Naast het feit dat je gewoon vanaf je jeugd geïndoctrineerd wordt, wat voor velen moeilijk is om los te laten, is het wellicht ook een stukje cultuur. Het 'hoort' bij je familie. Sommige ouders of familieleden zullen het deels als een soort van verraad zien, als je ermee stopt. Bij mijzelf was het geen moeilijk proces, om eerlijk te zijn. Ik ben katholiek opgevoed, gedoopt, heb de communie en het vormsel gedaan, ben jaren en jarenlang misdienaar geweest. Stond zowat elke week in die kerk. Had ook een goede band met de toenmalig pastoor. Geweldige man was dat. Maar ik zit ook heel erg rationeel in elkaar, en was er al een tijdje twijfelachtig over toen ik de discussies begon te lezen waar Bacchus net heen verwees. Begon als ik het me goed herinner met DikkeDuitser, en Joël, onder andere. Op een begeven moment The God Delusion van Dawkins eens besteld, en toen was het meteen helemaal over.
Toen ik een tijdje later weigerde om nog naar de kerk te gaan, behalve als het voor begrafenissen o.i.d. was, heeft dat wel wat relletjes opgeleverd. Mijn ouders zijn niet eens heel erg gelovig, maar zoals ik zeg, het wordt als een soortement van verraad gezien, stukje cultuur waar ik niet meer wens bij te horen. Samen met kerst en met pasen naar de kerk, daar deed ik niet meer aan mee. Denk dat ze dat erger vonden dan puur het feit dat ik niet meer geloofde. M'n grootouders hebben nooit geweten dat ik niet meer naar de kerk ging, die zouden dat niet overleven. Dat was een hele andere generatie, de generatie van luisteren naar de pastoor, van het geloof dat gigantisch belangrijk was.