Korte verhalen

:D

Doet me denken aan het feit dat een vriend van me ooit werd aangehouden omdat z'n fietslamp het niet deed en de agent zei "dat wordt lopen". Waarop hij zei "dat heb ik al geprobeerd, maar doen deed de lamp het ook niet". :D

Ik heb ooit naast iemand gezeten die in de vroege winterochtend langs de kant werd gezet omdat hij een soort kijkgaatje had gemaakt in zijn voorruit, ipv al het ijs te verwijderen. Toen de agent zei: Die ruit moet echt ijsvrij zijn, gaf hij de agent zijn krabber. "is goed, doe maar".
Ik heb een agent nog nooit zo verbaasd zien kijken :D
 
Ik heb ooit naast iemand gezeten die in de vroege winterochtend langs de kant werd gezet omdat hij een soort kijkgaatje had gemaakt in zijn voorruit, ipv al het ijs te verwijderen. Toen de agent zei: Die ruit moet echt ijsvrij zijn, gaf hij de agent zijn krabber. "is goed, doe maar".
Ik heb een agent nog nooit zo verbaasd zien kijken :D

Rottenecards_94683675_vmwqqzsqb6.png
 
Dimitri was een oplichter. Geen echte grote jongen, meer het kruimelwerk. Tegenwoordig deed hij zich vaker voor als thuishulp, en kwam zo bij menige oudere in huis. Eenmaal binnen ging hij dan wel op zoek naar geld en sieraden, iets wat deze groep mensen nog wel in huis had liggen. Zijn uiterlijk wekte vertrouwen, en hij wist inmiddels al hoe hij de écht medische handelingen even voor zich uit kon schuiven. Even door het huis lopen om wat “schoon te maken”, of bij een bed iemand optillen, dat waren de zaken die hij al volleerd beheerste. Hij glimlachte. Misschien toch maar eens eerlijk werk doen? Maar voor nu had hij een meevaller: hij had een ID-kaart gevonden van een thuishulp, vlak bij een wat groter vrijstaand huis. Hij had al gezien dat er een ouder stel woonde. De man was nog wel kwiek, maar zijn vrouw zat in een rolstoel. Ideaal voor zijn praktijken. Het huis wees er op dat het welgestelde mensen waren, dus deze zaak kon nog wel eens wat opleveren. Hij had een foto van zichzelf op de kaart geplakt, zodat hij zich netjes kon legitimeren. Mensen werden steeds wantrouwiger.

Dimitri belde aan, de man maakte voorzichtig de deur open. Goedemiddag!, zei Dimitri. De man keek hem wantrouwig aan. Dimitri pakte zijn kaart en toonde hem aan de man. De man bekeek hem van afstand, waarna zijn gezichtsuitdrukking een stuk vriendelijk werd. Hij maakte de deur verder open. Kom binnen, zei hij. Ja, sorry, maar tegenwoordig kun je niet voorzichtig genoeg zijn.
Geen probleem, zei Dimitri. Ik begrijp u wel hoor. Mag ik…?
Oh natuurlijk, zei de oude man. Hij maakte plaats en Dimitri liep naar binnen. Wil je wat drinken, een lekker glas fris of zo, vroeg de man? Dimitri glimlachte weer: graag!
Ik heb jou nog niet eerder gezien, zei de oudere man. Nieuw?
Ja, zei Dimitri, kom uit een ander gedeelte van het land. Ben hier naar toe verhuisd, en kon gelukkig snel wat vinden. Maar zal ik eerst beginnen met wat schoonmaak?
Oh fijn, zei de man. Anderen doen dat zelden. Maar eerst wat te drinken, voel me zo schuldig dat ik je niet vertrouwde…Dimitri kreeg een glas cola in zijn handen gedrukt. Kom kerel, het is warm, drink wat. Dimitri had geen zin, maar hij moest vertrouwen wekken, en dronk het glas half leeg. Vaag smaakje, maarja, die oudjes hadden natuurlijk geen coca cola, maar weer zo’n B-merk. Of nog erger, aanlengspul met koolzuur. Dimitri nam nog een slok, en vroeg naar de stofzuiger. En nee, u hoeft hem niet te pakken, ik zoek wel even. Mooi moment voor Dimitri om even wat deurtjes te openen. Mmm, niet veel soeps. Dan maar eens even de bovenverdieping gaan `stofzuigen`…Dimitri liep naar boven. Voelde zich niet zo lekker, zeker dat broodje van gisteren…Boven aangekomen merkte hij dat 1 deur op slot zat. Interessant! En het was nog een goed slot ook, dus hier zat wat. Hoe kwam hij hier nu in? Hij kon niks vragen, want dan zat die ouwe op zijn nek. Hij keek om zich heen om iets te vinden, maar merkte ook dat hij zich steeds slechter ging voelen. Hij hoorde voetstappen de trap op komen, maar voordat hij iets kon zeggen viel hij op de grond neer.

Dimitri werd wakker. Zijn hoofd barstte bijna uit elkaar. Hij wilde opstaan maar merkte dat hij was vastgebonden. Hij lag op een tafel, handen en voeten vastgemaakt met leren banden. In zijn mond een doek gepropt. Wat was dit?! Hij keek om zich heen, de kamer was leeg, op een koelkast en een tafel na. Hij lag er een tijdje, toen de deur open ging. De oude man keek hem aan. Je mag proberen te schreeuwen, maar horen zal niemand je, zei de man. Normaal doe ik er niet zo snel 2 achter elkaar, maar aangezien jij die pas had gevonden van degene die hier laatst op tafel lag, kon ik geen risico nemen. Weet je, vroeger maakte ik geen fouten. Liet ik geen resten slingeren. Ik word toch een dagje ouder, merk ik. Maar goed, we gaan maar eens aan de slag. Eerst even wat drinken, en dan start ik. De man opende de koelkast, en de ogen van Dimitri werden groter. Paniek sloeg toe. In de koelkast zag hij een hoofd staan, het gezicht kwam hem bekend voor. Het gezicht stond op de foto die Dimitri zo voorzichtig van de kaart had verwijderd. Alleen had het gezicht op de foto nog ogen, en het hoofd niet.
De man kwam op Dimitri af, met een groot mes. Zullen we dan maar….?
 
