Korte verhalen

De Bouterbaas

Grappigste forummer 2021
Plaats hier je zelfgeschreven korte verhalen. Hoet heeft een aantal beauties geschreven. Zoek ze op en bewonder ze. Hier kun je je eigen creativiteit kwijt.
 
Laatst bewerkt:
Vakantie. Ze kijken er naar uit. Voor de 14e keer naar Camping "De strandbal" in Saaierhoeve aan de Veen. De caravan is gepoetst. De aardappels liggen onderin het gootsteenkastje. De koelbox is gevuld met Heineken, zijn favoriete drankje. Voor haar staan 9 flessen Blue Curacao klaar.
de dagen worden gevuld met liggen in de zon en grillen. Het uitgegraven zandgat doet dienst als meertje. Ze moeten eigenlijk niets van het water hebben.
Zij loopt, 40 kilo te zwaar, in haar gifgroene te korte jurkje. Het accentueert haar rollade-achtige figuur. Hij loopt in z'n Admiral voetbalbroek en Heineken hemdje.
De dagen vullen zich met niets. Kijken naar andere mensen, zeuren over het weer en het zand.
De laatste avond dient zich aan. Bier en Blue vloeien rijkelijk. De slaap klopt aan. Hij kruipt bovenop haar en na een twintigtal minuten oeverloos bewegen komt hij klaar. Hij rolt van haar af. Hij merk niet eens dat ze al die tijd sliep.
Tevreden valt hij in slaap. Wat een vakantie! Volgend jaar weer.
 
Vakantie. Ze kijken er naar uit. Voor de 14e keer naar Camping "De strandbal" in Saaierhoeve aan de Veen. De caravan is gepoetst. De aardappels liggen onderin het gootsteenkastje. De koelbox is gevuld met Heineken, zijn favoriete drankje. Voor haar staan 9 flessen Blue Curacao klaar.
de dagen worden gevuld met liggen in de zon en grillen. Het uitgegraven zandgat doet dienst als meertje. Ze moeten eigenlijk niets van het water hebben.
Zij loopt, 40 kilo te zwaar, in haar gifgroene te korte jurkje. Het accentueert haar rollade-achtige figuur. Hij loopt in z'n Admiral voetbalbroek en Heineken hemdje.
De dagen vullen zich met niets. Kijken naar andere mensen, zeuren over het weer en het zand.
De laatste avond dient zich aan. Bier en Blue vloeien rijkelijk. De slaap klopt aan. Hij kruipt bovenop haar en na een twintigtal minuten oeverloos bewegen komt hij klaar. Hij rolt van haar af. Hij merk niet eens dat ze al die tijd sliep.
Tevreden valt hij in slaap. Wat een vakantie! Volgend jaar weer.

Kaaiharde porno! :|
 
Vakantie. Ze kijken er naar uit. Voor de 14e keer naar Camping "De strandbal" in Saaierhoeve aan de Veen. De caravan is gepoetst. De aardappels liggen onderin het gootsteenkastje. De koelbox is gevuld met Heineken, zijn favoriete drankje. Voor haar staan 9 flessen Blue Curacao klaar.
de dagen worden gevuld met liggen in de zon en grillen. Het uitgegraven zandgat doet dienst als meertje. Ze moeten eigenlijk niets van het water hebben.
Zij loopt, 40 kilo te zwaar, in haar gifgroene te korte jurkje. Het accentueert haar rollade-achtige figuur. Hij loopt in z'n Admiral voetbalbroek en Heineken hemdje.
De dagen vullen zich met niets. Kijken naar andere mensen, zeuren over het weer en het zand.
De laatste avond dient zich aan. Bier en Blue vloeien rijkelijk. De slaap klopt aan. Hij kruipt bovenop haar en na een twintigtal minuten oeverloos bewegen komt hij klaar. Hij rolt van haar af. Hij merk niet eens dat ze al die tijd sliep.
Tevreden valt hij in slaap. Wat een vakantie! Volgend jaar weer.

Mooi man!
 
