Der Jaufe
Forum Hall of Fame Inductee
Trump doet wat te verwachten was, als zakenman tekeer gaan om zijn eigen ego te strelen. Hoop overigens dat adviseurs hem nog steeds goed advies geven, wat hij daar mee doet is aan hem.Trump-bashing is erg voor de hand liggend deze dagen en vooropgesteld zijn alle taferelen die we vanuit de US mee krijgen natuurlijk niet uitsluitend op het conto te schrijven van één man, maar ook een bataljon aan belanghebbenden, adviseurs en in zijn geval zelfs familieleden. Toch weer een even schokkend als enerverend boek in twee dagen uit gelezen, waarbij het tempo zeker niet in de laatste plaats te danken was aan een totale verbijstering; het boek van Anthony Gardner, die in de periode 2014-2017 de US ambassadeur was bij de EU. Hij zoomt voornamelijk in op de US-EU relatie en hoe Trump die stelselmatig heeft verkracht - en uiteraard nog steeds verder aan het verzieken is.
Trump heeft onlangs iig wederom de oorlog aan Europa verklaard; ditmaal was COVID-19 zijn stok om mee te slaan. In een van zijn toespraken over het coronavirus verklaarde Trump zoals alom bekend nadrukkelijk dat Europa "besmette" infectiehaarden had in de US en dat hij daarom directe vluchten vanaf daar zou stoppen. Ridicuul genoeg wist hij ook in deze situatie van Europa de boeman te maken.
Het is inmiddels een achterhaalde retorische vraag, maar is er uberhaupt voor voorbeeld te noemen van een andere Amerikaanse president die, op een beledigende en eenzijdige manier en zonder voorafgaand overleg, zo'n belangrijke beslissing met ernstige gevolgen voor belangrijke bondgenoten heeft genomen? Het was een dramatische illustratie van hoe ome Donald tijdens zijn bewindsperiode so far herhaaldelijk de meest essentiële partners van de US heeft gekleineerd en ondermijnd. De benarde situatie van 'zijn' Europese bondgenoten, van wie sommigen, vooral Italië, in een dramatische humanitaire noodsituatie verkeerden, konden hem zogezegd aan z'n reet roesten. Ook hebben we allemaal kunnen aanschouwen hoe hij nul leiderschap toonde om een wereldwijd partnerschap aan te gaan om de crisis aan te pakken, waarin 'zijn' Europese bondgenoten cruciale partners zouden zijn. Tijdens de ebola-crisis in West-Afrika in 2014-2015 daarentegen werkten de US en de EU buitengewoon nauw en succesvol samen om de verspreiding van infectie te stoppen.
Heb z'n toespraak nog even terug gekeken en eigenlijk is het simpelweg schaamteloze politiek: hij stelde de UK en Ierland (de US haar vermeende "speciale partners") vrij, ook al hadden beide al veel gevallen van het virus en bevonden ze zich in een vroeger stadium van de exponentiële uitbraak die hun Europese buren - waaronder wij - ervaren. Het spreekt voor zich dat wij Europeanen naar de UK en Ierland kunnen reizen voordat we naar de US vliegen. Houders van Amerikaanse paspoorten werden vrijgesteld van het reisverbod, ook al waren ze mogelijk besmet. Bovendien negeerde het beleid om vliegreizen stop te zetten het voor de hand liggende feit dat het virus al in de US was en snel groeide. Ook deze manoeuvre probeerde simpelweg de boel af te leiden van het daadwerkelijke probleem: de overduidelijke tekortkomingen in de binnenlandse reactie / beleid op COVID-19.
Enfin, veel van bovenstaande is in alle eerlijkheid enigszins achterhaald en overal lang en breed uitgemeten (sorry), maar in de context van het boek was deze toespraak van DT slechts het toppunt van vele aanvallen op Europa en plaatst het veel in perspectief. Trump is afgeweken van zes decennia "partisan" buitenlands US beleid; een beleid dat de Europese integratie ondersteunde omdat het niet alleen goed was voor Europa, maar ook goed was voor de Amerikaanse belangen. De EU is voor de US een cruciale partner op veel gebieden; van regionale en zelfs mondiale thema's, waaronder klimaatverandering, buitenlandse hulp en humanitaire hulp, sancties, wetshandhaving, hervorming van de WHO, en - ook niet geheel onbelangrijk - China dwingen eerlijk te spelen in de wereldhandel.
