude man onderbrak hem. “ja, natuurlijk door me aan te sluiten bij jullie clubje. Paar keer in de week braaf naar jullie kerk gaan, geld doneren en net zo als jij de deuren af te gaan om zieltjes te winnen, toch?”
De man in zwart moest lachen. “langs de deur gaan en zieltjes winnen is passé. Ik geloof meer in een persoonlijke benadering. En nee, ik vraag geen geld, en ik vraag zeker niet om naar een kerk te gaan. Ik zou een overeenkomst willen aangaan, een overeenkomst die u zal helpen”. De oude man was nu al helemaal op zijn hoede. Dit klonk als het begin van oplichting. De man in zwart ging verder. “U bent nu op leeftijd, uw geest is nog helemaal helder maar uw lichaam vertoont allerlei gebreken. Stel, we konden die gebreken laten verdwijnen. Dat u weer de conditie had van een leeftijd naar uw keuze. Dat u lichamelijk geen enkel gebrek had. Dat u zelfs weer een stuk jonger gaat lijken. Dat zou mooi zijn toch? U houdt al uw ervaring, maar nu met de fysiek conditie van een jonge vent en een uiterlijk van….zeg een 15 jaar jonger?” De oude man keek hem aan. Dacht hij dat hij debiel was of zo? Hij begon te lachen. Eerst wat grinniken, daarna gewoon hardop. Hij stond op, liep naar de koelkast om een nieuwe fles pils te pakken en begon daarna een antwoord te geven. “Tuurlijk joh, ik word gewoon jonger. Dat ik daar niet eerder aan heb gehad. En ik kan kiezen. Natuurlijk. Op een doordeweekse avond staat er iemand voor mijn door die mij even 35 jaar jonger tovert. Een sprookje is er niks bij”.
De man in zwart bleef hem aankijken. Bleef glimlachen. “nee, een sprookje is het niet. Ik vraag er wel iets voor terug. Maar iets wat u niet zult missen. Wat ik terug vraag”….er viel een stilte. “wat ik terugvraag is even lastig. Laat me uitpraten, astublieft. Wat ik terugvraag is de helft van de levensjaren die u nog vanaf nu zou hebben”. De oude man keek hem met open mond aan. “ik zal het uitleggen. U ben nu 64. Stel, u zou eigenlijk 84 worden. Dan leeft u nog 10 jaar, zo fit als een hoentje. Die andere 10 jaar zijn dan voor mij. Zou u 94 worden, dan wordt u 79 zijn 15 jaar voor mij. En nogmaals, u zilt hartstikke fit zijn tot de laatste dag. En u mag kiezen, welk levensjaar u zult hebben. Voor de in ontwikkeling zijnde puber, een twintiger die alles aankan of de veertiger die nog best in vorm is? Qua uiterlijk gaat u niet helemaal terug, dat zou teveel opvallen. Maar wat meer spiermassa, wat meer haar, die bril kan verdwijnen….een gezicht wat een jaar of 10-15 jonger is….allemaal te realiseren binnen….zeg eens een jaar?”