Jesaja

Hij hield er wel van, om zielen die net hun aards lichaam hadden verlaten, even wat te plagen. En hij had weer een mooie gevonden. Een brave man. Een echte gelovige, die met hart en ziel achter zijn geloof stond. Die eigenlijk keurig volgens de normen en waarden van zijn geloof had geleefd. Nooit iemand bewust kwaad gedaan, mensen in nood gesteund. Hard gewerkt. Zijn kinderen zo goed als het ging op weg geholpen op hun levenspad, zijn kleinkinderen in de armen gehad. Een brave godsvruchtige man, wiens ziel er vast van overtuigd was om in een mooi hiernamaals te komen. Dit soort zielen mocht je best wel even testen.
Om de ziel even gerust te stellen, gaf hij hem weer even zijn aards uiterlijk. Hij, als engel, hoefde alleen aan hun verwachting te doen. Gemakkelijk. Veel wit en een beetje licht…
De ziel zat tegenover hem. Hij stelde hem gerust, liet hem beelden zien van zijn familie die nog op aarde verbleef. Zijn familie, die het, ondanks het verdriet, prima verging. De ziel werd rustiger. En jawel, daar kwamen de vragen, zoals gewoonlijk. Dit was het spelletje waarvan hij het meest kon genieten. God? Ja, die was echt. En wees gerust, er is geen verkeerd geloof. Allemaal die andere namen, andere gebruiken, ze maakten daar geen onderscheid tussen. Maar laten we het op jouw geloof houden, zei de engel. Heb je nooit getwijfeld? Nooit gedacht dat er iets niet klopt? De ziel ontkende krachtig. De engel voelde zijn oprechtheid. De ziel geloofde rotsvat in de bijbel, had altijd volgens de normen en waarden van het heilige boek geleefd.
Maar al die tegenstrijdigheden, zei de engel. Sommige stukken vol geweld, andere delen vol richtlijnen over vriendschap en liefde. En dan de gedragingen van sommige leiders van het geloof? De ziel reageerde gelijk. De bijbel was immers ondoorgrondelijk, en de mensen die onder de vlag van de kerk zich hadden misdragen: de mens was zwak voor verleidingen, en de duivel kon er ook wat van. De engel glimlachte. Deze man stond er helemaal achter. Zo mooi om mee te maken. Deze werden immers steeds zeldzamer, dit soort brave zielen. Steeds meer waren maar half gelovig, of zelfs helemaal niet. Helemaal goed, zei de engel. Weet je, de mens is nu eenmaal zwak. Snel te verleiden, en vol mededogen. De meesten waren niet hard genoeg voor een echte strijd. Uiteindelijk had men vaak medelijden met de vijand, werd hij vergeven. Maar wat wil je anders, ze waren gemaakt naar zijn evenbeeld, en die ouwe was immers niet meedogenloos. Dat laatste zetje, dat durfde hij vaak niet.

De engel keek weer naar de ziel: en wat vond je van het feit dat hij zijn zoon offerde? Ook daar reageerde de ziel weer snel. Het was de ultieme opoffering, een daad van liefde. De engel had deze al vaker gehoord. Weer even wat plagen. En denk je niet dat de duivel ook een zoon zou sturen, om de zaken op aarde wat te beïnvloeden? De ziel vroeg wat hij bedoelde. Zoals ik zeg: nooit gedacht dat de duivel ook zijn zoon naar aarde zou sturen? Daarover had de ziel nog nooit gehoord. Had de duivel een zoon? Dat hoofdstuk uit de bijbel kon hij niet. Hij begon zich te verontschuldigen, maar de engel stelde hem gerust: de ziel wist genoeg, je kon niet alles weten. Kijk, ze de engel, de bijbel zoals jij hem kent, is door ons vast gesteld. Zodat we de mensen op aarde een richtlijn konden geven, een idee. Dus konden we niet de hele waarheid erin zetten, anders zou er paniek komen, was het spel niet zo leuk. Hebben we bepaalde zaken moeten weg laten, of om moeten draaien. Zo konden we niet zeggen dat de zoon van de duivel op aarde zou komen om de mensen tegen elkaar op te zetten, om de grootste en waanzinnigste moordpartij ooit te starten. Om even te laten zien wat hij kon. En het was zo gemakkelijk, beetje liegen en bedriegen, mensen een beter leven beloven ten koste van een zondenbok.

De engel ging verder. Je kent waarschijnlijk het verhaal van de opstand van de engelen tegen god? De ziel begon weer hoopvol te vertellen, hele citaten. De engel onderbrak hem. Weet je, dat verhaal klopte wel, in grote lijnen. Alleen hebben we een klein dingetje veranderd: de afloop. De ziel keek hem vol onbegrip aan. Gewoon, de afloop, zei de engel. Zoals ik al zei: god kent vergeving, dus hij kon de gevallen engelen niet afmaken, maar liet hen leven. Waar ze in de bijbel werden verbannen, zetten ze in het echt de tegenaanval in, zonder vergeving , en kwamen aan de macht. Vernietigden zonder pardon degenen die aan de kant van de oude macht stonden, en gingen aan de gang met het geliefde projectje, de aarde. In plaats van een paradijs een oord waar moord en hebzucht de boventoon voerde, waar pijn en lijden normaler was dan vreugde. Waar voldoende middelen waren voor iedereen, maar niet iedereen deze dingen kreeg. Waar uit naam van een god de meest gruwelijke daden werden verricht, al eeuwen lang. Degene die jij duivel noemt, regeert.
De ziel keek veel onbegrip.
Dus hebben we in het boek wat veranderd, om de mensen het geloof te geven dat het goede overwint. Om hun hoop te geven. Wat is er immers leuker om mensen met hoop te zien wanhopen? En, zei de engel, we geven je een keuze. Een wedergeboorte naar aarde of ga je naar ons hiernamaals, het hiernamaals zonder god. De ziel twijfelde geen moment, koos voor de aarde. Weet je het zeker, zei de engel. Ja, zei de ziel. Zo gebeurt het…en met een vingerknip was de ziel terug. De engel lachte, en zei zachtjes tegen zichzelf: Lucifer, je hebt het weer geflikt. Ze kiezen allemaal vrijwillig voor een terugkeer naar de hel die jij zo zorgvuldig hebt gecreëerd. Hij keek naar zijn hel. Eens kijken hoe het staat met de laatste ziel na zijn geboorte in West-Afrika, dacht hij. Hij keek, en hij zag dat het goed was.
 