Trump heeft het "playbook" verscheurd, met zeer ernstige gevolgen voor de US, haar bondgenoten en zelfs de wereld. Hij was een luide cheerleader voor de Brexit, hoewel het ongetwijfeld en absurd genoeg veel kritieke Amerikaanse belangen ondermijnt. Het was voor de US juist nuttig om de UK in de EU-tent te hebben, omdat door de Amerikanen vaak wordt beargumenteerd dat Londen op veel punten filosofisch zo op één lijn met ze zou zitten. Hij heeft erop aangedrongen dat de UK zou afwijken van de EU-regelgeving, advies dat premier Boris Johnson maar wat graag lijkt te verwelkomen, ook al hebben veel Amerikaanse bedrijven decennialang in de UK geïnvesteerd in de veronderstelling dat het in overeenstemming zou blijven met de EU-regelgeving. Hij heeft populistische, nationalistische en eurosceptische partijen in Europa gepromoot, terwijl hij autoritaire landen over de hele wereld heeft omarmd. DT heeft van de EU eigenlijk een bizarre karikatuur weten te maken: een leugenachtige schets van een disfunctionele organisatie, volledig gedomineerd door Duitsland, die alleen is opgericht om de US te verslaan in de handel. Dat de EU de invloed van haar kleinere leden vergroot is hem een doorn in het oog, met wie hij liever bilateraal handelt - vanzelfsprekend omdat dat hem beter uit zou komen. Toegegeven; het is na het Wopke-debacle ook enigszins misplaatst om te doen alsof wij in de EU zo'n harmonieus blok vormen en dat zal ik ook zeker niet beweren, maar you get the point hopelijk.
De US hebben ongetwijfeld ernstige meningsverschillen gehad met de EU, vooral mbt belemmeringen voor de export van Amerikaanse voedingsmiddelen. In zijn boek beschrijft Gardner ook dat hij veel van deze veldslagen tijdens zijn diplomatieke mandaat heeft gestreden, evenals zijn voorgangers van beide politieke partijen. Maar - zo beredeneert hij ook zelf - het is volkomen misleidend om te beweren dat alleen de EU en niet de US beperkingen oplegt aan de ("trans-Atlantische") handel. Overigens is het absurd om in die relatie selectief en volledig te focussen op de handel in goederen, zonder het substantiële overschot van de US aan diensten te negeren. Ik vind het opmerkelijk dat hij dat gegeven buiten beschouwing laat. Bovendien zou geen enkele voorafgaande regering de EU hebben bedreigd met invoertarieven voor staal, aluminium of auto's, omdat deze invoer in vredestijd niets meer dan een nationaal veiligheidsrisico vormt.
Anyway, als Donaldo zo doorgaat dompelt hij vooral z'n eigen land verder in rouw. De voortdurende strijd tegen de EU ondermijnt het vermogen van zijn land om haar doelstellingen te bereiken. Niet alleen bij de bestrijding van het virus, maar ook op veel andere gebieden. Zijn grootste waanidee is misschien wel dat de US de echte dreiging (CHINA) het hoofd kan bieden zonder nauw met de EU samen te werken. Maar goed, het zullen vooral de Amerikanen zijn, i.e. het volk, die allemaal nog vele jaren de prijs zullen moeten betalen voor deze opzettelijke blindheid. En dat bovenop alle ellende en complete rip-offs die worden georkestreerd vanuit de financiële wereld, maar daar zal ik maar niet weer een heel essay over typen. Ik krijg steeds meer te doen met het normale Amerikaanse volk.
Degene die hem over 3/4 of 4 3/4 jaar opvolgt gaat n aardige dobber hebben aan het herstellen van de diverse relaties en het samenbinden van het volk in de staten.
