Zijn komst was eind juli een grote verrassing, maar inmiddels weet iedereen wie Stanislav Manolev is. De 23-jarige Bulgaar heeft in sneltreinvaart zijn plaats verworven bij PSV. Dat het zó snel zou gaan, had-ie zelf ook niet verwacht.
"Je weet vooraf dat het niveau hier veel hoger ligt dan in de Bulgaarse competitie, dus ja, een beetje verbaasd ben ik wel." En dan met een grijns: "Zeker na die valse start tegen Cherno More..." De herinnering aan de rode kaart bij zijn debuut in het shirt van PSV heeft hem die benauwde nacht in Burgas wel even uit zijn slaap gehouden. Hij had zich teveel laten meeslepen, beseft hij nu.
"Enerzijds waren beide kaarten het gevolg van gewone wedstrijdmomenten. Maar het is waar dat ik me heel graag wilde bewijzen, zeker in dat stadion, vol met Bulgaarse mensen. Ik was die avond erg teleurgesteld, maar achteraf is het misschien wel goed geweest. Het zette me weer even met twee benen op de grond, ik wist weer waar ik aan toe was."
Want de dagen ervoor waren hectisch geweest. De transfer kwam onverwachts, niet in de laatste plaats voor hemzelf. Pas toen hij met zijn oude club Litex Lovech in Nederland arriveerde voor een trainingskamp kreeg hij te horen dat PSV geïnteresseerd was. ,,We zouden hier trainen en enkele oefenwedstrijden spelen. Ik wist wel dat er scouts op de tribune zaten, dat is altijd wel zo. Maar dat PSV me echt wilde contracteren, hoorde ik toen pas. Nee, ik heb geen seconde nagedacht over de vraag of ik het moest doen. PSV is geen club waarover je twijfelt. PSV is top. Ik wist meteen: dit wil ik."
In Bulgarije werd de deal meteen bestempeld als 'de transfer van het jaar'. " Ook in mijn land had niemand er nog rekening mee gehouden. Dat kon ik wel merken aan de reacties. Het was groot nieuws."
Manolev groeide op in Blagoëv- grad, in het zuidwesten van Bulgarije, niet ver van de grens met Macedonië. Toen hij veertien was, overleed zijn vader. Samen met zijn moeder en jongere broer probeerde hij zijn weg te vinden. Manolev werd er snel volwassen en zelfstandig door. "Ik heb er altijd voor moeten knokken", vertelt hij. "Wat ik tot dusverre heb bereikt, is het resultaat van hard werken. Het is niet vanzelf gekomen."
Voetbal was al snel belangrijk in zijn leven. Gezegend met talent werd hij op twaalfjarige leeftijd gevraagd door de befaamde voetbalschool van Pirin, een club die nu uitkomt op het hoogste niveau in Bulgarije en bijvoorbeeld ook Dimitar Berbatov (Manchester United) opleidde. Op achttienjarige leeftijd volgde de stap naar de topclub Litex Lovech. "Hoewel ik gewend was om op eigen benen te staan, vond ik het eerste jaar toch wel moeilijk. Litex ligt in het noorden, aan de andere kant van het land. Dan heb je tijd nodig om te wennen. Ook de prestaties waren nog niet je van het. Ik speelde bijna nooit en heb zelf aangedrongen op een verhuur aan Pirin."
De terugkeer in zijn geboortestad was van korte duur en eenmaal in de hoofdmacht van Litex raakte de carrière van de Bulgaarse back in een stroomversnelling. In de zomer van 2008 maakte hij zijn debuut in het nationaal elftal, een jaar later wachtte hem het buitenlandse avontuur bij PSV.
In Eindhoven lijkt van enige aanpassingsproblemen geen sprake. Niet privé ('sinds ook mijn vriendin hier is, hebben we ons bekende levensritme kunnen oppakken en voel ik me prima'), niet op het veld. Vanuit het niets heeft hij zich een basisplaats toegeëigend. Maar Stanislav Manolev, bescheiden en ingetogen als hij is, zal dat zelf nooit van de daken schreeuwen.
"Ik ben blij dat ik al snel veel aan spelen toekom. Maar dat is geen garantie voor de wedstrijden die volgen. Ik mag het vertrouwen van de trainer niet beschamen en zal me elke keer weer opnieuw moeten bewijzen. Of ik tevreden ben? Een oordeel laat ik aan andere mensen over. Ik kan alleen maar zeggen dat ik nog ontzettend veel te leren heb."