De oude man kreeg een soort kortsluiting in zijn hoofd. Hoe gek was deze vent? Dat was ook het eerste wat hij riep. “je bent niet helemaal goed joh”. De man in zwart glimlachte. “dat hoor ik wel vaker. Maar de mensen die voor mij kiezen weten dat ik daarna lever. Dat ik mijn belofte waarmaak. En ja, ik hou mensen ook aan hun gedeelte van de afspraak. Maar denk maar na: wat zou je liever hebben? Een 10-15 jaar een top leven of nog minimaal 20 jaar aftakeling meemaken en steeds ellendiger worden, om uiteindelijk als een plantje te sterven”. De oude man begon na te denken. Hoe idioot deze vent klonk, zijn voorstel was eigenlijk wel goed. Voor wie moest hij oud worden? Zou het dan niet mooi zijn om de jaren die hij nog te gaan had leuk door te komen? Niet dat hij de man voor zich geloofde, maar de gedachte was wel leuk. Laat ik eens in zijn verhaal meegaan, dacht de oude man. “wat doe je eigenlijk met die jaren die je van mij neemt, en hoe komen ze bij jou?”. De man in zwart keek wat vrolijker, omdat hij zag dat hij een geïnteresseerde had. “Hoe, dat is lastig uit te leggen, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken. En wat ik er mee doe? Ik ruil dat weer voor iets anders. Genoeg mensen die extra jaren willen hebben, in ruil voor weer wat anders. Dat is eigenlijk een beetje mijn baan: ik verzamel behoeftes van mensen, en ruil ze tegen iets anders, wat ik daarna weer kan gebruiken. Een mooi spel, wat ik al een tijdje beoefen”. De oude man begon te denken. “ja tuurlijk, en dan ben ik mijn ziel of zo kwijt. Of vervloekt. Of gebeurt er iets met nabestaanden”. De man in zwart antwoordde snel. “Nee, geen verborgen voorwaardes. Ik hoef geen ziel. En nee, er gebeurt niets met nabestaanden of andere gekkigheid. Ik hou van simpel en duidelijk: Ik krijg de helft van de jaren die je nog hebt, en jij spendeert de jaren die voor jou overblijven in alle kracht. Niet eerder, niet zwakker. Ik hou af en toe contact, zo dat ik vragen kan beantwoorden of problemen kan oplossen. Niemand die kan zeggen dat ik me niet hou aan mijn deel van de afspraak”.
De oude man barstte in lachen uit. Wat voor gek had hij nu in huis gehaald? Ach ja, tot nu toe had hij wel een amusante avond gehad. Was weer eens wat anders, een mooi verhaal. Dus waarom niet even meespelen?
“Nou prima. En ik kan kiezen wat ik wil?” De man in zwart knikte”. Ik wil weer de kracht en fysiek hebben van de 23-jarige ik. Lekkere conditie, toen had ik een goed lichaam en nul kwaaltjes. Geen enkele! Ik wil net zo sterk zijn, hetzelfde uithoudingsvermogen hebben. En ook weer dat ik net zo gemakkelijk…”de man viel even stil. Dit was wel genant zeg. De man in zwart nam het gesprek over. “je zult in bed ook presteren als de 23-jarige jij. Alleen nu wel met de ervaring die je al hebt opgedaan. En weet je wat, je vroeger probleempje dat je nog wel eens voortijdig een einde breide aan het feest, laten we ook weg. Geen kwaaltjes immers!”. De oude man merkte dat hij even een rood hoofd kreeg. “geen reden tot schaamte” riep de man in zwart. Allemaal menselijk. En qua uiterlijk doen we ook wat, maar met iets meer terughoudendheid. Maar ook hier: tevredenheid is het sleutelwoord. Ik hou me aan mijn afspraak”.
De oude man dacht na. Eigenlijk had hij niks te verliezen. Hij ging een mafkees gelijk geven. En stel, stel dat. Stel het zou kunnen, wat zou hij kunnen verliezen? Hoogstens een bak ellende. Hij keek de man in zwart aan. “ik ga het doen. Moet ik iets tekenen?” “Nee”, zei de man in zwart. “een handdruk. Een goede handdruk die deze ruil zal bevestigen”. Hij stak zijn hand uit. De oude man aarzelde even, maar toch…greep hij de hand van de man in zwart. “prima. Ik ga, we houden contact”. De man in zwart stond op en ging naar buiten. De oude man gong weer zitten en besloot nog wat te gaan drinken. Hij had eigenlijk een prima avond gehad met die vent…..
De weken erna voelde hij zich steeds beter. Minder snel moe, minder pijntjes. Hij merkte zelfs dat hij zijn leesbril steeds minder vaak opzette. Hij voelde zich fit, en had ook weer eens zin om een goed stuk te lopen. Tijdens de wandeling liep hij de hoek om, en botste bijna tegen iemand aan. Hij keek op en…de man in zwart. “zo, zei hij, het gaat al wat beter. Komende maanden zul je blijven vooruitgaan. Niks al te opvallends…en…tot later”. Hij verdween in de menigte. De oude man liep ook weer verder. Heel raar dit.