Laatst bewerkt:
Jesaja

Hij hield er wel van, om zielen die net hun aards lichaam hadden verlaten, even wat te plagen. En hij had weer een mooie gevonden. Een brave man. Een echte gelovige, die met hart en ziel achter zijn geloof stond. Die eigenlijk keurig volgens de normen en waarden van zijn geloof had geleefd. Nooit iemand bewust kwaad gedaan, mensen in nood gesteund. Hard gewerkt. Zijn kinderen zo goed als het ging op weg geholpen op hun levenspad, zijn kleinkinderen in de armen gehad. Een brave godsvruchtige man, wiens ziel er vast van overtuigd was om in een mooi hiernamaals te komen. Dit soort zielen mocht je best wel even testen.
Om de ziel even gerust te stellen, gaf hij hem weer even zijn aards uiterlijk. Hij, als engel, hoefde alleen aan hun verwachting te doen. Gemakkelijk. Veel wit en een beetje licht…
De ziel zat tegenover hem. Hij stelde hem gerust, liet hem beelden zien van zijn familie die nog op aarde verbleef. Zijn familie, die het, ondanks het verdriet, prima verging. De ziel werd rustiger. En jawel, daar kwamen de vragen, zoals gewoonlijk. Dit was het spelletje waarvan hij het meest kon genieten. God? Ja, die was echt. En wees gerust, er is geen verkeerd geloof. Allemaal die andere namen, andere gebruiken, ze maakten daar geen onderscheid tussen. Maar laten we het op jouw geloof houden, zei de engel. Heb je nooit getwijfeld? Nooit gedacht dat er iets niet klopt? De ziel ontkende krachtig. De engel voelde zijn oprechtheid. De ziel geloofde rotsvat in de bijbel, had altijd volgens de normen en waarden van het heilige boek geleefd.
Maar al die tegenstrijdigheden, zei de engel. Sommige stukken vol geweld, andere delen vol richtlijnen over vriendschap en liefde. En dan de gedragingen van sommige leiders van het geloof? De ziel reageerde gelijk. De bijbel was immers ondoorgrondelijk, en de mensen die onder de vlag van de kerk zich hadden misdragen: de mens was zwak voor verleidingen, en de duivel kon er ook wat van. De engel glimlachte. Deze man stond er helemaal achter. Zo mooi om mee te maken. Deze werden immers steeds zeldzamer, dit soort brave zielen. Steeds meer waren maar half gelovig, of zelfs helemaal niet. Helemaal goed, zei de engel. Weet je, de mens is nu eenmaal zwak. Snel te verleiden, en vol mededogen. De meesten waren niet hard genoeg voor een echte strijd. Uiteindelijk had men vaak medelijden met de vijand, werd hij vergeven. Maar wat wil je anders, ze waren gemaakt naar zijn evenbeeld, en die ouwe was immers niet meedogenloos. Dat laatste zetje, dat durfde hij vaak niet.

De engel keek weer naar de ziel: en wat vond je van het feit dat hij zijn zoon offerde? Ook daar reageerde de ziel weer snel. Het was de ultieme opoffering, een daad van liefde. De engel had deze al vaker gehoord. Weer even wat plagen. En denk je niet dat de duivel ook een zoon zou sturen, om de zaken op aarde wat te beïnvloeden? De ziel vroeg wat hij bedoelde. Zoals ik zeg: nooit gedacht dat de duivel ook zijn zoon naar aarde zou sturen? Daarover had de ziel nog nooit gehoord. Had de duivel een zoon? Dat hoofdstuk uit de bijbel kon hij niet. Hij begon zich te verontschuldigen, maar de engel stelde hem gerust: de ziel wist genoeg, je kon niet alles weten. Kijk, ze de engel, de bijbel zoals jij hem kent, is door ons vast gesteld. Zodat we de mensen op aarde een richtlijn konden geven, een idee. Dus konden we niet de hele waarheid erin zetten, anders zou er paniek komen, was het spel niet zo leuk. Hebben we bepaalde zaken moeten weg laten, of om moeten draaien. Zo konden we niet zeggen dat de zoon van de duivel op aarde zou komen om de mensen tegen elkaar op te zetten, om de grootste en waanzinnigste moordpartij ooit te starten. Om even te laten zien wat hij kon. En het was zo gemakkelijk, beetje liegen en bedriegen, mensen een beter leven beloven ten koste van een zondenbok.

De engel ging verder. Je kent waarschijnlijk het verhaal van de opstand van de engelen tegen god? De ziel begon weer hoopvol te vertellen, hele citaten. De engel onderbrak hem. Weet je, dat verhaal klopte wel, in grote lijnen. Alleen hebben we een klein dingetje veranderd: de afloop. De ziel keek hem vol onbegrip aan. Gewoon, de afloop, zei de engel. Zoals ik al zei: god kent vergeving, dus hij kon de gevallen engelen niet afmaken, maar liet hen leven. Waar ze in de bijbel werden verbannen, zetten ze in het echt de tegenaanval in, zonder vergeving , en kwamen aan de macht. Vernietigden zonder pardon degenen die aan de kant van de oude macht stonden, en gingen aan de gang met het geliefde projectje, de aarde. In plaats van een paradijs een oord waar moord en hebzucht de boventoon voerde, waar pijn en lijden normaler was dan vreugde. Waar voldoende middelen waren voor iedereen, maar niet iedereen deze dingen kreeg. Waar uit naam van een god de meest gruwelijke daden werden verricht, al eeuwen lang. Degene die jij duivel noemt, regeert.
De ziel keek veel onbegrip.
Dus hebben we in het boek wat veranderd, om de mensen het geloof te geven dat het goede overwint. Om hun hoop te geven. Wat is er immers leuker om mensen met hoop te zien wanhopen? En, zei de engel, we geven je een keuze. Een wedergeboorte naar aarde of ga je naar ons hiernamaals, het hiernamaals zonder god. De ziel twijfelde geen moment, koos voor de aarde. Weet je het zeker, zei de engel. Ja, zei de ziel. Zo gebeurt het…en met een vingerknip was de ziel terug. De engel lachte, en zei zachtjes tegen zichzelf: Lucifer, je hebt het weer geflikt. Ze kiezen allemaal vrijwillig voor een terugkeer naar de hel die jij zo zorgvuldig hebt gecreëerd. Hij keek naar zijn hel. Eens kijken hoe het staat met de laatste ziel na zijn geboorte in West-Afrika, dacht hij. Hij keek, en hij zag dat het goed was.

