Ryan Thomas (M)

Vooral het psychologische effect lijkt mij inderdaad vrij zwaar. Als je nooit zo'n blessure hebt gehad voetbal je doorgaans niet met die angst (danwel rationeel: ''het kan mij ook overkomen'' of gevoelsmatig) dat je (weer) een blessure krijgt. Als je hem hebt gehad kan ik mij voorstellen dat je bang bent dat je dezelfde blessure weer krijgt en al dat revalideren voor niks hebt gedaan. Wetende wat de gevolgen van zo'n blessure zijn bestaat ook de kans dat je de duels toch, danwel onbewust, wat minder vrij en hard in gaat.

Wat betreft Thomas zelf weten we al niet of hij zonder blessure het niveau al aan had gekund. Het is een complete verrassing hoe hij er zal staan, maar ik acht de kans ook groot dat het even zal duren voor hij een wezenlijk aandeel heeft, mocht dat er ooit in zitten.
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.

Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-

We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.

De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.

Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.

De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.

Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.

Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.

Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".

En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.

BACK TO TOPIC:

Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.
 
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.

Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-

We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.

De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.

Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.

De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.

Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.

Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.

Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".

En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.

BACK TO TOPIC:

Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.

Heftig verhaal man. Ik kan mij voorstellen dat je nog vaak terugdenkt aan hoe het anders was gelopen, hoe ver je in het betaald voetbal had kunnen komen. Je bent, hoe hard ook, maar weer een voorbeeld van hoe veel geluk er ook bij komt kijken om een succesvolle carrière op te bouwen. Zoveel factoren, waar het ontlopen van (heftige) blessures ook onder valt die op zijn plaats moeten vallen.

Tof in ieder geval dat je je ervaringen kunt delen met anderen en zo alsnog een bijdrage kan leveren, ook hier ;)
 
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.

Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-

We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.

De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.

Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.

De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.

Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.

Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.

Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".

En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.

BACK TO TOPIC:

Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.
Veel mensen staan inderdaad niet stil bij het mentale aspect van zo'n periode. Thnx voor het zo eloquent delen van je verhaal.
 
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.

Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-

We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.

De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.

Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.

De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.

Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.

Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.

Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".

En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.

BACK TO TOPIC:

Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.
Heftig verhaal, hoor. Mooi om te lezen ook. Bedankt voor het delen.
 
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.

Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-

We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.

De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.

Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.

De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.

Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.

Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.

Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".

En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.

BACK TO TOPIC:

Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.

Klinkt herkenbaar, ik heb ook zo'n blessure gehad, ik ben 3 jaar geleden geopereerd, ik heb daarna al anderhalf jaar gevoetbalt, maar nu pas begin ik weer een beetje het niveau te halen wat ik voor de blessure had. Het duurde ook heel lang voordat dat ik weer tackles durfde te maken, maar dat gaat nu ook steeds beter.

Maar het is echt een rot blessure.

Dat is ook de reden dat ik zoveel medelijden heb met Strootman. Die werd helemaal afgebrand bij het NL elftal omdat hij wat minder speelde na die rot blessure, maar je moet hem de tijd geven om weer goed te worden, en je zit nu ook dat hij steeds beter wordt. Daarom vind ik het heel leuk en terecht dat Koeman hem voor het Nederlands elftal selecteert. Want voetballen, dat kan Strootman echt wel.

En op dezelfde manier moeten we Ryan Thomas niet meteen af gaan branden als hij een slechte wedstrijd speelt, maar moeten we hem echt de tijd geven om weer goed te worden.
 
Klinkt herkenbaar, ik heb ook zo'n blessure gehad, ik ben 3 jaar geleden geopereerd, ik heb daarna al anderhalf jaar gevoetbalt, maar nu pas begin ik weer een beetje het niveau te halen wat ik voor de blessure had. Het duurde ook heel lang voordat dat ik weer tackles durfde te maken, maar dat gaat nu ook steeds beter.

Maar het is echt een rot blessure.

Dat is ook de reden dat ik zoveel medelijden heb met Strootman. Die werd helemaal afgebrand bij het NL elftal omdat hij wat minder speelde na die rot blessure, maar je moet hem de tijd geven om weer goed te worden, en je zit nu ook dat hij steeds beter wordt. Daarom vind ik het heel leuk en terecht dat Koeman hem voor het Nederlands elftal selecteert. Want voetballen, dat kan Strootman echt wel.