De maanden erna gingen voorbij. Hij keek in de spiegel. Er keek een vitale man terug. Hij werd nu vaak 50 geschat, of zelfs 49. Zijn pillen had hij allemaal weg gegooid. Hij voelde zich zo goed, zo lekker. Zelden dat hij echt moe was. Hij liep naar de slaapkamer, daar lag de vrouw waarmee hij eerder was gaan eten. De avond was leuk, ze waren bij hem geëindigd en jawel, in bed was hij ook weer 23. Hij had haar, net als in de goede oude tijd, 3 x genomen. Elke keer was zij gekomen, de derde keer had ze zich afgevraagd waar hij de energie vandaan haalde. Ja, dit was leven. Hij liep naar het bed toe, kuste haar. “Ik ga even naar de super, voor wat croissantjes en zo te halen. Jij nog wat anders?” Ze kreunde lichtjes. “Hmmmm….toe maar. 3 x en ontbijt. Nee, ik blijf even hier, kom ik op krachten”. Hij glimlachte, deed zijn jas aan en deed de headset in voor wat muziek. Liep naar buiten, en stak de straat over om richting super te lopen. En hij had dan wel goed zicht, maar door niet naar links te kijken zag hij die auto niet aankomen. Hij werd hard geraakt en kwam met zijn hoofd tegen het asfalt, was meteen bewusteloos. Daarna…niks meer.
Toen de man weer wakker werd, merkte hij dat hij zich niet meer kon bewegen. Hij wilde wat zeggen, maar ook dat ging niet. Hij was bang. Wat was er gebeurd? Hij kon zijn omgeving zien. Apparaten, slangen. Een witte kamer. Opeens ging de deur open. Een man in een doktersjas kwam binnen en…de man in zwart! Ja, nu in het wit, maar hij was het! De man keek hem aan. “zo, dat is niet zo mooi. Je hebt het toch gered, hadden de artsen niet gedacht. Ze hebben zich verbaasd over je fitheid. Zonder die conditie had je het niet overleefd, maar dat heeft je er doorheen getrokken”. De oude man wilde wat zeggen, maar het lukte niet. “nee, praten gaat niet. Maar ik kan zien wat je wil zeggen. Nee, ik kan je hier niet weg halen, dat was niet de afspraak”. Op dat moment kwamen nog een aantal anderen de ruimte binnen, ze zagen er ook uit als artsen. Eentje had een stapel papier bij zich. “Patient, 65 jaar. Aangereden door een auto, diverse breuken opgelopen en ook letsel aan zijn hoofd, waardoor er hersenschade is ontstaan. Momenteel is hij af en toe bij bewustzijn, maar dan is hij allesbehalve helder en niet in staat om te communiceren. Daarna zakt hij weer weg. Patient kan niet zelfstandig ademen. We hebben contact gezocht met familie, een dochter in dit geval, maar zij weigert om een beslissing te nemen. Vooralsnog kunnen we dus niks”. De man, voormalig in zwart”, stelde een vraag. “wat is de prognose?”. De arts met de papieren keek even moeilijk. Geen idee of de patient echt wakker wordt. En daarna is een volledig herstel eigenlijk ondenkbaar. Waarschijnlijk tot het bed veroordeeld en niet meer in staat om te functioneren. Het is dat ihij voor een man van zijn leeftijd zo gezond is, anders had hij het nooit overleefd”. De groep mompelde nog wat, en ging daarna naar buiten. De oude man wilde wat zeggen, schreeuwen, maar het ging niet. Alsof hij vast zijn in zijn hoofd. Dagen gingen voorbij. Verpleegsters verzorgden hem, gaven commentaar alsof hij er niet was. Hij wilde wel bewegen, wat zeggen, maar niks ging. Totdat op een dag de man in zwart weer voor hem stond. “ik heb nieuws voor je. Nieuws wat ik normaal niet geef. Weet je, normaal geven we geen tijden door. Zeggen we niet hoelang iemand nog heeft, want dan gaan ze zich gek gedragen. In jouw geval maak ik een uitzondering. Je zou eigenlijk 98 worden. 98 jaar. Onze overeenkomst ging in op je 64e, dus dat zijn 34 jaar. 17 jaar voor mij, 17 voor jou. Dan zou je dus 81 worden. Oftewel, je hebt nog 16 jaar te leven. En zoals gezegd, ik hou me aan mijn woord. Je gaat niet eerder dood. Je blijft fysiek zo fit als mogelijk…in dit bed. Niet eerder, niet zwakker, weer je nog?”. De man in zwart liep naar de deur. “Weet je dat je, als je niet deze deal had gemaakt, je tot op het laatst mentaal scherp was gebleven? En dat je niet had mogen klagen over je fysieke toestand? Ach. Je hebt toch de helft gekregen…sterkte, en tot over 16 jaar….de man in zwart trok de deur dicht. Hij hoorde zacht gehuil. En wist dat hij de enige was die het zou horen.