+1!
 
Weer ging de bel. Hij keek vanaf het balkon naar beneden, en zag een van zijn vaste klanten staan. Hij liep terug naar binnen, naar de intercom en drukte op de knop om te kunnen praten.
Heb je nu wel geld bij je? De stem aan de andere kant begon te jammeren. Altijd weer dezelfde beloftes, daar had hij zo’n hekel aan. Altijd weer morgen, altijd weer het gehuil. Altijd hetzelfde. In zijn begindagen had hij nog wel eens de fout gemaakt om op krediet te verstrekken. Lag zo’n gast later 2 dagen dood ergens op straat, kon je fluiten naar je geld. En de dames wilden nog wel eens andere diensten aanbieden, maar daar was hij ook klaar mee. Niet meer sinds dat hij richting kliniek was kunnen gaan. Nee, hij leverde een prima product en eiste daar directe betaling bij. Geen spullen, geen diensten, geen sex. Puur cash, meer niet.
Je weet wat je moet doen, riep hij tegen zijn klant. Kom maar terug als je de rekening kunt betalen. Zijn telefoon ging af. Hij nam op, terwijl hij terug liep naar de woonkamer.
Hallo? Zijn gezicht klaarde op. Nee natuurlijk niet, het was geen moeite geweest. Ze verdiende het. Ja, het was een prijzig kadootje geweest, maar ze wilde er toch graag een? Nou dan? Duur….duur…dan krijg je voor kerst wel iets kleiners, goed? Kom, ik moet toch je favoriete zoon blijven? Hahahaha, ja, ik weet dat ik je enige zoon ben. Hij hoorde glimlachend het gepruttel nog even aan. Het is goed zo. Nog van harte gefeliciteerd, ik kom later op de avond bij je op bezoek . Moet eerst nog even aan het werk, en dan zie je me later, ok?

In een minder prettig gedeelte van de stad ging de bel. Voor hem stond een van zijn vastere leveranciers. Soms had hij goede spullen zij zich die hij voor een prikkie kon kopen. Lag een beetje er aan hoe ver heen hij was. Hij keek hem in de ogen aan. Hij wist het al, hij had dringend geld nodig.
Wat heb je?
De man tegenover hem liet hem 2 autoradio’s zien.
Godver…een leuk modelletje, maar laat me raden: geen code bij zeker. Je weet toch dat die dingen een code nodig hebben als ze van de accu af zijn geweest? Zonder die code zijn ze geen ene zak waard man! En die ander? Die is nieuw nog geen € 100,00 waard, en jij verwacht dat ik geld ga geven voor een 2e hands model met krassen op de zijkant? Flikker op, en kom maar met wat fatsoenlijks terug wat ik wel kan verpatsen. Wegwezen!
Hij gooide de deur dicht. Had wel meer dingen te doen dan junks te woord staan die wanhopig op zoek waren naar geld. Hij moest nog een mooi kado kopen voor zijn vrouw. Hij was godver de trouwdag vergeten, en had beloofd dat hij het zou goed maken.

Ze liep door de hal van het appartementencomplex. Trots was ze. Ze had van haar zoon een prachtige handtas gekregen, van Chanel. Zo’n zacht leer, zo mooi. Ze had de tas ooit gezien in een etalage, en was helemaal verliefd geworden. Maarja, zo’n tas zou ze nooit kopen. Te duur. Ze had het nooit echt breed gehad in haar leven, en ook nu het beter ging zat het niet in haar. Maar haar zoon had haar vanochtend iets laten bezorgen. Een prachtige doos, met deze prachtige tas er in. Ze kon haar ogen nauwelijks geloven, het was een prachtig kado geweest. Het was ook zo’n lieve jongen. Een prima knul met een goed stel hersens, die dankzij de in-en verkoop van goederen goed verdiende. Kon zelfs daardoor thuis werken. Hij kwam straks, dus ze wilde graag wat lekkers voor hem halen, iets met chocolade. Daar hield hij vroeger al van. Ze klemde de tas stevig onder haar arm, en liep de hal uit, naar de bushalte. Even naar de stad, even naar de bakker. Ze keek nog eens naar haar tas, en glimlachte.

Zijn lichaam trilde, zijn kop knalde bijna uit elkaar. Hij moest snel wat hebben, het werd ondraaglijk. Wanhoop begon langzaam bezit van hem te nemen. Hij had niks meer te verkopen. Tot een paar maanden geleden woonde hij nog samen met een grietje dat nog wel eens snel geld kon verdienen, maar die was er mee gestopt. Een klant van haar was nogal hardhandig geweest, en in het ziekenhuis hadden haar ouders haar overgehaald om mee terug naar huis te gaan. Nou ja, beter ook. Met een gebroken kaak kon ze toch minder snel geld verdienen, dus hij had toch niks meer aan haar.
Het deed steeds meer pijn. Hij moest, hij moest, hij moest. Hij liep weg uit de portiek waar hij een tijdje had gezeten. Zijn ogen op zwart, hij moest snel geld hebben om te kunnen kopen. Die klojo van een dealer had hem krediet geweigerd. Dan maar snel scoren. Hij liep door de stad, en opeens zag hij de oplossing. Oudere dame met een mooie tas. Daar zat ook vast een goed gevulde portefeuille in. Zijn hartslag zat zeker boven de 120. Dit is het, dit moet kunnen. Makkelijke prooi, weinig drukte.

Het was rustig in de lange winkelstraat, waar op het eind de bakker zat. Opeens viel haar blik op de magere jongeman die haar zo indringend aankeek. Ze was nu op haar hoede. Ze klemde de tas stevig tegen haar lichaam aan, en zei tegen zichzelf dat ze niet bang was. Houding was alles bij dit soort mensen…Ze hield een stevige pas aan en wandelde zo langs hem heen. Zie je, niks aan de hand. Ze ontspande weer.