Het was een gezellige camping, vond Robert. Ruime plaatsen, netjes en erg gezellig. Nou ja, welke camping was niet gezellig? Robert vond het altijd leuk. Beetje praten met de buren over de caravan, over het weer. Ging allemaal nergens over, maar daarom was het zo ontspannend. Mooi tijdverdrijf was ook het kijken naar andere mensen. Vooral gezinnen met jongere kinderen trokken zijn aandacht, hij kon zich soms mateloos verbazen over de manier waarop ouders tegenwoordig met hun kroost omgingen. Natuurlijk, hij kon het niet vergelijken met zijn eigen jeugd. Niet luisteren was destijds geen optie, moeder liet wel blijken dat ze daar niet van gediend was. Of nog erger, een vader die thuis kwam en dan eens even maatregelen ging nemen. Nee, dat was ook niet goed. Maar het eindeloos onderhandelen van nu begreep hij niet. Of de gelatenheid waarmee de ouders de tegenspraak ondergingen. Misschien was dat juist wel goed, volgens een boekje. Ja, tegenwoordig koop je een boekje om te kijken of je je kinderen wel goed doet opvoeden. Of je keek naar een programma op tv, voor allerlei tips en trucs. Robert keek dat nooit, dan begon hij zich alleen op te winden over de mensen die een vier- en een zesjarige niet onder controle hadden.

Gisteren had hij zich wel opgewonden. Hij zat even op het toilet (schone toiletten trouwens voor een camping), toen hij plots een kinderstem hoorde schreeuwen: “papa, poepen”! Een mannenstem reageerde hierop door hem de weg te wijzen, en gelijk toe te voegen dat hij zelf ook naar het toilet moest. Ook de lokatie werd prijsgegeven, het moest het hokje naast de kleine zijn. Het was wel een hele minuut rustig, totdat iemand als een bezetene op een deur begon te slaan: BAM BAM BAM BAM BAM Papa, waar ben je? BAM BAM BAM BAM. Niemand riep het ventje toe om niet op de deur te rammen: BAM BAM BAM BAM Papa!!
Gelukkig waren het stevige deuren. BAM BAM BAM BAM BAM ging het door.
“Papa is hier, Sven”, hoorde hij opeens, op een toontje van iemand die net had gemediteerd. Sven bonkte echter stevig door, waarop papa een heus “niet doen Sven” erui kon gooien, wederom op hetzelfde serene toontje. Met ook hetzelfde gevolg: een op de deur bonkende Sven. Robert ergerde zich enorm, het liefst had hij zijn deur opengemaakt, en Sven verteld dat hij godverdomme normaal moest doen en die deur met rust moest laten. Of, razendsnel de deur openen, Sven een draai om zijn oren geven met een snelheid waardoor hij geeneens had gezien waar de klap die vandaan was gekomen. Had Sven gedacht dat de deur had teruggemept.
Maar dat doe je niet.

Papa reageerde warempel met een “stop nu”. Weliswaar nog steeds op dat valiumtoontje, maar toch. Resultaat was er niet, waarop papa zei dat hij terug naar de tent moest gaan, of bij hem in het hokje kon komen.
Pardon? Je gaat gewoon kakken in het bijzijn van een kind? Is niets meer heilig? Maar het ging nog verder: “Zo, papa moet nog even de billen afvegen en dan is hij klaar”.
Wie zit er op die info te wachten? Je zit op een wc in een toiletgebouw op een camping, iedereen hoort je. Sinds wanneer moet de halve camping weten dat een volwassen kerel zijn kont afveegt? Sven was wel stil, misschien onder de indruk van de bruine hoop die papa had achtergelaten. Robert was ook stil. Hij begreep het niet. Misschien toch maar eens een boekje gaan lezen over opvoeding. Wie weet gaf dat net zoveel verlichting als dat hij zojuist van zijn toiletbezoek had gehad.
 