Hij had zijn maaltijd net achter de kiezen, toen de deurbel ging. Hij stond op en opende de deur. Voor hem een man, netjes gekleed. “Goedenavond, ik zou met u willen praten over een mogelijkheid om uw leven te redden en u een mooi doel te geven”. Ja natuurlijk, een Jehova’s getuige. En een vent in een mooi zwart pak in plaats van een leuke vrouw. De man bleef hem aankijken. Nu pas viel hem op hoe fel de ogen van die gast waren. “Mag ik binnenkomen? U zult er vreugde aan overhouden”. Ach ja. Had hij renminste nog eens een andere avond. “kom binnen joh. Ga zitten. Iets te drinken?” De man moest glimlachen. “Misschien een glas rode wijn”? Nou, waar was de tijd dat iemand om een kop koffie vroeg. Rode wijn. Dat had ie niet. Hij verontschuldigde zich en bood hem een biertje aan. “Nee, dan maar water” zet de man. “wie weet kan er iets veranderen”. “Nou, ik pak me wel een pilsje” zei de oude man De man in zwart ging zitten, en hij bleef hem aankijken. “ik kom u een mooi voorstel doen”, zei hij. “ik weet dat u ouder bent, alleen. Dat u een mooi leven heeft gehad met aardse genoegens, dat die tijd achter u ligt en dat u nu wellicht meer behoefte heeft aan rust. Rust die u niet kunt vinden omdat u nog teveel belang hecht aan de genoegens die u in het verleden hebt gehad. De oude man keek hem aan. Nu komt natuurlijk het “sluit je aan en red je ziel verhaal”, dacht hij. De man in het zwarte pak ging verder: “En nu kunt u nog in alle onrust blijven wachten tot het einde, of u kunt voor een oplossing kiezen die een einde maakt aan uw zorgen”.
De oude man onderbrak hem. “ja, natuurlijk door me aan te sluiten bij jullie clubje. Paar keer in de week braaf naar jullie kerk gaan, geld doneren en net zo als jij de deuren af te gaan om zieltjes te winnen, toch?”
De man in zwart moest lachen. “langs de deur gaan en zieltjes winnen is passé. Ik geloof meer in een persoonlijke benadering. En nee, ik vraag geen geld, en ik vraag zeker niet om naar een kerk te gaan. Ik zou een overeenkomst willen aangaan, een overeenkomst die u zal helpen”. De oude man was nu al helemaal op zijn hoede. Dit klonk als het begin van oplichting. De man in zwart ging verder. “U bent nu op leeftijd, uw geest is nog helemaal helder maar uw lichaam vertoont allerlei gebreken. Stel, we konden die gebreken laten verdwijnen. Dat u weer de conditie had van een leeftijd naar uw keuze. Dat u lichamelijk geen enkel gebrek had. Dat u zelfs weer een stuk jonger gaat lijken. Dat zou mooi zijn toch? U houdt al uw ervaring, maar nu met de fysiek conditie van een jonge vent en een uiterlijk van….zeg een 15 jaar jonger?” De oude man keek hem aan. Dacht hij dat hij debiel was of zo? Hij begon te lachen. Eerst wat grinniken, daarna gewoon hardop. Hij stond op, liep naar de koelkast om een nieuwe fles pils te pakken en begon daarna een antwoord te geven. “Tuurlijk joh, ik word gewoon jonger. Dat ik daar niet eerder aan heb gehad. En ik kan kiezen. Natuurlijk. Op een doordeweekse avond staat er iemand voor mijn door die mij even 35 jaar jonger tovert. Een sprookje is er niks bij”.