Hij liet haar eerst langs lopen. Dat deed hij altijd. Even een vals gevoel van veiligheid geven. Hij draaide zich daarna snel om, pakte een mes uit zijn zak. Hij liep naar haar toe en trapte haar van achter tegen de onderbenen aan, waardoor ze ten val kwam. Hij wilde de tas uit de handen rukken, maar die hield ze stevig vast.
Geef me die tas, brulde hij. Hij hield het mes voor haar neus. Ze begon te jammeren. Altijd weer diezelfde tranen, altijd weer dat gedoe. Het geschreeuw in zijn hoofd werd ook luider. Hij haalde uit met zijn mes, en rukte de tas uit haar handen, zette het op een lopen. Achter hem hoorde hij het gegil en geroep van omstanders. Zaak om nu snel te verdwijnen, te incasseren.

Weer die bel! En weer diezelfde junk. Wat had die nu bij zich? Een handtas…9 van de 10 keer nep . Maar dit zag er goed uit. Hij keek in de tas. Leeg, natuurlijk. Van binnen zag het er ook goed uit. Dit was geen nep, dit was echt.
Ik geef je € 100,00 voor dit ding, zei hij. De junk keek hem wanhopig aan, begin erover dat dit wel meer waard was. Was het ook, dacht hij bij zichzelf, maar jij gaat geen geld weigeren nu. Hij hield voet bij stuk. Meer bieden kon altijd nog. Hij hield de junk 2 biljetten van 50 voor de neus.
Nu nemen, anders neem ik er eentje terug. De biljetten werden uit zijn hand gerukt. Hij grijnsde. De grijns bleef aan. Hij had zijn kado….

Weer ging de bel. Hij keek vanaf het balkon, en zag dezelfde klant staan. Hij liep naar de intercom, en hoorde meteen: ik heb het.
Hij drukte op de knop op de portiekdeur te openen. Even later stond zijn klant voor de deur. Hij stond eigenlijk op het punt op weg te gaan, maar dit kon nog wel. Goederen en geld wisselden van eigenaar.
Zie je, je kunt het wel, gewoon beter je best doen, zei hij tegen zijn klant. Volgende keer meteen met voldoende aankomen ja.
De klant knikte, en liep snel weg.
Hij stapte in zijn auto en reed weg. Onderweg ging de telefoon. Hij nam op, en luisterde naar de stem van de agent die hem vertelde dat zijn moeder was overleden bij een brute straatroof. Neergestoken. Dit kan niet, dit is niet echt. Hij kon het niet bevatten. De stem vertelde hem zo zakelijk mogelijk een aantal dingen, of hij naar het mortuarium kon komen voor identificatie. Hij kon niet meer helder denken, wilde zo snel mogelijk naar de plek waar zij zou zijn. Dit kon niet, dit was een vergissing. Hij trapte het gaspedaal dieper in. Hij gooide de telefoon naast zich neer. Hij keek voor zich, maar toen was het te laat. Hij zag de vrouw nog verschrikt naar hem kijken, en hij trapte vol op de rem, maar hij raakte haar. Ze vloog over de motorkap, werd de lucht in geslingerd en raakte hard het asfalt. De auto vol hard tegen een paal aan en kwam tot stilstand.

Even later was de ambulance ter plaatse. De jonge verpleegkundige die bloedingen probeerde te stelpen van de aangereden vrouw wist dat haar werk waarschijnlijk tevergeefs was. Zo’n hoofdwond, dat was niet goed. De vrouw lag inmiddels op de brancard en werd in de ambulance geschoven. Haar collega had wat spullen van haar bij zich. Hij keek zijn vrouwelijke collega aan. Geloof je dit, zei hij? Een vrouw, met een zo goed als lege handtas. Dat brengt dus geen geluk. Hij gooide de tas achteloos in de ambulance. De jonge verpleegkundige keer naar de tas. Als ik hem nu eens zou meenemen...
 
Laatst bewerkt:
Proefballonetje: Kijk maar wat je ervan vind.

Het leven is een droom dus laat me slapen dacht hij, terwijl hij rusteloos en woelend in zijn bed lag. Waarheid was dat het leven een nachtmerrie is . Het leven, zijn leven, flitste voor zijn ogen. Van links naar rechts, van hoogte- naar dieptepunten. Hij stond maar weer op, te veel emoties, te veel gedachten. Slapen? In zijn stoutste dromen nog niet. Ha, dacht hij bij zichzelf, dat is nog eens een goede woordgrap. Die kon hij morgen op werk nog wel eens herhalen. Kon hij bij zijn collega’s in ieder geval weer een dag de schijn ophouden. Die domme vragen ook altijd.. “Hoe gaat het?”. De dagelijkse retorische vraag die iedereen met ‘goed’ beantwoord, maar niemand meent het. En nog minder mensen horen daadwerkelijk het antwoord dat de ander geeft. Alsof iemand het interne dilemma dat er binnen hem omging zou begrijpen…

Bijna automatisch ging de muis naar Spotify, naar de playlist die hij had gemaakt voor dit soort momenten. Melancholische liefdes liedjes wisselde zich af met knalharde metal. Gedachten bleven door zijn hoofd spoken. Wat een onmogelijke positie zat hij ook in. Er kwam een keuze aan, een keuze die hem voor de rest van zijn leven bij zou blijven. Een keuze met een gigantische impact. Een keuze die voor sommige zo simpel lijkt.

