DISCLAIMER - lang verhaal. Skippen indien gewenst; TLDR'tjes worden geaccepteerd.
Weekend - in plaats van "tijd om te zuipen" eens "tijd voor bezinning". Ter inleiding: wat betreft dit topic rijst de vraag natuurlijk hoeveel dieper de US nog kan zinken, aangezien dat land het ultieme symbool van de absolute anticlimax in "modern time" dreigt te worden. De kapitein van deze absolute anticlimax is een soort oranje stripfiguur die van een privileged dorpsgek met onbegrensde bluf-pokerskills promoveerde tot een surreële frontman, ook al wist hij zelf vanaf zijn zesde narcistische levensjaar al dat hij op een dag de onbetwiste wereldleider zou worden. De frontman die inmiddels terecht onder vuur ligt, maar tegelijkertijd niets meer is dan een product van alle ellendige voorwaarden die veel eerder werden gecreëerd.
Soms zou je toch willen dat er even geen nieuws was. Dat de wereld even stil zou staan. Zeker wat betreft de US; onze "baby daddy". Dat land lijkt een oneindige beerput op alle fronten. Eerder al de zorgen om de Amerikaanse economie - en daarmee de mondiale economie - van me af weten te schrijven. We hebben geopolitieke discussies gehad over hoe de US een Russisch roulette (pun intended) speelt door de wereld te zien als een absurdistische versie van een bordspel Risk. Of hoe Trump zelfs ogenschijnlijk sterke banden met US "allies" stapsgewijs aan het verkrachten is, zoals de EU.
Een ingrediënt die al in de giftige US-cocktail zat, maar door de gruwelijke actualiteit weer even extra omhoog schiet in promillage: Afro-Americans die systematisch gediscrimineerd worden. Inmiddels een schokkend normaal; niets nieuws onder de zon. Dat er mensen zijn die het wederom - om wat voor reden dan ook, bewust of onbewust - proberen te bagatelliseren ook niet. Er zijn mensen die zich vanuit een eendimensionale reflex liever druk maken om de reactie van groepen die stelselmatig achtergesteld en vernederd worden dan dat ze zich druk maken om de kern van het verhaal. In wat voor wereld leven we?
Zo rationeel mogelijk: de kwesties van raciale vooroordelen, protesten, rellen en pogingen om de wet en orde te handhaven - hoewel ik me kan inleven, sta ik niet in de schoenen van degenen die het meest getroffen zijn door wat er gaande is. Ik weet en voel niet hoe het is om vandaag de dag zwart te zijn in Amerika, om politieagent te zijn in de frontlinie, om een leider te zijn die bepaalt wat er moet gebeuren om met deze situatie om te gaan, etc.
[Intermezzo I] Dus zocht ik naar mensen die dat perspectief wel hebben, zonder daarvoor een vlucht te hoeven pakken. Bijvoorbeeld een donkere collega waar ik sinds ik bij mijn huidige job ben begonnen een goede band mee heb opgebouwd. De Zuidas vergelijken met Wallstreet is wellicht nog krommer dan Madurodam vergelijken met Amsterdam, maar wonderbaarlijk genoeg zijn er ook op de Zuidas donkere jongemannen te vinden die hier iets van voelen. Inderdaad; als ze er al zijn. Het ergste van alles: ik was degene die het onderwerp ter sprake moest brengen toen we lunch gingen halen, omdat de beste kerel hier altijd zo ingetogen mogelijk over is. Het is een sensitief onderwerp, waarbij het gevaar van de stempel "slachtofferrol" op de loer ligt. Als zwarte moet je niet zeuren over zwarten, zeker niet op de Zuidas. Je moet vooral extra blank doen. Ik voel me gevleid dat hij me in vertrouwen nam. Laat ik zonder af te dwalen en verder in detail te treden zeggen dat een aantal bijzonder simpele, rake vragen die hij mij stelde alles voor mij samenvatten: hoe zou jij het vinden als je zou werken in een omgeving waar iedereen, van hoog tot laag, altijd donker is? Waar je bijna altijd de enige blanke bent. Van de werkvloer tot aan de borrels en uitjes die erbij horen? En waarbij je meer dan eens wordt herinnerd aan het feit dat je anders bent? Waarbij je het gevoel krijgt dat je jezelf zo veel mogelijk moet wegstoppen achter een conformistisch masker? Ik leg het niet verder uit. Dit was iemand die de pijn vanuit de Zuidas opeens voelde. Laat staan hoe de Afro-Americans zich ter plekke voelen. Hij bracht zijn pijn met die paar vragen in elk geval over op mij. [Terug naar de US.]
