Ik vind dit ook een mooie post. MAAR, ik blijf het moeilijk vinden om me erin te verplaatsen.
Piet een tikkeltje aanpassen is mij overigens prima.
Nee, dat snap ik. Ik kan dat ook niet, natuurlijk. Dat beweren zou een beetje pretentieus zijn. Ik heb wel een vergelijkbare ervaring (anders in omvang, zonder twijfel, maar dit is geen
pissing contest). Ik kom uit een arbeidersfamilie. Dat ik ging studeren werd al niet zo heel erg goed begrepen (maar men was er wel soort van trots op). Nu ik een volwassen persoon ben mag ik mezelf Doctor noemen, heb gewoond en gewerkt in meerdere landen, spreek meerdere talen en heb alle werelddelen bezocht (naja, Antarctica niet). Ik heb familieleden die dat zien (en dat is letterlijk zo gezegd) als dat ik een soort van klasse-sprong heb gemaakt. Ik hoor niet meer bij "hun", maar ben nu onderdeel van "hullie", de mensen met geld en macht (Off-topic: *
Rant modus aan* de grap is dat je als academicus die werkt op tijdelijke basis "gewoon" een modaal salaris hebt (daar heb je dan 10 jaar voor "doorgeleerd" en een studieschuld voor opgebouwd), je partner constant dwingt om te verhuizen waardoor hij/zij werkloos is en als zzp-er op opdrachtbasis voor een fooi zichzelf een slag in de rondte werkt....tel daar het gefragmenteerde pensioen en de duizenden Euro´s aan regelmatige verhuis- en emigratiekosten bij op: jongelui, ga bedrijfskunde studeren en hark een leuke job binnen, want de wetenschap doet alleen aan vragen, niet aan geven *
Rant modus uit*).
Mijn punt is dat mij voordat ik ging studeren en na mijn afstuderen en promoveren regelmatig te kennen is gegeven dat "wij" dat niet doen, zo niet zijn en daar ook niet op moeten mikken. Maak je school af, leer een vak, vind een vrouw, maak kindjes, vind een leuke camping en probeer ooit een huis te kopen en probeer vooral niet iets anders van je leven te maken, want dat lukt toch niet. Onzin als je het mij vraagt, maar dat zit er heel diep in. Dit is natuurlijk van een andere orde, maar stel je een familie voor die tweehonderd jaar als honden is behandeld, en daarna een jaar of honderd als "Untermensch" en tegenwoordig (en da´s nog helemaal niet zo heel erg lang zo) ook als volwaardige mensen worden gezien. Hoe denken die mensen over hun kansen, hun perspectief? Dat wij, terecht, roepen dat racisme (zo goed als) voorbij is en dat ook zij alles kunnen doen, bereiken en laten wat ze willen betekent nog niet dat dat door hun zo gevoeld of ervaren wordt. Dat heeft tijd nodig, dat moet groeien en "het" moet slijten. Daar kunnen we met zijn allen eigenlijk niet zo veel aan doen, denk ik. Ik geloof niet in actief diversiteitsbeleid en positieve discriminatie, "goed doen omdat het moet". Waar ik wel in geloof is dat wij als blanken (in dit geval), of bijvoorbeeld als mannen (in andere gevallen) open staan voor de emancipatie die anderen doormaken (en zelf moeten doen). Geef die paar centimeter ruimte, want die hebben we best (en we verliezen er volgens mij niets aan).
Was waarschijnlijk ook de laatste keer
). Over het onderwijzen van VMBO-ers in diversiteit. Met mooie resultaten!
