Buitenspelgoal
Trainer Coach
Mij is vanuit mijn christelijke opvoeding geleerd dat de wegen van God niet te doorgronden zijn. Op een zelfde manier als Retro betoogt: is het oordeel over een ander in die zin aan ons? Of beter gezegd: kunnen wij wel voor een God spreken en op basis daarvan bepalen wie het in de ogen van God (even gegeneraliseerd, vul zelf in welke God dit is) goed of slecht doet op welk vlak dan ook? Ik denk het niet. Ik kan het dan ook van elk religieus persoon waarderen als ze, ondanks de moeite die ze ervanuit eigen ideologische overtuiging mee zullen hebben, hun kinderen blijven liefhebben als deze keuzes buiten het beoogde kader van het geloof maken. Ik heb dit zelf meegemaakt op mijn middelbare school (een openlijk christelijke middelbare school), waar meerdere personen uitkwamen voor het homoseksueel/lesbisch zijn en dit door de meesten gelukkig geaccepteerd werd. Voor zover ik weet zijn die personen gelovig gebleven, maar wel samen met iemand van hetzelfde geslacht.
Het kan dus gewoon, en wat mij betreft hoef je ook niet te kiezen. Vanuit mijn ervaring met christendom en wat beperktere ervaring met de islam, en uiteindelijk met zo'n beetje alle geloven, heb ik altijd de indruk gehad dat het grootste euvel ligt bij interpretatie. Twisten over de hoe serieus je de heilige teksten moet nemen (''van kaft tot kaft'' geloven of niet?) en hoe je sommige uitspraken daarin moet interpreteren is zo oud als de religies zelf zijn en de hoofdoorzaak van de verdeeldheid en vele stromingen binnen religies die vaak niet zo goed met elkaar door 1 deur komen. Voor mij blijft het vooral belangrijk dat je je naasten vrij laat om hun eigen keuzes te maken, waaronder het verwerpen van het geloof. De keuze van de familie en naasten van die homoseksuele/lesbische personen op mijn middelbare school om hen te accepteren zoals ze zijn binnen het kader van het christendom is er uiteindelijk ook eentje gebaseerd op interpretatie: dat God liefheeft en hen niet zal veroordelen op basis van een liefdevolle keuze die ze maken, waarmee ze verder niemand schaden.
Ik heb eerder in een van mijn ''evolutie'' posts uiteengezet hoe ik aankijk tegen de diversiteit van verschillende religies door de geschiedenis van de mensheid heen. Religie, in welke aard dan ook is een keuze en een grote interpretatieslag, waarbij eigenlijk niemand echt kan claimen dat ze het bij het juiste eind hebben. Dat geldt dus ook over het algemeen voor de religie die je aanhangt, afgezien van stromingen. Een Christen heeft daarin niet meer gelijk als een moslim in mijn ogen, of een man uit het amazonegebied die nog gelooft in verschillende natuurgoden, of die oude Egyptenaar die 3000 jaar geleden geloofde dat de zon een bal mest was die door een grote mestkever door de hemel werd gerold (dat was in ieder geval toen een redelijke verklaring). Allemaal interpretatie. Kern voor mij is dat geen religieus persoon in mijn ogen een ander kan verdoemen om levenskeuzes op basis van hoe zij denken dat een God tegen die keuzes aan zou kijken. Als je kind homoseksueel is, dan is dat zo. Jij mag denken dat je kind dan niet naar het paradijs gaat, net zoals je mag denken dat je kind wel naar het paradijs gaat als deze verder een vroom leven leidt. Je kunt je mening of overtuiging daarover echter nooit aan je kind als waarheid verkopen.
