Filosofie

Der Jaufe zei:
Och, bij de FvD was een tijdje geleden ook iemand die filosofisch mensen wilde afknallen. Daar hadden ze geen probleem mee, dan moeten ze nu ook niet huilen. Of heeft FvD meer vrijheden dan anderen?
Klik om te vergroten...

Ja, dat ook...

Maar het zegt ook wel iets over filosofie. Wat De Telegraaf hier vermeldt als 'fantaseren', is in feite een belangrijk onderdeel van de filosofie: het gedachte-experiment. Die zou helemaal vrij moeten kunnen zijn, omdat je alleen op die manier de grenzen van moraal en recht kan opzoeken. Daar hoort dus ook een experiment bij als 'Wat als er helemaal geen wet is, wat gebeurt er dan?'. In de geschiedenis van de filosofie zijn er tal van voorbeelden, die doorgaans vrij bloederig zijn. Een bekende is die van de grotonderzoekers, die in een spelonk vast komen te zitten en van honger dreigen om te komen. Door middel van strootje trekken kiezen ze iemand uit die door de rest wordt opgegeten. De overige worden op tijd gered, maar wel aangeklaagd wegens moord. Wat moet de rechter doen?
Het zijn dat soort extremen (in gedachten) die juist veel zeggen over de legitimatie van onze moraal en rechtssysteem.
 
Omdat ik Filosofie een veilig en rustig hoekje van het forum vind (De Bondscoach: dit is positief bedoeld) - en omdat ik tijdens het typen ervan al merkte dat de discussie zich in het corona-topic zich alweer heeft verschoven zet ik hem hier neer. Omdat het toekomstperspectief waarna ik op zoek ben eigenlijk ver achter de COVID horizon ligt.

"Zie COVID maar als een enorme scheur in je woning in Lunteren, deze laten ze nu repareren - hopen dat het vaccin de boel weer structureel in orde krijgt, maar er bestaat ook een goede kans dat je nog jaren moet leven in een bouwput. Maar je kunt repareren wat je wil, zelfs hele muren vervangen (=zorgcapaciteit structureel verdubbelen, gespreide ouderenopvang, betere ventilatie, duurzaam thuiswerken en video-werk stimuleren, 5 jaar een covid-tax invoeren om de hoeken die de hardste klappen opvangen te stutten, etc) maar uiteindelijk blijf je rete-kwetsbaar zoals de maatschappij nu is, en de richting die deze opgaat, alsof je enorme hoeveelheden gas uit de grondlagen blijft pompen.

Zo zie ik de huidige samenleving waarbij het idee van samenleven eigenlijk meer en meer verdwijnt. Het word meer een ethische/politiek/maatschappelijke en economische discussie, maar ik denk dat we een hoop kernwaarden van delen en elkaar helpen die 80 jaar geleden nog bestonden hebben ingeruild voor de American-dream fabel. Iedereen heeft de illusie het te kunnen maken als je je best maar doet (the carrot), maar zelfs in het scenerio waar iedereen 100% geeft groeit het systeem by default naar een Pareto-principle on steroids, waar de top 20%5%, 80%95% van de winst pakt. Winst, Marges vergroten, Cost reduction, competitive take-overs. Snijden in het personeelbestand om een betere operationele winst te realiseren, en die vervolgens in de money-makes-money cirkel te pompen. Investment capital. Maar ook globalisatie, monopolisme, specialisatie en de huidige rol van internetverkoop zijn, m.i., onderdelen van een veel groter onderliggend probleem.

Eerst de bankenbubbel, huizencrisis, stikstofcrisis, eurocrisis, vluchtelingencrisis, nu is het de Covid pandemie. Stel je voor wat er gebeurd als wereldwijd het internetverkeer een maandje plat zou liggen. Of twee weken geen stroom. De kredietdominostenen gaan vroeg of laat vallen. Of toch ergens een nuclaire aanval. Klimaatrampen, hongersnoden, verwoestende brandden, toenemende werkloosheid, extrimisme, onderlinge spanningen, machtsovernames, ..