En terug naar de ratio. Dan kun je het pragmatisch reduceren tot twee basale vragen: 1) biedt hun systeem rechtvaardigheid en respect voor alle mensen, en 2) leven ze in een land dat alle mensen eerlijk behandelt en hun grondrechten beschermt? Ik denk dat het eerlijke antwoord nee is en dat het land eufemistisch uitgedrukt niet erg zijn best lijkt te doen om het probleem op te lossen. Laten we eens kijken naar de geschiedenis en de omstandigheden om te zien of dat juist is.
Na het bestuderen van wat geschiedenis wordt deze samenvloeiing van gebeurtenissen - i.e. raciale vooroordelen, protesten, rellen en pogingen om de wet en orde te handhaven - slechts “another one of those” omdat het vele malen is gekomen en gegaan. Je kunt simpelweg zien hoe deze er typisch uitzien. De '65 rassenrellen in Watts, die van Newark in 1967, door heel het land in 1968 toen Dr. King werd neergeschoten, die in Los Angeles in 1992 als gevolg van de vrijspraak van Rodney King en die in Baltimore in 2015, toen Freddie Gray dodelijk nekletsel opliep terwijl hij in een politievoertuig zat. Dit is dus een probleem dat oplaait, overgaat en vervolgens zonder resolutie uit de nationale focus verdwijnt. Veel belangrijke mensen doen doorgaans politiek correcte uitspraken die hun verontwaardiging en sympathie betuigen en gaan, wanneer het moment voorbij is, terug naar hun comfortabele leven. Je hoort nu veel van deze uitspraken. Je zou je kunnen afvragen waar al deze gepassioneerde mensen 1-2 weken geleden waren en waar ze over een maand zullen zijn. Zal dit moment worden aangehouden om echte verandering teweeg te brengen? Waarschijnlijk niet. De geschiedenis suggereert dat het probleem pas aandacht krijgt als het op deze vreselijke manier aan de orde wordt gesteld en vervolgens wordt het verwaarloosd. Business as usual.
Het vergt geen knappe analyse om in te zien dat het racisme-probleem verweven is met de cyclus van het armoedeprobleem waarin armoede, misdaad en onvoldoende onderwijs leiden tot systemische nadelen, waaronder kinderen die werkloze volwassenen worden die weinig kansen krijgen, gevoelens van nutteloosheid en vooroordelen, die samen conflicten creëren met politie en dure misdaad- en opsluitingspercentages in een rechtsstelsel dat niet voor iedereen dezelfde gerechtigheid biedt. Deze situatie is chronisch en wordt ook erger. Hoe is het toch mogelijk dat een zogenaamd beschaafde of intelligente samenleving zulke chronisch vreselijke, oneerlijke en oneconomische omstandigheden zo pontificaal toestaat? Wat doen degenen die nu die nobel klinkende openbare verklaringen doen over deze ontwikkelingen? Wat doet hun regering hieraan? Zal iemand iets aan die dingen doen - en zo ja, wanneer? Zo nee, wat zijn de waarschijnlijke gevolgen? Moeten mensen die geen hulp nodig hebben, rustig en beleefd blijven leven met de status-quo - of zouden ze beter luider kunnen schreeuwen? Dit kan - gegeven alle andere sociaal-economische fratsen in de US - toch niet anders dan uitgroeien tot een breder maatschappelijk probleem?
