Volgens mij is je brein pas volledig volgroeid op je 24ste. Dus dat is 1 reden waarom ik het mijn kinderen ernstig af zou raden. Als de relatie goed genoeg is om te trouwen, dan is de relatie goed genoeg om een aantal jaar te wachten met trouwen.
Ik weet niet of het zoveel met de volgroeiing van het brein te maken heeft, om eerlijk te zijn. Bovendien zijn dit soort cijfers een statestiek, en dus niet/nauwelijks toepasbaar op het individu. Ik zou vooral kijken naar je kinderen zelf, en hoe ze in hun eventuele relatie staan. En wat voor persoon de nieuwe aanwinst is. Lijkt mij een stuk belangrijker dat leeftijd.
Het geloof aspect is iets waar ik mee worstel als niet gelovige. Ik heb respect voor andere overtuigingen maar hierbij bekruipt mij een gevoel van de mazen in de wet zoeken. Het idee van trouwen voordat je samenwoont/ het fysieke gedeelte van de relatie aangaat is niet perse slecht. Maar wordt het hier niet omgedraaid? Willen ze hun leven binden voor God of is het trouwen een manier waarop het geaccepteerd wordt? ~ niet zomaar accepteren dat je eerst 12 jaar gaat samenwonen voordat je er achter komt dat je elkaar toch geen ja woord gaat geven~ . Is het dan beter om na 12 jaar te scheiden?
Is het misschien mogelijk dat je vooral het oude beeld daarvan hebt? Ik zit zelf in een redelijk gelovige omgeving (als in, een gedeelte van mijn omgeving is zeker gelovig) en zie daarin dus ook verschillende keuzes langskomen. Maar het aloude 'ik moet trouwen anders mag ik niet samenwonen/het huwelijk consumeren' zie ik steeds minder. Mensen trouwen nog steeds redelijk vroeg - vergeleken met de gemiddelde trouwleeftijd - maar hebben vaak al samengewoond daarvoor. Ik ook bijvoorbeeld, ik trouwde op mijn 24e, maar woonde daarvoor ook al samen. Onze reden om te trouwen had overigens weldegelijk ook een gelovig aspect, maar we wilden ook gewoon een groot feest geven met alle dierbaren om ons heen. Ik zie nu ook bij sommige van mijn niet-gelovige vrienden dat ze eigenlijk spijt hebben dat ze nog niet getrouwt zijn. Eerst zetten ze zich ertegen af, onder het mom van "Ouderwets, de kerk heeft toch geen waarde, etc". Maar nu hebben ze gewoon een feest overgeslagen, en een potentiele memorabele dag gemist. Natuurlijk kun je altijd nog trouwen - en wellicht gaat een deel dat nog doen - toch heb ik het idee dat ze zelf voelen dat ze 'het momentum gemist' hebben, zeg maar.
Verder ken ik ook zeker mensen die binnen 5 jaar alweer gescheiden zijn, en zie ik ook dat 'te vroeg trouwen' absoluut bestaat. Maar ik zie daarin niet een vreselijk groot verschil in tussen '5 jaar getrouwt zijn' en '5 jaar samenwonen', want in beide gevallen is het een vervelende gebeurtenis die diep effect kan hebben. Dan hoop ik altijd maar dat er nog geen kinderen waren, want daar zit uiteindelijk de grootste pijn.
Terug naar Mo: Het interesseert me eigenlijk niet zoveel. Misschien is hij alleen verloofd, zonder dat er een concrete trouwdatum vaststaat. Dat hij daarmee de serieusheid van hun relatie wil kenmerken, maar pas over een paar jaar trouwt. Hij zou niet de eerste zijn die dat doet. Meteen invullen dat het wel met geloof te maken zal hebben, vind ik eigenlijk ook weer een beetje kortzichtig - waarmee ik niet wil zeggen dat jij dat nu sowieso doet.