Op zich gaat het om aanleggen van buffers inderdaad op macro niveau, maar aangezien buffers in de praktijk worden gezien als stilstaand vermogen (en dat zou slecht zijn volgens de leer der economie?!) gebeurd dat niet. Naast globale buffers zou je moeten denken aan het steunen van elkaar (incl andere landen), in ruil voor steun op momenten dat het jou iets minder gaat. Nu gebeurd het tegenovergestelde vaak, je zet iets af met veel meer winst op de plekken waar de nood voor dat product het grootst is (denk aan rentes op staatsleningen als illustratie). Machines draaien op full efficiency 24-7, er is niet zo maar ruimte om dingen op te vangen, van vorm te veranderen, of je snel aan te passen. Die staan vaak maar op 1 plek, als eigendom van 1 bedrijf met een patent erop, en die probeerd de boel met zo min mogelijk personeel te klaren. We zijn niet meer als dorp, stad of zelfs land zelfvoorzienend, maar zijn totaal afhankelijk van elkaar. Als een grote ketting van schakels. We hebben meer goederen nodig om te denken gelukkig te zijn, en die dingen komen nagenoeg allemaal van de plek waar ze het goedkoopst gemaakt kunnen worden (van voedsel, tot kleding to onze vaccins trouwens). En zodra er ergens een schakel breekt dondert er van alles wat aan die ketting hangt omlaag. Om structereel dingen op te lossen moet er zo veel veranderen dat het lastig is het begin te vinden.

Nee, het oplossen van de Corona-problemen met een vaccin is denk ik maar een klein boompje in een door Bob Ross geschilderd donker woud genaamd het toekomstperspectief.."

(Omdat je als filosoof af en toe een metafoor, deftige term of een artistieke knik moet geven naar de geschiedenis heb ik om heel kleine puntjes iets herschreven.)
 
Laatst bewerkt:
Relix zei:
Omdat ik Filosofie een veilig en rustig hoekje van het forum vind (De Bondscoach: dit is positief bedoeld) - en omdat ik tijdens het typen ervan al merkte dat de discussie zich in het corona-topic zich alweer heeft verschoven zet ik hem hier neer. Omdat het toekomstperspectief waarna ik op zoek ben eigenlijk ver achter de COVID horizon ligt.

"Zie COVID maar als een enorme scheur in je woning in Lunteren, deze laten ze nu repareren - hopen dat het vaccin de boel weer structureel in orde krijgt, maar er bestaat ook een goede kans dat je nog jaren moet leven in een bouwput. Maar je kunt repareren wat je wil, zelfs hele muren vervangen (=zorgcapaciteit structureel verdubbelen, gespreide ouderenopvang, betere ventilatie, duurzaam thuiswerken en video-werk stimuleren, 5 jaar een covid-tax invoeren om de hoeken die de hardste klappen opvangen te stutten, etc) maar uiteindelijk blijf je rete-kwetsbaar zoals de maatschappij nu is, en de richting die deze opgaat, alsof je enorme hoeveelheden gas uit de grondlagen blijft pompen.

Zo zie ik de huidige samenleving waarbij het idee van samenleven eigenlijk meer en meer verdwijnt. Het word meer een ethische/politiek/maatschappelijke en economische discussie, maar ik denk dat we een hoop kernwaarden van delen en elkaar helpen die 80 jaar geleden nog bestonden hebben ingeruild voor de American-dream fabel. Iedereen heeft de illusie het te kunnen maken als je je best maar doet (the carrot), maar zelfs in het scenerio waar iedereen 100% geeft groeit het systeem by default naar een Pareto-principle on steroids, waar de top 20%5%, 80%95% van de winst pakt. Winst, Marges vergroten, Cost reduction, competitive take-overs. Snijden in het personeelbestand om een betere operationele winst te realiseren, en die vervolgens in de money-makes cirkel te pompen. Investment capital. Maar ook globalisatie, monopolisme, specialisatie en de huidige rol van internetverkoop zijn, m.i., onderdelen van een veel groter onderliggend probleem.

Eerst de bankenbubbel, huizencrisis, stikstofcrisis, eurocrisis, vluchtelingencrisis, nu is het de Covid pandemie. Stel je voor wat er gebeurd als wereldwijd het internetverkeer een maandje plat zou liggen. Of twee weken geen stroom. De kredietdominostenen gaan vroeg of laat vallen. Of toch ergens een nuclaire aanval. Klimaatrampen, hongersnoden, verwoestende brandden, toenemende werkloosheid, extrimisme, onderlinge spanningen, machtsovernames, ..