Het was een gezellige camping, vond Robert. Ruime plaatsen, netjes en erg gezellig. Nou ja, welke camping was niet gezellig? Robert vond het altijd leuk. Beetje praten met de buren over de caravan, over het weer. Ging allemaal nergens over, maar daarom was het zo ontspannend. Mooi tijdverdrijf was ook het kijken naar andere mensen. Vooral gezinnen met jongere kinderen trokken zijn aandacht, hij kon zich soms mateloos verbazen over de manier waarop ouders tegenwoordig met hun kroost omgingen. Natuurlijk, hij kon het niet vergelijken met zijn eigen jeugd. Niet luisteren was destijds geen optie, moeder liet wel blijken dat ze daar niet van gediend was. Of nog erger, een vader die thuis kwam en dan eens even maatregelen ging nemen. Nee, dat was ook niet goed. Maar het eindeloos onderhandelen van nu begreep hij niet. Of de gelatenheid waarmee de ouders de tegenspraak ondergingen. Misschien was dat juist wel goed, volgens een boekje. Ja, tegenwoordig koop je een boekje om te kijken of je je kinderen wel goed doet opvoeden. Of je keek naar een programma op tv, voor allerlei tips en trucs. Robert keek dat nooit, dan begon hij zich alleen op te winden over de mensen die een vier- en een zesjarige niet onder controle hadden.

Gisteren had hij zich wel opgewonden. Hij zat even op het toilet (schone toiletten trouwens voor een camping), toen hij plots een kinderstem hoorde schreeuwen: “papa, poepen”! Een mannenstem reageerde hierop door hem de weg te wijzen, en gelijk toe te voegen dat hij zelf ook naar het toilet moest. Ook de lokatie werd prijsgegeven, het moest het hokje naast de kleine zijn. Het was wel een hele minuut rustig, totdat iemand als een bezetene op een deur begon te slaan: BAM BAM BAM BAM BAM Papa, waar ben je? BAM BAM BAM BAM. Niemand riep het ventje toe om niet op de deur te rammen: BAM BAM BAM BAM Papa!!
Gelukkig waren het stevige deuren. BAM BAM BAM BAM BAM ging het door.
“Papa is hier, Sven”, hoorde hij opeens, op een toontje van iemand die net had gemediteerd. Sven bonkte echter stevig door, waarop papa een heus “niet doen Sven” erui kon gooien, wederom op hetzelfde serene toontje. Met ook hetzelfde gevolg: een op de deur bonkende Sven. Robert ergerde zich enorm, het liefst had hij zijn deur opengemaakt, en Sven verteld dat hij godverdomme normaal moest doen en die deur met rust moest laten. Of, razendsnel de deur openen, Sven een draai om zijn oren geven met een snelheid waardoor hij geeneens had gezien waar de klap die vandaan was gekomen. Had Sven gedacht dat de deur had teruggemept.
Maar dat doe je niet.

Papa reageerde warempel met een “stop nu”. Weliswaar nog steeds op dat valiumtoontje, maar toch. Resultaat was er niet, waarop papa zei dat hij terug naar de tent moest gaan, of bij hem in het hokje kon komen.
Pardon? Je gaat gewoon kakken in het bijzijn van een kind? Is niets meer heilig? Maar het ging nog verder: “Zo, papa moet nog even de billen afvegen en dan is hij klaar”.
Wie zit er op die info te wachten? Je zit op een wc in een toiletgebouw op een camping, iedereen hoort je. Sinds wanneer moet de halve camping weten dat een volwassen kerel zijn kont afveegt? Sven was wel stil, misschien onder de indruk van de bruine hoop die papa had achtergelaten. Robert was ook stil. Hij begreep het niet. Misschien toch maar eens een boekje gaan lezen over opvoeding. Wie weet gaf dat net zoveel verlichting als dat hij zojuist van zijn toiletbezoek had gehad.

Eentje uit eigen ervaring? Aantal namen veranderd om de privacy van de hoofdpersonen te waarborgen? :D
 