Waarom leek nou niemand te begrijpen dat dit niet zomaar een keuze was? Welke kant hij ook op ging, dit zou altijd terug blijven komen. Hij zou verliezen, op geen enkele mogelijke manier kwam hij hier als winnaar uit. Maar hij ‘had de luxe om te kunnen kiezen’ zei zijn omgeving. “Een gedwongen keuze tussen twee slechte opties is geen luxe, maar een dilemma” wilde hij uitschreeuwen.
Rusteloos ijsbeerde hij door de kleine kamer, geluidloos meeschreeuwend met de muziek op zijn koptelefoon. Het was ondertussen kwart over drie in de duistere nacht. Het gordijn stond nog een beetje open en hij keek neer over zijn omgeving, alsof de duisternis onderdeel was van hem zelf. Hij kon de haren wel uit zijn hoofd trekken, ware het niet dat zijn koptelefoon hem daarbij in de weg zat.
Hij moest het onder ogen zien, er was geen andere optie. Het was tijd, er kon niet langer gewacht worden. Van uitstel komt afstel en de consequenties zouden er toch niet minder op worden. Hij zuchtte nog eens diep en liep naar de koelkast. Hij wist wat hij moest doen. De deur sprong open, het licht van de koelkast verblindde hem bijna..

..En toen pakte hij met een tevreden glimlach op zijn gezicht de karnemelk. Weer een nacht doorgekomen.
 
De spiegel spreekt boekdelen, je kijkt erin en vaak is het je ergste vijand. Buikje te rond, niet goed geschoren of het eten van de dag ervoor is nog zichtbaar tussen je tanden. Mensen denken vaak, die spiegel die klopt niet, en dat ga ik hem bewijzen ook. Maar hoe bewijs je een spiegel dat hij geen gelijk heeft? Je kan natuurlijk meer gaan bewegen, het scheerapparaat nog een keer langs de kin halen of besluiten de tanden nog maar eens te poetsen. Maar er is een veel makkelijkere oplossing, maar wat houd ik nog even geheim.

Igor is een Russische alcohollist die meer wodka drinkt dan stappen zet, zich scheert met whiskey en zijn tanden poetst met cognac. Maar Igor heeft de oplossing gevonden om de spiegel zijn ongelijk te bewijzen. Maar dat ging niet over rozen. Eerst besloot Igor te beginnen met sporten, maar toen hij er naar de autorit achterkwam dat het sporten in de sportschool nog moest beginnen, besloot hij te stoppen. Hij had immers last van zijn rechtervoet met het gaspedaal dat hij stevig ingedrukt hield voor de 50 meter lange rit. Het is tenslotte ook een lange afstand. Toen besloot Igor zich te gaan scheren met een scheerapparaat. Die had hij nog ergens liggen. Igor gaat zich scheren en heeft er halverwege geen zin meer in, hij had immers een langere baard dan sinterklaas, de kerstman en perkamentus bij elkaar. Igor heeft nog een idee, tanden poetsen, daarmee komt alles goed! Voor het eerst in 27 jaar poetst hij zijn tanden met tandpasta. Die schrikken er zo van dat ze er stuk voor stuk uitvallen. Dan krijgt Igor nog een idee, hij haalt de spiegel van de muur en smijt hem op de grond, klabats, in duizenden scherven ligt daar de spiegel. Igor gaat weer zitten en gaat rustig verder met de alcohol.

Kortom, als je het met de spiegel niet eens bent, smijt hem dan niet kapot. Of je moet je kunnen vinden in Igor.
 
Gevonden en verloren liefde

En hij had lang moeten wachten voordat hij zijn eerste echte liefde had kunnen veroveren. Hij had wel eens eerder iets gehad, maar eigenlijk had hij alleen maar ogen voor haar. Haar uiterlijk, hoe ze deed, hij was helemaal weg van haar. Hij bekeek foto’s van haar, maar toen hij d’r voor het eerst vasthield, wist hij: dit is het.
De eerste maanden waren puur geluk. De liefde van zijn leven had hij gevonden. Trots hield hij haar vast, wandelend door de stad. De nodige selfies werden met haar gemaakt, dat kon niet uitblijven. De tijd dat ze bij hem was op het schoolplein, of meeging naar zijn vrienden, leek eindeloos. Ze gaf hem zelfs een soort status in de groep. Sommige deden nogal dan wel denigrerend over haar, omdat ze een tikkeltje zwaarder was dan anderen, maar haar prachtige donkere uiterlijk, haar schitterende vorm, dat alles zorgde ervoor dat menige jongen jaloers was op hem.
Zijn vader was soms bezorgd. Hij besteedde soms wel erg veel tijd aan haar, vergat wel eens zijn huiswerk. Dan moesten prioriteiten gesteld worden, en dat viel voor de puber natuurlijk niet in goede aarde. Dan moesten ze verplicht even zonder elkaar, en dat viel de jongen zwaar. Ook het ’s avonds meenemen naar de slaapkamer werd door zijn vader verboden. Weer een streep door de rekening. Er waren nu eenmaal grenzen waaraan hij zich diende te houden. Jammer, maar het was niet anders. Hij nam dan ook altijd keurig afscheid van haar, omdat anders zijn mogelijkheden helemaal beperkt zouden worden.

Die zomer mocht hij haar wel op vakantie nemen. Uiteraard met dezelfde regels, maar toch. Immers, 2 weken zonder haar waren echt geen optie. Dus gingen ze met zijn allen naar de Franse kust, genieten van het mooie strand. Daar ging het echter gruwelijk mis….
Op een rustige avond wilde hij met wat jongens, die hij op de camping had leren kennen, naar het strand. Zij ging ook mee, beetje hangen. Hij wilde echter een beetje in de golven spelen, beetje door het water lopen. Dat was niet haar ding, maar ach, hij had haar stevig vast. Hij wilde nogmaals een selfie nemen, met de rug naar de zee. Toen gebeurde de kleine grote ramp: een onverwachte grote golf deed hem zijn evenwicht verliezen, waardoor hij viel. Hij trok haar mee, en ze kwam onder water terecht. Ze raakte de bodem, de zee overspoelde haar. Alhoewel hij haar weer vastgreep, kon hij merken dat dit niet goed was. Zijn gedachten schoten alle kanten uit. Ze reageerde niet meer goed, en hij nam haar mee naar zijn vader. Die wist dat het slecht uit zag. Door dit nieuws rolden dikke tranen over zijn wangen, het zou toch niet?? Er werd nog een reddingsoperatie uitgevoerd, maar ook deze mocht niet baten. Het was over. De vader bracht dit slechte nieuws, en probeerde de jongen een beetje te troosten en op te beuren. Er zouden wel weer anderen komen. Maar de jongen zat er door heen. Het drong tot hem door….zijn Iphone 4 was stuk, en hij kon haar niet vervangen.
 