Op zich gaat het om aanleggen van buffers inderdaad op macro niveau, maar aangezien buffers in de praktijk worden gezien als stilstaand vermogen (en dat zou slecht zijn volgens de leer der economie?!) gebeurd dat niet. Naast globale buffers zou je moeten denken aan het steunen van elkaar (incl andere landen), in ruil voor steun op momenten dat het jou iets minder gaat. Nu gebeurd het tegenovergestelde vaak, je zet iets af met veel meer winst op de plekken waar de nood voor dat product het grootst is (denk aan rentes op staatsleningen als illustratie). Machines draaien op full efficiency 24-7, er is niet zo maar ruimte om dingen op te vangen, van vorm te veranderen, of je snel aan te passen. Die staan vaak maar op 1 plek, als eigendom van 1 bedrijf met een patent erop, en die probeerd de boel met zo min mogelijk personeel te klaren. We zijn niet meer als dorp, stad of zelfs land zelfvoorzienend, maar zijn totaal afhankelijk van elkaar. Als een grote ketting van schakels. We hebben meer goederen nodig om te denken gelukkig te zijn, en die dingen komen nagenoeg allemaal van de plek waar ze het goedkoopst gemaakt kunnen worden (van voedsel, tot kleding to onze vaccins trouwens). En zodra er ergens een schakel breekt dondert er van alles wat aan die ketting hangt omlaag. Om structereel dingen op te lossen moet er zo veel veranderen dat het lastig is het begin te vinden.

Nee, het oplossen van de Corona-problemen met een vaccin is denk ik maar een klein boompje in een door Bob Ross geschilderd donker woud genaamd het toekomstperspectief.."

(Omdat je als filosoof af en toe een metafoor, deftige term of een artistieke knik moet geven naar de geschiedenis heb ik om heel kleine puntjes iets herschreven.)
Klik om te vergroten...

Mooi! Ik ga hier op reageren als ik iets meer tijd heb,
 
D
Relix zei:
Omdat ik Filosofie een veilig en rustig hoekje van het forum vind (De Bondscoach: dit is positief bedoeld) - en omdat ik tijdens het typen ervan al merkte dat de discussie zich in het corona-topic zich alweer heeft verschoven zet ik hem hier neer. Omdat het toekomstperspectief waarna ik op zoek ben eigenlijk ver achter de COVID horizon ligt.

"Zie COVID maar als een enorme scheur in je woning in Lunteren, deze laten ze nu repareren - hopen dat het vaccin de boel weer structureel in orde krijgt, maar er bestaat ook een goede kans dat je nog jaren moet leven in een bouwput. Maar je kunt repareren wat je wil, zelfs hele muren vervangen (=zorgcapaciteit structureel verdubbelen, gespreide ouderenopvang, betere ventilatie, duurzaam thuiswerken en video-werk stimuleren, 5 jaar een covid-tax invoeren om de hoeken die de hardste klappen opvangen te stutten, etc) maar uiteindelijk blijf je rete-kwetsbaar zoals de maatschappij nu is, en de richting die deze opgaat, alsof je enorme hoeveelheden gas uit de grondlagen blijft pompen.

Zo zie ik de huidige samenleving waarbij het idee van samenleven eigenlijk meer en meer verdwijnt. Het word meer een ethische/politiek/maatschappelijke en economische discussie, maar ik denk dat we een hoop kernwaarden van delen en elkaar helpen die 80 jaar geleden nog bestonden hebben ingeruild voor de American-dream fabel. Iedereen heeft de illusie het te kunnen maken als je je best maar doet (the carrot), maar zelfs in het scenerio waar iedereen 100% geeft groeit het systeem by default naar een Pareto-principle on steroids, waar de top 20%5%, 80%95% van de winst pakt. Winst, Marges vergroten, Cost reduction, competitive take-overs. Snijden in het personeelbestand om een betere operationele winst te realiseren, en die vervolgens in de money-makes-money cirkel te pompen. Investment capital. Maar ook globalisatie, monopolisme, specialisatie en de huidige rol van internetverkoop zijn, m.i., onderdelen van een veel groter onderliggend probleem.

Eerst de bankenbubbel, huizencrisis, stikstofcrisis, eurocrisis, vluchtelingencrisis, nu is het de Covid pandemie. Stel je voor wat er gebeurd als wereldwijd het internetverkeer een maandje plat zou liggen. Of twee weken geen stroom. De kredietdominostenen gaan vroeg of laat vallen. Of toch ergens een nuclaire aanval. Klimaatrampen, hongersnoden, verwoestende brandden, toenemende werkloosheid, extrimisme, onderlinge spanningen, machtsovernames, ..