En op dezelfde manier moeten we Ryan Thomas niet meteen af gaan branden als hij een slechte wedstrijd speelt, maar moeten we hem echt de tijd geven om weer goed te worden.
Alle begrip, maar we zijn geen club om spelers rustig weer naar hun fysieke/psychologische niveau te laten groeien. De belangen zijn te groot daarvoor. Dan maar verhuren aan een andere club zodat ze weer ritme op kunnen doen. Die gasten verdienen tonnen en hoef je echt geen medelijden mee te hebben, anders dan jouw situatie, en die van Voetbalvisie.
 
Alle begrip, maar we zijn geen club om spelers rustig weer naar hun fysieke/psychologische niveau te laten groeien. De belangen zijn te groot daarvoor. Dan maar verhuren aan een andere club zodat ze weer ritme op kunnen doen. Die gasten verdienen tonnen en hoef je echt geen medelijden mee te hebben, anders dan jouw situatie, en die van Voetbalvisie.

Tonnen verdienen is geen argument om een andere menselijke benadering te zoeken. Of iemand in de bijstand zit of multimilionair is zou geen invloed moeten hebben op onze reactie erop. Ik ben het met je eens dat we hier niet uit liefdadigheid mensen moeten laten spelen.
 
Tonnen verdienen is geen argument om een andere menselijke benadering te zoeken. Of iemand in de bijstand zit of multimilionair is zou geen invloed moeten hebben op onze reactie erop. Ik ben het met je eens dat we hier niet uit liefdadigheid mensen moeten laten spelen.
Doelde daarmee op dat ze ook verder kunnen gaan op amateurniveau en het daar rustiger aan gaan doen. Ze geven niet die tonnen per jaar op omdat ze zich niet meer 100% durven te geven. Daar is de angst dan weer niet groot genoeg voor. Ze gebruiken dus de club in dit geval. Daar heb ik minder medelijden mee dan een amateurspeler die graag tegen contribitiebetaling zijn hobby wilt uitoefenen.
 
Alle begrip, maar we zijn geen club om spelers rustig weer naar hun fysieke/psychologische niveau te laten groeien. De belangen zijn te groot daarvoor. Dan maar verhuren aan een andere club zodat ze weer ritme op kunnen doen. Die gasten verdienen tonnen en hoef je echt geen medelijden mee te hebben, anders dan jouw situatie, en die van Voetbalvisie.

In principe heb je gelijk, het andere uiterste is om vanaf de luie stoel te roepen "Die pannenkoek kan er echt geen drol van, weg met die mafkees". Niet dat jij dat doet, maar er wordt af en toe makkelijk geschreeuwd. Op een gegeven moment wordt er geëvalueerd en besloten om een contract wel of niet te verlengen. Dat ze niet meteen afscheid van PSV nemen is verdedigbaar, herstel heeft tijd nodig en ze moeten ook aan hun eigen toekomst denken - hun voetballoopbaan is na hun 35e zo ongeveer wel voorbij, en tot die tijd wil je zoveel gebruik maken van het enorme geld wat in de hogere voetbalregionen rondzweeft. Bovendien, het is ook een stukje prestige. Je wil jezelf toch altijd sportief revancheren en bewijzen dat PSV destijds gelijk had je te kopen. Je blijft geloven dat je bij die topclub thuishoort. Voor je het weet zijn er 2 of 3 jaar voorbij. De tijd vliegt, misschien nog wel harder voor een voetballer.
 
In principe heb je gelijk, het andere uiterste is om vanaf de luie stoel te roepen "Die pannenkoek kan er echt geen drol van, weg met die mafkees". Niet dat jij dat doet, maar er wordt af en toe makkelijk geschreeuwd. Op een gegeven moment wordt er geëvalueerd en besloten om een contract wel of niet te verlengen. Dat ze niet meteen afscheid van PSV nemen is verdedigbaar, herstel heeft tijd nodig en ze moeten ook aan hun eigen toekomst denken - hun voetballoopbaan is na hun 35e zo ongeveer wel voorbij, en tot die tijd wil je zoveel gebruik maken van het enorme geld wat in de hogere voetbalregionen rondzweeft. Bovendien, het is ook een stukje prestige. Je wil jezelf toch altijd sportief revancheren en bewijzen dat PSV destijds gelijk had je te kopen. Je blijft geloven dat je bij die topclub thuishoort. Voor je het weet zijn er 2 of 3 jaar voorbij. De tijd vliegt, misschien nog wel harder voor een voetballer.
Ook eens natuurlijk.
 