Ik ben thuis!
He he, eindelijk. Wat bleef je lang weg! Heb je nog wat te eten meegenomen?
Ja, frietje uit de stad
Frietje, frietje, wordt het niet eens tijd dat we weer eens ouderwets gaan eten?
Ach, het is best voedzaam hoor. Ik voel me er prima bij. Oh, morgen ben ik ook later thuis, heb waarschijnlijk een langere ronde.
Alweer? Je komt de laatste weken continu later thuis.
Kan ik daar wat aan doen? Ik heb ook mijn verplichtingen
Beetje beter je best doen misschien? Ik vind het maar raar. Je bent steeds meer weg. Je bent minder spraakzaam de laatste tijd, en samen eten doen we ook al niet meer. Laat staan dat we nog eens samen het nest induiken. Hoe lang is dat al geleden?
Ach, ik ben moe ’s avonds en….
Moe, moe. Vroeger, toen waren we net een stel tortelduiven, kon je niet van me afblijven. Zat je continu bij me. En nu? Nu heb ik het gevoel dat je me het liefst zou mijden. Meneer is moe, meneer heeft geen tijd. Voor mij niet nee, maar wel voor die kip aan de overkant!!
Pardon? Hoe noem je de overbuurvrouw?
Kip! Hoor je me niet? Die heeft al meer mannen gehad dan menig ander! Ik vertrouw jou niet, maar haar nog minder!
Dit slaat he-le-maal nergens op! Ik werk me suf, ben afgepeigerd en dan kom ik zo snel mogelijk naar huis. Ik zorg nota bene voor het eten, help met de kleintjes en rondom de woning en dan heb je ook nog het lef om te insinueren dat ik op een ander kruip? Hoe durf je! En trouwens, wie zegt het? Toen jij laatst werd nagefloten zag ik je ook alleen maar glunderen.
Ja mag het? Mag ik ook nog eens genieten van aandacht? Van jou krijg ik die niet! Als ik een nieuw pakje heb, merk je dat niet eens! Ik dof me altijd op voor jou, maar jij ziet me nauwelijks staan! Ik voel me tegenwoordig zo’n, zo’n ….huismus.
Maar schatje toch! Je bent toch geen huismus? Zie je deze ring? Die herinnert me elke dag aan de reden waarom ik naar huis kom. Ik zie je nog altijd als dat mooie chickie, waarmee ik samen bouwde aan ons nestje. Nee hoor, ik vind je nog altijd heel aantrekkelijk. Allesbehalve een huismus.
Ach, je klets maar wat.
Nee echt! Weet je wat, als ik volgende week die terugbreng van die vlucht uit Barcelona, gaan we samen wat doen. Eens lekker uit eten of zo. Lekker in de buitenlucht, weg van de mensen.
Lijkt me heerlijk. Gaan we doen. Even een lekkere worm vangen. Wat ben ik toch blij met je schat! Je bent echt mijn stoere postduif!
Roekoe schat! Kijk je uit voor de kat morgen?
Ja hoor. Ik roekoe ook van jou. Truste…
 
Het was een gezellige camping, vond Robert. Ruime plaatsen, netjes en erg gezellig. Nou ja, welke camping was niet gezellig? Robert vond het altijd leuk. Beetje praten met de buren over de caravan, over het weer. Ging allemaal nergens over, maar daarom was het zo ontspannend. Mooi tijdverdrijf was ook het kijken naar andere mensen. Vooral gezinnen met jongere kinderen trokken zijn aandacht, hij kon zich soms mateloos verbazen over de manier waarop ouders tegenwoordig met hun kroost omgingen. Natuurlijk, hij kon het niet vergelijken met zijn eigen jeugd. Niet luisteren was destijds geen optie, moeder liet wel blijken dat ze daar niet van gediend was. Of nog erger, een vader die thuis kwam en dan eens even maatregelen ging nemen. Nee, dat was ook niet goed. Maar het eindeloos onderhandelen van nu begreep hij niet. Of de gelatenheid waarmee de ouders de tegenspraak ondergingen. Misschien was dat juist wel goed, volgens een boekje. Ja, tegenwoordig koop je een boekje om te kijken of je je kinderen wel goed doet opvoeden. Of je keek naar een programma op tv, voor allerlei tips en trucs. Robert keek dat nooit, dan begon hij zich alleen op te winden over de mensen die een vier- en een zesjarige niet onder controle hadden.