Op zich gaat het om aanleggen van buffers inderdaad op macro niveau, maar aangezien buffers in de praktijk worden gezien als stilstaand vermogen (en dat zou slecht zijn volgens de leer der economie?!) gebeurd dat niet. Naast globale buffers zou je moeten denken aan het steunen van elkaar (incl andere landen), in ruil voor steun op momenten dat het jou iets minder gaat. Nu gebeurd het tegenovergestelde vaak, je zet iets af met veel meer winst op de plekken waar de nood voor dat product het grootst is (denk aan rentes op staatsleningen als illustratie). Machines draaien op full efficiency 24-7, er is niet zo maar ruimte om dingen op te vangen, van vorm te veranderen, of je snel aan te passen. Die staan vaak maar op 1 plek, als eigendom van 1 bedrijf met een patent erop, en die probeerd de boel met zo min mogelijk personeel te klaren. We zijn niet meer als dorp, stad of zelfs land zelfvoorzienend, maar zijn totaal afhankelijk van elkaar. Als een grote ketting van schakels. We hebben meer goederen nodig om te denken gelukkig te zijn, en die dingen komen nagenoeg allemaal van de plek waar ze het goedkoopst gemaakt kunnen worden (van voedsel, tot kleding to onze vaccins trouwens). En zodra er ergens een schakel breekt dondert er van alles wat aan die ketting hangt omlaag. Om structereel dingen op te lossen moet er zo veel veranderen dat het lastig is het begin te vinden.

Nee, het oplossen van de Corona-problemen met een vaccin is denk ik maar een klein boompje in een door Bob Ross geschilderd donker woud genaamd het toekomstperspectief.."

(Omdat je als filosoof af en toe een metafoor, deftige term of een artistieke knik moet geven naar de geschiedenis heb ik om heel kleine puntjes iets herschreven.)
Klik om te vergroten...
Deze post verdient grotere letters, hoor. Chapeau Relix
 
Relix zei:
Omdat ik Filosofie een veilig en rustig hoekje van het forum vind (De Bondscoach: dit is positief bedoeld) - en omdat ik tijdens het typen ervan al merkte dat de discussie zich in het corona-topic zich alweer heeft verschoven zet ik hem hier neer. Omdat het toekomstperspectief waarna ik op zoek ben eigenlijk ver achter de COVID horizon ligt.

"Zie COVID maar als een enorme scheur in je woning in Lunteren, deze laten ze nu repareren - hopen dat het vaccin de boel weer structureel in orde krijgt, maar er bestaat ook een goede kans dat je nog jaren moet leven in een bouwput. Maar je kunt repareren wat je wil, zelfs hele muren vervangen (=zorgcapaciteit structureel verdubbelen, gespreide ouderenopvang, betere ventilatie, duurzaam thuiswerken en video-werk stimuleren, 5 jaar een covid-tax invoeren om de hoeken die de hardste klappen opvangen te stutten, etc) maar uiteindelijk blijf je rete-kwetsbaar zoals de maatschappij nu is, en de richting die deze opgaat, alsof je enorme hoeveelheden gas uit de grondlagen blijft pompen.

Zo zie ik de huidige samenleving waarbij het idee van samenleven eigenlijk meer en meer verdwijnt. Het word meer een ethische/politiek/maatschappelijke en economische discussie, maar ik denk dat we een hoop kernwaarden van delen en elkaar helpen die 80 jaar geleden nog bestonden hebben ingeruild voor de American-dream fabel. Iedereen heeft de illusie het te kunnen maken als je je best maar doet (the carrot), maar zelfs in het scenerio waar iedereen 100% geeft groeit het systeem by default naar een Pareto-principle on steroids, waar de top 20%5%, 80%95% van de winst pakt. Winst, Marges vergroten, Cost reduction, competitive take-overs. Snijden in het personeelbestand om een betere operationele winst te realiseren, en die vervolgens in de money-makes-money cirkel te pompen. Investment capital. Maar ook globalisatie, monopolisme, specialisatie en de huidige rol van internetverkoop zijn, m.i., onderdelen van een veel groter onderliggend probleem.

Eerst de bankenbubbel, huizencrisis, stikstofcrisis, eurocrisis, vluchtelingencrisis, nu is het de Covid pandemie. Stel je voor wat er gebeurd als wereldwijd het internetverkeer een maandje plat zou liggen. Of twee weken geen stroom. De kredietdominostenen gaan vroeg of laat vallen. Of toch ergens een nuclaire aanval. Klimaatrampen, hongersnoden, verwoestende brandden, toenemende werkloosheid, extrimisme, onderlinge spanningen, machtsovernames, ..