De man in zwart bleef hem aankijken. Bleef glimlachen. “nee, een sprookje is het niet. Ik vraag er wel iets voor terug. Maar iets wat u niet zult missen. Wat ik terug vraag”….er viel een stilte. “wat ik terugvraag is even lastig. Laat me uitpraten, astublieft. Wat ik terugvraag is de helft van de levensjaren die u nog vanaf nu zou hebben”. De oude man keek hem met open mond aan. “ik zal het uitleggen. U ben nu 64. Stel, u zou eigenlijk 84 worden. Dan leeft u nog 10 jaar, zo fit als een hoentje. Die andere 10 jaar zijn dan voor mij. Zou u 94 worden, dan wordt u 79 zijn 15 jaar voor mij. En nogmaals, u zilt hartstikke fit zijn tot de laatste dag. En u mag kiezen, welk levensjaar u zult hebben. Voor de in ontwikkeling zijnde puber, een twintiger die alles aankan of de veertiger die nog best in vorm is? Qua uiterlijk gaat u niet helemaal terug, dat zou teveel opvallen. Maar wat meer spiermassa, wat meer haar, die bril kan verdwijnen….een gezicht wat een jaar of 10-15 jonger is….allemaal te realiseren binnen….zeg eens een jaar?”
De oude man kreeg een soort kortsluiting in zijn hoofd. Hoe gek was deze vent? Dat was ook het eerste wat hij riep. “je bent niet helemaal goed joh”. De man in zwart glimlachte. “dat hoor ik wel vaker. Maar de mensen die voor mij kiezen weten dat ik daarna lever. Dat ik mijn belofte waarmaak. En ja, ik hou mensen ook aan hun gedeelte van de afspraak. Maar denk maar na: wat zou je liever hebben? Een 10-15 jaar een top leven of nog minimaal 20 jaar aftakeling meemaken en steeds ellendiger worden, om uiteindelijk als een plantje te sterven”. De oude man begon na te denken. Hoe idioot deze vent klonk, zijn voorstel was eigenlijk wel goed. Voor wie moest hij oud worden? Zou het dan niet mooi zijn om de jaren die hij nog te gaan had leuk door te komen? Niet dat hij de man voor zich geloofde, maar de gedachte was wel leuk. Laat ik eens in zijn verhaal meegaan, dacht de oude man. “wat doe je eigenlijk met die jaren die je van mij neemt, en hoe komen ze bij jou?”. De man in zwart keek wat vrolijker, omdat hij zag dat hij een geïnteresseerde had. “Hoe, dat is lastig uit te leggen, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken. En wat ik er mee doe? Ik ruil dat weer voor iets anders. Genoeg mensen die extra jaren willen hebben, in ruil voor weer wat anders. Dat is eigenlijk een beetje mijn baan: ik verzamel behoeftes van mensen, en ruil ze tegen iets anders, wat ik daarna weer kan gebruiken. Een mooi spel, wat ik al een tijdje beoefen”. De oude man begon te denken. “ja tuurlijk, en dan ben ik mijn ziel of zo kwijt. Of vervloekt. Of gebeurt er iets met nabestaanden”. De man in zwart antwoordde snel. “Nee, geen verborgen voorwaardes. Ik hoef geen ziel. En nee, er gebeurt niets met nabestaanden of andere gekkigheid. Ik hou van simpel en duidelijk: Ik krijg de helft van de jaren die je nog hebt, en jij spendeert de jaren die voor jou overblijven in alle kracht. Niet eerder, niet zwakker. Ik hou af en toe contact, zo dat ik vragen kan beantwoorden of problemen kan oplossen. Niemand die kan zeggen dat ik me niet hou aan mijn deel van de afspraak”.
De oude man barstte in lachen uit. Wat voor gek had hij nu in huis gehaald? Ach ja, tot nu toe had hij wel een amusante avond gehad. Was weer eens wat anders, een mooi verhaal. Dus waarom niet even meespelen?