Gisteren had hij zich wel opgewonden. Hij zat even op het toilet (schone toiletten trouwens voor een camping), toen hij plots een kinderstem hoorde schreeuwen: “papa, poepen”! Een mannenstem reageerde hierop door hem de weg te wijzen, en gelijk toe te voegen dat hij zelf ook naar het toilet moest. Ook de lokatie werd prijsgegeven, het moest het hokje naast de kleine zijn. Het was wel een hele minuut rustig, totdat iemand als een bezetene op een deur begon te slaan: BAM BAM BAM BAM BAM Papa, waar ben je? BAM BAM BAM BAM. Niemand riep het ventje toe om niet op de deur te rammen: BAM BAM BAM BAM Papa!!
Gelukkig waren het stevige deuren. BAM BAM BAM BAM BAM ging het door.
“Papa is hier, Sven”, hoorde hij opeens, op een toontje van iemand die net had gemediteerd. Sven bonkte echter stevig door, waarop papa een heus “niet doen Sven” erui kon gooien, wederom op hetzelfde serene toontje. Met ook hetzelfde gevolg: een op de deur bonkende Sven. Robert ergerde zich enorm, het liefst had hij zijn deur opengemaakt, en Sven verteld dat hij godverdomme normaal moest doen en die deur met rust moest laten. Of, razendsnel de deur openen, Sven een draai om zijn oren geven met een snelheid waardoor hij geeneens had gezien waar de klap die vandaan was gekomen. Had Sven gedacht dat de deur had teruggemept.
Maar dat doe je niet.

Papa reageerde warempel met een “stop nu”. Weliswaar nog steeds op dat valiumtoontje, maar toch. Resultaat was er niet, waarop papa zei dat hij terug naar de tent moest gaan, of bij hem in het hokje kon komen.
Pardon? Je gaat gewoon kakken in het bijzijn van een kind? Is niets meer heilig? Maar het ging nog verder: “Zo, papa moet nog even de billen afvegen en dan is hij klaar”.
Wie zit er op die info te wachten? Je zit op een wc in een toiletgebouw op een camping, iedereen hoort je. Sinds wanneer moet de halve camping weten dat een volwassen kerel zijn kont afveegt? Sven was wel stil, misschien onder de indruk van de bruine hoop die papa had achtergelaten. Robert was ook stil. Hij begreep het niet. Misschien toch maar eens een boekje gaan lezen over opvoeding. Wie weet gaf dat net zoveel verlichting als dat hij zojuist van zijn toiletbezoek had gehad.

Altijd een genot je stukjes te lezen Roger!
 
Opeens werd hij wakker. Verdorie, zoveel had hij toch niet gedronken? Hij had wel een aantal shotjes tequilla gehad, en ook dat laatste drankje wat zijn maatje voor hem had ingeschonken was stevig geweest, maar niks geks. Toch was plotseling het licht bij hem uitgegaan. Hij kon zich ook helemaal niet herinneren dat hij in bed was gaan liggen of dat hij zich uit had gekleed. Hoe laat zou het eigenlijk zijn? Rolluiken waren naar beneden gelaten, en hij zach zijn wekker niet. Zijn hoofd leek te klein voor zijn hersenen, man wat had hij een pijn.
Hij wilde zich verroeren, maar het ging niet. Wat was dat? Verdomme, hij lag vastgemaakt, op zijn buik, in zijn eigen bed! Hij probeerde snel te denken wat er gebeurd was. Hij had wel eens wat spelletjes in bed gespeeld met dat lekkere mokkeltje uit de straat, die hield wel van ruig, maar hij kon zich niet meer herinneren dat zij erbij was geweest gisteravond. Hij rammelde met zijn armen, maar hij zat echt vast! Dan maar op zijn knieën zitten. Maar dat lukte ook niet! Hij lag ook nog vast aan zijn voeten! Wie had hem deze streek geleverd? Hij begon nerveus te lachen. Hij had laatst een geintje uitgehaald met zijn huisgenoot, misschien dat die hem nu een streek terug leverde. Zou wel apart zijn, want eerlijk gezegd was zijn huisgenoot een ietwat saaie, neurotische zak. Hij was de losbol, zijn huisgenoot de verantwoordelijke.

