Tja, lastig... Ik vind dat ethiek altijd zo veel als mogelijk rekening moet houden met de omstandigheden. Dat vind ik moeilijk aan deze kwestie. Op het eerste gezicht lijkt het goed verdedigbaar. Het is een donorwet die is gegrond in het zogeheten utilisme. Volgens deze theorie kan je een handeling 'goed' noemen, als ze het geluk van zo veel als mogelijk mensen vergroot. Volgens deze theorie is het dus goed als met de organen van één - nota bene dode - persoon meerdere mensen kunnen worden gered. Wat kun je daar tegen hebben?
Maar nadeel van het utilisme is dat het geen rekening houdt met de omstandigheden, zoals persoonlijke affecties en wensen - bijvoorbeeld van nabestaanden. Je zou toch maar arts zijn, en tegen een moeder moeten vertellen dat je het recht hebt het lichaam van haar pas overleden zoon open te snijden, om de organen eruit te halen voor anderen - terwijl die moeder dat écht niet wilt. Dat zijn discussies die je helemaal niet wilt hebben. Aan de andere kant: op die manier verandert er nooit wat, en het utilisme is beslist een belangrijke theorie.
Ik ken de wet niet, maar ik zou zeggen: prima als op die manier vele levens kunnen worden gered, maar laat in de praktijk ook ruimte - vooral aan artsen - om ervan af te wijken. Het leven is niet zo overzichtelijk. Mensen zijn bijvoorbeeld slordig, en vergeten kenbaar te maken dat ze hun organen niet willen doneren - terwijl geliefden weten dat ze dat eigenlijk helemaal niet van plan waren. Geef artsen de ruimte voor een eigen professionele afweging, gebaseerd op de praktijk. En zorg voor vakken medische ethiek bij de opleiding!!
Dat klopt niet. 
