Het is natuurlijk ook zo dat de mens, door het bewustzijn en de intelligentie, om de voortplantingswetten heen kan leven, bij wijze. Wij zijn niet puur gedreven door instincten, zoals de andere organismen op deze planeet. Wij kunnen nadenken, wij realiseren ons dat we leven, wij realiseren ons dat we er, waar jij op wijst, ook een einde aan kunnen maken. Wij binden rubbertjes om onze penissen heen, zodat we onze driften kunnen bevredigen zonder ons voort te planten.
Wij hebben dus de mogelijkheid om om onze driften heen te leven. We realiseren ons wat ze zijn, dat ze er zijn, en kunnen ze negeren, of tegenwerken. Waar ik zelf bijvoorbeeld mee zit, is het hele voortplanting-verhaal. Ik realiseer me dat dat -biologisch en natuurkundig gezien- het enige nut van het leven is. Je eigen DNA in stand houden. Ik realiseer me echter ook dat mijn DNA, lichamelijk gezien, niet erg sterk is. Ik heb nogal wat gebreken. Kan ik dan niet beter zorgen dat ik me níet voortplant? De menselijke DNA-pool is zo ontiegelijk klein, dat onze hele bevolking evenveel genetische variatie ten opzichte van elkaar heeft (ik ten opzichte van een bosneger in Brazilië en een Chinees) dan dat één groep van chimpansees in een klein bosje in Afrika hebben ten opzichte van elkaar.
Als we toch zo idioot verwant aan elkaar zijn, álle mensen, zou het dan niet beter zijn om te adopteren? Er zijn zoveel kinderen die je een beter leven kan geven, die anders in een of ander weeshuis opgroeien. En die kinderen zijn genetisch nog steeds héél erg verwant aan mezelf. En mijn eigen DNA levert misschien een zwakke spijsvertering, en een zwak gestel op (knieën, enkels). Dit ben ik dus serieus aan't overwegen.