Op zich gaat het om aanleggen van buffers inderdaad op macro niveau, maar aangezien buffers in de praktijk worden gezien als stilstaand vermogen (en dat zou slecht zijn volgens de leer der economie?!) gebeurd dat niet. Naast globale buffers zou je moeten denken aan het steunen van elkaar (incl andere landen), in ruil voor steun op momenten dat het jou iets minder gaat. Nu gebeurd het tegenovergestelde vaak, je zet iets af met veel meer winst op de plekken waar de nood voor dat product het grootst is (denk aan rentes op staatsleningen als illustratie). Machines draaien op full efficiency 24-7, er is niet zo maar ruimte om dingen op te vangen, van vorm te veranderen, of je snel aan te passen. Die staan vaak maar op 1 plek, als eigendom van 1 bedrijf met een patent erop, en die probeerd de boel met zo min mogelijk personeel te klaren. We zijn niet meer als dorp, stad of zelfs land zelfvoorzienend, maar zijn totaal afhankelijk van elkaar. Als een grote ketting van schakels. We hebben meer goederen nodig om te denken gelukkig te zijn, en die dingen komen nagenoeg allemaal van de plek waar ze het goedkoopst gemaakt kunnen worden (van voedsel, tot kleding to onze vaccins trouwens). En zodra er ergens een schakel breekt dondert er van alles wat aan die ketting hangt omlaag. Om structereel dingen op te lossen moet er zo veel veranderen dat het lastig is het begin te vinden.

Nee, het oplossen van de Corona-problemen met een vaccin is denk ik maar een klein boompje in een door Bob Ross geschilderd donker woud genaamd het toekomstperspectief.."

(Omdat je als filosoof af en toe een metafoor, deftige term of een artistieke knik moet geven naar de geschiedenis heb ik om heel kleine puntjes iets herschreven.)
Klik om te vergroten...
Man, ik raak er gewoon depressief van.....

En inderdaad wat grotere letters zou fijn zijn. ;)
 
Ik wist niet goed waar te posten. Hier dus maar. Eerlijk is eerlijk, ik moest 'm 2 keer lezen.

FIa8uKeWQAArg6l
 
Aangezien "tegengeluid" helemaal hot is, je hebt twee soorten was mijn thought of the day. Je hebt tegengeluid als ruisonderdrukking, waarmee het stuk waarna je luistert helderder en beter te volgen word (de subjectieve lagen en fouten eruit haalt), en je hebt tegengeluid als door de compositie heenschreeuwen en op n toeter blazen.
 
Laatst bewerkt:
Relix zei:
Aangezien "tegengeluid" helemaal hot is, je hebt twee soorten was mijn thought of the day. Je hebt tegengeluid als ruisonderdrukking, waarmee het stuk waarna je luistert helderder en beter te volgen word, en je hebt tegengeluid als door de compositie heenschreeuwen en op n toeter blazen.
Klik om te vergroten...
En toch zijn beide nodig voor een bredere blik. Overigens zou ik dat geen tegen geluid noemen maar ander geluid ;)
 
IPF zei:
En toch zijn beide nodig voor een bredere blik. Overigens zou ik dat geen tegen geluid noemen maar ander geluid ;)
Klik om te vergroten...
Hangt ervanaf. In het filisofische, is onvoldoende diepgang van n mening of visie geen groter probleem dan de breedte? :unsure:

Ik heb m overigens bewust in deze hoek omdat, hoewel de disccussie elders me aan het denken zette, het niet zozeer op n bewuste persoon of onderwerp gaat. Maar omdat het een soort geuzenconnotatie lijkt te krijgen. Neem t in de politieke context. Gebruik het woord en je mag verwijten maken zonder bewijs (e.g. tribunalen suggereren om te straffen). Ja, afwijkende mening is prima en mag, maar een goede onderbouwing en toelichting is daarbij wel van belang als je vind dat het belangrijk is dat anderen begrip krijgen voor die afwijkende kijk? Tenminste, als je doel is om problemen op te lossen of spanningen weg te nemen.
 
  • Leuk
Reactions: IPF
Niet echt filosofie maar dicht genoeg in de buurt....

Dit artikel gaat over een psycholoog die 3 mannen bij elkaar in een afdeling zet die alledrie geloven dat ze Jezus zijn. Dit om een onderzoek naar identiteit te doen.

"If tomorrow everyone treats me as if I have an electronic device in my head, there are ways and means I could use to demonstrate they are wrong and establish the facts of the matter—a visit to the hospital perhaps. But what if everyone treats me as if my core self were fundamentally different than I believed it to be? Let’s say they thought I was an undercover agent—what could I show them to prove otherwise? From my perspective, the best evidence is the strength of my conviction. My belief is my identity."
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan Onderaan