Gevonden en verloren liefde

En hij had lang moeten wachten voordat hij zijn eerste echte liefde had kunnen veroveren. Hij had wel eens eerder iets gehad, maar eigenlijk had hij alleen maar ogen voor haar. Haar uiterlijk, hoe ze deed, hij was helemaal weg van haar. Hij bekeek foto’s van haar, maar toen hij d’r voor het eerst vasthield, wist hij: dit is het.
De eerste maanden waren puur geluk. De liefde van zijn leven had hij gevonden. Trots hield hij haar vast, wandelend door de stad. De nodige selfies werden met haar gemaakt, dat kon niet uitblijven. De tijd dat ze bij hem was op het schoolplein, of meeging naar zijn vrienden, leek eindeloos. Ze gaf hem zelfs een soort status in de groep. Sommige deden nogal dan wel denigrerend over haar, omdat ze een tikkeltje zwaarder was dan anderen, maar haar prachtige donkere uiterlijk, haar schitterende vorm, dat alles zorgde ervoor dat menige jongen jaloers was op hem.
Zijn vader was soms bezorgd. Hij besteedde soms wel erg veel tijd aan haar, vergat wel eens zijn huiswerk. Dan moesten prioriteiten gesteld worden, en dat viel voor de puber natuurlijk niet in goede aarde. Dan moesten ze verplicht even zonder elkaar, en dat viel de jongen zwaar. Ook het ’s avonds meenemen naar de slaapkamer werd door zijn vader verboden. Weer een streep door de rekening. Er waren nu eenmaal grenzen waaraan hij zich diende te houden. Jammer, maar het was niet anders. Hij nam dan ook altijd keurig afscheid van haar, omdat anders zijn mogelijkheden helemaal beperkt zouden worden.

Die zomer mocht hij haar wel op vakantie nemen. Uiteraard met dezelfde regels, maar toch. Immers, 2 weken zonder haar waren echt geen optie. Dus gingen ze met zijn allen naar de Franse kust, genieten van het mooie strand. Daar ging het echter gruwelijk mis….
Op een rustige avond wilde hij met wat jongens, die hij op de camping had leren kennen, naar het strand. Zij ging ook mee, beetje hangen. Hij wilde echter een beetje in de golven spelen, beetje door het water lopen. Dat was niet haar ding, maar ach, hij had haar stevig vast. Hij wilde nogmaals een selfie nemen, met de rug naar de zee. Toen gebeurde de kleine grote ramp: een onverwachte grote golf deed hem zijn evenwicht verliezen, waardoor hij viel. Hij trok haar mee, en ze kwam onder water terecht. Ze raakte de bodem, de zee overspoelde haar. Alhoewel hij haar weer vastgreep, kon hij merken dat dit niet goed was. Zijn gedachten schoten alle kanten uit. Ze reageerde niet meer goed, en hij nam haar mee naar zijn vader. Die wist dat het slecht uit zag. Door dit nieuws rolden dikke tranen over zijn wangen, het zou toch niet?? Er werd nog een reddingsoperatie uitgevoerd, maar ook deze mocht niet baten. Het was over. De vader bracht dit slechte nieuws, en probeerde de jongen een beetje te troosten en op te beuren. Er zouden wel weer anderen komen. Maar de jongen zat er door heen. Het drong tot hem door….zijn Iphone 4 was stuk, en hij kon haar niet vervangen.

Hij is goed. :nw:
 
Dames, heren, Welkom bij deze onofficiële vergadering van de VTPVA, de vereniging ter promotie van ajax. Uiteraard bent u allen niet aanwezig op deze vergadering. Ik ontken ook dat ik hier ben of ooit ben geweest.

Dames, heren, het probleem is bekend. Een ploeg buiten ajax om heeft het gore lef gehad om kampioen te worden. Dit mag en kan niet gebeuren! Ik hoef u niet te herinneren aan de dramatische 7 jaren die wij ooit hebben moeten meemaken. Dus, Aktie! Ik wil voorstellen horen. Con-crete voorstellen zodat we tegenstanders het leven lastig kunnen maken!
Mevrouw x van de bank, wat heeft u zoal? Oh, de daadwerkelijke cijfers van Twente? En die wilt u wel toevallig even op een usb-stickje zetten, en even verliezen….mooi. Wat nog meer? Feyenoord is met een financiering bezig voor een nieuwe kuip? Tegenhouden! Teveel risico en zo…Bouwbedrijf wil meedoen? Daar de kredieten aanpakken, desnoods failliet laten gaan die handel. Geen nieuwe kuip! En nu doen he, bij PSV zaten jullie een paar jaar geleden te pitten, en kijk wat we nu aan onze broek hebben! Jajaja, bij AZ zaten jullie wel goed, dat gevaar hebben jullie mooi afgewenteld. Maar scherp blijven!

Spelersmakelaar J., u wil het woord? Dirk Kuyt naar Feyenoord brengen, om ze weer hoop te geven? Echt, trappen ze daar in? Zijn al in onderhandeling? Wahahahahaha, heerlijk. Ze denken een reddingsvest te krijgen, maar ontvangen een anker.
Uw collegae verkopen elke Twente-speler al voor een appel en een ei, onder druk van mevrouw x. En PSV wil wat aardige spelers halen, maar onze mensen ter plekke proberen zo veel mogelijk tegen te houden. Makkelijke transfers zijn er niet meer mensen…

De planner van de KNVB! Uiteraard houdt u ons mooie Ajax uit de wind, maar wat heeft u nog meer? Lastige uitwedstrijden voor de concurrentie na een Europese wedstrijd? Maar ik zie hier op de voorlopige planning dat PSV uit naar Almelo moet, da’s toch niet zwaar? Dat is een degradatiekandidaat. U zegt dat wordt de door de KNVB bepaalde verrassing van het nieuwe seizoen? Haaa, mooi hoor. Ziet niemand aankomen.