“Nou prima. En ik kan kiezen wat ik wil?” De man in zwart knikte”. Ik wil weer de kracht en fysiek hebben van de 23-jarige ik. Lekkere conditie, toen had ik een goed lichaam en nul kwaaltjes. Geen enkele! Ik wil net zo sterk zijn, hetzelfde uithoudingsvermogen hebben. En ook weer dat ik net zo gemakkelijk…”de man viel even stil. Dit was wel genant zeg. De man in zwart nam het gesprek over. “je zult in bed ook presteren als de 23-jarige jij. Alleen nu wel met de ervaring die je al hebt opgedaan. En weet je wat, je vroeger probleempje dat je nog wel eens voortijdig een einde breide aan het feest, laten we ook weg. Geen kwaaltjes immers!”. De oude man merkte dat hij even een rood hoofd kreeg. “geen reden tot schaamte” riep de man in zwart. Allemaal menselijk. En qua uiterlijk doen we ook wat, maar met iets meer terughoudendheid. Maar ook hier: tevredenheid is het sleutelwoord. Ik hou me aan mijn afspraak”.
De oude man dacht na. Eigenlijk had hij niks te verliezen. Hij ging een mafkees gelijk geven. En stel, stel dat. Stel het zou kunnen, wat zou hij kunnen verliezen? Hoogstens een bak ellende. Hij keek de man in zwart aan. “ik ga het doen. Moet ik iets tekenen?” “Nee”, zei de man in zwart. “een handdruk. Een goede handdruk die deze ruil zal bevestigen”. Hij stak zijn hand uit. De oude man aarzelde even, maar toch…greep hij de hand van de man in zwart. “prima. Ik ga, we houden contact”. De man in zwart stond op en ging naar buiten. De oude man gong weer zitten en besloot nog wat te gaan drinken. Hij had eigenlijk een prima avond gehad met die vent…..
De weken erna voelde hij zich steeds beter. Minder snel moe, minder pijntjes. Hij merkte zelfs dat hij zijn leesbril steeds minder vaak opzette. Hij voelde zich fit, en had ook weer eens zin om een goed stuk te lopen. Tijdens de wandeling liep hij de hoek om, en botste bijna tegen iemand aan. Hij keek op en…de man in zwart. “zo, zei hij, het gaat al wat beter. Komende maanden zul je blijven vooruitgaan. Niks al te opvallends…en…tot later”. Hij verdween in de menigte. De oude man liep ook weer verder. Heel raar dit.
De maanden erna gingen voorbij. Hij keek in de spiegel. Er keek een vitale man terug. Hij werd nu vaak 50 geschat, of zelfs 49. Zijn pillen had hij allemaal weg gegooid. Hij voelde zich zo goed, zo lekker. Zelden dat hij echt moe was. Hij liep naar de slaapkamer, daar lag de vrouw waarmee hij eerder was gaan eten. De avond was leuk, ze waren bij hem geëindigd en jawel, in bed was hij ook weer 23. Hij had haar, net als in de goede oude tijd, 3 x genomen. Elke keer was zij gekomen, de derde keer had ze zich afgevraagd waar hij de energie vandaan haalde. Ja, dit was leven. Hij liep naar het bed toe, kuste haar. “Ik ga even naar de super, voor wat croissantjes en zo te halen. Jij nog wat anders?” Ze kreunde lichtjes. “Hmmmm….toe maar. 3 x en ontbijt. Nee, ik blijf even hier, kom ik op krachten”. Hij glimlachte, deed zijn jas aan en deed de headset in voor wat muziek. Liep naar buiten, en stak de straat over om richting super te lopen. En hij had dan wel goed zicht, maar door niet naar links te kijken zag hij die auto niet aankomen. Hij werd hard geraakt en kwam met zijn hoofd tegen het asfalt, was meteen bewusteloos. Daarna…niks meer.
