Voetbalvisie
Invaller
Het psychologische effect is inderdaad niet te bevatten. Het gevoel dat je hebt zodra je weer op het veld staat zal nooit meer hetzelfde zijn. Uiteraard kun je er bovenop komen, anderen komen het nooit meer te boven.Vooral het psychologische effect lijkt mij inderdaad vrij zwaar. Als je nooit zo'n blessure hebt gehad voetbal je doorgaans niet met die angst (danwel rationeel: ''het kan mij ook overkomen'' of gevoelsmatig) dat je (weer) een blessure krijgt. Als je hem hebt gehad kan ik mij voorstellen dat je bang bent dat je dezelfde blessure weer krijgt en al dat revalideren voor niks hebt gedaan. Wetende wat de gevolgen van zo'n blessure zijn bestaat ook de kans dat je de duels toch, danwel onbewust, wat minder vrij en hard in gaat.
Wat betreft Thomas zelf weten we al niet of hij zonder blessure het niveau al aan had gekund. Het is een complete verrassing hoe hij er zal staan, maar ik acht de kans ook groot dat het even zal duren voor hij een wezenlijk aandeel heeft, mocht dat er ooit in zitten.
Vanuit mijn eigen ervaring zal ik het volgende beschrijven zodat jullie ook een beter beeld hebben bij mijn verleden rondom dit onderwerp c.q. mijn voetbalverleden bij B.V.O's. -Vanuit bescherming vanuit privacy zal ik geen clubs c.q. namen noemen, ik hoop dat jullie dit begrijpen.-
We staan aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. Zojuist had ik een prachtseizoen achter de rug, waarin het mijn doelpunten totaal was opgelopen tot een cijfer dat begon met een '3' en gevolgd werd door een ander nummer. (De twijfel was of twee doelpunten al dan niet voor mij zouden tellen). Het aantal assists dat ik afgeleverd had, liep op tot een klein tiental. Totaal was ik betrokken bij ruim 42% van ons doelpunten totaal. Dit volgde door mijn eerste avontuur bij een betaald voetbal organisatie in Nederland. Via, via werd er contact met mij, mijn ouders en toen der tijd belangenbehartiger opgenomen. Of ik zin had in dit avontuur? Uiteraard! En zo geschiedde, de jeugdtransfer werd afgerond ik nam afscheid van voormalig ploeggenoten en zo begon mijn lange, -wat achteraf gezien bleek- aftocht vanuit het voetbal.
De proefperiode was bijna afgelopen, ik kreeg een volledige maand de tijd om aan te haken bij het elftal, ging mee op trainingskamp en liet mede vanwege mijn enorme zelfvertrouwen een verpletterende indruk achter. Vanuit de spitspositie c.q. flank, of nummer 10 met twee slopers achter mij, scoorde ik, gaf ik (voor)assists en ik voelde mijzelf bevrijd. Alle druk die vele spelers voelen had ik simpelweg niet. Het feit dat ik hier mocht staan, was voorrecht genoeg en ik kende mijn kwaliteiten. Een gelukkig huwelijk leek geboren.
Totdat het noodlot toesloeg. Op een van de laatste trainingen van ons trainingskamp stond ik opgesteld als diepste spits in een 4-3-3 formatie a la Mark v. Bommel. De nummer tien speelt mij in, ik kaats en de bal gaat vervolgens naar de buitenkant. Zoals een goed spits betaamt, draai ik, wil ik sprinten richting de eerste paal om aldaar de bal in het doel te werken. Echter, terwijl ik draai blijft mijn enkel strak in het (kunst)gras staan. Terwijl de rest van mijn been wel doordraait. Ik hoorde een kleine 'knak' en voelde wat onrecht. Maar geen directe pijn. De training werd vervolgens uitgespeeld zonder enig probleem en mijn bijdrage was bovengemiddeld.
Na de training besloot ik om na aanraden van mijn trainer direct even langs de clubarts te gaan. Even kijken gezien het verhaal dat ik besprak geen volledige duidelijkheid kon geven. De club had al dan niet genoeg ervaring met dergelijke blessures, stuurde mij langs de clubarts en via verschillende kanalen kwam uiteindelijk het nieuws naar boven dat de kruisband inderdaad was afgescheurd, tezamen met enkele beschadigingen aan de binnenbanden. Een flinke kluif om hiervan te revalideren dus.
De club leefde volledig met mij mee en zagen meerwaarde in mij op basis van hetgeen ik in mijn stageperiode had laten zien. Mijn plek was enigszins al veiliggesteld, ware het niet dat deze blessure roet in het eten gooide. Ze gaven mij alle tijd om middels hun hulp te revalideren -een revalidatieprocess waarin ook meerdere fouten gemaakt zijn, maar dat even daargelaten- en ik kon het zodra ik weer fit was opnieuw proberen.
Tegen de adviezen van fysiotherapeuten, clubarts en zelfs de trainer wilde de toenmalig (nieuw aangestelde) hoofd jeugdopleidingen van de desbetreffende club dat ik voordat het nieuwe seizoen aangebroken was, klaargestoomd zou worden. Op deze manier kon hij een oordeel vellen over mijn aanblijven bij de club yes/no.
Ik kreeg een maand om mijzelf wederom opnieuw te bewijzen in die periode. Het kwam allereerst echter veel te vroeg en tegelijkertijd was ik er mentaal ook totaal nog niet klaar voor. Hoewel ik voelde dat mijn knie in orde was, kon ik dit niet stellen over mijn wedstrijdritme, mijn persoonlijke emoties en balgevoel. Een dergelijke periode langs de kant staan, gevolgd door een periode van (zware) mentale druk is uiteindelijk funest geweest voor mijn periode bij de desbetreffende club en gedesilusioneerd keerde ik terug naar mijn toenmalig amateurclub. De druk werd simpelweg te veel en ik behaalde mijn niveau van daarvoor dan ook nooit meer.
Hoewel ik zeker nog kansen heb gekregen daarna bij (een) andere club(s), is het nooit meer volledig goedgekomen. Zo nu en dan -ook terwijl ik dit schrijf- droom ik nog wel eens weg en vraag ik mijzelf stiekem nog eens af; "Wat als, wat als die eerste blessure -er volgde meerdere aan beide kniebanden daarna namelijk, iets dat vaker voorkomt bij spelers met kruisbandschade, die verkeerd behandeld is- er nooit geweest zou zijn".
En hoewel het geen zin heeft om achterom te kijken gebeurd het regelmatig. Helemaal gezien ik tegenwoordig in een andere soort rol nog altijd bij dit prachtige spelletje betrokken kan blijven. Het heeft mij gevormd tot wie ik ben vandaag de dag, en het is een leidraad dat ik ook regelmatig aan mijn marketingstudenten voorleg middels enkele wijze stellingen en suggesties voor hun campagnes.
BACK TO TOPIC:
Ik hoop het aller, aller beste voor Ryan Thomas. Maar zoals aangegeven weten we allereerst al niet wat zijn niveau bij kan dragen bij het PSV van nu. Van zijn periode voor zijn blessure is er namelijk totaal geen referentie kader, buiten zijn Zwolle periode en interlands. Hoe hij terug gaat komen na ruim een jaar blessureleed valt echt niet te voorzien.