Hij vond het echt genoeg geweest, rammelde nog eens. Maar hij zat echt vast. Dan maar zijn huisgenoot roepen: “Bert, Bert, help!” riep hij een paar keer hard. Nog maar eens roepen.
Opeens hoorde hij gestommel. Voetstappen en een opengaande deur. Daar stond zijn huisgenoot. Gezicht natuurlijk weer eens chagrijnig, maar ook dat was niks nieuws. Hij was schijnbaar ook net wakker, want hij liep nog in zijn blote kont rond.
“Bert, help me effe met losmaken. Ik weet niet hoe en wat, maar ik denk dat het chickie uit de straat bezig is geweest”. Bert zei niets. “Bert, help me nou ff man, ik moet pissen en het is echt niet meer grappig”. Bert zei nog steeds niks, maar liep even de kamer uit. Die zal wel ff een schaar halen, dacht hij.
Opeens zag hij Bert terugkomen, met die rare vogel die op de hoek woonde. Zou die dan meer weten van het geintje? Bert had iets in zijn hand, een flesje. Hij opende het flesje, en goot de inhoud over zijn onderlichaam heen. “Hey Bert, wat doe je nu man? Doe normaal!”
Bert sprak daarna heel zachtjes: Pino en ik gaan even wat leuke spelletjes doen. Als jij meewerkt, is het zo voorbij. Begrepen Ernie? Ernie voelde de tranen opkomen. Wonen in Sesamstraat zou nooit meer hetzelfde zijn .
 
Opeens werd hij wakker. Verdorie, zoveel had hij toch niet gedronken? Hij had wel een aantal shotjes tequilla gehad, en ook dat laatste drankje wat zijn maatje voor hem had ingeschonken was stevig geweest, maar niks geks. Toch was plotseling het licht bij hem uitgegaan. Hij kon zich ook helemaal niet herinneren dat hij in bed was gaan liggen of dat hij zich uit had gekleed. Hoe laat zou het eigenlijk zijn? Rolluiken waren naar beneden gelaten, en hij zach zijn wekker niet. Zijn hoofd leek te klein voor zijn hersenen, man wat had hij een pijn.
Hij wilde zich verroeren, maar het ging niet. Wat was dat? Verdomme, hij lag vastgemaakt, op zijn buik, in zijn eigen bed! Hij probeerde snel te denken wat er gebeurd was. Hij had wel eens wat spelletjes in bed gespeeld met dat lekkere mokkeltje uit de straat, die hield wel van ruig, maar hij kon zich niet meer herinneren dat zij erbij was geweest gisteravond. Hij rammelde met zijn armen, maar hij zat echt vast! Dan maar op zijn knieën zitten. Maar dat lukte ook niet! Hij lag ook nog vast aan zijn voeten! Wie had hem deze streek geleverd? Hij begon nerveus te lachen. Hij had laatst een geintje uitgehaald met zijn huisgenoot, misschien dat die hem nu een streek terug leverde. Zou wel apart zijn, want eerlijk gezegd was zijn huisgenoot een ietwat saaie, neurotische zak. Hij was de losbol, zijn huisgenoot de verantwoordelijke.

Hij vond het echt genoeg geweest, rammelde nog eens. Maar hij zat echt vast. Dan maar zijn huisgenoot roepen: “Bert, Bert, help!” riep hij een paar keer hard. Nog maar eens roepen.
Opeens hoorde hij gestommel. Voetstappen en een opengaande deur. Daar stond zijn huisgenoot. Gezicht natuurlijk weer eens chagrijnig, maar ook dat was niks nieuws. Hij was schijnbaar ook net wakker, want hij liep nog in zijn blote kont rond.
“Bert, help me effe met losmaken. Ik weet niet hoe en wat, maar ik denk dat het chickie uit de straat bezig is geweest”. Bert zei niets. “Bert, help me nou ff man, ik moet pissen en het is echt niet meer grappig”. Bert zei nog steeds niks, maar liep even de kamer uit. Die zal wel ff een schaar halen, dacht hij.
Opeens zag hij Bert terugkomen, met die rare vogel die op de hoek woonde. Zou die dan meer weten van het geintje? Bert had iets in zijn hand, een flesje. Hij opende het flesje, en goot de inhoud over zijn onderlichaam heen. “Hey Bert, wat doe je nu man? Doe normaal!”
Bert sprak daarna heel zachtjes: Pino en ik gaan even wat leuke spelletjes doen. Als jij meewerkt, is het zo voorbij. Begrepen Ernie? Ernie voelde de tranen opkomen. Wonen in Sesamstraat zou nooit meer hetzelfde zijn .

:D Kostelijk! Arme Ernie. Ik denk overigens wel dat de pijn die de kloaka van Pina gaat veroorzaken, mee zal vallen (Y)
 
Terug
Bovenaan Onderaan