Dubbelzinnige tijden. Aan de ene kant word ik mistroostig van de negatieve statistieken die je om de oren vliegen tav besmettingen, doden en het lezen van analyses tav (economische) vooruitzichten. Tegelijkertijd brengt dit ook mooie dingen in mensen naar boven, zoals saamhorigheid, respect voor de zorg en bezinning.
Aangezien het qua werk ongeveer volledig stil is gevallen - wie denkt nu nog aan het inhuren van overbodige consultants? - ben ik met een paar generatiegenoten een initiatief gestart in ons woonblok. Er zit in dit stukje Amsterdam nog relatief veel sociale huur met veel ouderen, die nu nog meer dan anders in een sociaal isolement terecht zijn gekomen. Ik zal niet doen alsof we met iets heldhaftigs bezig zijn; we stellen slechts onze vrijgekomen tijd ter beschikking. We hebben onze telefoonnummers ter beschikking gesteld aan de ouderen die behoefte hebben aan een praatje. Verbazingwekkend genoeg word ik meerdere keren op een dag gebeld door verschillende mensen, puur om even te praten. En meestal gaat het over zaken die wij normaal gesproken zouden beschouwen als randzaken. Het maakt me verdrietig om te realiseren dat die zogenaamde randzaken eigenlijk hoofdzaken zijn, waar we in het dagelijks leven te weinig bij stilstaan. Verder halen we boodschappen voor degenen die daar mee geholpen zijn en leggen we het voor de deuren neer, zodat we fysiek contact kunnen vermijden.
Enfin, deze ervaring zorgt er eigenlijk voor dat ik een emotioneel wrak aan het worden ben - ik krijg toch weer een brok in mijn keel wanneer ik hier een stukje over wil typen. Omdat het besef groeit dat we in de huidige tijden vooral worden geleefd door dingen waarvan we denken dat ze enorm belangrijk zijn. Ok, het zou te zweverig zijn om te doen alsof een baan of genoeg fitnessen niet ook belangrijk is. Lichamelijk fit zijn kan helpen en brood op de plank is noodzakelijk. Toch zorgt het ook voor veel reflectie en een vorm van besef. Wat maakt ons mens, waar worden we intrinsiek gelukkig van, etc. En het besef dat er een enorme groep in de samenleving is die al blij kan worden van een beetje aandacht, een beetje empathie, een beetje hulp. En alles wat je ervoor hoeft op te geven is een stukje tijd. Het zorgt voor een schuldgevoel die ik lastig te omschrijven vind. En ik vind het erg dat een mega crisis als deze nodig is voor mij om tot dat besef te komen, wetende dat een hele grote groep dit eigenlijk altijd al doet - ook in stabiele tijden, ook wanneer de rest van de wereld in alle drukte meedraait. Confronterend.
Laat ik maar stoppen voordat dit onbedoeld allerlei richtingen op gaat waar niemand op zit te wachten
Ik hoop in elk geval dat iedereen gezond blijft en we hier samen doorheen komen.