Toen de man weer wakker werd, merkte hij dat hij zich niet meer kon bewegen. Hij wilde wat zeggen, maar ook dat ging niet. Hij was bang. Wat was er gebeurd? Hij kon zijn omgeving zien. Apparaten, slangen. Een witte kamer. Opeens ging de deur open. Een man in een doktersjas kwam binnen en…de man in zwart! Ja, nu in het wit, maar hij was het! De man keek hem aan. “zo, dat is niet zo mooi. Je hebt het toch gered, hadden de artsen niet gedacht. Ze hebben zich verbaasd over je fitheid. Zonder die conditie had je het niet overleefd, maar dat heeft je er doorheen getrokken”. De oude man wilde wat zeggen, maar het lukte niet. “nee, praten gaat niet. Maar ik kan zien wat je wil zeggen. Nee, ik kan je hier niet weg halen, dat was niet de afspraak”. Op dat moment kwamen nog een aantal anderen de ruimte binnen, ze zagen er ook uit als artsen. Eentje had een stapel papier bij zich. “Patient, 65 jaar. Aangereden door een auto, diverse breuken opgelopen en ook letsel aan zijn hoofd, waardoor er hersenschade is ontstaan. Momenteel is hij af en toe bij bewustzijn, maar dan is hij allesbehalve helder en niet in staat om te communiceren. Daarna zakt hij weer weg. Patient kan niet zelfstandig ademen. We hebben contact gezocht met familie, een dochter in dit geval, maar zij weigert om een beslissing te nemen. Vooralsnog kunnen we dus niks”. De man, voormalig in zwart”, stelde een vraag. “wat is de prognose?”. De arts met de papieren keek even moeilijk. Geen idee of de patient echt wakker wordt. En daarna is een volledig herstel eigenlijk ondenkbaar. Waarschijnlijk tot het bed veroordeeld en niet meer in staat om te functioneren. Het is dat ihij voor een man van zijn leeftijd zo gezond is, anders had hij het nooit overleefd”. De groep mompelde nog wat, en ging daarna naar buiten. De oude man wilde wat zeggen, schreeuwen, maar het ging niet. Alsof hij vast zijn in zijn hoofd. Dagen gingen voorbij. Verpleegsters verzorgden hem, gaven commentaar alsof hij er niet was. Hij wilde wel bewegen, wat zeggen, maar niks ging. Totdat op een dag de man in zwart weer voor hem stond. “ik heb nieuws voor je. Nieuws wat ik normaal niet geef. Weet je, normaal geven we geen tijden door. Zeggen we niet hoelang iemand nog heeft, want dan gaan ze zich gek gedragen. In jouw geval maak ik een uitzondering. Je zou eigenlijk 98 worden. 98 jaar. Onze overeenkomst ging in op je 64e, dus dat zijn 34 jaar. 17 jaar voor mij, 17 voor jou. Dan zou je dus 81 worden. Oftewel, je hebt nog 16 jaar te leven. En zoals gezegd, ik hou me aan mijn woord. Je gaat niet eerder dood. Je blijft fysiek zo fit als mogelijk…in dit bed. Niet eerder, niet zwakker, weer je nog?”. De man in zwart liep naar de deur. “Weet je dat je, als je niet deze deal had gemaakt, je tot op het laatst mentaal scherp was gebleven? En dat je niet had mogen klagen over je fysieke toestand? Ach. Je hebt toch de helft gekregen…sterkte, en tot over 16 jaar….de man in zwart trok de deur dicht. Hij hoorde zacht gehuil. En wist dat hij de enige was die het zou horen.
Laatst bewerkt:
Phillip Cocu
Clubicoon
Briljant, het zet je tot denken en dat zijn altijd de mooiste verhalen.
Mikasa
Internationale Legende
Hij is weer leuk!
CNG MrKrateos
Assistent Bondscoach
Erg leuk weer Hoet!
Dat zegt de vrouw ook vaker.
-040-
Bondscoach
En jij luistert niet naar jouw vrouw?
(Dat mag, als ze zalmroze voorstelt voor de muur van de woonkamer)
Der Jaufe
Forum Hall of Fame Inductee
Komt je nu mee
Dave1977
Basisspeler
Wat is daar mis mee?
In ons vorige huis hadden we serieus een wandje zalmroze gemaakt. Toen het nog nat was (de verf) schrok ik me de pl**ris maar toen het droog was was het best mooi.