Zelf ''geloof'' ik alleen in de wetenschap en hoe deze onomstotelijk bewijs levert voor het ontstaan en ontwikkelen van leven op deze planeet, waaronder wij als mensen. Als je mij echter vraagt of jouw God bestaat, ondanks het feit dat ik de aanwezigheid van een God nooit gevoeld heb, zal ik niet tegen je kunnen zeggen dat deze per definitie niet bestaat. Het is, net als bij religieuze mensen, niet mijn plek om het bestaan van een God in welke hoedanigheid dan ook te bevestigen dan wel met zekerheid te ontkrachten. Wellicht dat ik dan ook meer aan de agnostische kant zit dan aan de puur atheistische. Ik voel zelf echter geen aanwezigheid van een God in het leven en houd dus ook geen rekening met het bestaan ervan en leef al helemaal niet volgens de doctrine van een religie.
Het kan dus gewoon, en wat mij betreft hoef je ook niet te kiezen. Vanuit mijn ervaring met christendom en wat beperktere ervaring met de islam, en uiteindelijk met zo'n beetje alle geloven, heb ik altijd de indruk gehad dat het grootste euvel ligt bij interpretatie. Twisten over de hoe serieus je de heilige teksten moet nemen (''van kaft tot kaft'' geloven of niet?) en hoe je sommige uitspraken daarin moet interpreteren is zo oud als de religies zelf zijn en de hoofdoorzaak van de verdeeldheid en vele stromingen binnen religies die vaak niet zo goed met elkaar door 1 deur komen. Voor mij blijft het vooral belangrijk dat je je naasten vrij laat om hun eigen keuzes te maken, waaronder het verwerpen van het geloof. De keuze van de familie en naasten van die homoseksuele/lesbische personen op mijn middelbare school om hen te accepteren zoals ze zijn binnen het kader van het christendom is er uiteindelijk ook eentje gebaseerd op interpretatie: dat God liefheeft en hen niet zal veroordelen op basis van een liefdevolle keuze die ze maken, waarmee ze verder niemand schaden.
Ik heb eerder in een van mijn ''evolutie'' posts uiteengezet hoe ik aankijk tegen de diversiteit van verschillende religies door de geschiedenis van de mensheid heen. Religie, in welke aard dan ook is een keuze en een grote interpretatieslag, waarbij eigenlijk niemand echt kan claimen dat ze het bij het juiste eind hebben. Dat geldt dus ook over het algemeen voor de religie die je aanhangt, afgezien van stromingen. Een Christen heeft daarin niet meer gelijk als een moslim in mijn ogen, of een man uit het amazonegebied die nog gelooft in verschillende natuurgoden, of die oude Egyptenaar die 3000 jaar geleden geloofde dat de zon een bal mest was die door een grote mestkever door de hemel werd gerold (dat was in ieder geval toen een redelijke verklaring). Allemaal interpretatie. Kern voor mij is dat geen religieus persoon in mijn ogen een ander kan verdoemen om levenskeuzes op basis van hoe zij denken dat een God tegen die keuzes aan zou kijken. Als je kind homoseksueel is, dan is dat zo. Jij mag denken dat je kind dan niet naar het paradijs gaat, net zoals je mag denken dat je kind wel naar het paradijs gaat als deze verder een vroom leven leidt. Je kunt je mening of overtuiging daarover echter nooit aan je kind als waarheid verkopen.
Zelf ''geloof'' ik alleen in de wetenschap en hoe deze onomstotelijk bewijs levert voor het ontstaan en ontwikkelen van leven op deze planeet, waaronder wij als mensen. Als je mij echter vraagt of jouw God bestaat, ondanks het feit dat ik de aanwezigheid van een God nooit gevoeld heb, zal ik niet tegen je kunnen zeggen dat deze per definitie niet bestaat. Het is, net als bij religieuze mensen, niet mijn plek om het bestaan van een God in welke hoedanigheid dan ook te bevestigen dan wel met zekerheid te ontkrachten. Wellicht dat ik dan ook meer aan de agnostische kant zit dan aan de puur atheistische. Ik voel zelf echter geen aanwezigheid van een God in het leven en houd dus ook geen rekening met het bestaan ervan en leef al helemaal niet volgens de doctrine van een religie.