Conflicten over raciale vooroordelen zijn slechts een van de vele vormen van conflicten die de huidige economische omstandigheden zullen versterken. Zoals in de geschiedenis het geval is geweest en zoals we nu kunnen zien, nemen de conflicten toe wanneer economisch stressvolle tijden zowel langdurige onrechtvaardigheden als de lelijke impuls om anderen te demoniseren en te dehumaniseren aan de oppervlakte brengen. Het lijkt er nu op dat de meeste mensen drie of vier soorten mensen hebben waar ze “tegen” zijn - of de Republikeinen (NL: "rechts"), de Democraten (NL: "links"), de kapitalisten, de socialisten, de rijken, de armen, de Chinezen, de elites, de LGBTQ-gemeenschap, moslims, joden, etc. Kies wat uit; stop er een paar in het mandje. Deze drang om anderen te belasteren zal toenemen als de economische omstandigheden verslechteren, wat steeds waarschijnlijker wordt in een wereld waarin het monetaire beleid niet goed werkt, dus centrale overheden en centrale banken zullen geld en (markt verstorende) kredieten moeten blijven uitdelen om de samenleving te redden. Het lijkt me onmogelijk om een samenleving, en vooral een democratische samenleving, onder dergelijke omstandigheden op een ordelijke manier te laten functioneren.
Waar in de geschiedenis waren omstandigheden analoog - vooral wanneer er grote verschillen in rijkdom en waarden waren, de economische omstandigheden verslechterden en het monetaire beleid tegelijkertijd niet effectief was? In eerste instantie 1930-45 en later andere analoge periodes in de geschiedenis. Je observeert hoe deze samenvloeiing van omstandigheden ertoe leidde dat gevechten in sommige landen zo destructief werden dat ze ervoor kozen hun democratieën op te geven om autocratieën te worden, zodat sterke leiders orde en welvaart konden herstellen. In de jaren dertig volgden vier grote democratieën - Duitsland, Japan, Italië en Spanje - allemaal die route. Het is gemakkelijk voor democratieën om in anarchieën te glijden en tot autocratieën te leiden wanneer het vertrouwen in het vermogen van het systeem om te voorzien in wat mensen nodig hebben, wordt afgebroken. Zo ver weg lijken we niet gelet op de signalen. Zien we leiders samenwerken, het oneens zijn terwijl ze de regels volgen over hoe ze het oneens kunnen zijn of voeren ze een machtsstrijd waarin ze andersdenkenden straffen? Specifiek voor de US: hoe lossen de president, de gouverneurs en de burgemeesters hun meningsverschillen op over wie de bevoegdheid heeft om het gebruik van het leger te leiden in de domeinen die ze gemeen hebben? Wanneer machtsstrijd het wederzijds respect voor de wet en voor elkaar vervangt als een manier om geschillen op te lossen, bevindt men zich op een gladde helling die naar autocratie leidt. Combineer dat met de alsmaar toenemende inkomens- en vermogensongelijkheid.
Je ziet verschillende versies van deze dingen over de hele wereld gebeuren. Dingen die indirect verbonden zijn. De rellen in Hong Kong kun je zien als "another one of those" protesten, rellen en pogingen om de openbare orde te handhaven, en de vonken van elk van deze brandhaarden kunnen andere haarden doen ontbranden. De vonken in Hong Kong kunnen overwaaien naar Taiwan, die de vonken tussen de VS en China kan ontsteken, wat kan bijdragen aan de vlammen in de US, etc. Het is essentieel dat leiders goede principes hebben om goed met deze omstandigheden om te gaan en dat deze principes praktische manieren moeten zijn om het volk samen te brengen rond gedeelde waarden en verstandige acties om de samenleving meer verenigd, vreedzamer en welvarender te maken. En ze moeten die principes duidelijk maken aan - in dit geval - het Amerikaanse volk, zodat ze hieraan kunnen werken. Anders weten ze niet waar ze heen gaan en hoe ze daar zullen komen. De oranje kapitein is alles behalve geknipt voor een dergelijke functie.