De telegraaf, onze oudste partner. Uiteraard veegt u zaken die Ajax zouden kunnen schaden onder de mat, en vergroot u dingen van de tegenstander uit, maar wat heeft u nog meer? U wil de inkomsten van Ajax vergroten door een megatransfer? Van wie? Cilissen? Voor 35 miljoen??? Door maar te blijven roepen dat een ploeg hem wil voor 30 miljoen, komt er ook daadwerkelijk een idioot die dit doet? Tja, bij Babel werkte dit ook prima, maar 35 miljoen….hopelijk krijgt hij niet teveel penalty’s tegen. Moet kunnen.
PSV schijnt trouwens die Moreno te gaan halen. Nu maakt die nog wel eens een overtreding, dus ik wil "schandalig" in chocoladeletters zien! Niks mannelijk voetbal, moet en mag niet kunnen! Minimaal 2 x 4 wedstrijden schorsen die vent!

Scheidsrechters, we kunnen er weer op vertrouwen dat u de andere kant opkijkt? Of iets anders invult dan de speler, dan kan de KNVB lekker seponeren. En bij de rest gewoon kaarten geven he! De KNVB steunt u! Voor elke wedstrijd die u niet mag fluiten, krijgt u van ons een mooie vergoeding.

Als laatste de NOS. We nemen met pijn in ons hart afscheid van onze beschermheer, Jack. Jack, jaren heb je onze belangen verdedigd, met een zonnenbankstalen gezicht verteld dat je niet voor Ajax was, zaken van de tegenstander uitvergroot en andere zaken verzwegen. Jack, we hebben voor jou een dekbed, gesigneerd door de voltallige selectie van ajax. Als dank voor je meer dan trouwe dienst.
Voor de rest verwachten wij van de NOS zure gezichten bij winst van anderen, en euforisch geschreeuw bij winst van Ajax.

Dames en heren, met al deze maatregelen gaan wij een mooi seizoen tegen moet. Vragen? Of er niemand achter komt dat we samenspannen? Welnee joh. Ze geloven toch ook dat Elvis dood is, en dat een paar mannen in een grot de grootste aanval in de VS kunnen plannen? Nee, hier komt niemand achter.
Ik zie u allen over 4 weken ter evaluatie. Vergeet aub uw aluminium hoedje niet bij de uitgang af te zetten.
 
Laatst bewerkt:
Verbaasde koppies. Wat een prachtig gezicht. Sta je in zo’n kleedkamer, met puisterige tieners, hang je vervolgens een beamer op en sluit je een laptop aan. Het had me drie avonden gekost, maar ik had het hele team waar ik de coach van was gecreëerd in Football Manager. Het was voor mij de beste manier om het uit te leggen, wat ik van ze wilde.

En zo begon de tactiek bespreking. Heb het eigenlijk nog nooit zo makkelijk gehad. Ik kon verslepen, verschuiven en tactische instructies laten zien op het scherm terwijl ik de sterktes en zwaktes van ons team heel duidelijk bloot kon leggen. Maar je ziet de twijfel in hun ogen: “waar heeft die man het over, wat doet ie nou raar?” of de nog veel ergere blik: “Okay.. die neemt alles veel en veel te serieus..”

Maar hey, het was de B1 van de plaatselijke trots. Spelend op het hoogste amateurniveau. Deze jongens waren goed, zij konden uitvoeren wat je wilde. Er zat voor sommige wellicht een prof carrière in. Naarmate de bespreking vorderde veranderde de blik bij sommige, naar licht enthousiasme. Het kwartje viel, het lichtje ging branden. Maar zeker niet bij iedereen.

Ik stuurde ze naar buiten. “Dat veld op jongens, have fun. En denk af en toe even terug aan wat ik net verteld heb.” Met die instelling gingen we de wedstrijd in tegen de koploper. Ik moet even slikken als ik daaraan terug denk. Wat een wedstrijd.. We stonden de eerste helft hevig onder druk en binnen niet al te lange tijd met 2 – 0 achter. Druk coachend langs de zijlijn probeerde ik mijn jongens op te peppen. Bij vlagen zag ik onze nummer 10 schitterende acties uitvoeren, de backs mee opkomen en zelfs een briljante aanval uit het boekje. Bam, keihard op de lat geschoten.

Terug in de kleedkamer. Bedrukte gezichten, het was een ontzettend zware wedstrijd. Ik gooide de beamer weer aan. Liet een gesimuleerde wedstrijd zien van ons team, tegen onze tegenstander, op Football Manager. Toevallig was de stand 2 – 0 bij rust. Eindstand? 2 – 3 overwinning. Ik zag de pure verbazing. Het geloof kwam terug. Dat was het moment om mijn laatste truc toe te passen.. The masterplan came together. En het gebeurde..

89e minuut. 2 – 2 stand. We waren al geweldig teruggekomen in de wedstrijd. Ze liepen op hun tandvlees. En dan dat ene moment. Je ziet het aankomen, je voelt het. Inspelen op de spits vanuit de achterhoede. Laag over de grond, strak. Kaatsen op de nummer 10. Steekbal naar de rechtsbuiten, perfect op maat. Voorzet op de spits, eerste paal. Komt voor z’n man, kopt. Linkerkruising. Buiten bereik van de keeper. 2 – 3. Na het bijkomen van het vieren kijkt de nummer 10 naar mij, ik kijk terug. Hij knikt me toe en steekt zijn duim op. Bingo.

Terug in de kleedkamer komt de legendarische opmerking: “Zeg coach, was dit nou toeval of had U dit zo gepland?” .. Met een glimlach loop ik zonder iets te zeggen de kleedkamer uit.
 
Ik heb een oefenbrief geschreven voor het Goethe examen (Duits) als reactie op een brief waarin een vriend(in) vraagt wanneer ik langskom. Mijn vrienden vonden 'm wel grappig, dus hier is 'ie dan. Let niet op de foutjes, ik zit nog maar op de middelbare school :D

Roosendaal 5.11.

Hallo, lieber Marie-Antoinette

Mir gehst gut in der Schule. Ich bekam kürzlich noch einen 1 für Deutsch. In meiner Freizeit spiele oder gucke ich Fußball mit meinem Freunden. In den Ferien hatte ich nur gearbeitet und geschlafen. Ich fürchte, dass ich nicht zu Besuch kommen kann. Hiermit kündigte ich unsere Freundschaft.

Erfolg mit dem Rest deines Lebens,

Dein Willem
 
Terug
Bovenaan Onderaan