Hi all, sorry for writing in English but my Dutch is not worth the struggle!

Very interesting reading your opinions on Ryan.

as a fan of NZ football and Ryan, I'm wondering is it possible for him to play for Young PSV this season? I see Young FC Utrecht have used some regular first team players. We want to see Ryan regain his form prior to the injury ASAP and hopefully do some great things for PSV.

Bedankt!
 
Hi all, sorry for writing in English but my Dutch is not worth the struggle!

Very interesting reading your opinions on Ryan.

as a fan of NZ football and Ryan, I'm wondering is it possible for him to play for Young PSV this season? I see Young FC Utrecht have used some regular first team players. We want to see Ryan regain his form prior to the injury ASAP and hopefully do some great things for PSV.

Bedankt!

Not structurally, the "young PSV team" can not use players over 23 in most matches according to new rules and regulations (aimed to make the Dutch 2nd league more fair, preventing many weekly permutations and influence of recovering first team players that might tip league tables due to their qualities). Exemptions are when the "young-teams" face one of the other young teams. He made some minutes in one of those recently. I fully agree that I am also eager to see what he's up to, and rumour has it he is now close to making his first team debut. Fingers crossed he (still) has what it takes to get plenty of first team action.
 
Not structurally, the "young PSV team" can not use players over 23 in most matches according to new rules and regulations (aim to make the Dutch 2nd league more fair, preventing many weekly permutations and influence of recovering first team players that might tip league tables due to their qualities). Exemptions are when the "young teams" face one of the other young teams. He made some minutes in one or those recently. I fully agree that I am also eager to see what he's up to, and rumor has it is now close to making his first team debut. Fingers crossed he (still) has what it takes to get plenty of first team action.
Thank you kindly for your response.

Can these regulations / rules be found in writing somewhere? I notice you said exemptions are made when playing other youth teams, however Young FC Utrecht fielded 3 first team players (Abass, Cerny and Troupee) against FC Den Bosch in round 5.

The reason I ask specifically is because I like to look ahead at what games he could potentially feature in, if I'm lucky I might be able to watch the game if it's televised.
 
Thank you kindly for your response.

Can these regulations / rules be found in writing somewhere? I notice you said exemptions are made when playing other youth teams, however Young FC Utrecht fielded 3 first team players (Abass, Cerny and Troupee) against FC Den Bosch in round 5.

The reason I ask specifically is because I like to look ahead at what games he could potentially feature in, if I'm lucky I might be able to watch the game if it's televised.

All three are under 23 tho, (age 21 for all three mentioned) so even though they might also have some first team experience, they still are allowed to play for young Utrecht. I think there might be additional restrictions also for these youngsters after a certain number of first team performances.

As Thomas is 24, he can only play for JPSV in friendlies and the matches against jong-Ajax, jong-AZ and jong-Utrecht*.

Not sure if they can bring him in the cup (KNVB-beker) but I would doubt that.

If you want the rules and regulations I would Google for: KNVB + regelement 2019 + keuken kampioen divisie + Jong teams. But believe me, he can't make regular JPSV action.


*Edit, the next of those will be on 13th of January, against Jong Ajax. Let's hope he has made it to get in form and make first team before then.
 
Laatst bewerkt:
Mooi voor die jongen dat 'ie eindelijk zijn debuut mocht maken. Niet heel veel gezien, maar zag 'm wel een aantal mooie steekballen geven. Ben heel benieuwd!
 
Daar werk je dan meer dan een jaar keihard voor. Na 22 minuten direct rood en je team voor het eerst in ruim twee jaar thuis zien verliezen in de competitie, en dan ook nog ruim. Tja.
 
Daar werk je dan meer dan een jaar keihard voor. Na 22 minuten direct rood en je team voor het eerst in ruim twee jaar thuis zien verliezen in de competitie, en dan ook nog ruim. Tja.
Laat Thomas maar tot de winterstop weer plasts nemen op de bank...vorig seizoen niet gemist en na een dergelijke actie van vanmiddag hoef ik hem de komende weken ook niet meer te zien in de basis...:mad:
 
Terug
Bovenaan Onderaan