[Intermezzo II: de rol van de media] Over het algemeen helpen de media overigens ook niet, omdat ze sensationeel zijn, de waarheid verdraaien en partij kiezen in de gevechten (bijvoorbeeld tussen links en rechts) en ondersteunende meningen bij hun publiek bij elkaar schreeuwen om de andere kant te demoniseren. Er is weinig tot geen ruimte voor een meer doordachte of redelijke vorm van onenigheid over wat waar is en wat men eraan kan doen. Een zeer treffend Nederlands voorbeeld hiervan vind ik de rol van de media gedurende het COVID-universum en
dit filmpje van filosoof Ad Verbrugge en onze nationale uberkakker Jort Kelder, die ik doorgaan uitkots, vind ik best representatief voor dat alternatieve, kritische geluid zonder af te dwalen richting populistische quatsch. Ik daag een ieder uit om eens blanco dat filmpje in te gaan, ongeacht wat je van deze hele COVID-situatie vindt. Luister gewoon eens en daag jezelf uit door al jouw huidige overtuigingen ten aanzien van COVID een uurtje uit te zetten en je open te stellen voor een alternatief geluid. [Terug naar de actualiteit.]
De belangrijkste keuze die het Amerikaanse volk heeft is te reduceren tot een keuze tussen a) een pad van redelijke onenigheid waarin verschillende standpunten zorgvuldig kunnen worden onderzocht om een intelligent akkoord te bereiken over wat er moet worden gedaan, zodat de belangrijkste belanghebbenden brede steun kunnen krijgen (idealiter van de meerderheid) achter hen, zodat het land met al zijn diversiteit wordt samengebracht, en b) een pad waarin elke persoon vecht voor wat hij / zij denkt dat het beste is, het verzamelen van bondgenoten voor hun zaak die samen vechten tegen de andere kant, zelfs als de gevechten voor beide partijen verschrikkelijk schadelijk zullen zijn (zoals in een oorlog). Het lijkt alsof men het punt nadert waar de gepassioneerde zoektocht naar individuele oorzaken en de twijfels over de eerlijkheid van het systeem en zijn vermogen om voor de samenleving te zorgen het systeem bedreigen, en dat is eng. Het is toch haast ondenkbaar dat er geen revolutionaire veranderingen zullen zijn die een breder verstorend effect kunnen hebben. Dan is de vraag welke vormen ze zullen aannemen - of ze vreedzaam en productief zijn of gewelddadig en contraproductief.
En dan te bedenken dat uitgerekend het land dat model zou moeten staan voor de rest van de wereld - of zichzelf die rol heeft aangemeten - momenteel een tikkende tijdbom is die bij ontploffing verregaande gevolgen heeft voor bijna de hele wereld, of in elk geval de westerse. Nee, dit helpt allemaal niet om niet nog erger te walgen van dat land in haar huidige vorm en haar huidige excessen in alle opzichten.
En toch, of we het nu willen toegeven of niet; voor ontzettend veel mensen blijft Amerika iets fascinerends. Een land om ontzag voor te hebben vanwege haar macht of om te bewonderen, omdat het zogenaamd een moreel superieur land is dankzij haar democratie - de democratie die inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Omdat de meest perverse vorm van kapitalisme er vandaan komt - de perverse vorm van kapitalisme dat inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Omdat ze een groot deel van de mondiale geopolitiek bepalen met hun buitenlandse beleid - het buitenlandse beleid dat inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Omdat Sillicon Valley met haar ambassadeur Facebook er vandaan komt - het Facebook dat inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Omdat Hollywood daar vandaan komt. Het Hollywood dat inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Omdat [random verheerlijkt US verschijnsel]. Het [random verheerlijkt US verschijnsel] dat inmiddels ontelbaar veel schandalen kent.
Ongelooflijk stel oppervlakkige wezens zijn we met z'n allen; dat dat land nog steeds fungeert als een soort toonbeeld van een moderne beschaving. Het zou het toonbeeld moeten zijn van een moderne wereldtumor.
Mensen die anders zijn, in welk opzicht dan ook zijn juist een verrijking op een forum. Waar 90% kuddeschapen zijn die elkaar netjes achterna lullen en volgen. Minder huilie huilie en accepteren dat een forum voor iedereen is, en sommige totaal geen behoefte hebben om alleen maar de goede of leuke dingen na te typen.
(K)
www.google.com
) gaat in een stad wonen in een wijk bewoond door mensen met dezelfde achtergrond. Met het gevolg dat een fatsoenlijke integratie niet van de grond komt.
Het is maar goed dat je hier geen typefout hebt gemaakt. Of twee.