Kerel, zoals
IPF ergens al aangeeft: we kunnen toch niet ontkennen dat Derksen wel een patroon van versprekingen en terugdraaien heeft. Van Sylvana en aap, kaars in muts tot Baudet en liquideren. Ik zeg dat zelf inderdaad niet - ja, ik zeg ook foute dingen, hoor. Op feestjes, in kroegen, met vrienden, waar dat soort van ongein thuis hoort. Niet op de nationale beeldbuis.
Maar heel eerlijk gezegd denk ik niet dat Derksen zo'n verkeerde kerel is, hoor. Hij is niet extreemrechts, hij is net zo racistisch en seksistisch als de gemiddelde Hollandse of Kroatische man van een bepaalde generatie. De 'je moet toch gewoon neger kunnen zeggen' en 'als een wijf dronken op de bank ligt, vraagt ze er toch ook een beetje zelf om' man. Maar diezelfde man kan tegelijkertijd prima overweg met z'n donkere buurman of kan een goede echtgenoot zijn. Hij is geen onmens, wellicht behulpzaam, vrijwilliger graag gezien in de buurt. Hij is 'fatsoenlijk'. Hij is alleen extreem onzeker omdat de wereld verandert en hem z'n privileges- waaronder foute grappen of met z'n kinderen naar Zwarte Piet zwaaien - wordt 'afgepakt'. Zo voelt hij dat. Hij herkent de wereld niet meer. ZIJN wereld, that is.
Je moet Derksen zien als het projectiescherm voor zulke mannen. Iemand die de onzekerheid, naïviteit (in Baudet 'fatsoenlijk rechts' zien), grilligheid, verstopt achter een façade van 'het kan me geen reet schelen' verstopt.
Ik vind overigens dat ik na bijna 20 jaar op dit forum best wel een beetje de anateurpsycholoog mag uithangen- ik doe dat niet op teevee. Achter die façade van onverschilligheid zie ik een bange, naïeve, grillige man. Overigens hetzelfde als Gijp. Emotioneel volstrekt onbetrouwbaar, kan zo maar in cholerische woede ontsteken. Verschil met Gijp is dat Gijp's bipolariteit er eentje is van hysterie en diepe depressie. Gijp is daarbij tevreden met z'n volkse imago. Derksen daarentegen - als echte provinciaal - wil altijd nog een beetje intellectueel zijn. Hij is gekrenkt als-ie ontmaskerd wordt als domme man (of als-ie zichzelf ontmaskert, als hij zich weer eens verspreekt). Hij gaat dan zichzelf overschreeuwen - vandaar ook z'n extreme posities. Borderline en narcisme zijn innig met elkaar verbonden; bij Derksen zien we kenmerken van beide. Die typische boosheid en gekrenktheid - en dat opblazen om überhaupt iemand te kunnen zijn. Om ertoe te doen. En - kenmerkend voor beide - de verslaving aan aandacht en relletjes.
Het is het zakelijke instinct van De Mol om hier een verdienmodel in te zien. Derksen als projectiescherm voor de Hollandse man is een geweldig idee. We zijn daarbij ook zelf verslaafd aan relletjes. In onze spektakelmaatschappij hebben we liever nonsensikale relletjes dan dat we ons daadwerkelijk moeten richten op de ellendige toestand van onze planeet. Het biedt ook de schijn van overzicht, van goed ('normaal doen') en kwaad (negers met een grote bek/in de politiek, mannen in vrouwenkleding, vrouwen in de politiek (Kaag, Simons) etc. Ja, dat heeft De Mol goed gezien.